ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Πρώτη Δημοτικού. Χειμώνας. Απογευματινός στο σχολείο. Η ώρα είναι γύρω στις 5 και 30. Ο δάσκαλος άναψε τα φώτα της αίθουσας γιατί ήδη έξω το σκοτάδι άρχισε να αγκαλιάζει την φύση. Πλησίαζε η ώρα να σχολάσουμε.  Και τότε ο δάσκαλος άρχισε να μας περιγράφει, πως είναι ένα πλοίο. Κανείς μας μέχρι τότε δεν είχε δει… Με την περιγραφή του όμως, το πλάσαμε στην φαντασία μας.

Μετά ο δάσκαλος πήρε ένα καθησματάκι από ένα θρανίο και το τοποθέτησε μπροστά, στη μέση του πίνακα, κολλητά. Να «κοιτάει» προς τον πίνακα με πλάτη προς εμάς, και επέστρεψε στην έδρα. Αναρωτήθηκα γιατί το έκανε αυτό…

Και τότε μας λέει: Θέλετε να πάμε ένα ταξίδι; Φανταστείτε ότι η αίθουσα είναι το πλοίο μας. Κι όλοι εμείς, οι επιβάτες. Και ξεκινάμε για ένα όμορφο ταξίδι στην πανέμορφη ήρεμη και καταγάλανη θάλασσα, να εξερευνήσουμε τον κόσμο.

Δημήτρη, λέει σε έναν μαθητή της Δευτέρας. Εσύ θα είσαι ο καπετάνιος. Πήγαινε και κάθισε στην θέση σου να οδηγήσεις το πλοίο. Και του δείχνει το καθησματάκι που έβαλε λίγο πριν μπροστά στον πίνακα.

Και το ταξίδι μας ξεκίνησε. Εγώ ήδη ταξίδευα… Ο Δημήτρης καθισμένος στο «πιλοτήριο», είχε την πλάτη προς εμάς και το πρόσωπο του απείχε λίγα εκατοστά από τον πίνακα, και τις κιμωλίες… Κρατούσε με πάθος το φανταστικό τιμόνι του πλοίου μας και έκανε «ββββββββ……!!!!». Μάλλον ζούσε το ταξίδι του κι εκείνος όπως κι εγώ. Η τάξη είχε μεταμορφωθεί σε πλοίο. Το σκοτάδι έξω από τα παράθυρα είχε μετατραπεί σε γαλανά ήρεμα κύματα. Και ταξιδεύαμε… τι ομορφιά…!!! Αξέχαστο παιδικό ονειρικό ταξίδι. Να είναι καλά εκείνος ο δάσκαλος όπου κι αν βρίσκεται. Αναρωτιέμαι αν οι συμμαθητές μου το θυμούνται…

Και σήμερα; Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα σαπιοκάραβο που τρίζει και όπου νάναι διαλύεται… που τσακίζεται από βράχο σε βράχο, χωρίς καπετάνιο, ακυβέρνητο, στην αγριεμένη θάλασσα, της απάτης της ψευτιάς και της υποκρισίας…  Το μοναδικό μου σωσίβιο, η μόνη απατηλή μου παρηγοριά, για να ξεφύγω λίγες στιγμές μόνο, είναι εκείνο το φανταστικό πλοίο, σε εκείνον τον πανέμορφο κόσμο που γεννήθηκε στην παιδική μας φαντασία… και εκεί έμεινε...  
Σείριος

ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΙΜΩΜΕΝΩΝ ΙΟΥΔΑΙΩΝ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟ

Αναλογίσου μόνον πόσους εβραίους τιμάς (εορτάζεις) κατ’ έτος (ΚΑΘΕ ΗΜΕΡΑ) Ούτε λίγο ούτε πολύ, περιλαμβάνονται περισσότερα από 90 αρχαιοεβραϊκά ονόματα! Μπορείτε να μου πείτε πότε τιμήθηκαν στην ίδια τους την χώρα, έστω και μια μοναδική φορά, αντίστοιχα 90 αρχαιοελληνικά ονόματα!
Πρόκειται λοιπόν ή όχι για μια ξεκάθαρη αντικατάσταση προπατόρων; Παρασύρονται υποχρεωτικά ή όχι οι Έλληνες στις εθνοδιαμελιστικές σκοπιμότητες του πρωτοϊδρυτή θρησκογεννήτορα Αβραάμ; Όλη αυτή η αρχαιοξενόφερτη πρεμούρα, επιβάλει ναι ή όχι τον διαχρονικό αφελληνισμό, την υποτέλεια και τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων;
Υπενθυμίζω ότι από τον παππού του Αβραάμ: «Σερούχ, από τούτου ήρξατο η ειδωλολατρία... ούτος δόγμα παρέδωσε τιμών προς τους τελευτήσαντας (ημέτερους νεκρούς) δια εικόνων... τούτους (μόνο) να προσκυνούν και σε ιερατικές να αναγράφουν Βίβλους και ως αίτιους των αγαθών και ευεργέτες θεούς (σήμερα ευεργέτες αγίους) αυτούς να νομίζουν»!!! Σουΐδας. «Σερούχ». Βλέπετε να διαφέρει σε τίποτα, η λατρευτική προγονοαντικατάσταση που επεβλήθη στους σημερινούς Έλληνες;
Η ετήσια εορταστική εθιμοτυπία, αναπαράγει μνήμες. Έχει όμως και συγκεκριμένη χωρητικότητα. Όταν την ξεχειλίσεις με αρχαιοεβραϊκά ονόματα, έχεις πετύχει κάτι εξαιρετικά σημαντικό, έχεις καταλάβει τον μηχανισμό (τις πηγές) αναπαραγωγής εθνικής μνήμης! Σκεφθείτε στον αντίποδα αυτών των εορταστικών καταλήψεων, πόσοι μεγάλοι άνδρες της Ελλάδος, εντελώς ξεχασμένοι δεν τιμώνται ποτέ! Ανάμεσα σ΄ αυτούς βρίσκεται κάπου παραπεταμένος και ο αληθινός προπάτορας των Ελλήνων, ο Έλλην!!!
Να ‘ταν όμως μόνο ο Έλλην και οι υπόλοιποι γενάρχες των Ελλήνων, για τους οποίους όχι μόνο αγνοούμαι τις σκέψεις και τις πράξεις τους, αλλά ακόμα και αυτά τα ίδια τα ονόματα τους! Τα διανοήματα των πνευματικών αυτών γιγάντων, εδώ στην ίδια τους την χώρα αποκλείονται και επιδεικτικά αγνοούνται!
Πότε γιορτάζει αλήθεια το καθολικότερο πνεύμα της γνώσης, ο μέγας Αριστοτέλης; Στην πόλη μου εορτάζονται για τον τοπικό άγιο τα «Δημήτρια» αλλά όχι και τα «Αριστοτέλεια». Ακόμα και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης... στην σφραγίδα του έχει τον Άγιο Δημήτριο! Τον συγκεκριμένο Δημήτριο τον ξέρουν μετρημένοι Έλληνες θρησκευόμενοι, ενώ τον γίγαντα της φιλοσοφίας Αριστοτέλη, τον γνωρίζουν και τον μελετούν, απ’ το ανατολικότερο άκρο της Ιαπωνίας, μέχρι την γη του πηρός! ΑΝ ΕΜΕΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ, ΔΕΝ ΦΤΑΙΝΕ ΑΛΛΟΙ ΑΠΟ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΝΑΝΙΣΜΟ ΜΑΣ!
Πότε τιμούμε τους τρεις μέγιστους της ανθρωπότητας δασκάλους, τους ηθοπλάστες δραματουργούς Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη;! Ρωτήστε για να δείτε, πόσα ελληνόπουλα μπορούν χωρίς δυσκολία να θυμηθούν και τους τρεις αυτούς παγκοσμίως γνωστούς "θεούς" του έντεχνου λόγου…;
Πότε γιορτάζουμε αλήθεια τον Μέγα θεραπευτή και καθημερινό αληθινό μας σωτήρα, τον ευγενέστερο και ιαματικότερο ανθρώπων του πλανήτη, τον μέγιστο των ιατρών Ιπποκράτη;! Περί του λογιότερου των ανθρώπων Σωκράτους; Περί... ;! Περί...;!
ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΜΑΣ ΠΡΟΠΑΤΟΡΩΝ, ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΜΕΓΙΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΣΗΣ ΣΧΟΛΗΣ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗΣ, ΠΟΤΕ ΘΑ ΒΡΕΘΕΙ ΑΡΑΓΕ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ, ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΠΑΝΔΗΜΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ;
Ή μήπως πρέπει να συνεχίσουμε να βάλουμε ενάντιων τους και να τους αναθεματίζουμε, όπως έκαναν ασταμάτητα οι μεγάλοι πατέρες της εκκλησίας: «βδελιτόμεθα τον Επίκουρον, και την Αριστοτέλους προνοίαν κατηγορούμεν» Θεοδώρητου (Επίσκοπου Κύρου) ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΚΑΚΟΜΥΘΙΑΣ (!) ΕΠΙΤΟΜΗ (ΠΕΡΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ)
Να και κακόμυθος ο Αριστοτέλης!!!
Να ‘σαι καλά βρε επίσκοπε Θεοδώρητε που βοήθησες τους Έλληνες να αποφεύγουν τις κακομυθίες του Αριστοτέλη!
Ενώ λοιπόν ολόκληρη η υφήλιος τους αποδέχεται, και οι ευφυείς ολόκληρης της γης τους χρησιμοποιούν για κάθε τύπο πλουτισμού, εμείς οι απόγονοι τους, με εντολή της πνευματικής μας εξουσίας, συνεχίσουμε ν’ αδιαφορούμε! Μήπως κάποια στιγμή... πρέπει να αυτοπυροβοληθούμε κιόλας, επειδή είχαμε την ατυχία να κοσμούμε την ιστορία μας με τέτοιους ανεπανάληπτους, αξιαγάπητους και λαμπρόσοφους προγόνους;
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΞΗΓΗΣΟΥΝ, ΓΙΑΤΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΩΘΟΥΜΕ, ΜΟΝΟ, ΑΜΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ, ΠΡΩΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ;
Γιατί πίσω απ’ την παγκόσμια φιλοθεΐα στην οποία φυσιολογικά συμμετέχει και ο φιλόθεος Έλληνας, πίσω απ’ την αγνή φιλευσέβεια προς τον Θεό, και την φίλτατη πανδότρα φύση... ειδικά για τον Έλληνα πρέπει να καιροφυλακτεί οπωσδήποτε η απαξίωση για το λαμπρότερο κεφαλαίο της ιστορίας του, αυτό της Αρχαίας Ελλάδος; Μήπως, όχι επειδή δεν γινόταν ή δεν γίνεται αλλιώς... αλλά επειδή κάποιοι το θέλησαν και εξακολουθούν να το θέλουν έτσι;
Το έθνος είναι μια διαχρονική οντότητα, αν δεν ξέρει από που ξεκίνησε, γιατί θα ξέρει που πηγαίνει;! ΞΕΡΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΞΕΧΝΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΓΕΝΑΡΧΕΣ ΤΟΥ;! Να το πούμε σαφέστερα. ΠΡΟΣΟΧΗ!!!, ΤΟ ΧΙΛΙΟΔΙΑΠΙΣΤΩΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΚΕΝΟ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΝΤΟΝΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΜΗΝΥΜΑ ΑΦΑΝΙΣΜΟΥ!
Και μια και μιλάμε για ιστοριοθρησκευτική υποτέλεια, κοιτάξτε επιτέλους πόσο άθλια βεβήλωσαν την λιοπερίχυτη κυρά της ιστορίας την "Ελλάδα"! Η Ελλάδα των αμέτρητων ηρώων του πολιτισμού, κάηκε στο βωμό της σωτηρίας! Γεμίσαμε παντογνώστες "θεοφώτιστους" σωτήρες!
Χάθηκαν απ’ τα μάτια των Ελλήνων οι ραφινάτοι εραστές των ερωτήσεων, οι φιλόσοφοι... αλλά, γεμίσαμε ξενόφερτους άγιους. Όχι μόνο ανέκοψαν τον φυσικό δυναμισμό της μοναδικής αυτής χώρας, για δήθεν σωτηριακούς λόγους, αλλά σταδιακά υποδούλωσαν κάθε γωνία της ύπαρξης της, σε ξενόφερτα ήθη έθιμα, μνήμες και μανίες.
ΤΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ, ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΠ’ ΑΥΤΑ, ΟΥΤΕ ΣΑΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΥΠΟΠΤΕΥΕΤΑΙ Ο ΜΕΣΟΣ ΈΛΛΗΝΑΣ. Το βάρος λοιπόν πέφτει ξανά στους ώμους ολίγων φιλότιμων Ελλήνων. Σε σένα ανώνυμε Έλληνα αναγνώστη!

Η ενδεικτική λίστα των ονομάτων στην πηγή του άρθρου: http://www.greatlie.com/ellinismos/ellino-xristianismos/2159-kataklusmos-timomenon-ioudaion-sto-elliniko-eortologio.html

ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

«Το σοφότερο των όντων είναι ό αριθμός» Πυθαγόρας
Πράγματι αιτία κάθε αρμονίας είναι ο λόγος, η αναλογία πού δηλώνει την άπειρη σχέση όλων των πραγμάτων, δηλαδή την παρουσία του Θείου Λόγου σε κάθε μορφή ζωής.
Οι Αρχαίοι Μύστες γνωρίζοντας αυτή την παγκόσμια αλήθεια, κατασκεύασαν τα Ιερά κτίσματα με τέτοια μορφή και σε τέτοιες θέσεις, ώστε να υπάρχει μια γεωμετρική και μυστηριακή σχέση ανάμεσα τους, καταδείχνοντας την άπειρη Σοφία της Δημιουργικής Πηγής όλων των πραγμάτων.
Η Αρχαία Ελλάδα, φωτοδότης στην αιωνιότητα, μας μεταδίδει αυτή τη σοφία, από την αρμονική και μαθηματική δομή των λέξεων της Ελληνικής Γλώσσας, μέχρι τους Ιερούς τόπους των μνημείων της με τη μυστική αλλά και αποκαλυπτική ομιλία των συμβόλων και των μαθηματικών σχέσεων, των δομών και των αποστάσεων.
Ένα συναρπαστικό βιβλίο από έναν σοβαρότατο μελετητή.
Η εργασία του ήταν η βάση για όλη την σημερινή φιλολογία για τους λεξάριθμους και τον γεωδαιτικό τριγωνισμό.

Το βιβλίο στον σύνδεσμο:

ΘΕΟΦΑΝΗΣ ΜΑΝΙΑΣ - ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΜΕΓΑΛΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ανδρείας Ήθος

ΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΣΤΗΝ ΣΠΑΡΤΗ, ΚΟΣΜΟΥΣΕ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ ΛΕΩΝ, ΩΣ ΥΠΟΜΝΗΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΔΗΛΩΝΟΝΤΑΝ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ. (ΛΕΩΝΙΔΑΣ = Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΑ).
ΣΤΟ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ, ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΝΗΚΟΥΝ ΣΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ ΦΡΟΥΡΟ: «ΑΠΟ ΤΑ ΘΗΡΙΑ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΠΙΟ ΓΕΝΝΑΙΟΣ. ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΘΝΗΤΟΥΣ, ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΩΡΑ ΦΥΛΑΩ, ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΠΟΥ ΣΤΕΚΩ. ΔΙΟΤΙ, ΑΝ Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΟΠΩΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ, Σ' ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΑΦΟ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΟΥΣΑ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ» theosgg

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ - ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ

Του Διονύση Χαριτόπουλου
Μόλις πρωτοανοίξαμε τα μάτια μας ως ξαναγεννημένο ελληνικό κράτος, μας δείξανε το είδωλο της Δύσης. Εκεί ήταν οι κυρίαρχοι του σύγχρονου κόσμου και, αν θέλαμε να προοδεύσουμε, στα δυτικά κράτη έπρεπε να προσκολληθούμε και σ' αυτά να μοιάσουμε. 
Η Δύση έγινε ο μόνος προορισμός μας. Έκτοτε, από το 1830 μέχρι σήμερα, οι ξένοι και οι ντόπιοι παιδονόμοι μάς επιτηρούν σχολαστικά. Και, κάθε φορά που προσπαθούμε να ξεφύγουμε και να κάνουμε το δικό μας, μας μαλώνουν• δεν αρκεί να "ανήκομεν στη Δύση", πρέπει να αντιγράψουμε τους Δυτικούς σε όλα τα κουσούρια τους. 
Ιδίως τελευταία, με τη μόδα της παγκοσμιοποίησης, ντόπιοι κράχτες του ολοσχερούς εκδυτικισμού κατάντησαν υστερικοί. 
Πολιτικοί ταγοί και δημοσιολογούντες συγχύζονται υπέρμετρα με κάθε γηγενές έθος που επιβιώνει ακόμη. Αν στον Λαγκαδά αμολάγαμε ταύρους στους δρόμους όπως στην Παμπλόνα, θα ήταν περισσότερο ανεκτό από τα Αναστενάρια. Αν φοράγαμε σκοτσέζικο κιλτ σαν τον Σον Κόνερι στις επίσημες στιγμές, θα ήταν πιο αποδεκτό από τη φουστανέλα. 
Κι αν γίνει καμιά στραβή --ζωντανή χώρα είμαστε--, οι ετερόφωτοι ψαλιδόκωλοι μας επισείουν περιδεείς το φόβητρο των άλλων• οι γνωστοί σαχλαμαράκηδες ξεσπαθώνουν στα κανάλια: "πάλι γελάνε μαζί μας" και "τι θα πουν οι ξένοι". Μας εθίζουν να τρέμουμε το CNN όπως παλιά την κουτσομπόλα της γειτονιάς μη μας πιάσει στο στόμα της. 
Είναι φανερό πως οι άνθρωποι πάσχουν. 
Η πολιτισμική διαφορά και η εθνική ιδιαιτερότητα εκλαμβάνονται από το συρρικνωμένο Εγώ τους σαν μειονέκτημα. Όπως ο σπουδαγμένος σκερβελές που ντρέπεται για το τσεμπέρι της μάνας που τον σπούδασε. 
Μάλλον δεν έχουν επίγνωση πού φύτρωσαν. 
Εδώ είναι Ελλάδα. 
Είμαστε στη Βαλκανική Χερσόνησο, αλλά δεν είμαστε Σλάβοι• συνορεύουμε με την Ανατολή, αλλά δεν είμαστε μουσουλμάνοι• ανήκουμε στην Ευρώπη, αλλά δεν είμαστε Δυτικοί. 
Τι είμαστε; Έλληνες. 
Αυτό κάποιοι συμπλεγματικοί δεν μπορούν να το αντέξουν. 
Αδυνατούν να επωμιστούν την μοναδικότητά  μας.
Με την πρώτη επίκριση γονατίζουν. Καμία αυτοπεποίθηση• καμία υπερηφάνεια γι' αυτή τη μοναδικότητα που μας χαρίστηκε. Η συγγένεια και η ομοιότητα παρέχουν ασφάλεια, ενώ εμείς βιώνουμε την ευλογία και την κατάρα που ορίζουν το μοναχοπαίδι. Το οποίο δεν είναι a priori ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο από τα άλλα παιδιά είναι απλώς μοναχοπαίδι, με τις δικές του κληρονομιές και τα δικά του γνωρίσματα. 
Τα επιπόλαια ρεπορτάζ του τύπου "πώς μας βλέπουν οι ξένοι", που εμφανίζονται κάθε τόσο στα έντυπα, θέτουν κυρίως οικονομοτεχνικά κριτήρια, και γι' αυτό τα συμπεράσματα μας αδικούν. 
Δεν είμαστε δυνατοί σε αυτά. Αλλού είναι οι επιδόσεις μας. 
Σε όσα μας μαθαίνουν λίγο λίγο να περιφρονούμε. 
Στην Ελλάδα δεν ισχύει το βάρβαρο δυτικό αξίωμα "δεν υπάρχει κοινωνία, μόνο άτομα" (Θάτσερ). Δίνουμε ακόμη προτεραιότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Τον οικογενειακό κύκλο, την παρέα, τη φιλία, το ήθος και τον άλλον, την αλέγρα όψη της ζωής, την κοινωνική κρίση για τον βίο μας. 
Η οικογένεια, ο αρχαιότερος θεσμός του ανθρώπινου είδους, που ίχνη του ανακαλύπτονται πριν 130.000 χρόνια, στην Ελλάδα διαπνέεται ακόμη από αγάπη, σύμπνοια και αλληλεγγύη. Δεν φτάσαμε στη δυτική εξαχρείωση των γονιών που δανείζουν τα παιδιά τους, για να σπουδάσουν, και απαιτούν την πρώτη δόση εξόφλησης από τον πρώτο τους κιόλα μισθό. 
Οι διάφοροι ανησυχούντες για την προς τα έξω εικόνα μας είναι κατά κανόνα ξενοσπουδαγμένα ανθρωπάρια που περιφρονούν τον τόπο τους. 
Είναι αυτοί που τοποθετούν τη χώρα στο τρίτο υπόγειο του δυτικού μεγάρου που βρεθήκαμε. Στους πάνω ορόφους και στα ρετιρέ οι άλλοι μπορούν να μπεκρουλιάζουν, να χυδαιολογούν, να βάζουν τη μουσική στη διαπασών, να φέρνουν πόρνες, να σοδομίζονται, να πυροβολούνται, κι εμείς στο υπόγειο "μούγγα στη στρούγκα" και να πατάμε στα νύχια μην ακουστούμε. 
Δεν πρέπει να δίνουμε δικαίωμα. 
Σαν τον φτωχό μαθητή στο ακριβό σχολείο, που οφείλει υπέρμετρη σεμνότητα και μαθησιακή αφοσίωση για να δικαιολογείται η παρουσία του ανάμεσα στους προνομιούχους. 
Τίποτα δεν κάνουμε καλά αν δεν υπάρχει το δυτικό του αντίστοιχο. Σε καθετί γνησίως ελληνικό καραδοκεί ο κίνδυνος να γίνουμε περίγελως των ξένων. Ο καθρέφτης της ζωής μας έχουν γίνει οι Δυτικοί με τη δική τους εικόνα διαρκώς αναμετριόμαστε. 
Και, προκειμένου να μας "συμμορφώσουν", χρησιμοποιούν κάθε λογής τεχνάσματα και ανοητολογίες. Πότε καταγγέλλουν σαν "τούρκικες" τις πολιτιστικές κληρονομιές μας από την εποχή του Ομήρου• και πότε μας υποβιβάζουν σε ημιάγριο βαλκανικό κρατίδιο που χρήζει εξευρωπαϊσμού. 
Για να τελειώνουμε με αυτά τα φληναφήματα: 
Η μόνη προσφορά των απέναντι σεβνταλήδων στον πολιτισμένο κόσμο είναι οι τουλίπες, τις οποίες καλλιέργησαν και προστάτευσαν επειδή άρεσαν στις γυναίκες των χαρεμιών. Τίποτα άλλο. Ούτε η κουζίνα τους ούτε η μουσική τους ούτε οι χοροί τους έχουν καμία τούρκικη πρωτογένεια είναι δάνεια από τις χώρες που περιλάμβανε η Οθωμανική Αυτοκρατορία και τα καρπούνται τώρα οι κακορίζικοι γείτονες. 
Και είμαστε Μεσόγειοι, όχι Βαλκάνιοι. 
Η οροσειρά του Αίμου, που ορίζει την περιοχή των Βαλκανίων, από την ελληνική επικράτεια και μετά μπαίνει βαθιά στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου• στον ιστορικό χώρο που δημιουργήθηκαν οι μεγάλοι πολιτισμοί της οικουμένης. Αυτή είναι "η μόνη γνήσια μας ταυτότητα, η καθαρώς μεσογειακή".
Στον σύγχρονο κόσμο θα είμαστε αυτό που μπορούμε και θέλουμε να είμαστε. 
Μια μικρή μεσογειακή χώρα εκπάγλου φυσικής καλλονής, με ιδανικές κλιματολογικές συνθήκες, βαρύ όνομα και βαριά κληρονομιά. Με τη δική μας σφραγίδα στην τέχνη, στα ήθη και στον τρόπο ζωής, που δεν έπαψαν να εξελίσσονται και να αναπλάθονται ακόμη και τον μεγάλο χειμώνα της τουρκοκρατίας. 
Έχουμε μνήμη, ιστορία και συνέχεια. 
Σε αυτόν τον τόπο επί 2.500 χρόνια δεν σταμάτησε να γράφεται αυθύπαρκτη ποίηση, να δημιουργούνται αριστουργήματα πρωτότυπης ζωγραφικής, αρχιτεκτονικής, τραγουδιού και ανανεούμενων προσωπικών και κοινοτικών δεσμών βαθύτατης ανθρώπινης συνάφειας που πόρρω απέχουν από την ωφελιμιστική δυτική σκέψη.
Ευτυχώς, οι Έλληνες "αεί παίδες εισίν". 
Άναρχοι και ατίθασοι, έχουν τις παμπάλαιες νόρμες τους περί πολιτικώς ή κοινωνικώς "ορθού", και οι διάφοροι ξενόφερτοι κανόνες είναι για να παραβιάζονται. 
Μπορεί να συμβιβαζόμαστε επιφανειακά, να ακολουθούμε μόδες και ντιρεκτίβες αλλότριες, αλλά οι πρόγονοί μας δεν έσβησαν μέσα μας "ζούνε και μετά τον θάνατό τους".
Έχουμε δικαίωμα στη διαφορά. 
Και ουδείς τεχνοκράτης δικαιούται να υποτιμά έναν λαό που δημιούργησε τον κορυφαίο σύγχρονο λαϊκό πολιτισμό αγάπης και ανθρώπινης συναλληλίας. 
Άλλα είναι αυτά που μας γελοιοποιούν στα μάτια κάθε λογικού όντος και για τα οποία θα έπρεπε να ντρεπόμαστε. 
Η συστηματική καταστροφή του τόπου μας, η υποβάθμιση του λαϊκού μας πολιτισμού, η τουριστική εκπόρνευση, τα mousakas, souvlaki, rent a car, οι νησιώτισσες γιαγιάδες που φωνάζουν rooms-rooms στα λιμάνια, οι συντάξεις του ΙΚΑ, τα ράντζα των νοσοκομείων, ο εφιάλτης του Κηφισού, η τσιμεντοποίηση του Μαραθώνα, η ανοχή στη διαφθορά των διοικούντων. 
Κάθε μέρα δρούμε βάναυσα εναντίον της ύπαρξής μας. Το πώς υπάρχουμε ακόμη ως χώρα είναι ανεξήγητο σαν θαύμα. 
Σε μία και μόνη περίπτωση δικαιούται να γελάει ο καθένας μαζί μας.   Δυτικός, Ανατολίτης, Αφρικανός ή Εσκιμώος.
Όταν τον κοιτάμε στα μάτια και προσπαθούμε να τον μιμηθούμε. 
Σαν τον σκύλο τον αφέντη του.

Πηγή: Προωθημένο μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου

Βρείτε Καιρό...

Βρείτε καιρό να σκέπτεστε, είναι η πηγή της δύναμης.
Βρείτε καιρό να διαβάζετε, είναι η πηγή της σοφίας.
Βρείτε καιρό να παίζετε, είναι το μυστικό της νιότης.
Βρείτε καιρό να γελάτε, είναι η μουσική της ψυχής.
Βρείτε καιρό να είσθε φιλικοί, είναι ο δρόμος προς την ευτυχία.
Βρείτε καιρό ν' αγαπάτε και να σας αγαπούν, είναι το προνόμιο των θεών.
Βρείτε καιρό να βλέπετε τριγύρω σας, η ημέρα είναι πολύ σύντομη για τον εγωιστή.
Βρείτε καιρό να ονειρεύεστε, είναι σα να σπρώχνετε το άρμα της ζωής σας προς τα άστρα...    http://www.xrysalogia.gr/
Και να θυμάστε. Η συλλογική αρνητικότητα από την ομαδική μας συνειδητότητα μπορεί να δημιουργήσει ακόμη και φυσικές καταστροφές.  Είμαστε όλοι μέρος της φύσης. Η συλλογική συνειδητότητα είναι επίσης μέρος της φύσης.
Οι ενέργειες μας και οι θετικές ή αρνητικές σκεπτομορφές  που παράγουμε, αναλόγως καθορίζουν το μέλλον μας… 

ΠΗΝΕΛΟΠΗ - Η ΠΟΛΥΣΕΒΑΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ - Πρότυπο συζυγικής πίστης, μητρικής στοργής, γυναικείας σωφροσύνης, καρτερίας, αξιοπρέπειας, και ευψυχίας.

Πηνελόπη και Τηλέμαχος αττικός ερυθρόμορφος

σκύφος -450             Museo Civico, Chiusi

Ξεχωριστή γυναικεία μορφή που κυριαρχεί στα δρώμενα της Οδύσσειας είναι η κόρη του Ικάριου και σύζυγος του Οδυσσέα, η Πηνελόπη. Προβάλλεται από τον Όμηρο ως πρότυπο συζυγικής πίστης, μητρικής στοργής, γυναικείας σωφροσύνης, καρτερίας, αξιοπρέπειας, και ευψυχίας. Χαρακτηρίζεται ωραία σαν την Άρτεμη ή την Αφροδίτη, με «αγαθάς φρένας», άμεμπτη και συνετή. Ανυπάκουη όμως στην προσταγή του Οδυσσέα να προχωρήσει σε δεύτερο γάμο, αν εκείνος τυχόν σκοτωθεί στην εκστρατεία κατά του Ιλίου, ζει πάντα με το όραμα του πανούργου πολεμιστή και σοφίζεται τεχνάσματα με τον αργαλειό της, για να εξαπατά τους μνηστήρες. Την πρωτοσυναντούμε μεγαλοπρεπή σε γιορταστική συγκέντρωση στη ραψωδία α, μετά από ευωχία φαγητού και οίνου των μνηστήρων, όταν ο ξακουστός Φήμιος κρούει την κιθάρα του, τραγουδώντας τον πικρό γυρισμό των Αχαιών από την Τροία και τον παρακαλεί να σταματήσει το τραγούδι του, γιατί πληγώνεται η καρδιά της ενώ αλησμόνητος ο πόνος της θερίζει τα σπλάχνα.
Απέναντι στις αδηφάγες επιδιώξεις των πολυάριθμων και συνωμοτούντων μνηστήρων, που σφετερίζονται μαζί με τη βασιλεία και τη ζωή του Τηλέμαχου, ακλόνητη κι αταλάντευτη υψώνεται η ισχυρή φυσιογνωμία της Πηνελόπης.

Με αγωνία περιμένει την επιστροφή του Τηλέμαχου από το ταξίδι του στη Σπάρτη, όπου πήγε για να πάρει πληροφορίες για τον πατέρα του. Και εκφράζει τη μητρική της τρυφερότητα, όταν το αγαπημένο της παιδί επιστρέφει· με κλάματα τον αγκαλιάζει και τον φιλά στα γλυκά του μάτια. «Γλυκερόν φάος», του λέει, «Γλυκό μου φως».
Η φήμη της Πηνελόπης για καρτερία, συζυγική πίστη κι αγνότητα περνά από τα όρια του Πάνω Κόσμου και φθάνει μέχρι κάτω στον Άδη. Έτσι, όταν ο Οδυσσέας κατεβαίνει στον Άδη για χρησμό από την ψυχή του Τειρεσία, η σεβαστή του μητέρα, η Αντίκλεια, τον διαβεβαιώνει:
«Ναι, εκείνη με πιστή καρδιά στ’ αρχοντικό σου μένει κι οι νύχτες της περνούν πικρές κι οι μέρες της θλιμμένες» λ 184-185

Για την έντιμη δόξα της Πηνελόπης μιλάει ακόμη και ο αδικοσκοτωμένος Αγαμέμνονας από τον Κάτω Κόσμο.
«Μα, εσύ Οδυσσέα, από σφαγή γυναίκας δεν φοβάσαι γιατί είναι φρόνιμη πολύ κι έχει καλή τη γνώμη». λ 449-450

Η εικόνα της Πηνελόπης εμφανίζεται περίλαμπρη και ολοκληρωμένη, με συνέπεια στον λόγο, στην πλούσια και γιορταστική περιποίηση του ξένου, που φτάνει μαζί σχεδόν με τον Τηλέμαχο στο νησί τους. Η «πολυσέβαστη γυναίκα», όπως την αποκαλεί ο ξένος, ακούει πανευτυχής την είδηση ότι ο αδάμαστος πολεμιστής ήταν πατρικός του φίλος κι ότι πολύ γρήγορα θα γυρίσει ή ίσως να γύρισε κιόλας με πολλούς θησαυρούς στη χώρα του.

«Άμποτε, ξένε, ο λόγος σου αυτός και να αληθέψει. Τότε θα δεις τη γνώμη μου και πόσα θα σου δώσω», του λέγει τ 310-311

Η ειρωνεία όμως της μη αναγνώρισης του Οδυσσέα από την Πηνελόπη συνεχίζεται και στην τρυφερή σκηνή της συνάντησης και συνομιλίας των δύο μόνο συζύγων, γιατί η Παλλάδα με πολλή σοφία έχει φροντίσει να μεταμορφώσει τον Οδυσσέα σε γερο-επαίτη και τη σεβαστή «άλοχο» σε πανέμορφη επιθυμητή γυναίκα.

«Κανείς κυρά, σ’ όλη τη γη δε θα σου βρει ψεγάδι. Αλήθεια, φτάνει η δόξα σου ως τα πλατιά τα ουράνια». τ 106 βροντολαλεί ο Οδυσσέας...

Η δόξα της, που φτάνει μέχρι τα πλατιά ουράνια, την ξεχωρίζει για τη δικαιοσύνη και την κρίση της, για την ορθή διοίκηση, την αύξηση του πλούτου και την ευδαιμονία του λαού. Γι’ αυτό ο άνδρας της της απονέμει τιμητικούς επαίνους, του πιο άψογου βασιλιά που’ χει «αντριωμένους να κυβερνά». Κι επίσημα ομολογεί την καταξίωσή της πρωταρχόντισσας της πόλης πριν ακόμη από την αναγνώρισή του και πριν από την τιμωρία των μνηστήρων.

Σε αντίθεση με τον ξένο, που στις ερωτήσεις της απαντά με μακριές ψεύτικες διηγήσεις, η Πηνελόπη, με συναισθηματική εμπιστοσύνη κι έντονη εξομολογητική διάθεση, ακουμπά τα πιο κρύφια της ψυχής της μελήματα και τους καημούς της μετά τα πειστήρια που της φανερώνει ο ίδιος για τη γνωριμία του με τον Οδυσσέα. Έτσι, του αποκαλύπτει και το τελευταίο της μυστικό για το «αγώνισμα του τόξου» μεταξύ των μνηστήρων.

Στη σκηνή της «μνηστηροκτονίας» η Πηνελόπη είναι απούσα. Η Παλλάδα φροντίζει να την κρατά μακριά· την αποσύρει με τέχνη από τα δώματά της, για να μην λερωθεί το βλέμμα της από τους σκοτωμούς και, για να μην ακούσει τις φωνές των μνηστήρων, την αποκοιμίζει με ύπνο γλυκό.

Αλλά πώς τελικά η ταλαίπωρη Πηνελόπη να πιστέψει την επιστροφή του αγαπημένου συζύγου που της αποκαλύπτει η καλή της βάγια Ευρύκλεια; «Καλή μου βάγια, αχ, οι θεοί σου σάλεψαν τα φρένα που και τον πιο γερό στο νου μπορούν να τον τρελάνουν». ψ 111-112

Συγκρατημένη και με κάθε σκεπτικισμό η συνάντηση των δύο αγαπημένων προσώπων. Μπροστά στο μεγαλείο της πιστής κι αφοσιωμένης συντρόφου της ζωής και των στοχασμών του, ο ακαταπόνητος ταξιδευτής, ο γενναίος Οδυσσέας, ο πανούργος κι ατρόμητος μένει δέσμιος και υπόχρεος της απόφασης της πιστής του γυναίκας. Ό,τι πάσχισε για την αγάπη της ό,τι υπέφερε για την επιστροφή του, ό,τι πέτυχε με πονηριά, αντοχή, τόλμη και λαχτάρα, τώρα χαμηλοθωρώντας με δειλία και συστολή αφήνεται στην κρίση της λατρευτής του βασίλισσας. Και περιμένει σιωπηλά με λαχτάρα και ανυπομονησία, πότε θα του απευθύνει τον λόγο. Αλλά η Πηνελόπη μένει άλαλη, χωρίς να χάσει την αυτοκυριαρχία της, τον κοιτάζει περίεργα και εξεταστικά.
Υψηλής σύλληψης η σκηνή της αναγνώρισης του Οδυσσέα από την Πηνελόπη με το τέχνασμα της κλίνης που είναι κατά το ομηρικό κείμενο οι «πύστεις», οι αποδείξεις τις οποίες η «περίφρων» Πηνελόπη ζητά. Αλλά ο πανούργος Οδυσσέας, που μέχρι τώρα στέκεται ήρεμα κι υπομονετικά μπροστά της, μόλις ακούσει την προσταγή της βασίλισσάς του να στρωθεί το κρεβάτι του έξω από τα δώματά της, μεταμορφώνεται σε θηρίο. Ευθύς αντιλαμβάνεται τη μικρή κατεργαριά της γυναίκας του, αυτός, που κανένας μέχρι τώρα δεν τον ξεπέρασε στην πονηριά, και εξαγριώνεται. Με τα αλάθευτα όμως σημάδια της νυφικής παστάδας, που ο ίδιος ο Οδυσσέας έφτιαξε, η Πηνελόπη πείθεται και βουτηγμένη στα δάκρυα μέσα σε ένα παραλήρημα χαράς τρέχει τον αγκαλιάζει και τον φιλά, απολογούμενη: «Μη μου θυμώνεις, άντρα μου, που σ’ όλα στοχασμένος κι από όλους είσαι πιο πολύ. Αχ, οι θεοί τις πίκρες μας έστειλαν, που ζήλεψαν πάντα μαζί να ζούμε. ψ 215-217

...Μη μου κακιώσεις τώρα που δε σε χάρηκα απ’ αρχής την ώρα καθώς σ’ είδα. Γιατί έτρεμε η καρδούλα μου στα τρυφερά μου στήθια μην έρθει έστω με ψέματα κανείς και με γελάσει» ψ 219-222

Σαν κόσμημα λάμπει το αντάμωμα των δύο πολυποθημένων συζύγων. Και η Παλλάδα σοφίζεται μακρόσυρτη τη νύκτα, που την κράτησε στα πέρατα του κόσμου, ώσπου νάρθει από την άκρη του ουρανού η ροδοδάκτυλη αυγή.
http://www.istoria.gr/

ΠΟΛΥΘΕΪΑ – ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΣ

«Η ουσία της πολυθεΐας είναι θέμα ποιοτικής κι όχι ποσοτικής φύσης». Αλαίν ντε Μπενουά
Εάν κανείς δηλώσει πολυθεϊστής μπροστά σε μονοθεϊστές αμέσως θα λάβει το εξής ερώτημα προς απάντησή του: καλά! εσύ ακόμα εκεί έμεινες; Κι επειδή ο μονοθεϊσμός γεννήθηκε στην έρημο του Σινά κι από εκεί εξαπλώθηκε ανά τον κόσμο, γεγονός που δεν επιδέχεται καμιά αμφιβολία, φαντάζεται ο Έλληνας πολυθεϊστής ότι η απάντηση προέρχεται από άνθρωπο ο οποίος αισθάνεται ότι έφθασε μέχρι το Σινά, ενώ αυτός έμεινε ακόμη στον Όλυμπο.
Ας είναι έτσι. Ας «κατοικεί» αυτός στο Σινά, να ψήνεται ολημερίς στο καμίνι του κατάξερου βουνού κι ο πολυθεϊστής ας απολαμβάνει τις δροσιές και τις άπειρες ομορφιές του Ολύμπου. Τον έψησαν ότι εκεί θα ζει καλύτερα. Με γεια του με χαρά του.
Οι Έλληνες υπήρξαν πολυθεϊστές μέχρι και τους Ελληνιστικούς χρόνους, μέχρι δηλαδή την εποχή κατά την οποία τους επιβλήθηκε, δια πυρός και μαχαίρας από τους Ρωμαίους κατακτητές τους, ο χριστιανισμός. 
Η θεά της σοφίας, ο θεός της επιστήμης και του φωτός, οι Μούσες, ο θεός της τεχνολογίας και όλοι οι άλλοι θεοί, με τους οποίους δημιούργησαν και δημιουργούν τι προόδους τους οι άνθρωποι, είτε τους αποδέχονται είτε όχι, πάντοτε υπήρχαν υπάρχουν και θα υπάρχουν. Διότι εκφράζουν και αντιπροσωπεύουν τις αθάνατες ανθρώπινες δυνατότητες και επιδόσεις.
Αθάνατες και οι τέχνες και οι επιστήμες. Αθάνατος ο Όμηρος, ο Επίκουρος, ο Θαλής.
«Το μέλλον ανήκει σ’ αυτούς που θα διαθέτουν την μεγαλύτερη μνήμη» Νίτσε. Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: ΠΟΛΥΘΕΪΑ – ΜΟΝΟΘΕΪΣΜΟΣ

Αν έχετε αναρωτηθεί ποτέ από πού ακριβώς προήλθε το ισχύον δόγμα, ποιός το δημιούργησε και για ποιο σκοπό είχε σχεδιαστεί, τότε μπορώ να σας εγγυηθώ ότι θα βρείτε δύο άρθρα άκρως ενδιαφέροντα.
Η ουσία προκύπτει μετά από μερικές παραγράφους, αλλά διαβάζοντας τα άρθρα αυτά στο σύνολό τους θα έχετε ανταμειφθεί για το χρόνο που έχετε ξοδέψει. Τα δύο άρθρα (ήδη γνωστά σε πολλούς) είναι ιδιαιτέρως σημαντικά διότι έχουν  γραφεί από τον Marcus Eli Ravage, έναν ραββίνο συγγραφέα που "ετιμάτο υπό την εύνοια των Rothschilds (των εβραίων τραπεζιτών) σαν ο μόνος εγκεκριμένος βιογράφος τους". Αυτό που ακολουθεί αποτελεί μια πιστή μεταφορά. Μπορείτε να ελέγξετε τα άρθρα αυτά σε οποιαδήποτε μεγάλη βιβλιοθήκη  αν έχετε την παραμικρή αμφιβολία.

Το πρώτο ημοσιεύτηκε στο THE CENTURY MAGAZINE, τον Ιανουάριο του 1928.  ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ EΒPΑIΩΝ από τον ραββίνο Marcus Eli Ravage
Το δεύτερο, τον Φεβρουάριο του 1928. ΑΠΕΣΤΑΛΜΕΝΟΣ ΣΤΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ.  Ο πρώτος που αντελήφθη τις Δυνατότητες του Πολέμου μέσω Προπαγάνδας.  Από τον Marcus Eli Ravage

Λόγω του μεγέθους και επειδή  αποφεύγω (όπως θα έχετε καταλάβει, όσο είναι δυνατόν) τα μακροσκελή κείμενα, σας παραπέμπω στον ακόλουθο σύνδεσμο: ΕΔΩ                                           

ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗΣ

Υπατία η Ελληνίδα φιλόσοφος,

πίνακας του Elbert Hubbard,

επεξεργασία Τρύφων Μανώλης.

Τιμούμε την Ελληνική Παιδεία και τα Ελληνικά Γράμματα στο πρόσωπο της Υπατίας της Αλεξανδρινής για την Ημέρα της Ελληνικής Παιδείας 29 Ιανουαρίου 2012, ώρα 11:30 π.μ. Πολυχώρος ΕΡΜΟΥ
(Ερμού 11 & Ι. Δραγούμη, Θεσσαλονίκη)
Διοργάνωση: Πολιτιστικός Σύλλογος “Προμηθεύς Πυρφόρος”
Είσοδος ελεύθερη

Τιμούμε την Ελληνική Παιδεία και τα Ελληνικά Γράμματα στο κατ’ εξοχήν πρόσωπο που θα μπορούσε, στη διαχρονική πορεία της Ιστορίας, να εκπροσωπήσει συμβολικά τις έννοιες των Ελληνικών Γραμμάτων και της Ελληνικής Παιδείας. Στο κατ’ εξοχήν πρόσωπο που τίμησε τις έννοιες αυτές με την μόρφωσή του, με το ήθος του, με τον τρόπο ζωής του. Στο πρόσωπο που η αγάπη του για την Ελληνική Παιδεία και τα Ελληνικά Γράμματα, το οδήγησε μέχρι το τραγικό μαρτύριο και τον ακόμη μαρτυρικότερο θάνατο. Σ’ έναν θάνατο που την βαρβαρότητα και τον φανατισμό με τον οποίο προήλθε, σπάνια θα συναντήσουμε σε ολόκληρη την πολιτισμένη ιστορία της ανθρωπότητας.
Εκδήλωση με αναφορά στο βίο, το πλούσιο και ακτινοβόλο έργο της και στον τραγικό της θάνατο, διανθισμένη με εικόνες, δραματοποίηση, ποίηση και κινηματογραφικές προβολές για την εποχή της, την καταστροφή της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας από τον καθοδηγούμενο θρησκόληπτο όχλο και τις τελευταίες τραγικές στιγμές της μεγάλης μαθηματικού, φιλοσόφου και αστρονόμου.

Απευθύνουμε έκκληση σε όλους τους Έλληνες σε κάθε πόλη της Ελλάδος να τιμήσουν την Ελληνική Παιδεία και τα Ελληνικά Γράμματα
στο πρόσωπο της Υπατίας, της μάρτυρος μαθηματικού και φιλοσόφου.

http://pyrrphoros.wordpress.com/

ΠΟΙΟΣ ΕΙΔΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΦΟΒΗΘΗΚΕ...

«Κανένας δεν είδε ποτέ τον Θεό…». (Κατά Ιωάννην, 1: 18)
Αν λάβουμε υπ’ όψιν το δεδομένο ότι η Αγία Γραφή αποτελείται από «θεόπνευστα» κείμενα (δηλαδή εμπνευσμένα από τον ίδιο τον Θεό), άρα δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση (εννοείται, από τούς χριστιανούς και δη τούς ορθόδοξους), τότε κανείς δεν έχει λόγο να μην πιστέψει τα λεγόμενα τού Ιωάννη. Αν και για να είμαστε πιο ακριβείς, ο Ιωάννης συνεχίζει λέγοντας πως «ο Μονογενής Υιός, που είναι στην αγκαλιά τού Πατέρα, εκείνος τον φανέρωσε». Εν πάση περιπτώσει όμως, ο Ιωάννης δηλώνει ξεκάθαρα πως ποτέ κανείς, πριν και μέχρι τότε, δεν είχε δει τον Θεό.
Κι όμως… Κάπου υπάρχει ένα πρόβλημα…
Ο Ιωάννης (ο αγαπημένος μαθητής τού Ιησού), είτε δεν είχε διαβάσει τα «ιερά» κείμενα τών προγόνων του, είτε είχε έλλειμμα «θεοπνευστίας». Το πιο πιθανόν βέβαια, είναι να συνέβησαν και τα δύο.
Για να δούμε λοιπόν, τι έγραψαν, αιώνες πριν, οι «άγιοι πατέρες» στην «θεόπνευστη» Βίβλο για το θέμα αυτό:
«Και ο Κύριος μιλούσε στον Μωυσή, πρόσωπο με πρόσωπο, καθώς ο άνθρωπος μιλάει στον φίλο του». (Έξοδος, 33: 11)

Τα σχόλια αφήνονται στους …απολογητές…

http://www.pare-dose.net/

ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ

Ο Στοβαίος δίνει έντονες εικόνες ως προς την προσωπικότητα του Ερμή: «Τας κρυπτάς νομοθεσίας του θεού παρ' Ερμή μαθόντες, τεχνών και επιστημών και επιτευγμάτων απάντων εισηγηταί της ανθρωπότητος εγένοντο και νομοθέται ».
«Ο δε γε του διδασκάλου του ημετέρου λόγος εχύθη ανά πάσαν την οικουμένην, πείθων Ελλήνων τε ομού και βαρβάρων κατά έθνος».
«Δύο μεν και τεσσαράκοντα Ερμή γεγόνασι Βίβλοι, ων τας μεν τριάκοντα εξ την πάσαν Αιγύπου περιέχοντα φιλοσοφίαν εκμανθάνουσιν, τας δε λοιπάς εξ οι παστοφόροι Ιατρικής ούσας. Και τα μεν Αιγυπτίων ως εν βραχεί φάνας τοιαύτα, Ινδών δε φιλοσοφίαν».
Γράφει ο Στοβαίος ιστορώντας ότι όλες οι φιλοσοφικές, επιστημονικές και ιατρικές γλώσσες των Αιγυπτίων και των Ινδών ήσαν επιτεύγματα του Ερμή του Τρισμέγιστου.
Κατά τον Στοβαίο, ο Ερμής είχε γράψει σαράντα δύο βιβλία από τα οποία τα τριάντα έξι περιείχαν τις φιλοσοφικές και κοσμογενικές του γνώσεις, τα έξι δε τις ιατρικές.
Αυτά τα βιβλία διαδόθηκαν σε όλον τον κόσμο, κι' από εκείνα άντλησαν τις γνώσεις τους οι θρησκευτικοί ηγέτες των Περσών ο Ζαρατούστρας, των Εβραίων ο Μωϋσής, των Ινδών οι Βραχμάνες και ο Βούδας, των Κινέζων ο Λάο Τσε κ.τ.λ.
Όλοι αυτοί οι θρησκευτικοί ηγέτες λαών δεν υπήρξαν οι δημιουργοί των δογμάτων τους αλλά απλώς μαθητές και εισηγητές της Ελληνικής θρησκείας της εποχής του Ερμή του Τρισμεγίστου, η περίοδος της οποίας τοποθετείται την ένατη χιλιετηρίδα πριν την έναρξη της σημερινής κοινής χρονολόγησης.
Οι φιλοσοφικές, θρησκευτικές και ιατρικές γνώσεις του Μωϋσή ήσαν κι' αυτές επιτεύγματα του Ερμή του Τρισμέγιστου, τα στοιχεία των οποίων τα διδάχτηκε ο Μωϋσής στην Αίγυπτο. «Και εδιδάχθη ο Μωϋσής πάσαν την φιλοσοφίαν των Αιγυπτίων».
Στον καιρό του Ερμή στην Αίγυπτο είχε αξιοποιηθεί η γη της, με αρδευτικές διώρυγες κι είχε διαμεριστεί η χώρα σε κλήρους, και ότι τότε διδάχτηκαν στην Αίγυπτο από τους Έλληνες η αριθμητική, οι λογισμοί (= Άλγεβρα), η Γεωμετρία, η Αστρονομία και τα γράμματα και τότε θεσπίστηκαν εκεί νόμοι χρηστότητας.
«Τον ημέτερον Ερμήν ακούει την τε Αίγυπτον εις λήξιν και κλήρον άπασαν τεμείν... και διώρυγας τεμέσθας ταις επαρδεύσασι και νόμους θείνας... και κατάλογον της των άστρων επιστολής... και πρόσγε και αριθμούς και λογισμούς και γεωμετρίαν και αστρονομίαν και την γραμματική παραδούνε» .
Ο Ερμής έχει χαρακτηρισθεί από την ανθρωπότητα ως ο ισχυρότερος νους της γης. Στην Ελληνική παράδοση αναφέρεται ως ψυχοσώστης, ως γραμματέας του Κρόνου, ως αντιβασιλέας του στην Αίγυπτο, ως σύμβουλος του αυτοκράτορα θεοβασιλέα Δία και ως σύμβουλος και καθηγητής του Διονύσου. Στην Αιγυπτιακή παράδοση αναφέρεται ως διδάσκαλος του Όσιρι (= Ήλιος - Σείριος - Διόνυσος) και ως θεός των γραμμάτων.
Στ' αρχαία Ινδικά κείμενα αναφέρεται ως διδάσκαλος των θεών και ως πρώτος στους κλάδους της επιστήμης και της θεοσοφίας και σεβαστός στους Ασούρας, με τον τίτλο "Βριγασπάτι".
Στην παράδοση των Κινέζων αναφέρεται ως σύμβουλος της μεγάλης Μητέρας βασίλισσας της Δύσης Βάγκ Μου και ως εκπολιτιστής των κινέζων: «Πριν έλθουν οι Ουράνιοι Βασιλείς, οι άνθρωποι στην Κίνα ζούσαν σαν τα ζώα. Σκεπάζονταν με δέρματα ζώων, τρέφονταν με ωμό κρέας, και δεν ήξεραν τον πατέρα των... όταν ήλθε ο Φου Χι με τη βοήθεια μιας πολύ μορφωμένης βασίλισσας, έμαθε στο λαό το γάμο, τη μουσική, τα γράμματα, τη ζωγραφική και το πως να καλλιεργούν το μεταξοσκώληκα».
Στα αρχαία Ιαπωνικά κείμενα ο Ερμής επιζεί ως θεός Thor.
Έτσι ονόμαζαν τον Ερμή και οι αρχαίοι Γερμανικοί λαοί της Ευρώπης, Thor.
Γράφει ο Στοβαίος ότι ο Ερμής άφησε όλα τα περισπούδαστα φιλοσοφικά και επιστημονικά έργα του στον υιό του Τατ ( Κέφαλο ).
«Ούτος μεν τοις συγγενείς θεοίς δορυφορείν, προσταχθείς ανέβαινε στα άστρα. Αλλ' ην αυτών διάδοχος και παραλήπτωρ των μαθητών του ο υιός του Τατ».

http://www.diodos.gr/

...ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

(Ευχαριστώ πολύ την αναγνώστρια της σελίδας για την εικόνα !!!)

«Θα ανατρέψουμε όλη την ιστορία του κόσμου αν δεν πιστέψουμε ότι το μαντείο αυτό (των Δελφών) έλεγε αλήθεια για πολλούς αιώνες» (Κικέρων)

Αναλογιζόμενος πόσο μεγάλες υπηρεσίες προσέφερε στους Έλληνες, προ τριών χιλιάδων ετών το Μαντείο των Δελφών, κατά τους πολέμους, τις επιδημίες και τη δημιουργία νέων πόλεων, θα ήταν αμάρτημα να μην αποδώσουμε την εύρεση και τη δημιουργία αυτού στη θεία Πρόνοια, αλλά στην τύχη και τις τυφλές συμπτώσεις. Πλούταρχος
Τα περισσότερα μυστικά των μυστηρίων, τα γνώριζαν οι ιερείς της Δήμητρας στην Ελευσίνα, ο Ιεροφάντης των Καβείρων της Σαμοθράκης, οι Πυθίες του Απόλλωνα στους Δελφούς και οι Ιερείς του Μαντείου της Δωδώνης.
Το μαντείο των Δελφών είναι πανάρχαιο και χρονολογείται η ίδρυση του από την εποχή που οι θεοί βρισκόταν ακόμη στη γη.
Τη θεωρία που κατασκεύασε και διέδωσε το χριστιανικό ιερατείο για τις απάτες που δήθεν γινόταν στα ιερά δρώμενα των Δελφών, ήταν μια αδιάντροπη συκοφαντία και την επινόησε για να ισχυροποιήσει τα εβραϊκά παραμύθια των κρίνων και των αγγέλων και των αναπόδεικτων αναστάσεων.
Τα Δελφικά μυστήρια έζησαν χιλιάδες χρόνια. Η μακροβιότητα τους αντικρούει τις χριστιανικές ύβρεις και συκοφαντίες, επειδή η πλάνη και η απάτη είναι βραχύβιες και δεν προλαβαίνουν να γεράσουν.
Ο Κικέρων δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης της αξίας των Δελφικών Μυστηρίων «Θα ανατρέψουμε όλη την ιστορία του κόσμου αν δεν πιστέψουμε ότι το μαντείο αυτό έλεγε αλήθεια για πολλούς αιώνες».
Ο Ισοκράτης και ο Στράβωνας έλεγαν «Το Μαντείο των Δελφών εθεωρείτο από όλους το αρχαιότερο και αληθέστερο από όλα τα μαντεία».
Για τους συκοφάντες της πανάρχαιας Ελληνικής ιστορίας [Μυθολογίας], τους υβριστές της Ελλάδας, τους επαγγελματίες απατεώνες, που θεοποίησαν την πλάνη και την έκαναν δόγμα, τους εμπαθείς φανατισμένους που αγιοποίησαν το μίσος, δυστυχώς ήρθε η αρχαιολογική έρευνα για να αποκαλύψει, ότι δεν γινόταν καμιά απάτη στα Ελληνικά μυστήρια.
Συκοφάντησαν τη σπουδαιότητα των μυστηρίων και τον υψηλό σκοπό τους, για να θεοποιήσουν την πνευματική παρακμή της εβραϊκής δεισιδαιμονίας που μας επέβαλαν με τη βία.
Θεοποίησαν τον εγωισμό τους, άγιασαν τη φαυλότητα τους, εξάγνισαν τα πάθη τους και μεταβλήθηκαν σε σύγχρονους σατύρους, που βεβηλώνουν την Ελληνική ιστορία και τα ιερά μυστήρια των προγόνων μας.
Περιυβρίζουν τους θεούς των πατέρων μας και λασπολογούν σε βάρος των Ελλήνων σοφών, φιλοσόφων και ηρώων, με ανύπαρκτες συκοφαντίες. Σκληρύνθηκε τόσο η ψυχή τους από την κενότητα του δόγματος, ώστε έγιναν ειδωλολάτρες, που προσκυνούν και φιλάνε πτώματα, παπούτσια, αλυσίδες, νύχια, κουμπιά, παλιόρουχα και άλλες 54.000 είδωλα, που προκαλούν αποχαύνωση των πιστών.
Αντίθετα με τη θρησκευτική αναρχία της εποχής μας, οι μύστες του Απολλώνιου φωτός έπαιρναν το αχνό φως της μύησης και της υπέρτατης γνώσης, από τις ουράνιες δυνάμεις.
Ο Ιεροφάντης των Δελφικών Μυστηρίων, ήταν ο θεματοφύλακας, ο μεγάλος εμπνευσμένος και κάτοχος των απορρήτων μυστικών, ήταν ο συνομιλητής του Απόλλωνα, ήταν αυτός που διηύθυνε όλη την πορεία της μύησης, ήταν πάντα ένας ενσαρκωμένος ουράνιος επισκέπτης από τον αστερισμό της Λύρας.
Καλούσε τον μύστη να βρει το κλειδί που ανοίγει τις πύλες των ουρανών και των άστρων, να αποσπαστεί από τα γήινα δεσμά και την ύλη και να αφήσει το πνεύμα του να ανέλθει στους ουρανούς, για την αναζήτηση του μεγάλου απορρήτου, ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή να σταθεί όρθιος μπροστά στον φωτεινό θεό τον Απόλλωνα.

Απόσπασμα από την «Υπέρτατη Μύηση» του Στρατηγού και συγγραφέως κ. Γεράσιμου Καλογεράκη, σελ. 361 εκδόσεις Δίον

ΤΟ ΚΥΜΑΙΚΟ ΑΛΦΑΒΗΤΟ ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ, ΣΑΝ «ΛΑΤΙΝΙΚΟ» ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΓΗΣ

Οι Κυμαίοι της Ευβοίας έφτασαν στην Ιταλική χερσόνησο το -700 περίπου. Ιδρύουν εκεί πόλεις όπως η Ιταλική Κύμη, κοντά στην Ρώμη και η Παρθενοπη - Νέα Πόλις - Νάπολη, μεταφέροντας τα Ελληνικά ήθη και έθιμα, την Ελληνική θρησκεία και το Κυμαικο Αλφάβητο στους Λατίνους. Εκείνο το Αλφάβητο, σήμερα, είναι γνωστό, σαν «Λατινικό» και χρησιμοποιείται από όλους τους λαούς της Γης. http://andronianoi2010.blogspot.com/

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΓΑΝΙΣΤΗΣ

Τον τελευταίο καιρό σε πολλές εκκλησιές και από άμβωνος πλέον ακούμε κηρύγματα για τον νέο "εχθρό", τους παγανιστές... Ο κόσμος σοκαρισμένος ακούει από τον πνευματικό δημόσιο υπάλληλο με τα μαύρα να εκτοξεύει μύδρους κατά αυτών των παράξενων τύπων που εμφανίστηκαν από το πουθενά και αμφισβητούν την πνευματική υπεροχή του ιουδαϊσμού έναντι του Ελληνισμού.
Βασικά αυτή η διαμάχη δεν είναι καινούργια στην Ευρώπη αλλά και γενικότερα στον κόσμο ολόκληρο. Από την εποχή της αναγέννησης, αμέσως μετά τον χριστιανικό μεσαίωνα η επιστήμη κατέρριπτε μία μία τις φανταστικές υποθέσεις περί γέννησης του κόσμου, του ανθρώπου, αλλά και των μεταφυσικών ή παραφυσικών θεωριών. Αυτό έφερνε σε διαρκή αμηχανία την δυτική χριστιανική κοινότητα που ξεδοντιασμένη από την αφαίρεση της ιεράς εξέτασης, υποχρεωνόταν στο να κάνει εκπτώσεις απέναντι στην επιστήμη και στην φιλοσοφία. Στην ανατολική ορθόδοξη εκκλησία δεν είχαμε την ίδια τύχη διότι με την βοήθεια των αυταρχικών αυτοκρατοριών των τσάρων στην Ρωσία και των σουλτάνων στην Βαλκανική και Ιωνία, το εδώ ιερατείο κατάφερε να κρατήσει τους ενοχλητικούς διανοούμενους μακριά από τον λαό. Στα πρώτα χρόνια του Ελληνικού νεοσύστατου κράτους πότε με τον πολιτικό ακρωτηριασμό όπως τον Κοραή, πότε με την φυσική εξόντωση όπως του Καίρη ή του Φαρμακίδη, τον εξαναγκασμό σε παραίτηση όπως έγινε με τον Μανούση, την περιβόητη παράνομη Ελληνορθόδοξη εταιρεία των Γλαράκη, Οικονόμου, Κωλλέτη κλπ, κράτησε την χώρα μας πίσω από τον πολιτισμένο κόσμο και τα αποτελέσματα σήμερα, σε ένα απόλυτα ανταγωνιστικό περιβάλλων είναι απολύτως ορατά.
Στην αφύπνιση πλέον πολλών νεοελλήνων και στην αναζήτηση του σημερινού προβλήματος στην ρίζα του, δηλαδή στην παιδεία μας, ο διαχρονικά απόλυτος εκφραστής της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης απαντά με αφορισμούς όμοιους με αυτούς της δυτικής δίδυμης αδερφής της πριν από μερικούς αιώνες.
Έτσι λοιπόν φτάσαμε να ακούσουμε μετά από 17 αιώνες στον τόπο μας την λέξη παγανιστής, χωρίς όμως αυτοί που την αναφέρουν σαν ύβρι, να γνωρίζουν την πραγματική σημασία της λέξης. Επίσης δεν τους είναι προφανώς γνωστό ότι ο όρος αυτός δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ από τους πρωτοχριστιανούς για τους φιλόσοφους ή τους εθνικούς της ανατολής, παρά μόνο για τους κατοίκους της δύσης.
Στην ανατολή η βρισιά ήταν Έλληνας!!!
Ναι όσο και αν φαίνεται παράξενο στον νεοέλληνα, για το πατριαρχείο μέχρι και το τέλος της επανάστασης, η λέξη Έλλην ήταν υποτιμητική.
Τελικά όμως γιατί τόσο το Έλληνας, όσο και το παγανιστής αποτελούσαν όρο υποτιμητικό για τους χριστιανούς; Ακούμε διάφορες αυθαίρετες απόψεις, αλλά εντελώς ατεκμηρίωτες. Από πουθενά δεν μπορεί να συνδεθεί το Έλλην και το παγανιστής. Ή μήπως τελικά για κάποιον κοινό λόγο αποκαλούνταν Έλληνες στην ανατολή και παγανιστές στην δύση; Και αν υπήρχε η κοινή καταγωγή των όρων ποια είναι αυτή;
Την απάντηση την βρίσκουμε στο βιβλίο του Pierre Chuvin (HARVARD UNIVERSITY PRESS) με τον τίτλο A Chronicle of the Last Pagans (Revealing Antiquity). Ο συγγραφέας του εξαιρετικού αυτού ιστορικού βιβλίου και στο κεφάλαιο "τι σημαίνει παγανιστής" ξεκινά με την εξής πρόταση, "η λέξη παγανιστής αντιπροσωπεύει κατ' ουσίαν δύο αρχαίες λέξεις: Την ελληνική Έλλην και την λατινική paganus." Βλέπουμε δηλαδή μία ξεκάθαρη σχέση σε πρώτη ανάγνωση των δύο αυτών όρων, επομένως είναι η αρχή για να μελετήσουμε αυτό το κεφάλαιο. Διαβάζουμε παρακάτω και θα παρακαλούσα την προσοχή σας, διότι είναι ένας όρος που θα ακουστεί πολύ τα επόμενα χρόνια, άρα καλό θα είναι να γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται.
Ο όρος Έλλην είχε στην πραγματικότητα αρνητικές κυρίως προεκτάσεις. Από το 212, σύμφωνα με μια απόφαση του Καρακάλλα όλοι οι ελεύθεροι κάτοικοι της Αυτοκρατορίας θεωρούνται Ρωμαίοι πολίτες.   Τον τέταρτο αιώνα ο χαρακτηρισμός κάποιων από αυτούς ως Έλληνες σήμαινε την διαφοροποίησή τους από το σύνολο. Οι παγανιστές δεν ήταν ποια Ρωμαίοι, δεν ήταν νόμιμοι κληρονόμοι της αυτοκρατορίας."
Από την πρώτη ανάγνωση βρίσκουμε έναν καθαρά εθνολογικό προσδιορισμό ο οποίος έρχεται σε πλήρη αντίφαση με κάποιους  ισχυρισμούς ότι τάχα όταν έλεγαν Έλληνες οι χριστιανοί, δεν εννοούσαν τους Έλληνες. Στην πραγματικότητα φαίνεται πως αυτό που κυρίως ενοχλούσε ήταν η προσκόλληση στα εθνικά ιδεώδη, μέσα στα οποία ήταν και η θεία αντίληψη και όχι το αντίστροφο. Παρακάτω όμως θα το δούμε με στοιχεία πως πάει και ακόμα παραπέρα ο χαρακτηρισμός. Διαβάζουμε λοιπόν:
"Όσο για τη σημασία της λέξης paganus, απ' όπου προέρχονται οι γαλλικές λέξεις paien (παγανιστής) και paysan (χωρικός), είναι σταθερά μειωτική και δημιουργεί ένα παράξενο σημασιολογικό πρόβλημα. Η καλύτερα τεκμηριωμένη έννοια της λέξης φαίνεται ότι είναι αυτή του χωρικού. Επομένως οι Έλληνες αστοί της ανατολής θα πρέπει να είχαν χωρικούς ως ομοϊδεάτες στην δύση, κάτι που θα σήμαινε ότι υπήρξαν δύο διαφορετικές πορείες εξέλιξης."
Έλληνες στην ανατολή και παγανιστές στην δύση λοιπόν. Άρα αφού ακούμε ως υποτίμηση τον όρο παγανιστής, περιμένουμε οσονούπω να ακούσουμε ως υποτιμητικό όρο και το Έλλην. Αλλά το θέμα μας είναι άλλο.  Γιατί δεν έλεγαν και εκείνους τους δυτικούς μη χριστιανούς Έλληνες για να τελειώνανε; Αφού και το Έλλην και το παγανιστής ήταν υποτιμητικοί όροι. Συνεχίζουμε την ανάγνωση του βιβλίου περιμένοντας μήπως και βρούμε κάποια απάντηση. Αφού ο συγγραφέας μας κάνει μία ιστορική αναφορά στην δύση  εκείνης της εποχής και στην νοοτροπία των ντόπιων να θεωρούν τον χριστιανισμό "θρησκεία των ξένων" φέρνοντας μάλιστα σαν παράδειγμα το ότι οι παπικοί επιτάφιοι που συντάσσονταν έως και τον τρίτο αιώνα δεν γραφόταν στα λατινικά, στη συνέχεια προχωρά στην αιτιολόγηση του όρου. Να κρατήσουμε μόνο από αυτή την ενότητα το ότι οι χριστιανοί εκείνης της εποχής αυτοαποκαλούνταν στρατιώτες του χριστού, διότι έχει την σημασία του για την συνέχεια.
Ας δούμε τώρα την ουσία του όρου παγανιστής ή Έλληνας, αυτό θα ήταν καλό να το διαβάσουν όσοι ξεστομίζουν  αυτό τον όρο:
"Για να βγούμε από το αδιέξοδο που δημιουργεί μια εξέλιξη φωνητικά αναμφίβολη αλλά σημασιολογικά ακατανόητη, θα πρέπει να αναρωτηθούμε πως γίνετε η ίδια λέξη να έχει τρεις σημασίες τόσο ποικίλες: "χωρικός", "πολίτης" και "ειδωλολάτρης". Ας αρχίσουμε με τις δύο πρώτες που είναι και οι παλαιότερες. Στην αυτοκρατορική κοινωνία paganus, ονομάζεται ο κάτοικος του pagus, δηλαδή μιας επαρχίας (με την έννοια της μικρότερης διοικητικής ενότητας), κάποιος που οι ρίζες του βρίσκονται εκεί που ζει (αντίθετα από τον στρατιώτη), είναι λοιπόν φυσικό ο χωρικός να είναι ο κατ' εξοχήν paganus, αν και ο όρος από την εποχή του Κικέρωνα και έπειτα, μπορούσε να δηλώσει και τους  αστούς (Pro, domo 74)."
Δηλαδή οι παγανιστές ήταν οι πατριώτες και αυτοί που ήθελαν να διαφυλάξουν την εθνική τους ταυτότητα απέναντι στην νέα τάξη πραγμάτων και στην παγκοσμιοποίηση την οποία προσπαθούσαν να επιβάλουν οι Ρωμαίοι μέσω του χριστιανισμού! Και παρακάτω μας το λέει ξεκάθαρα ο συγγραφέας:
"Οι pagani είναι πολύ απλά "οι άνθρωποι του τόπου", οι ντόπιοι -της πόλης ή της επαρχίας-, αυτοί που διαφύλαξαν τα τοπικά έθιμα. Αντίθετα οι alieni, οι "άνθρωποι που κατάγονται από αλλού", οι ξενομερίτες, γίνονταν όλο και περισσότερο χριστιανοί. Η εξήγηση αυτή αντιστοιχεί στην ετυμολογία της λέξης, στην οποία αναφέρονται οι χριστιανοί συγγραφείς που την χρησιμοποιούσαν με το νέο της νόημα, ανταποκρίνεται επίσης στην προτίμηση των εθνικών της ύστερης αρχαιότητας για οτιδήποτε ανήκε στα πάτρια, την κληρονομιά των προγόνων τους. Ορίζει τον παγανισμό ως θρησκεία της πατρίδας, με την στενότερη έννοια της πόλης και της επαρχίας της. Προβλέπει ακόμα την ποικιλία των παγανιστικών πρακτικών και πεποιθήσεων. Ανάλογη είναι άλλωστε και η σημασία της Ελληνικής λέξης εθνικός, που χρησιμοποιούσαν οι χριστιανοί για τους παγανιστές προτού η λέξη Έλλην αναδειχτεί σε πάγιο όρο και υπαινίσσεται τις τοπικές ή φυλετικές διασυνδέσεις του παγανισμού και τον τοπικό χαρακτήρα των παγανιστικών πρακτικών. (Glen W. Bowrsock, "Ο Ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα" ΜΙΕΤ, Αθήνα 1996, σελ. 33)."
Άρα αφού οι Έλληνες πατριώτες ήταν εχθροί των Ρωμαίων, έτσι και οι σημερινοί σκεπτόμενοι άνθρωποι είναι εχθροί του τελευταίου Ρωμαϊκού κατάλοιπου που έχει απομείνει. Μέσα στην σύγχυση τους οι υπηρέτες των αυτοκρατόρων και των σουλτάνων και σημερινοί υπερπατριώτες αυτοαναιρούνται. Από την μία επικαλούνται την παράδοση και τα εθνικά ιδεώδη και από την άλλη τα θεωρούν ύβρι... Ίσως και από την άγνοια και την αμορφωσιά, με την οποία καταδίκασαν τον Ελληνικό λαό και θύματά της φαίνεται ότι έπεσαν και οι ίδιοι! 

http://emmanouilpapas.blogspot.com/