«ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ή ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ΕΝΝΟΟΥΜΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΟΤΙ ΧΑΝΕΤΑΙ ή ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ Η ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ»

Ο Δρ. Δανέζης μας λέει ότι το μοντέλο της ύλης που ξέραμε έχει πλέον ριζικά αλλάξει και μας αποκαλύπτει τι στην πραγματικότητα είναι η υλική υπόσταση του ανθρώπου. Στο πλαίσιο αυτής της «νέας πραγματικότητας» ακόμα και ο θάνατος θα μπορούσε να ξεπεραστεί!

Ο Δημόκριτος με σαφήνεια μας λέει πως, «οτιδήποτε αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας είναι ψευδές. Το μόνο πραγματικό είναι ότι αντιλαμβάνεται η νόησή μας». Τα ίδια λέει και ο Πλάτωνας.

Με τον όρο νόηση εννοούμε τη συνείδηση, που ταυτίζεται με την έννοια του πνεύματος και της ελευθερίας. Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Από τη στιγμή που διαθέτουμε νόηση, έχουμε ύπαρξη. Το υλικό μας υπόστρωμα (τα σώματά μας) παρόλα αυτά είναι κομμάτι του φυσικού κόσμου.

Εφόσον δε η νέα επιστήμη έχει αλλάξει το παλιό μοντέλο για το φυσικό νόμο (ύλη, χώρος, χρόνος) καταλήγουμε στο ότι αυτό που ονομάζουμε «άνθρωπος» είναι επίσης ένα κατασκεύασμα των αισθήσεών μας.

Είμαστε δηλαδή ένα τίποτα;

Όχι, είμαστε κάτι πολύ περισσότερο, απλά στην παρούσα κατάστασή μας δεν μπορούμε να το συλλάβουμε. Ας το δούμε σε ένα άλλο επίπεδο: σύμφωνα με τη θεωρία της σχετικότητας αυτό που ονομάζουμε ύλη δεν είναι τίποτε άλλο από μια καμπύλωση του τρισδιάστατου χώρου προς την τέταρτη διάσταση (χρόνος).

Όταν προκύψει αυτή η καμπύλωση των τριών διαστάσεων προς την τέταρτη, και αν περάσει ένα ελάχιστο όριο, τότε η φυσιολογία του ανθρώπου αντιλαμβάνεται αυτή την καμπύλωση ως πυκνότητα υλοενέργειας.

Αν συνεχίσει να αυξάνεται αυτή η πυκνότητα του υλικού (το «πηγάδι» της καμπύλωσης να βαθαίνει κατά κάποιο τρόπο) και φτάσει πάλι ένα ανώτατο όριο, τότε θα χάσουμε από τα μάτια μας, δηλαδή από τις αισθήσεις μας, αυτή την πυκνότητα υλοενέργειας. Αυτό ονομάζεται Φαινόμενο των Μελανών Οπών.

Άρα αν πάρω το χώρο των τριών διαστάσεων και αρχίσω να τον καμπυλώνω προς την τέταρτη, αρχίζουμε να βλέπουμε το υλικό υπόστρωμα του ανθρώπου. Αυτό το ονομάζουμε ανάπτυξη. Αν αρχίζει να μικραίνει το «πηγάδι» της καμπύλωσης, αυτό το ονομάζουμε φθορά.

Την ανάπτυξη και τη φθορά μαζί την ονομάζουμε κύκλο της ζωής του ανθρώπου. Καταλαβαίνεται λοιπόν πως το μόνο γεγονός που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας είναι η αυξομείωση της τέταρτης διάστασης, που μας δίνει την αίσθηση της ύπαρξης της ζωής.

Ακούγεται σαν υπάρχει η δυνατότητα μέσα από τη συνάρτηση αυτή να ξεφύγουμε από τον κύκλο της φθοράς. Θα μπορούσαμε ίσως να αποφύγουμε το θάνατο.

Θεωρητικά, ναι. Αφού η υλική μας υπόσταση δεν είναι τίποτα άλλο από μια καμπύλωση του χώρου, το πρωτογενές στοιχείο που γεννά αυτή την ύλη και εκείνη αρχίζει να διέπεται από όρους ανάπτυξης/ φθοράς, είναι ο χώρος.

Ο χώρος, για να σας δώσω να καταλάβετε, είναι αυτό το τίποτα, το μη αντιληπτό γύρω μας- ένα κατασκεύασμα έξω από τη δυνατότητα των ανθρώπινων αισθήσεων. Ένα μαθηματικό γεγονός. Ε, αυτό δε χάνεται, υπάρχει πάντα πιθανότατα έτοιμο να ξανακαμπυλωθεί.

Τελικά, όταν λέμε ότι κάποιος γεννιέται ή πεθαίνει, εννοούμε επιστημονικά ότι χάνεται ή εμφανίζεται η δυνατότητα να τον αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας.

Όλα αυτά τα λέμε στην αστροφυσική για τα αστέρια. Δηλαδή για να πούμε ότι κάπου υπάρχει η ιδέα της δημιουργίας ενός αστεριού, πρέπει η πυκνότητα της υλοενέργειας να είναι από μια τιμή και πάνω.

«Όπως πάνω έτσι και κάτω» σύμφωνα με το γνωστό ερμητικό ρητό…

Έχουμε μια αίσθηση ατομικότητας και διαίρεσης. Εσύ είσαι εσύ και εγώ είμαι εγώ. Η διαίρεση, η τομή σε πολλά κομμάτια είναι προϊόν της δυνατότητας του εγκεφάλου μας και της φυσιολογίας μας. Εκεί έξω στο σύμπαν δεν υπάρχουν τομές, όλα είναι Ένα. Υπάρχει ένα συστατικό, θες να το πεις ενέργεια, θες να το πεις αόρατο κενό, θες να το πεις Θεό; Αυτή την ενιαία δημιουργία, αυτή τη κοχλάζουσα ενέργεια εκεί έξω, όταν την προσλάβει η φυσιολογία του ανθρώπου της δημιουργεί τομές, της δημιουργεί ατομικότητες.

Εξαιτίας της νέας αυτής οπτικής, η σύγχρονη επιστήμη καθαίρει την ύλη από το μέχρι πρότινος θρόνο της;

Ένας ολόκληρος πολιτισμός, ο δυτικός, στηριζόταν στο εννοιολογικό περιεχόμενο αυτού που λέμε ύλη. Ότι δηλαδή είναι το πρωταρχικό γεγονός του σύμπαντος. Έτσι είχε προκύψει από τις ανακαλύψεις του 16^ου και 17^ου αιώνα. Εφόσον λοιπόν η ύλη είναι το πρωταρχικό συμπαντικό γεγονός, αρχίσαμε στη ζωή μας να αναζητάμε την ύλη και τα παράγωγά της, θυσιάζοντας προς όφελός της το σύνολο των αξιών, των ιδεών και των «πιστεύω» μας.

Φτάσαμε σε σημείο να εξευτελιστούμε για να μπορέσουμε να αποκτήσουμε την ύλη και τα επακόλουθά της. Σύντομα όμως η ύλη θα χάσει αυτόν τον αξιακό της χαρακτήρα. Διότι δεν είμαστε ύλη πια!

Μια τέτοια δήλωση θα μπορούσε να επιφέρει τρομαχτικές αλλαγές…

Ακριβώς. Για φαντάσου όμως έναν άνθρωπο που έχει αντιληφθεί τον ανώτερο χαρακτήρα του και το ανώτερο εγώ του, μέσα σε μια ενότητα συμπαντική- τι θα ζητάει από την κοινωνία; Θα ζητάει άλλα αγαθά, τα οποία δεν είναι έτοιμα και δε μπορεί η παρούσα κοινωνική δομή να τα δώσει.

Όταν λες ότι όλα είναι ένα, χάνεται η αίσθηση της ατομικότητας, του «εγώ». Συνειδητοποιώντας κανείς ότι δεν είναι αυτό το φθαρτό σαρκίο, δεν είναι πράγμα, θα αντιληφθεί ότι αυτό που βλέπουν οι αισθήσεις είναι μια εικόνα, ένα matrix.

Και για να υπάρχει η εικόνα, θα πρέπει αναγκαστικά να υπάρχει κάπου το πρότυπό της. Αν αρχίσει να αναζητάει αυτό το πρότυπο, τότε τίποτα δε θα τον συγκρατεί πια.

Μια κοινωνία που θα βάλει το σαρκίο σε δεύτερη μοίρα, χωρίς να το παραγνωρίζει βέβαια, είναι επικίνδυνη για τον παλιό πολιτισμό.

Οπότε χρειάζεται μια μεταστροφή;

Ακριβώς, όμως αυτή η μεταστροφή είναι επώδυνη. Θα πρέπει να αλλάξουμε συνειδησιακό καθεστώς.

Πρακτικά ποιό θα μπορούσε να είναι το πρώτο βήμα για μια τέτοια μεταστροφή;

Το πρόβλημα μιας κοινωνίας είναι ο φόβος. Ό,τι κακό προκύπτει στον άνθρωπο είναι μέσω του φόβου. Ο φόβος δημιουργείται από την έννοια της ανάγκης. Φοβάμαι γιατί θα στερηθώ κάτι που έχω ανάγκη.

Όταν δημιουργώ πλαστές ανάγκες, δημιουργώ παραπανίσιους φόβους. Άρα το φούσκωμα των αναγκών δημιουργεί γιγάντεμα των φόβων. Και ένας φοβισμένος άνθρωπος, ποτέ δε μπορεί να είναι ελεύθερος άνθρωπος.

Να λοιπόν το πρώτο βήμα: να περιορίσουμε τις ανάγκες μας στις φυσικές μας ανάγκες, για να περιορίσουμε τους φόβους μας στους φυσικούς φόβους. Έτσι κάθε μέρα θα γινόμαστε όλο και πιο ελεύθεροι.

Από το Περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ, Φεβρουάριος 2012, Τεύχος 114, σελ.40-43

http://www.diadrastika.com/

ΟΙ ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΑΝ 

Στις διαπραγματεύσεις από πλευράς των ρασοφόρων, έλαβε μέρος ο ιεροκήρυκας της Αγίας Σοφίας, Ιωάσαφ, κι από πλευράς των κοσμικών ο Μέγας Δούκας Λεόντιος και ο αρχιναύαρχος Νεόφυτος. Παρατίθεται ο διάλογος μεταξύ των δωσίλογων και του Ρεσίτ Πασά, έτσι όπως διασώθηκε και δημοσιεύθηκε («Δαυλός», Μάρτιος 1993):

Μέγας Δούκας Λεόντιος: Πρέπει να είμαστε εξασφαλισμένοι απ' όλες τις πλευρές πασά μου. Εσείς ζητάτε όρκους, ενέχυρα κι ομήρους, χωρίς να προσφέρετε τίποτε.

Ρεσίτ Πασάς: Ο αρχηγός των πιστών, ο Μωάμεθ, όσο εξαρτάται απ' αυτόν, επιθυμεί να μην χυθεί το αίμα των υπηκόων του, καθώς και των Ναζωραίων, γιατί έτσι μας προστάζουν τα ιερά μας βιβλία που γράφουν: «Αιχμαλωσία στους άπιστους και θάνατος στους αποστάτες». Με έστειλε λοιπόν να συνθηκολογήσουμε μαζί σας, όχι γιατί αμφιβάλλει πως ο Αλλάχ θα του παραδώσει την Κωνσταντινούπολη, αλλά γιατί θέλει να χαθούν όσο γίνεται λιγότεροι άνθρωποι για την απόκτησή της.

Ιωάσαφ: Αυτό μπορεί να γίνει! Να πεις όμως στον σουλτάνο σου, ότι αν θεωρεί ότι μπορεί να καταλάβει την πόλη πολεμώντας, κάνει λάθος. Θα πρέπει να ρίξει στην μάχη όλον τον στρατό του κι ολάκερο το πυροβολικό. Και τότε πάλι, μα τους Άγιους Αναργύρους, δεν είναι σίγουρο πως θα νικήσει.

Ρεσίτ Πασάς: Σας ακούω λοιπόν. Πέστε μας τις προτάσεις σας.

Ιωάσαφ: Δεν είναι καθόλου δύσκολο να θυμηθείτε όσα θ' ακούσετε και να τα πείτε στον αφέντη σας. Πρώτον, οι δέκα κυριότερες εκκλησίες και η Αγία Σοφία να μείνουν στους χριστιανούς, καθώς και όλα τα μοναστήρια με τις περιουσίες και τα εισοδήματά τους. Δεύτερον, ζητούμε εγγυήσεις ζωής, προσώπων, ιδιοκτησίας, οικιών, γαιών, υπηρεσιών και όλων εκείνων, τα ονόματα των οποίων αναφέρονται μέσα σ' αυτό το έγγραφο που σας παραδίδω. Και τρίτον, οι χριστιανοί που θα σωθούν, να μην υποχρεωθούν ν' αλλάξουν τρόπο ντυσίματος και να έχουν δικαίωμα να καβαλάνε σε άλογο. Επίσης να μην καταπιέζονται θρησκευτικά.

Οι συναντήσεις αυτές γνωστοποιήθηκαν στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, αλλά αποφάσισε να μην τους συλλάβει, μέχρι να μάθει την απάντηση του Μωάμεθ Β'.

Στην επόμενη συνάντηση, τον λόγο πήρε πρώτος ο Ρεσίτ Πασάς:

Ρεσίτ Πασάς: Σας αναγγέλλουμε, ότι σύμφωνα με όσα είπαμε στην τελευταία μας συνάντηση, οι σύντροφοί μου κι εγώ ήρθαμε σε επαφή με τον σεβαστό μας σουλτάνο στην Αδριανούπολη...

Ιωάσαφ: Ελπίζω ότι η απάντηση του σουλτάνου θα είναι ευχάριστη για όλους. Ο κίνδυνος αυτών των συναντήσεων, είναι πολύ μεγάλος για εμάς. Εσείς δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτε. Κι αν η διαπραγμάτευση αποτύχει, εμείς θα έχουμε πάντα τον φόβο, μήπως και μαθευτούν αυτά που συζητάμε, ενώ εσείς θα πάρετε αμοιβή από τον κύριό σας, γι' αυτήν σας την αποστολή.

Ρεσίτ Πασάς: Οι όροι του σουλτάνου είναι ευνοϊκοί για όλους, εκτός κι αν, παρά την απελπιστική σας θέση, φανείτε άνθρωποι παράλογοι.

Ιωάσαφ: Η θέση μας βρίσκεται στα χέρια του Θεού. Και δεν ήρθαμε εδώ για ν' ακούσουμε απειλές. Προχώρα σε παρακαλώ στην απάντηση. Έχε όμως υπόψιν σου, ότι όποιες κι αν είναι οι συνέπειες αυτών των νυχτερινών μας συναντήσεων, είναι η τελευταία φορά που μαζευόμαστε εδώ.

Ρεσίτ Πασάς: Για την πρώτη πρόταση, δηλαδή για τις δέκα εκκλησιές και τα μοναστήρια, καθώς και για τις εκκλησιαστικές περιουσίες, ο σουλτάνος λέει «ναι», σας τα παραχωρεί. Για την δεύτερη, λέει «ναι»· σαν εγγύηση ορκίζεται στον άγιο μας νόμο. Για την τρίτη, λέει «μερικώς ναι», γιατί οι μουφτήδες δεν συμφωνούν να ιππεύουν οι χριστιανοί σε άλογα. Διέταξε να εξαιρεθούν αυτοί που θα του παραδώσουν την πόλη.

ΕΙΚΟΝΑ: O Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής παραχωρεί τα προνόμια του Πατριαρχείου στον Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο. Ψηφιδωτό από τον Πατριαρχικό Οίκο στην Κωνσταντινούπολη. 

Φτάνουμε λοιπόν στις μέρες, όπου η Εκκλησία, εντελώς υποκριτικά, «θρηνεί» τον «μαρμαρωμένο βασιλιά» που κάποτε θ' αναστηθεί και θα ξαναπάρει την Πόλη που οι ίδιοι οι ρασοφόροι έκαναν τα πάντα για να πέσει στα χέρια των Τούρκων (ας μην ξεχνάμε την αλησμόνητη ρήση του πατριάρχη Γεννάδιου, που έβγαινε στους δρόμους και καταριόταν τον Παλαιολόγο, μόλις έπεσε η Πόλη: «Δεν βλέπετε ότι η Ορθοδοξία εθριάμβευσεν; Από του νυν, ουδέν πλέον φοβείται»), όπως κι έκαναν τα πάντα για να μην φύγει απ' τα χέρια τους (βλέπε αφορισμούς και προδοσίες). Είναι αληθινά θαυμαστό, τι καταστάσεις μπορεί πράγματι να δημιουργήσει η περίφημη ελληνορθόδοξη «παράδοση».

Το χρονικό της "άλωσης" περιγράφεται από την Θεοδώρα Φραντζή, κόρη του χρονικογράφου της "άλωσης" Γεωργίου Φραντζή, που ήταν αξιωματούχος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. (Το βιβλίο της Θ. Φραντζή βρίσκεται σε μετάφραση στην Εθνική βιβλιοθήκη και περιγράφει όλες τις λεπτομέρειες για την Προδοσία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από τους κρατούντες το "πνεύμα").

Όλα αυτά στην κρίση του καθενός...

http://www.pare-dose.net/3699#ixzz3dJyMH7Nq , http://www.esoterica.gr/Forums/

Διαβάστε επίσης:

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ

ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ

Ο ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΣΧΟΛΑΡΙΟΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ

ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ – ΠΩΣ ΔΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΝ - Ο ΙΔΕΩΔΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ

Η πραγματεία του Λουκιανού Πῶς δεῖ ἱστορίαν συγγράφειν αποτελεί το μοναδικό συστηματικό έργο για την ιστοριογραφία που έχει σωθεί από την αρχαιότητα. Έχει χαρακτήρα επιστολής και η συγγραφή τοποθετείται στο 166 μ.Χ. Αφορμή για τη συγγραφή του έργου στάθηκε η εμφάνιση πληθώρας ιστοριογραφικών έργων μετά τον πόλεμο του Ρωμαίου αυτοκράτορα Βήρου εναντίον των Πάρθων (162-166 μ.Χ.), τα οποία εγκωμίαζαν χωρίς μέτρο τα κατορθώματα των Ρωμαίων, επιδεικνύοντας αρκετές φορές κακό γούστο. Ο Λουκιανός, αφού στο πρώτο μέρος αναφέρεται -συχνά με εύθυμη διάθεση- στα λάθη των συγχρόνων του ιστορικών, δίνει στο δεύτερο μέρος με συστηματικότερο τρόπο συμβουλές προς τους επίδοξους ιστορικούς. Δύο κύριες ιδιότητες πρέπει να διαθέτει, σύμφωνα με τον Λουκιανό, ο καλός ιστορικός: «πολιτική σκέψη και συγγραφική ικανότητα. Η πρώτη είναι δώρο της φύσης που δεν διδάσκεται, ενώ η συγγραφική ικανότητα μπορεί να αποκτηθεί με πολλή άσκηση, συνεχή κόπο και μίμηση των αρχαίων» (§ 34). Ακολουθώντας τον Θουκυδίδη, αναγνωρίζει ως βασικό στόχο της ιστορίας, της οποίας το έργο αντιδιαστέλλει από αυτό της ρητορικής, την ωφέλεια των αναγνωστών με την έκθεση της αλήθειας, ενώ παράλληλα ψέγει την άκριτη μίμηση των κλασικών προτύπων.

……………………..

215. – Πῶς δεῖ ἱστορίαν συγγράφειν §§ 41-45, 61-62

 [41] Τέτοιος λοιπόν πρέπει κατά τη γνώμη μου να είναι ο ιστορικός: άφοβος, αδέκαστος, ελεύθερος, φίλος της παρρησίας και της αλήθειας, να ονομάζει «τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη», όπως λέει και ο κωμικός ποιητής, χωρίς να ικανοποιεί το μίσος ή τη φιλία, χωρίς να λυπάται ή να αισθάνεται οίκτο ή ντροπή ή να πτοείται. Να είναι δίκαιος δικαστής, ευνοϊκά διατεθειμένος προς όλους έως το σημείο να μην παραχωρεί περισσότερο από όσο πρέπει, ξένος και χωρίς πατρίδα στα βιβλία του, ανεξάρτητος, χωρίς να υπακούει σε κανένα βασιλιά, ούτε να υπολογίζει τι εντύπωση θα σχηματίσει ο ένας ή ο άλλος αλλά να γράφει ό,τι έγινε.

[42] Ο Θουκυδίδης πολύ εύστοχα θέσπισε αυτούς τους κανόνες και διέκρινε τα προτερήματα του ιστορικού από τα ελαττώματα βλέποντας πόσο θαυμάστηκε ο Ηρόδοτος, ώστε τα βιβλία του να ονομαστούν Μούσες. Και λέει ότι έγραψε την ιστορία του περισσότερο για να μείνει αιώνιο κτήμα παρά έργο επίκαιρου διαγωνισμού και ότι δεν προτιμά το μυθικό στοιχείο, αλλά κληροδοτεί στους μεταγενέστερους την αλήθεια των γεγονότων. Αναφέρει ακόμη τη χρησιμότητα της ιστορίας και ποιος πρέπει να είναι ο σκοπός της για κάθε συνετό άνθρωπο, ώστε, αν ποτέ συμβούν και πάλι παρόμοια γεγονότα, θα μπορεί στρέφοντας το βλέμμα προς τα παρελθόντα να αντιμετωπίσει σωστά τα παρόντα.

[43] Τέτοιο τρόπο σκέψεως λοιπόν αν έχει ο συγγραφέας, ας έρθει σ᾽ εμένα. Όσο για τη γλώσσα και την εκφραστική δύναμη, δεν πρέπει να ξεκινήσει το γράψιμο με πολύ ορμητικό ύφος υιοθετώντας τη σφοδρή εκείνη και αιχμηρή και μακροπερίοδη και περίπλοκη στα επιχειρήματα και τα λοιπά τεχνάσματα ρητορική δεξιοτεχνία, αλλά με νηφάλια διάθεση. Η σκέψη του πρέπει να έχει συνοχή και να είναι πυκνή, το λεκτικό να έχει σαφήνεια και να ταιριάζει σε πολιτικές υποθέσεις κατά τρόπο που να εκφράζει με απόλυτη ακρίβεια το θέμα.

[44] Γιατί, όπως για τη σκέψη του συγγραφέα θέσαμε ως σκοπό την παρρησία και την αλήθεια, έτσι και για τη γλώσσα του πρώτος σκοπός πρέπει να είναι να δηλώσει με σαφήνεια και να εκθέσει με διαύγεια το ζήτημα χωρίς σπάνιες και ασυνήθιστες λέξεις ούτε με αγοραίες και φτηνές, αλλά τέτοιες, που το πλήθος να καταλαβαίνει και οι μορφωμένοι να επαινούν. Επίσης να στολίζει τους λόγους του με σχήματα απλά και ανεπιτήδευτα, επειδή διαφορετικά οι λόγοι του θα μοιάζουν με υπερβολικά καρυκευμένες σούπες.

[45] Η σκέψη του συγγραφέα ας συμμετέχει και ας προσεγγίζει κάπως την ποίηση και ας είναι, όπως και εκείνη, μεγαλόπρεπη και υψηλή και μάλιστα όταν ασχολείται με παρατάξεις, μάχες και ναυμαχίες. Τότε θα χρειαστεί ένας ποιητικός άνεμος να φουσκώνει τα πανιά και να σηκώσει μαζί του το καράβι ψηλά στις κορυφές των κυμάτων. Η έκφραση όμως καλύτερα ας πατάει στη γη· μπορεί να ανυψώνεται στο κάλλος και στο μεγαλείο των ιστορουμένων και να εξομοιώνεται, όσο είναι δυνατό, με αυτά χωρίς όμως να ξενίζει και να ενθουσιάζει άκαιρα. Γιατί υπάρχει γι᾽ αυτήν κίνδυνος και να φτάσει σε μεγάλη έξαψη και να περιπέσει στην ποιητική μανία. Επομένως θα πρέπει να υπακούσει στο χαλινάρι και να είναι φρόνιμη γνωρίζοντας ότι η υπερβολική υπερηφάνεια και στα λόγια ακόμα δεν είναι μικρή αρρώστια. Το καλύτερο λοιπόν είναι, ενώ η σκέψη πηγαίνει έφιππη, η έκφραση να πορεύεται πλάι της πεζή κρατώντας τη σέλλα, για να μη μείνει πολύ πίσω.

...................................

[61] Γενικά να θυμάσαι εκείνο -και θα στο πω πολλές φορές- να γράφεις αποβλέποντας όχι μόνο στο παρόν για να σε επαινέσουν και να σε τιμήσουν οι σύγχρονοί σου, αλλά, έχοντας στόχο την αιωνιότητα, γράφε για τους επερχομένους και από εκείνους να απαιτήσεις την αμοιβή για το έργο σου, ώστε να λένε για σένα: «Εκείνος ήταν ελεύθερος άνθρωπος και γεμάτος θάρρος, χωρίς να λέει κολακείες ούτε δουλοπρεπείς εκφράσεις αλλά την αλήθεια σε όλα». Αυτό τον κανόνα πρέπει κάθε φρόνιμος να τοποθετεί πάνω από όλες τις ελπίδες του παρόντος, που είναι τόσο βραχυχρόνιες.

[62] Θυμάσαι τι έκανε ο αρχιτέκτονας εκείνος από την Κνίδο; Έχτισε τον πύργο στη νήσο Φάρο,1 μέγιστο και κάλλιστο έργο, για να φωτίζονται από αυτό οι ναυτιλλόμενοι σε μεγάλη απόσταση μέσα στη θάλασσα, και να μην παρασύρονται στην Παραιτονία,2 ακτή πολύ δύσκολη, όπως λένε, που δε γλύτωνες αν έπεφτες στους βράχους της. Αφού λοιπόν έχτισε το έργο, έγραψε από μέσα, επάνω στην πέτρα, το όνομά του και κατόπιν το έχτισε με γύψο και το κάλυψε γράφοντας το όνομα του τότε βασιλιά, ξέροντας, όπως και έγινε, ότι σε λίγο χρόνο τα γράμματα θα πέσουν μαζί με το επίχρισμα και θα φανεί το Σώστρατος Δεξιφάνους Κνίδιος θεοῖς σωτῆρσιν ὑπὲρ τῶν πλοϊζομένων.3 Έτσι ούτε εκείνος απέβλεπε στις τότε περιστάσεις ούτε στη σύντομη ζωή του, αλλά στη σημερινή εποχή και στη μελλοντική, όσο ο πύργος θα στέκεται όρθιος και θα διατηρείται η τέχνη του.

 (Απόδοση Β. Τσακατίκας)

 Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας

ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΟΡΟΣ «ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΦΥΛΗ»

Πως γεννήθηκε λοιπόν ο όρος Ινδοευρωπαϊκή φυλή;

Πρώτος φαίνεται να "κατασκεύασε" τον όρο ο γλωσσολόγος Γουλιέλμο Ουίλιαμς Τζωνς (1746-1794). Αυτός λοιπόν σαν καλεσμένος και ομιλητής στα εγκαίνια της "Ασιατικής Εταιρείας της Βεγγάλης" στην πόλη Καλκούτα θέλοντας να εγκωμιάσει την Ινδία είπε: «Όλος ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός οφείλετε σε εσάς, εφόσον οι Έλληνες προέρχονται από τους πανάρχαιους προγόνους σας». Φυσικά στους παριστάμενους έμεινε ένα αμήχανο μειδίαμα. Και όλα του τα επιχειρήματα ήταν ότι στις μελέτες του ανακάλυψε ότι τα Σανσκριτικά είχαν συγγένεια με άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες. Σαν να λέμε δηλ. σήμερα ότι οι Άγγλοι είναι Έλληνες επειδή πολλές από τις λέξεις τους είναι Ελληνικές.

Από εκεί και πέρα πολλοί ήταν οι λαοί που προσπάθησαν να κλέψουν λίγο από την δόξα και το μεγαλείο των Αρχαίων Ελλήνων προσπαθώντας να αποδείξουν ότι οι Έλληνες ήταν πρόγονοι τους που μετανάστευσαν στην Ελλάδα κάποια στιγμή στο παρελθόν.

Όπως ο λόρδος Μπούλβερ (1835) που έγραψε ότι οι Έλληνες είναι απόγονοι των βορειοευρωπαίων επειδή είναι ξανθοί, άρα κατέβησαν από τον βορρά.

Βέβαια υπήρχαν και φωνές που με μελέτη και στοιχεία αντιτίθενται σε τέτοιου είδους ανοησίες. Ο ανθρωπολόγος Τζούλιος Χάξλευ (1881-1975) δήλωσε: «Η ύπαρξις ινδοευρωπαικής ομοεθνίας αποτελεί φαντασίωση, λόγω του οτι έρχετε εις άκραν αντίθεση με την επιστήμη της ανθρωπολογίας».

Και βέβαια ότι και να πω εγώ δεν έχει και τόσο σημασία, αν καθίσουμε και διαβάσουμε  το παρακάτω κείμενο του Ισοκράτη από το "Πανηγυρικός", 24: «Διότι την χώραν αυτήν κατοικούμεν όχι κατόπιν εκδιώξεως άλλων που την κατοικούσαν ούτε κατόπιν καταλήψεως αυτής, που ήτο έρημος κατοίκων, ούτε κατόπιν εγκαταστάσεων ημών εις αυτήν ως ομάδος αποτελούμενης από διάφορα φύλα αλλ΄ αντιθέτως, είναι τόσον ευγενές και γνήσιον το γένος μας, ώστε εις την χώρα αυτήν, η οποία μας εγέννησεν από τα σπλάχνα της, εις αυτήν εξακολουθητικώς άνευ διακοπής κατοικούμεν, διότι ΕΙΜΕΘΑ ΑΥΤΟΧΘΟΝΕΣ και δι΄ αυτό ημείς μόνο ημπορούμεν να προσαγορεύομεν την πόλιν μας με τα ιδίας λέξεις, με τα οποίας προσαγορεύομεν τους στενότερους συγγενείς μας.» 

Η Ινδοευρωπαϊκή θεωρία έχει ζωή δυο αιώνων και ξεκίνησε ως συγκριτική γλωσσολογική υπόθεση, αλλά στην πορεία προέκυψε να διδάσκεται και να εξαπλώνεται ως ιστορική αλήθεια. Απ αλλού δηλαδή ξεκίνησε και αλλού κατέληξε αγνοώντας εντελώς τις αρχαίες παραδόσεις των λαών. Οι υποστηριχτές της ινδοευρωπαϊκής θεωρίας δημιούργησαν ένα φάντασμα και προσπαθούν με κάθε θυσία να αποδείξουν ότι είναι πλάσμα με σάρκα και οστά. EΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ ΠΡΩΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΤΟ ΔΕΔΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΒΑΛΘΗΚΑΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ δεν είναι διατεθειμένοι να δουν τίποτε άλλο πέρα από αυτό που θέλουν να αποδείξουν.

Οι γλωσσολόγοι του 19ου αιώνα τοποθετούν την καταγωγή των ινδοευρωπαίων στα Ιμαλάια. Άλλος μεταξύ της Μαύρης Θάλασσας και της λίμνης Αράλης. Ο βρετανός εθνολόγος και φιλόλογος Ρόμπερτ Γκόρντον Λαθαμ στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη και στα Βαλκάνια εκτός της Ελλάδος. Ο Βόλφγκανγκ Σμίνη στην Βαλτική. Ο Κόλιν Ρένφριου στην Μικρά Ασία. Ο Ιγόρ Ντιάκονοφ προτείνει τα Βαλκάνια και αυτός αλλά αποκλείει κατηγορηματικά την Ελλάδα. Ο Τόμας Γκαμκερελιτζέ στην Ανατολική Τουρκία. Ο Γιοχάνες Σμιτ στην Μεσοποταμία. Γενικά ο καθένας προτείνει και από κάτι. Ένα ΑΛΑΛΟΥΜ! 
ΠΡΟΣΕΞΤΕ: ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΓΡΑΠΤΗ ΑΠΟΔΕΙΞΗ!

Οι "ινδοευρωπαϊστές" στερούνται ιστορικών τεκμηριώσεων για τα όσα υποστηρίζουν σε σχέση με τους Έλληνες. Δεν αποδεικνύουν την ύπαρξη προελληνικών φύλλων. Είναι αδιανόητο να ομιλεί κανείς περί "ινδοευρωπαίων" αλλά να μην γνωρίζει πότε έζησαν, σε ποιες χώρες. Αλλά και να μην έχουμε ένα δείγμα του πολιτισμού τους. Μια απάντηση εκ μέρους μου, το μόνο που θα έκανε, ίσως να έδινε αφορμή για ανούσιες και άνευ περιεχομένου αντέγκλησης. Αυτό όμως που θα κάνω είναι να αφήσω τους ίδιους τους προγόνους αλλά και σύγχρονους μας να απαντήσουν μέσα από τα κείμενα τους.

Ποιος άλλος έχει πει για την πατρίδα του τόσο ωραίο εγκώμιο όσο ο Ευριπίδης; Στ' αλήθεια, λαός που δεν ήρθε απ' αλλού αλλά γεννηθήκαμε αυτόχθονες...
(Πλούταρχος - Περί Φυγής 604D-Ε,13)

Του Θησέα το πατρικό γένος φτάνει ως τον Ερεχθέα και τους πρώτους αυτόχθονες.
(Πλούταρχος - Βίοι Παράλληλοι - Θησεύς - 3). 

«Η ιστορική αλήθεια δεν κρύβεται για πολύ. Ότι και να γίνει η αρχαιολογική σκαπάνη θα την φέρει κάποια στιγμή στο φως»
(Καθ. Αρχαιολογίας Μανόλης Ανδρόνικος).

«Ο ισχυρισμός διαφόρων ξένων ιστορικών περί της καθόδου εις τα περιοχάς του Αιγαίου και της κυρίως Ελλάδος, των Ινδοευρωπαίων είναι ένας μύθος ασφαλώς, αφού επίσης ουδέν αναφέρουν σχετικώς περί των Ινδοευρωπαίων αυτών αι πανάρχαιαι γνωσταί Ελληνικαί παραδόσεις».
ΝΕΩΤΕΡΟ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΟΝ ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

[σ.σ. ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΜΙΑ ΦΥΛΗ ΠΟΤΕ ΠΟΥ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΝΟΜΑΖΕΤΕ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ. Κι εμείς δεν θα κουραστούμε ποτέ να αποδεικνύουμε τα αυτονόητα. Αυτή φαίνεται  είναι η μοίρα μας σ’ αυτόν τον πλανήτη…]

http://forza-grecia.pblogs.gr/ , http://didymoteicho.net/

ΟΙ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑΪΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΑ - ΟΙ «ΠΕΤΡΕΣ ΜΙΛΟΥΝ» ΚΑΤΑΡΡΙΠΤΟΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΜΥΘΟ

«…Ο Ινδοευρωπαίος είναι ένα παραϊστορικό κατασκεύασμα, που έχει γεμίσει χιλιάδες σελίδες και μπαινοβγαίνει στις βιβλιοθήκες, χωρίς, τελικά, να βοηθήσει, με την παρουσία του, στη λύση προβλημάτων που σχετίζονται με τις ατελείωτες συζητήσεις για την εθνογένεση, τις εθνικές γλώσσες, την κοιτίδα των πολιτισμών και τον επιμέρους χαρακτήρα των ευρωπαϊκών λαών…»

Έχουμε επανειλημμένως εκφράσει την άποψή ότι η Ελληνική γλώσσα είναι πολύ αρχαιότερη από όσο προσπαθούν κάποιοι, εθελημένα ή αθέλητα, και χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτα μέσα, να μας κάνουν να πιστέψουμε.

Η πλειοψηφία της επιστημονικής-φιλολογικής και κυρίως γλωσσολογικής κοινότητας είτε στηριζόμενη σε κατασκευάσιμα\παραποιημένα στοιχεία, είτε χρησιμοποιώντας ακλόνητα «επιστημονικά» δόγματα (δεν ωθούν τα νέα παιδιά σε ελεύθερη – αμερόληπτη έρευνα και δεν δέχονται καμία άλλη άποψη αντίθετη προς την δική τους, αλλά αντιθέτως επιχειρούν να υποβαθμίσουν την όποια «παρασπονδία» από μέρους των εκκολαπτόμενων επιστημόνων) επιβάλλουν άμεσα ή έμμεσα την κρατούσα παγιωμένη αντίληψη.

Δυστυχώς όμως γι αυτούς και ευτυχώς για εμάς υπάρχουν αναμφισβήτητα στοιχεία που εάν κάποιος μπει στην διαδικασία να ερευνήσει, θα του ξετυλίξουν ένα τεράστιο και όμορφο «παραμύθι» που φτάνει χιλιάδες χρόνια πριν…

Οι «πέτρες μιλούν» καταρρίπτοντας κάθε μύθο περί φοινικικής προέλευσης του αλφαβήτου μας. (Πληροφορίες από το βιβλίο του Χ. Λαγού «Ελληνική Γραφή»)

Ελληνικά γράμματα σε αγγεία της Μήλου. Σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Δαυλός» (τεύχος 204), ο έφορος αρχιοτήτων Α. Σαμψών δήλωσε πως ανακαλύφθηκε στο εν λόγω νησί ένας μεγάλος αριθμός αγγείων από τάφο της πρωτοκυκλαδικής περιόδου (-3000). Τα σύμβολα πάνω τους μοιάζουν καταπληκτικά, όπως ο ίδιος δηλώνει, με ελληνικά γράμματα.

Ελληνικά γράμματα σε όστρακο και αγγείο στα Γιούρα Αλοννήσου. Το κεραμικό όστρακο χρονολογείται μεταξύ του -5.000, -4.500 και φέρει πάνω του εγχάρακτα σύμβολα (Α, Υ, Δ πιθανώς πρόκειται για την λέξη αυδή, που σημαίνει φωνή. Επίσης τα γράμματα Χ, Ν.) παραπλήσια στα ελληνικά γράμματα.

Ξύλινη πινακίδα στο Δισπηλιό Καστοριάς. Σε ανασκαφές που διεξήχθηκαν στην όχθη της λίμνης της Καστοριάς κοντά στην περιοχή του Δισπηλιού ανακαλύφθηκε ένας οικισμός. Μεταξύ των άλλων ευρημάτων και μία ξύλινη πινακίδα που είχε χαραγμένα διάφορα σύμβολα. Σύμφωνα με την επίσημη χρονολόγηση που διεξήχθη με την μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα (C14),, η επιγραφή κατατάσσεται το -5.250, ενώ πολλοί ερευνητές έχουν εκφράσει την άποψη πως πιθανόν να ανήκει και στο -7.250, άποψη που δεν έχει αποδειχθεί. Τα σύμβολα της πινακίδας μοιάζουν με αυτά της Γραμμικής Α’.

Λίθινη σφραγίδα στα Γιαννιτσά. Σύμφωνα με τον αρχαιολόγο Π. Χρυσοστόμου (περιοδ. Δαυλός, τεύχος 244) η σφραγίδα αυτή χρονολογείται το -5.000. Περιέχει τρεις σειρές συμβόλων που μοιάζουν με τα ελληνικά γράμματα. Σύμφωνα μάλιστα με τον κ. Χρυσοστόμου: «Το Ανατολικό Δόγμα δεν ισχύει πλέον. Από καιρό υπήρχαν υποψίες, αλλά αυτή τη φορά η τύχη είναι με το μέρος μας». –Δημ. «Άρα η παγκόσμια ιστορία θα πρέπει να ξαναγραφτεί, τουλάχιστον ως προς την καταγωγή του πολιτισμού»; -Αρχ. «Έτσι πρέπει να γίνει».

Ελληνική γραφή 9.500 ετών στην Ινδία. Ο ανταποκριτής του BBC στο Νέο Δελχί, Ρατζιγιάσρι Ράο μετέδωσε το 2002. «Θαλάσσιοι επιστήμονες στην Ινδία θεωρούν ότι ένας από τους αρχαιολογικού ενδιαφέροντος χώρους των δυτικώνν ινδικών παραλίων ίσως να έχει ηλικία 9.000 ετών…. Εδώ πλέον για πρώτη φορά βρίσκονται ενδείξεις ανθρωπίνων γεωμετρικών κατασκευών ηλικίας -9.500 κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Γνωστή ως κόλπος της Cambay η περιοχή, αποκτά ιδιάζον αρχαιολογικό ενδιαφέρον…

Η πόλη βρίσκεται σε βάθος 40μ. και σε μήκος 3 τετραγωνικά χλμ. Έχει ανασυρθεί τεράστιος αριθμός ευρημάτων (εργαλεία, αγγεία, ανθρώπινα ομοιώματα, οστά, οικειακά είδη, κλπ), το σημαντικότερο όμως απόκτημα είναι ένα κομμάτι από πέτρινο έργο τέχνης, πάνω στο οποίο διακρίνονται ανάγλυφα ίχνη ελληνικής αλφαβητικής γραφής. Οι Ινδοί μελετητές έχουν καταλήξει ότι πρόκειται για μία μορφή πρώιμης γραφής. Διακρίνονται τα σύμβολα Μ, Υ, Ο.

(περιοδ. Δαυλός, τεύχ. 243, απόσπ. Άρθρου του Μ. Μαμανέα).

Η πινακίδα του Γκλοζελ. Στο χωριό της Γαλλίας Γκλόζελ, που βρίσκεται 20 χλμ νότια της πόλης Βισύ, ανακαλύφθηκαν το 1924 από τους Κλώντ και Εμίλ Φραντέν πινακίδες και δύο ενεπίγραφα χαλίκια, τα οποία χρονολογούνται γύρω στο -10.000! Μερικά από τα σύμβολα που γίνονται αντιληπτά είναι τα: Θ, Ξ, Φ, Μ, Τ, Π, Ε, Λ, όχι σε αυτήν ακριβώς την μορφή προφανώς.

Λίθινη επιγραφή στο Grave Creek στην Δ. Βιρτζίνια των Η.Π.Α. Ανακαλύφθηκε το 1838 σε ταφικό μνημείο. Διακρίνονται τα γράμματα: Τ, Σ, Λ, Α, Χ, Κ. Αβέβαιη χρονολόγηση.

Επιγραφή που βρίσκεται σε ένα ειδώλιο της νεολιθικής εποχής από τον Πρόδρομο Καρδίτσας, στην οποία απεικονίζονται σαφώς οι χαρακτήρες L, Θ, Σ και χρονολογείται περίπου το -5.000.

Τα προαναφερθέντα ευρήματα αποτελούν μόνο ένα μικρό μέρος του συνόλου των αρχαιολογικών ανακαλύψεων, που αποδεικνύουν ότι η ελληνική γραφή είναι πολύ αρχαιότερη των εξ Ανατολών γραφών. Γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε προσεχτικοί σε σχέση με τι ακούμε, εξετάζοντάς το ενδελεχώς.

Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή οι Φοίνικες μας έδωσαν το αλφαβητό τους τον -8ο αι.. Τον 8ο αι., σύμφωνα ξανά με την επίσημη ιστορική χρονολόγηση γράφτηκαν τα ομηρικά έπη, τα οποία μέχρι σήμερα αποτελούν κατά κοινή ομολογία, το τελειότερο συγγραφικό έργο ανά τον κόσμο. Οι λέξεις που περιέχουν… άπειρες. Επομένως, όπως γίνεται αντιληπτό στον καθέναν, αλλά και σύμφωνα με επίσημη αμερικανική γλωσσολογική έκθεση, για να επιτευχθεί το συγκεκριμένο αποτέλεσμα απαιτείτο γλωσσική προϊστορία τουλάχιστον 10.000 ετών.

Ας υπογραμμιστεί ιδιαίτερα ότι η Ελληνική γλώσσα περιέχει τουλάχιστον 800.000 λήμματα και η αμέσως επόμενη ακολουθεί με 250.000 λήμματα.

Πώς άραγε εξηγείται αυτό; Οι αρμόδιοι που έχουν οργανώσει όλη αυτή την «ιστορία» περί Ινδοευρωπαίων, Φοινίκης, Μεσοποταμίας , κλπ, τι έχουν να πουν;

http://maiandros.blogy.gr/post/2103-oi-petres-miloyn-ellinika

Διαβάστε επίσης: ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΕΣ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ Δισπηλιό Καστοριάς - Γιούρα Αλλοννήσου

ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΙΟΙ – ΜΙΑ ΑΟΡΑΤΗ ΦΥΛΗ

ΦΟΙΝΙΚΙΚΗ Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ; Η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ.

ΟΙ ΜΕΞΙΚΑΝΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, Η ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ

Το άγαλμα της Θεάς Αθηνάς, που βλέπετε βρίσκεται στην Γκουανταλαχάρα του Μεξικό!

Έχει τοποθετηθεί σε κεντρικότατο σημείο, στην διασταύρωση των οδών López Mateos, Vallarta, López Cotilla, Agustín Yáñez & Golfo de Cortez, επάνω σε ένα βάθρο το οποίο περιβάλλεται από σιντριβάνι με επιγραφή που λέει: «Η Δικαιοσύνη, η Σοφία και η Δύναμη να προστατεύουν αυτήν την πιστή πόλη» (Justice, wisdom and strength guard this loyal city…»)

Οι Μεξικάνοι θέλουν να τους προστατεύει η Δικαιοσύνη, η Σοφία και η Δύναμη.

https://www.expedia.com/La-Minerva-Guadalajara , Contraste21

Διαβάστε επίσης: ΣΤΗΝ ΟΥΡΟΥΓΟΥΑΗ ΧΤΥΠΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ!

ΑΙΘΗΡ - ΠΑΣΙΝ ΖΩΟΙΣΙΝ ΕΝΑΥΣΜΑ - ΑΙΘΗΡ = ΑΕΙ ΘΕΡΕΙΝ = ΑΙΩΝΙΩΣ ΘΕΡΜΑΙΝΕΙΝ

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΟΝ ΓΗΙΝΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

Από τα πανάρχαια χρόνια ο Αιθέρας είναι γνωστός στους Έλληνες. Ο Αιθήρ σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία είναι και το Πυρ που δίνει ζωή, είναι ο σπινθήρας της ζωής για κάθε πλάσμα. Γενικά ο αιθήρ είναι για τους Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους η βάση της επιστήμης. 

Το πρώτο που εδιδάσκετο ο επιστήμων (εκ του επι + ίσταμαι, στα περίφημα Ελευσίνια Μυστήρια ήταν το ταξίδι στον αιθέρα. Ο μυημένος εδιδάσκετο την αστρική προβολή ή αστρικό ταξίδι, δηλαδή την τεχνική του να βγάλει κανείς την ψυχή από το βιολογικό του σώμα, δηλαδή το ταξίδι του πνεύματος – ψυχής στον αιθέρα. Αυτοί ήταν οι πρώτοι ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ, διότι έβλεπαν με τον οφθαλμό της ψυχής τους, τον ΝΟΥ ή ΝΟΑ, το βιολογικό τους σώμα, κάτω στη γη, καθώς έφευγαν στον αιθέρα. ΙΣΤΑΝΤΟ δηλαδή ΕΠΙ του βιολογικού τους σώματος.

Ο Αιθέρας υπάρχει παντού, γεμίζει όλο το σύμπαν, διαπερνά κάθε ύλη, είναι η πηγή κάθε ενέργειας, μεταβάλλεται σε ύλη ή μάζα. Ο Αιθέρας είναι η πέμπτη ουσία του σύμπαντος (σ.σ. η πεμπτουσία). Το περίφημο «Ε» που βρισκόταν στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, αυτήν ακριβώς η πέμπτη ουσία είναι. Ο ΑΗΡ με το ΑΙΘΗΡ, σαν ιδεογράμματα διαφέρουν κατά το Ι και Θ που = ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ. Δηλ. είναι η διάσταση που κινείται ο Θεός και τα πνεύματά του. Εδώ μας έκοψαν την σύνδεση με τον πραγματικό Δημιουργό μας. Η ζωτική δύναμη, του Αιθέρα , ταξιδεύει σε σπειροειδή κύματα και δημιουργεί ύλη εκεί όπου δύο σπείρες συναντώνται. Ο Αιθέρας είναι «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών», δηλαδή όπως ακριβώς θεωρείται ότι είναι ο Θεός, στη χριστιανική ή και σε άλλες θρησκείες. 

Μέχρι τώρα το κατεστημένο, μας τον απόκρυψε και επέμενε ότι δεν υπάρχει Αιθέρας, αν και ο Τέσλα τους έβαλε γυαλιά. Στο περίφημο πείραμα C.E.R.N, φωτογραφήθηκε ένα νέο υποατομικό σωματίδιο το μποζόνιο, το σωματίδιο του θεού, το άπιαστο σωματίδιο που οι φυσικοί αναζητούσαν εδώ και 40 χρόνια! Είναι το θεμελιώδες σωματίδιο από το οποίο γεννάται η μάζα των άλλων σωματιδίων και σε τελική ανάλυση, η ύλη του σύμπαντος κόσμου! Αυτός είναι στην πραγματικότητα ο Αιθέρας. Αλλά ο Μανωλιός άλλαξε τα ρούχα του και τα έβαλε αλλιώς. 

Τον αιθέρα που το κατεστημένο είχε μουλαρώσει και δεν παραδεχόταν την ύπαρξη τώρα το αντιλήφτηκαν ότι υπάρχει και το ονόμασαν μποζόνιο, το σωματίδιο του θεού. Άκουσαν οι παπάδες σωματίδιο του θεού, πανικοβλήθηκαν γιατί μπήκαν ξένοι στα χωράφια τους και πάνε να τα βάλουν με την αφρόκρεμα των επιστημόνων όλου του κόσμου.

Κλείνω με την σκέψη ότι όποιος άνθρωπος ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ για τον Αιθέρα, δεν πρόκειται ποτέ να κατασκευάσει μηχανές αντιβαρύτητας. Άρα θα παραμένει εγκλωβισμένος σε αυτόν τον πλανήτη. Γι αυτό μας το κρύψανε και πρόβαλαν τον Αϊνστάιν που σύμφωνα με αυτόν δεν πρόκειται να ταξιδέψουμε στα άστρα μιας που αν ένα αντικείμενο τρέξει ίση με την ταχύτητα του φωτός γίνεται άπειρο.

Περιοδικό Αναζήτηση Δαρίβας Κατερίνη

----------------------------------------

Ο Αιθήρ σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία είναι και το Πυρ που δίνει ζωή, είναι ο σπινθήρας της ζωής για κάθε πλάσμα.

Ο Αριστοφάνης τον αποκαλεί ζωοδότη των πάντων «Αιθέρα σεμνότατον, βιοθρέμμονα πάντων» (Νεφ. 570) .

Στον «Ύμνο προς Πρωτόγονον» βλέπουμε σύμφωνα με τους Ορφικούς ότι ο Αιθήρ προϋπήρχε πριν από οποιαδήποτε γέννηση – εμφάνιση, αφού ο Πρωτόγονος, ή Έρως, ή Φάνης πλανιόταν μέσα στον Αιθέρα όταν γεννήθηκε από το αυγό, «Πρωτόγονον καλέω διφή, μέγαν, αιθερόπλαγκτον, ωογγενή» - (Ορφ. Ύμνος 6 προς Πρωτόγονον).

Ο Δαμάσκιος (Περί Αρχών), μας λέει πως κατά τους Ορφικούς και σύμφωνα με την εκδοχή του Ιερώνυμου και του Ελλάνικου, ο Χρόνος και η Ανάγκη (Αδράστεια) γέννησαν τον Αιθέρα, το Χάος και το Έρεβος. Κατά τους Ορφικούς ο Αιθήρ είναι ένα πρωταρχικό, βασικό δομικό στοιχείο της Δημιουργίας, είναι Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, το Θείον Πύρ, Ο ΣΠΙΝΘΗΡΑΣ ΠΟΥ ΔΙΝΕΙ ΖΩΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑΤΑ.

Ο Αναξιμένης διατύπωσε την θεωρία ότι τα πάντα είναι αέρας και από την αραίωσή του παράγεται ο Αιθέρας. 
Ο Φιλόλαος ένας από τους μαθητές του Πυθαγόρα, μας λέει ότι ο Αιθήρ ήταν το πέμπτο από τα στοιχεία που αποτελούσαν τον κόσμο. Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ!

Ο Ξενοφάνης διατύπωσε την θεωρία ότι η γη περιβάλλεται από τον Αιθέρα ο οποίος εκτείνεται στο άπειρο.

Ανάμεσα στα άλλα ο Παρμενίδης θεωρούσε ότι ο Ήλιος και οι διάφοροι αστερισμοί βρίσκονται μέσα στον Αιθέρα.

Αριστοτέλης: «ουρανού δε και άστρων ουσίαν μεν αιθέρα καλούμεν».

http://www.livepedia.gr

----------------------------------

Ως Έλληνες χρειάζεται να αποβάλλουμε την υλιστική νοοτροπία που εγκλωβίζει τη συνείδηση και το πνεύμα μας. Το νόημα της όλης ύπαρξής μας, παρ' όλο που βρίσκεται εκτεθειμένο εκεί έξω, συνεχίζουμε να μην μπορούμε καν να το αγγίξουμε... Άκρατος Αετός

Διαβάστε επίσης: ΑΙΘΗΡ: ΤΟ ΚΟΣΜΙΚΟ ΡΕΥΣΤΟ ΠΟΥ ΠΛΗΡΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Magna Grecia - Μεγάλη Ελλάδα

SIRACUSAOGGI.IT , Francesco Gabellone , https://www.facebook.com/Magna-Grecia

Οι κυριότερες αποικίες της Μεγάλης Ελλάδας.

wikipedia - Μεγάλη Ελλάδα

Η ΕΛΕΝΗ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ ΠΟΥ ΔΙΑΠΕΡΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ

Σύμφωνα με την Μυθολογία μας με τις αστρονομικές της καταβολές, η Ωραία Ελένη και τα δίδυμα αδέρφια της Κάστωρ και Πολυδεύκης, οι λεγόμενοι Διόσκουροι (παιδιά του Διός) είχαν γεννηθεί όταν μπαίνει ο ήλιος, στον αστερισμό των Διδύμων που αντιστοιχεί στις 21 Μαΐου του χριστιανικού ημερολογίου. Αλλά...

Καθώς η συλλογική μνήμη τιμούσε αυτήν την ημέρα την πανέμορφη Ελένη με τα αδέρφια της, το ιερατείο για να τους εξαλείψει, προσήρτησε στην ίδια ημερομηνία την εορτή της δικής τους ελένης, και του γιού της με πρώτο το ανδρικό όνομα όπως είναι αναμενόμενο σε ένα ανδροκρατούμενο καθεστώς.

Ο Όμηρος, στην Ιλιάδα, παρουσιάζει την Ελένη ως πλάσμα ανθρώπινο με θεϊκή καταγωγή, αποφεύγει την κατάκριση και την καταδίκη, αλλά την παρουσιάζει συχνά να αυτοκαταδικάζεται μεταχειριζόμενη το επίθετο «κυνώπις» για τον εαυτό της. Αν και αγαπάει τον Πάρη, τον παρατά, γιατί δεν είναι γενναίος.

Την χαρακτηρίζει καλλίκομον (ομορφομαλλούσα), καλλιπάρηον (ομορφοπρόσωπη), λευκώλενον (ασπροχέρα), τανύπεπλον (ομορφοντυμένη) κ.α. αλλά και ριγεδανήν (φρικτή), γιατί προκάλεσε τον αφανισμό πολλών ηρώων. Για τον ίδιο λόγο, ο Αισχύλος παρετυμολογεί το όνομά της και την αποκαλεί ελεύναν, έλανδρον, ελέπτολιν (καταστροφή για τα καράβια, τους άνδρες, και τις πολιτείες). Μερικές φορές μετανιώνει και νοσταλγεί την πατρίδα της, τη Σπάρτη, τον άνδρα της και την κόρη της Ερμιόνη.

Οι λυρικοί ποιητές (Ίβυκος, Αλκαίος) την θεωρούν υπαίτια του πολέμου και την συνδέουν με την απιστία. Η Σαπφώ αναφέρεται στην Ελένη όχι για να την κατακρίνει ως αιτία πολέμου, αλλά για να δικαιωθεί ο Έρως, ο οποίος είναι δυνατόν να προκαλέσει φοβερότατα δεινά. Στον Ευριπίδη, παρουσιάζεται περισσότερο ως θύμα, παρά ως πρόξενος κακών.

[Η Ελένη μπήκε μέσα στο αίμα μας, τη μετάλαβαν όλοι οι άντρες, όλες οι γυναίκες αντιφέγγουν ακόμα από τη λάμψη της. Έγινε ερωτική κραυγή η Ελένη, διαπερνά τους αιώνες και ξυπνά στον κάθε άντρα τη λαχτάρα του φιλιού και της διαιώνισης και μεταμορφώνει σε Ελένη όποια γυναίκα αγκαλιάζουμε.

Η επιθυμία παίρνει, ας είναι καλά η βασίλισσα ετούτη της Σπάρτης, υψηλούς τίτλους ευγενείας, και η μυστική νοσταλγία κάποιου χαμένου εναγκαλισμού γλυκαίνει μέσα μας το κτήνος. Κλαίμε, φωνάζουμε, κι η Ελένη ρίχνει βοτάνι μαγικό στο ποτήρι που πίνουμε, κι αποξεχνούμε τον πόνο, κρατεί στο χέρι ένα λουλούδι, κι η μυρωδιά του αλαργαίνει τα φίδια, αγγίζει τ΄ άσχημα παιδιά κι ομορφαίνουν, καβαλάει τον τράγο της θυμελης, σαλεύει το πόδι της με το λυτό σανδάλι, κι ολάκερος ο κόσμος γίνεται άμπελος.] 

~ (Καζαντζάκης, 2007: 158-59) ( Αναφορά στον Γκρέκο)

http://edwhellas.blogspot.gr/

ΟΙ ΝΕΜΕΟΙ ΑΓΩΝΕΣ - Η ΕΚΤΗ ΝΕΜΕΑΔΑ ΘΑ ΛΑΒΕΙ ΧΩΡΑ 10-12 ΙΟΥΝΙΟΥ 2016

Στη Νεμέα οι Αρχαίοι Έλληνες πανηγύριζαν αθλητικές θρησκευτικές εορτές, που συναποτελούσαν με εκείνες των Δελφών, της Ισθμίας και της πλέον γνωστής, μέχρι  σήμερα, Ολυμπίας, το λεγόμενο κύκλο των ιερών πανελληνίων αγώνων. Σε κάθε έναν από αυτούς τους τέσσερεις τόπους, εναλλάξ κάθε χρόνο και για αρκετό χρονικό διάστημα, μια ιερή εκεχειρία ανέστελλε κάθε πόλεμο και κάθε εχθροπραξία και όλοι οι Έλληνες, δήλωναν παρουσία, αναγνωρίζοντας την κοινή ανθρώπινη υπόστασή τους.

Η Έκτη Νεμεάδα θα πραγματοποιηθεί στις 10-12 Ιουνίου του 2016.

Εικόνα: Νεαρός (ως Αρχαίος) Έλληνας Αθλητής ανεβαίνει τις βαθμίδες του Ναού του Διός του -330.

Περισσότερα: http://nemeangames.org/el/

19 ΜΑΪΟΥ, ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ - 353.000 ΨΥΧΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΛΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΑΥΘΟΥΝ - «ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ – ΤΙΜΟΥΜΕ – ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ»

Στις 19 Μαΐου 1919 με την αποβίβαση του Κεμάλ Ατατούρκ στη Σαμψούντα, άρχισε η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας.

Περίπου 353.000 Έλληνες από τον μικρασιατικό Πόντο εξοντώθηκαν την περίοδο 1916-1923. Οι Τούρκοι με τη γενοκτονία των Ποντίων, τις λεηλασίες, τις πυρπολήσεις των χωριών, τους απαγχονισμούς και τους εκτοπισμούς που ακολούθησαν, κατάφεραν να αλλοιώσουν τον εθνολογικό χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών.

Περισσότεροι από 400.000 ξεριζωμένοι έφθασαν με καραβάνια στα μεγάλα αστικά κέντρα της Ελλάδος αφήνοντας πίσω τους έναν πολιτισμό 3 χιλιετιών, προγονικά εδάφη, εκκλησίες, τάφους και σχολεία. Άρχισαν έναν αγώνα επιβίωσης προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσουν τον ποντιακό πολιτισμό, την μουσική, τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμά τους.

Επί δεκαετίες οι Πόντιοι αγωνίζονται για την αποκατάσταση της μνήμης των θυμάτων, με την αναγνώριση της γενοκτονίας από την Τουρκία.

Μόλις το Φεβρουάριο του 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19^ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Η αναγνώριση αυτή, παρά το μεγάλο διάστημα μέχρι την επίτευξη της, δικαίωσε ηθικά τον ποντιακό ελληνισμό συνδέοντας τον ελληνικό λαό με την ιστορική του μνήμη.

http://www.ert.gr/

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΚΡΑ - 17 ΜΑΪΟΥ 1918

Η Μάχη του Σκρα θεωρείται μια από τις σημαντικότερες νικηφόρες μάχες του Ελληνικού Στρατού στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Συγκεκριμένα κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η περιοχή του Σκρα της ομώνυμης σήμερα περιοχής στο Νομό Κιλκίς είχε οργανωθεί αμυντικά από τους Βουλγάρους οι οποίοι και παρενοχλούσαν τα Συμμαχικά στρατεύματα ιδίως στην δυτικά του Αξιού ποταμού περιοχή. Έτσι αποφασίσθηκε από τον Γάλλο επικεφαλής, αρχιστράτηγο Γκυγιωμά η κατάληψη της περιοχής από μονάδες του Ελληνικού Σώματος Στρατού Εθνικής Αμύνης, διοικητής των οποίων ήταν ο αντιστράτηγος Εμμανουήλ Ζυμβρακάκης. Η επίθεση διεξήχθη  από πέντε συνολικά συντάγματα πεζικού, το 5ο και το 6ο της Μεραρχίας Αρχιπελάγους υπό τον υποστράτηγο Ιωάννου, πλαισιούμενα δεξιά (Α) από το 7ο και 8ο της Μεραρχίας της Κρήτης υπό τον υποστράτηγο Σπηλιάδη και αριστερά (Δ) από το 1ο σύνταγμα της Μεραρχίας των Σερρών υπό τον υποστράτηγο Επαμ. Ζυμβρακάκη με συνολικό αριθμό 14.546 μαχητές πεζικού, υποστηριζόμενοι από 287 βαρέα και ελαφρά πυροβόλα. Οι Βούλγαροι διέθεταν επίσης πέντε συντάγματα πεζικού υποστηριζόμενα από ισχυρό βαρύ και ελαφρό πυροβολικό.

Στις 16 Μαΐου του 1918 και από της 5ης ώρας πρωινής άρχισε η προπαρασκευή του Ελληνικού πυροβολικού για την καταστροφή των διαφόρων αμυντικών εγκαταστάσεων ενώ τα συντάγματα που ήταν έτοιμα για την επίθεση εξόρμησαν το πρωί της επομένης, 17 Μαΐου καλυπτόμενα από κινητό φραγμό του πυροβολικού. Η Βουλγαρική αντίδραση ήταν επίσης ισχυρή πλην όμως η ορμή του Ελληνικού Στρατού ήταν τόση που υπερφαλάγγισε την βουλγαρική αντίσταση και στις 06.30 το Σκρα είχε καταληφθεί. Βέβαια οι Βούλγαροι υπερασπίσθηκαν με πείσμα τις θέσεις τους και το απόγευμα της 17ης Μαΐου επεχείρησαν λυσσώδεις αντεπιθέσεις ιδίως κατά του 5ου Συντάγματος πεζικού της Μεραρχίας της Κρήτης που όλες όμως τελικά αποκρούσθηκαν.

Οι απώλειες όμως υπήρξαν βαρύτατες. Ο συνολικός αριθμός των απωλειών του Ελληνικού Στρατού ήταν νεκροί: 29 Αξιωματικοί και 412 οπλίτες, και τραυματίες: 69 Αξιωματικοί και 2135 οπλίτες. Το μεγαλύτερο αριθμό απωλειών είχε η Μεραρχία Αρχιπελάγους με Αξιωματικούς νεκρούς 24, τραυματίες 54 και οπλίτες νεκρούς 314 και τραυματίες 1723.

Οι Ελληνικές Μεραρχίες παρά τις βουλγαρικές αντεπιθέσεις διατήρησαν το κατακτηθέν έδαφος. Αιχμαλώτισαν 2.045 Βουλγάρους και περιήλθαν σ΄ αυτές ως λάφυρα 32 πυροβόλα και 12 βομβιδοβόλα χαρακωμάτων του εχθρού.

Η "Νίκη του Σκρα" όπως αναφέρεται στην Ελληνική Στρατιωτική Ιστορία εξέπληξε τόσο τους συμμάχους όσο και τους εχθρούς. Με δεδομένο την πολύ καλή οχύρωση των βουλγαρικών δυνάμεων που υποστηριζόταν με πολυάριθμο πυροβολικό, η θέση τους θεωρούταν απρόσβλητη και ύστερα μάλιστα από την αποτυχία που είχε σημειώσει ένα χρόνο πριν, τον Μάρτιο του 1917, η 122α γαλλική Μεραρχία στη προσπάθειά της να την εξουδετερώσει. Κανείς από τους συμμάχους δεν περίμενε να δει να διασπάται από την ορμή των Ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων μια τέτοια οχύρωση σ΄ ένα μέτωπο μήκους 12 χλμ και βάθους 1-2 χλμ με συνέπεια την πλήρη κυριαρχία. Η Βουλγαρική διοίκηση παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες επανακατάληψης και τις σφοδρές αντεπιθέσεις της δεν κατάφερε να επανακτήσει τις θέσεις της.

Η δε Γαλλική διοίκηση διαπίστωσε επίσης πως αν τελικά ο Ελληνικός Στρατός περιοριζόταν απ΄ την αρχή, μόνο στη κατάληψη της προεξοχής των βουλγαρικών θέσεων της Χούμας ίσως το αποτέλεσμα να είχε δώσει ακόμη και σημαντικά στρατηγικά αποτελέσματα. Η νίκη του Σκρα θεωρήθηκε ισχυρότατο πλήγμα για τους Βουλγάρους και μέγα κατόρθωμα του Ελληνικού Στρατού. Συγκεκριμένα ο αρχιστράτηγος των συμμαχικών δυνάμεων στρατηγός Γκυγιωμά, που είχε εν τω μεταξύ αντικαταστήσει τον στρατηγό Σαράιγ από τον προηγούμενο Δεκέμβριο, χαρακτήρισε το Ελληνικό Πεζικό ως "Πεζικό απαράμιλλης ανδρείας και έξοχης ορμητικότητας". (Από τη Βικιπαίδεια)

Εικόνα:  Μνημείο πεσόντων Σκρά.  Το μνημείο βρίσκεται σε κεντρικό σημείο του χωριού. Στη βάση του μνημείου αναγράφεται: «Στη μνήμη των πεσόντων κατά την μάχη Σκρά τον Μάιο του 1918, 31 Αξιωματικών και  574 Οπλιτών των Μεραρχιών Σερρών – Αρχιπελάγους – Κρήτης για την εκδίωξη των εισβολέων  από το εθνικό έδαφος της Μακεδονίας». Στο τοίχωμα υπάρχουν γραμμένα τα ονόματα όλων των πεσόντων. Πηγή εικόνας plagia-paionias