ΤΟ ΕΙΔΩΛΙΟ ΤΗΣ «ΚΟΥΡΟΤΡΟΦΟΥ»

Πήλινο ειδώλιο γυναίκας που κάθεται σε σκαμνί με βρέφος στην αγκαλιά. Έχει βρεθεί στο Σέσκλο Θεσσαλίας, και τοποθετείται χρονικά μεταξύ του -4800 με -4500.

Το συγκεκριμένο δημιούργημα απεικονίζει το ιερό δίδυμο, την μάνα με το παιδί της, στην ύστατη φάση της προετοιμασίας για το θηλασμό.

Το έργο είναι μοναδικό, καθώς εμπεριέχει την αγάπη και την προστασία της μάνας και αποπνέει δυναμισμό και αυστηρότητα, ευαισθησία και τρυφερότητα.

http://www.eoellas.org/

Εταιρικοί διάλογοι - Μύρτιον και Πάμφιλος και Δωρίς

ΜΥΡΤ.            Ώστε παντρέβεσαι, Πάμφιλε, την κόρη του Φίλωνα του καπετάνιου; Ή μήπως παντρεφτήκατε κιόλας, καθώς λένε; Δηλαδή πήγανε περίπατο όλοι εκείνοι οι όρκοι που μού’ κανες, και τα δάκρυα, κι όλα; Και την ξεχάνουμε έτσι στο πι και φι τη Μυρτούλα; Και ίσα-ίσα τόρα πού’ μαι οχτώ μηνών έγκυος! Δηλαδή το μόνο που κέρδισα από τον έρωτά σου είναι που μου φούσκωσες την κοιλιά, και σε λίγο θά’χω να ταΐζω κι ένα μωρό, πράμα πολύ βαρύ για μιαν εταίρα. Γιατί δε σκοπεύω να το πετάξω το παιδί, και μάλιστα αν είν’ αγόρι, αλλά θα το βγάλω Πάμφιλο, και θα τό’χω παρηγοριά για τη χαμένη μου αγάπη. Όμως εκείνο, άμα μεγαλώσει, κάποτε θα σ’ εύρει και θα σου ζητήσει το λόγο, που απαράτησες έτσι την καϋμένη τη μαννούλα του! Νά’ παιρνες τουλάχιστον καμμιάν όμμορφη! Την είδα, τώρα κοντά, στα Θεσμοφόρια, με τη μάννα της, χωρίς να φανταστώ πως γι’ αυτό το σκιάχτρο δε θα ξαναϊδώ τον Πάμφιλο! Αμ κοίταξέ τηνε πρωτύτερα καϋμένε και ιδές το μούτρο της και τα μάτια της, κι ας μη σου κακοφανεί που παραείναι γαλανά κι αλλοιθωρίζουνε και τό’ να κυττάζει τ’άλλο! Δεν έχεις δει τουλάχιστο τον Φίλωνα, τον πατέρα της νύφης; Άμα δεις αυτουνού τα μούτρα δε χρειάζεται καθόλου να ιδείς και την κόρη του.

ΠΑΜΦ.           Θα σ’ ακούω πολύ ώρα ακόμη, ρε Μυρτούλα, να λες παλαβωμάρες για κοπέλλες και για παντρειές με καπετανοπούλες; Εγώ δεν έχω ιδέα για καμμιά νύφη, ούτε όμμορφη ούτε σκιάχτρο. Κι ούτε ξέρω αν ο Φίλωνας απ’ την Αλωπεκή (γι’ αυτόνε νομίζω πως μιλάς) έχει καμμιά κόρη της παντρειάς. Κι ούτε είναι φίλος του πατέρα μου ο λεγάμενος. Θυμούμαι μάλιστα που προ καιρού τον είχε πάει στα δικαστήρια για κάποιο ναυτικό συμφωνητικό. Χρωστούσε θαρρώ στον πατέρα μου ένα τάλαντο και δεν ήθελε να το δώσει. Κι ο πατέρας μου τον πήγε στο Ναυτοδικείο και μόλις τόρα τελευταία τον πλήρωσε, και μάλιστα δεν τά’ δωσε όλα όπως έλεγε ο πατέρας μου. Αμ αν ήτανε να παντρευτώ, θα άφινα την κόρη του Δημέα, που ήτανε πέρυσι στρατηγός, πού’ναι και ανηψιά της μάννας μου, για να πάρω την κόρη του Φίλωνα; Αλλά δε μου λες, εσύ που τά’ μαθες όλα αυτά; Ή μήπως τα σοφίστηκες μόνη σου επίτηδες, για να μου κάνεις καυγάδες και ζήλιες;

ΜΥΡΤ.            Δηλαδή, δεν παντρέβεσαι, Πάμφιλε;

ΠΑΜΦ.           Παλάβωσες, ρε Μυρτούλα ή είσαι μεθυσμένη; Χτες δεν ήπιαμε τόσο πολύ.

ΜΥΡΤ.            Τούτη η Δωρίτσα με λαχτάρησε. Την είχα στείλει να μου πάρει μαλλί για την κοιλιά μου και να προσευχηθεί για μένα στη Λοχεία και τούτη απάντησε στο δρόμο τη Λεσβία και… αλλά πέστα καλύτερα Δωρίτσα εσύ η ίδια όσα σου είπε, εξόν πια αν τά’βγαλες από το μυαλό σου.

ΔΩΡ.               Μα θάθελα σκότωμα, κυρά, αν σούλεγα κανένα ψέμμα. Να, καθώς περνούσα κοντά στο Πρυτανείο, νά’ σου την μπροστά μου η Λεσβία χαμογελαστή. Και μου λέει: ‘Ο αγαπητικός σας ο Πάμφιλος παντρέβεται την κόρη του Φίλωνα. Κι αν δε με πιστεύεις, έλα στο σοκάκι μας να τα ιδείς όλα εντάξει, το σπίτι γεμάτο στεφάνια, τις αυλητρίδες, τη φασαρία και ν’ ακούσεις το τραγούδι του γάμου.

ΠΑΜΦ.           Λοιπόν, τι έγινε, Δωρίτσα; Πήγες;

ΔΩΡ.               Μάλιστα! Πήγα και τά’δα όλα, όπως μου τά’πε.

ΠΑΜΦ.           Τόρα καταλαβαίνω πώς την πατήσατε! Ούτε η Λεσβία σού’πε εντελώς ψέμματα, Δωρίτσα, ούτε κι εσύ είπες ψέμματα στη Μυρτούλα. Άδικα όμως ταραχτήκατε γιατί ο γάμος δεν ήτανε στο σπίτι μας. Τόρα θυμήθηκα αυτά που μού’πε η μάννα μου χτες βράδυ όταν εγύρισα στο σπίτι μου φεύγοντας από δω. ‘Ο συνομήλικός σου ο Χαρμίδης, Πάμφιλε, ο γυιος του Αρισταίνετου του γείτονά μας, έβαλε μυαλό και παντρέβεται. Εσύ ως πότε θα ζεις με μιαν εταίρα;’ Κάτι τέτοια άκουγα που μού’λεγε καθώς με πήρε ο ύπνος. Το πρωί σηκώθηκα κι έφυγα νωρίς από το σπίτι και δεν είδα τις ετοιμασίες που είδε αργότερα η Δωρίτσα. Κι αν δεν το πιστέβετε, ξαναπήγαινε βρε Δωρίτσα και ιδές προσεχτικά όχι το σοκάκι αλλά την πόρτα. Ποια έχει τα στεφάνια, η δική μας ή του γείτονα;

ΜΥΡΤ.            Μου γλύτωσες τη ζωή, Πάμφιλε. Γιατί’ χα σκοπό να κρεμαστώ αν γινότανε κάτι τέτοιο!

ΠΑΜΦ.           Βλέπεις ότι δεν έγινε. Κι εγώ δεν παλάβωσα ακόμα ν’ αφίσω τη Μυρτούλα μου και μάλιστα τόρα που θα μου κάμει παιδί!

Απόδοση: Μάρτιος 1976

http://www.sarantakos.com/arx/lucian.html

Η ΜΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΤΡΟΙΖΗΝΙΩΝ

Οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν άνθρωποι εύθυμοι και γλεντζέδες και χαίρονταν τη ζωή, ως γνήσια παιδιά της φύσης με την οποίαν ήταν στενά δεμένοι.

Εκτιμούσαν πολύ τα αστεία, που τα θεωρούσαν ένδειξη πολιτισμού. Οι ευθυμότεροι χωρίς άλλο από τους Αρχαίους Έλληνες ήταν οι Τροιζήνιοι, που τους έλεγαν φιλογέλωτες, γιατί δεν σταματούσαν να χωρατεύουν και να αστειεύονται ακόμα και την ώρα των συνελεύσεων της Εκκλησίας του Δήμου.  Και ναι μεν τα αστεία και τα πειράγματα προκαλούσαν άφθονα γέλια, εμπόδιζαν όμως την ομαλή λειτουργία των συνελεύσεων, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να παίρνουν αποφάσεις σε σοβαρά ζητήματα.

Τελικά κατέφυγαν στο Μαντείο των Δελφών, μήπως ο Απόλλων τους βρει κάποια λύση.

Η Πυθία τους συμβούλεψε πως τότε μόνο θα θεραπευθούν αν καταφέρουν να θυσιάσουν στον Ποσειδώνα έναν ταύρο, χωρίς καθ΄όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας και της θυσίας να γελάσει έστω και ένας από τους συμμετέχοντες.

Συμμορφώθηκαν με την εντολή του θεού αλλά καλού κακού κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών της θυσίας έδιωξαν από το χώρο όλα τα παιδιά, μήπως με τις αναπόφευκτες σκανταλιές τους, δώσουν αφορμή στους μεγάλους να γελάσουν. Έτσι και έγινε αλλά την ώρα ακριβώς της θυσίας οι ιεροθύτες ανακάλυψαν έναν πιτσιρικά, που παρακολουθούσε κρυμμένος την διαδικασία

-- Φύγε από δω μικρέ, του βάλαν τις φωνές!

-- Γιατί, φοβάστε μη σας φάω τον ταύρο; απάντησε αυτός θαρρετά, προκαλώντας ακράτητα γέλια..

Όπως ήταν επόμενο η θυσία ματαιώθηκε, γιατί οι Τροιζήνιοι κατάλαβαν πως ο θεός ήθελε να τους δείξει ότι η περίπτωσή τους ήταν ανίατη.

Δημ. Γερμιώτης  (απόσπασμα)

http://www.sarantakos.com/arxaioi.html

Ο Όλυμπος σε 10 λεπτά! Mount Olympus in 10 minutes

Μια γρήγορη περιήγηση στο βουνό των Θεών μέσα από την κάμερα του Ιωάννη Μπεϊνά. Προβλήθηκε στο Grito Rock Festival 2013 (3-3-2013) και στο Ελληνογερμανικό φόρουμ για την Ορεινή Πεζοπορία (7-12-2013).

This is a ten-minute teaser of the new film about Olympus, the mountain of the Gods. The Greek professor and climber John Beinas (Ιωάννης Μπεϊνάς), accompanied by his camera and tripod, on dozens of ascents, manages to capture stunning shots that celebrate the beauty of the sacred mountain.

The film is expected to be completed in 2014.

keliotis

ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΠΟΥ...... ΠΕΡΝΑΜΕ

ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ ΈΛΛΗΝΕΣ

Χρόνια μας πολλά!!!!! Ο ανίκητος Ήλιος στέκεται διστακτικός. Όμως στέκεται σήμερα και θα σταθεί για τις τρείς ημέρες του Τριέσπερου 22,23,24 και την 25^η ο άρχοντας Απόλλων κύριος του Ηλιακού μας συστήματος που φέρει το όνομά του, αρχίζει την νικηφόρα πορεία του προς Βορρά και η ημέρα μεγαλώνει προς δόξαν του Ήλιου και της Γαίας κέντρο της οποίας είναι η ΕΛΛΑΝΙΑ χώρα μας....

Αρκετά ανεχθήκαμε την απαξίωσή μας από τα διάφορα χθόνιας προέλευσης ανθρωποειδή αδύναμου χαρακτήρα και προσωπικότητας που  υπεχώρησαν στα θέλγητρα της ύλης, κάτω από την ασφυκτική πίεση των αποστατικών δυνάμεων.

Όπως συμβαίνει στο μακρύ Ιστορικό μας υπόβαθρο πάντοτε στο χείλος του γκρεμού, απλώνεται ένα χέρι από το πουθενά ΚΑΙ Μας ΣΥΓΚΡΑΤΕΙ. Εμφανίζεται από το πουθενά ο ηγέτης που θα μας εμψυχώσει για να πετάξουμε από την πλάτη μας τους Αλλογενείς που μας κυβερνούν και μας καταπιέζουν. Η αντίσταση έχει ξεκινήσει τα ρυάκια έγιναν ποτάμι που θα καταπιεί τα εμπόδια και θα καθαρίσει την συσσωρευμένη βρωμιά.....

Ένα ζητάμε και ένα προσπαθούμε.

Να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο αυτούς τους διπλανούς μας που είναι αλλοπαρμένοι και δεν αντιλαμβάνονται τον τεράστιο κίνδυνο που διατρέχουμε σαν Φυλή , Έθνος, Χώρα.

Ο Μεγάλος Απόλλων να μας φωτίζει η πρόμαχος Αθηνά να μας προστατεύει.

Καλό Τριέσπερο, καλά Ηλιούγεννα, ο πανύψιστος Ζεύς μεθ΄ημών εί!

Αστερίων(ΚΒ) diaelefsis

_____________________

ΉΛΙΟΣ ΓΕΝΝΗΤΩΡ - Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΖΩΟΠΟΙΟΣ

Το Ηλιοκεντρικό Σύστημα όπου αποτελούμε μέρος του, ερευνήθηκε και «χαρτογραφήθηκε» απ' τους Έλληνες από αρχαιοτάτων χρόνων, γεγονός που χρειάζεται να μας κάνει να αναρωτιόμαστε με ποια τεχνολογικά μέσα εκείνη την εποχή κατάφεραν να μελετήσουν τόσο παραστατικά αλλά και με ακριβή στοιχεία, το Σύμπαν που μας περιβάλλει. Τη Γνώση των προπατόρων μας χρειάζεται να την κατανοήσουμε και να την επεξεργαστούμε στις βαθύτατες και πολυδιάστατες έννοιές της.

AkratosAetos

21η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ - Η ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ (ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΤΙΚΗΣ ΝΟΗΣΗΣ)

Μαρία Κάλλας: Είμαστε Έλληνες! Επίδαυρος 9/8/1960

Αμαίανδρος Λευκιανίας

Η Κόρη Φρασίκλεια

 Η κόρη Φρασίκλεια που φιλοξενείται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο είναι Αρχαίο Ελληνικό γλυπτό του Αριστίωνα.    Χρονολογείται μεταξύ -550 και -540 και βρέθηκε το 1972 στη νεκρόπολη της Μυρρινούντος όπου άλλοτε στόλιζε έναν αρχαίο τάφο. Φημίζεται ως σημαντικότατο έργο αρχαϊκής τέχνης.

Ο Γάλλος Μισέλ Φουρμόν που περιηγήθηκε την Ελλάδα στα έτη 1729/30 αναφέρει μια επίγραφη μαρμάρινη βάση που ήταν εντοιχισμένη στην εκκλησία της Παναγίας στη Μερέντα.

Η επιφάνεια της βάσης είχε φθαρεί από την λάξευση προκειμένου το μάρμαρο να γίνει οικοδομικό υλικό, αλλά ο Φουρμόν μπόρεσε να διαβάσει και να καταγράψει το κείμενο της επιγραφής, το οποίο και δημοσίευσε.

Το 1968 η βάση αποσπάστηκε από τον τοίχο της εκκλησίας και μεταφέρθηκε στο Επιγραφικό μουσείο.

Τέσσερα χρόνια αργότερα και διακόσια μέτρα πιο κάτω, στην νεκρόπολη της Μυρινούντος, ανακαλύφθηκαν από τον αρχαιολόγο Μαστροκώστα δύο αγάλματα, ένας Κούρος (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, αρ. 4890) και μια Κόρη.

Το μολύβδινο υλικό με το οποίο το άγαλμα της κόρης ήταν συνδεδεμένο με την βάση ταίριαξε απόλυτα στην οπή που έφερε η μαρμάρινη βάση, αποδεικνύοντας ότι η βάση ανήκε στην κόρη, και η επιγραφή κατονομάζει την πατρότητα του αγάλματος.

 Σήμερα η κόρη εκτίθεται στην αίθουσα 11 του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου με αριθμό καταλόγου 4889.

Η κόρη είναι από Μάρμαρο Πάρου, έχει συνολικό ύψος 2,115 μαζί με την βάση και την πλίνθο, ενώ είναι τοποθετημένη επάνω σε θεμέλιο ύψους 26 εκ. Το ανάστημα της κόρης χωρίς τη βάση είναι 1,79 μ. που αντιστοιχεί με αυτό γυναίκας μέτριας έως ψηλής κορμοστασιάς. Σύμφωνα νε την επιγραφή, επειδή η Φρασίκλεια απεβίωσε σε νεαρή ηλικία ως ανύπαντρη υπηρέτρια του θεού, θεωρείται ως κορασίδα εις άπαντες τους αιώνες.

Φοράει ποδήρη χιτώνα που είναι διακοσμημένος με ρόδακες, αστέρες και σβάστικες, και με μια κατακόρυφη ταινία με μαιάνδρους στο κέντρο και μπορντούρα με έγχρωμα φύλλα στο κάτω άκρο. Στη μέση φοράει ζώνη, επίσης διακοσμημένη. Στα πόδια φοράει σανδάλια. Με το δεξί χέρι πιάνει τον χιτώνα στο ύψος του μηρού, ενώ στο αριστερό χέρι κρατάει μπροστά στο στήθος ένα κλειστό μπουμπούκι λωτού. Η κόμη είναι στεφανωμένη με υψηλό στέμμα από λουλούδια και λωτούς. Στο λαιμό φοράει περιδέραιο, στα αυτιά σκουλαρίκια και στους καρπούς αμφότερων των χεριών από ένα βραχιόλι. Η μακρυά και περιποιημένη κόμη είναι χτενισμένη και καταλήγει με πολλούς κυματιστούς βοστρύχους στους ώμους, στο στήθος και στη πλάτη.

Χρωματική αναπαράσταση της αρχαιολόγου Αικατερίνης Καρακάση.

 Από τα χρωστικά υπολοίματα που σώζονται στην επιφάνεια του μαρμάρου υποθέτουμε την άλλοτε πολύχρωμη εμφάνιση, η οποία στις ημέρες μας επανειλημμένα γίνεται διεθνώς αντικείμενο έρευνας και μελέτης, καθώς και θέμα αρχαιολογικών εκθέσεων.

Το άγαλμα αυτό είναι από τα ωραιότερα δείγματα του τύπου της κόρης της αρχαϊκής γλυπτικής.

Ξεχωρίζει για την καλή κατάσταση διατήρησης και το ζωγραφικό διάκοσμο του, που σώζεται σε αρκετά σημεία. Πρόκειται για επιτύμβιο μνημείο, στο βάθρο του οποίου έχει χαραχθεί επίγραμμα με το όνομα της νεκρής Φρασίκλειας και το όνομα του γλύπτη που το φιλοτέχνησε, Αριστίωνα του Πάριου.

Η γυναικεία μορφή έχει ραδινό εφηβικό σώμα και λεπτά χαρακτηριστικά.

Το άγαλμα βρέθηκε σε λάκκο μαζί με ένα κούρο, τοποθετημένα εκεί ήδη από την Αρχαιότητα.

 Μετά από μία πολύχρονη και πολύπαθη ανασκαφή στη Μερέντα (και στο Κλασικό δήμο Μυρρίνους) έρχεται στο φως το Μαϊο του 1972 η Φρασίκλεια και ένας κούρος που βρέθηκαν μαζί και χαρακτηρίστηκε ως "αδερφός" της.

Την εντυπωσιακή αυτή ανακάλυψη οφείλουμε στην επίμονη εργασία του αρχαιολόγου Ευάγγελου Κακαβογιάννη.

Τα δύο αυτά αγάλματα κοσμούσαν πιθανότατα τους τάφους μελών μίας εύπορης οικογένειας της αρχαϊκής περιόδου. Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι μάλλον θάφτηκαν από συγγενείς των νεκρών στο σημείο όπου βρέθηκαν για να προφυλαχθούν από τις περσικές εισβολές ή από πολιτικούς αντιπάλους της οικογένειας. Σήμερα η Φρασίκλεια και ο «αδερφός» της φιλοξενούνται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο τοποθετημένοι ο ένας δίπλα στον άλλο έτσι ώστε να μην διακοπεί βίαια η αιώνια συμβίωσή τους.

Η Φρασίκλεια διατηρείται σε άριστη κατάσταση και η περίτεχνη περιβολή της εντυπωσιάζει πάντα τον επισκέπτη του μουσείου.

 Το βάθρο της γνωστό από το 1730 ήταν εντοιχισμένο σε χριστιανική εκκλησία της Παναγίας σε μικρή απόσταση από το σημείο που βρέθηκε η Φρασίκλεια.

Το βάθρο φέρει την επιγραφή: 

"Σῆμα Φρασικλείας· κόρη κεκλήσομαι αἰεί, ἀντί γάμου παρά θεῶν τοῦτο λαχοῦσ’ ὄνομα"

που σημαίνει

"Μνήμα της Φρασίκλειας, θα καλούμαι κόρη για πάντα, αφού αντί για γάμο οι θεοί αυτό το όνομα μου όρισαν." 

και την επιγραφή: 

"Ἀριστίων Πάρι[ος μ' ἐπ]ό[ε]σε" 

που σημαίνει

 "Με έφτιαξε ο Αριστίων ο Πάριος" 

και δηλώνει καθαρά τον καλλιτέχνη που την φιλοτέχνησε.

Ο κούρος που βρέθηκε μαζί της είναι επίσης από παριανό μάρμαρο και έχει ύψος 1.89.  Είναι γυμνός κατά το πρότυπο των Αρχαίων Ελληνικών κούρων, έχουν χαθεί τα πόδια του από τους αστραγάλους και κάτω και το δεξί του χέρι από τον καρπό και κάτω. Ενώ φορά διάδημα στο κεφάλι πάνω από το μέτωπο. Και σε αυτό το έργο σώζονται ίχνη κόκκινου χρώματος στα μαλλιά, τα φρύδια, τις θηλές του στήθους, την περιοχή της ήβης και στο περιδέραιο που φορούσε στο λαιμό.

http://erroso.blogspot.gr , http://odysseus.culture.gr, http://el.wikipedia.org/

Η συντροφιά της Φρασίκλειας

Η ΛΙΜΝΗ ΠΟΥ ΕΠΝΙΞΕ ΤΟΝ ΝΑΡΚΙΣΣΟ...

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ, Εγώ, Εγώ, Εγώ! Εγώ, Εγώ, Εγώ, Εγώ, ΕΓΩ! Εγώ! Εγώ, Εγώ!

Φίλις Χρυσού

[Αndromeda Galactica]

https://www.facebook.com/Andromeda.Galactica

http://andromeda-ires.blogspot.gr/2013/12/blog-post_20.html

ΗΧΩ και ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ

ΔΕΛΦΙΚΟΝ ΙΔΕΩΔΕΣ - ΘΕΣΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΔΕΛΦΙΑΔΟΣ

Δελφιάδα

Είναι αγώνες διεθνείς, Τέχνης και Νόησης.
«Όλες οι μορφές και εκφάνσεις της Τέχνης και της Νοήσεως».
Θα γίνονται μόνο στην Ελλάδα σε χώρο των Δελφών.

Στον παρακάτω σύνδεσμο, μπορείτε  να υπογράψετε ηλεκτρονικά όσοι συμφωνείτε.
ΣΕΛΙΔΑ ΓΙΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΕΣ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ

Όσοι επιθυμείτε να διαβάσετε το πλήρες κείμενο της διακήρυξης πατήστε ΕΔΩ

Θέσπιση της Δελφιάδος , Maria Tzani - YouTube

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΝΔΥΜΑΤΑ

Πολυνείκης με κοντό χιτώνα, Εριφύλη με ανοιχτό πέπλο.

 Παράσταση σε αγγείο. Μουσείο Λέτσε.

 Πέπλος
Ο μάλλινος πέπλος, γυναικείο ένδυμα, διαμορφώνονταν μέσα από ένα ορθογώνιο ύφασμα το οποίο δεν χρειαζόταν καν να ραφτεί. Το ύφασμα διπλωνόταν στο ένα τρίτο περίπου του ύψους του μία φορά προς τα έξω σχηματίζοντας έτσι έναν υφασμάτινο όγκο, το απόπτυγμα, που έπεφτε προς τα έξω στην πλάτη και το στήθος. Η κλειστή πλευρά του υφάσματος βρισκόταν συνήθως στην αριστερή πλευρά του σώματος. Με πόρπες και περόνες καρφιτσώνονταν η επάνω παρυφή του υφάσματος με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργείται άνοιγμα για το λαιμό και το δεξιό βραχίονα. Στην αριστερή του πλευρά ο πέπλος είχε δύο παρυφές κάτω και τέσσερις επάνω στο ύψος του αποπτύγματος, το οποίο μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως κάλυμμα κεφαλής. Ο πέπλος μπορούσε να φορεθεί επάνω από τον χιτώνα.

Χιτώνας
Άλλος βασικός τύπος ενδύματος ήταν ο χιτώνας ο οποίος φοριόταν τόσο από άντρες, όσο και από γυναίκες και ήταν λινός. Και εδώ το αρχικό σχήμα του υφάσματος ήταν σωληνοειδές, συνήθως όμως χωρίς απόπτυγμα. Τα σημεία στο ύφασμα που ράβονταν, ήταν οι μακριές πλευρές καθώς και οι ώμοι. Έτσι ο χιτώνας σχημάτιζε μανίκια, τις χειρίδες, που ήταν κοντές και έφεραν κομβία. Ο χιτώνας με μανίκια ονομάζονταν χειριδωτός.

Διακρίνονται δύο είδη του αρχαίου χιτώνα: ο ένας, ο φαρδύς, ήταν ραμμένος στην επάνω παρυφή, αφήνοντας ανοίγματα για το κεφάλι και τους βραχίονες ή ήταν κλεισμένος με μία σειρά από μικρά κουμπιά. Ο στενός χιτώνας απ' την άλλη ήταν εντελώς κλειστός στην επάνω πλευρά, με εξαίρεση το άνοιγμα για το κεφάλι, ενώ τα ανοίγματα για τους βραχίονες βρίσκονταν στο επάνω μέρος των πλαϊνών πλευρών.

Εάν τραβήξει κανείς στον φαρδύ χιτώνα το ύφασμα στο ύψος της μασχάλης προς τα επάνω, τότε δημιουργούνται ανάλογα με το φάρδος μεγάλα ή μικρά ανοίγματα που μοιάζουν με χειρίδες τα οποία στην επάνω πλευρά φέρουν ραφή ή σειρά κουμπιών. Στον στενό χιτώνα από την άλλη οι χειρίδες έπρεπε να ραφτούν ξεχωριστά.

Μαινάδα με φαρδύ χιτώνα. Λεπτομέρεια από αγγείο.

 Ο πέπλος και ο χιτώνας φοριόταν συχνά με ζώνη στη μέση. Οι γυναίκες μάζευαν αρκετό ύφασμα του χιτώνα πίσω, το οποίο έπεφτε πάλι προς τα κάτω σχηματίζοντας τον κόλπο. Στον κοντό αντρικό χιτώνα ένα τμήμα του υφάσματος περνούσε κάτω από το καβάλο από πίσω προς τα μπρος και κατόπιν στερεώνονταν στη ζώνη ώστε να σχηματίζεται κάτι σαν σόρτς. Ο χιτώνας όταν δεν ζώνονταν ονομάζονταν ορθοστάδιος, ενώ εάν έφτανε ως τα πέλματα ονομάζοντανποδήρης. Ο χιτώνας φοριόταν και από τους άντρες, ενώ αργότερα τον φορούσαν ηλικιωμένοι, ιερείς και στις γιορτές. Στην καθημερινή ζωή προτιμούσαν τον κοντό χιτώνα καθώς προσέφερε ελευθερία κινήσεων, ιδίως για τους οπλίτες και τους κυνηγούς. Ένα είδος χιτώνα ήταν ο ετερομάσχαλος ή εξωμίς με ακάλυπτο τον ένα ώμο, ρούχο που φοριόταν κυρίως από τους χειρωνάκτες.

Ιμάτιο
Χαρακτηριστικό ένδυμα της αρχαϊκής περιόδου ήταν και το λεγόμενο λοξό ιμάτιο από το -700 περίπου και εξής, γνωστό από τις αρχαϊκές Κόρες της Ακρόπολης. Το ιμάτιο ήταν ένα μακρύ ύφασμα που το περνούσαν κάτω από την αριστερή μασχάλη, το τύλιγαν γύρω από το στήθος και την πλάτη και το κούμπωναν πάνω από το δεξιό βραχίονα. Από την άλλη πλευρά έπεφτε ανοιχτό προς τα κάτω.

Το ιμάτιο μπορούσε επίσης να στερεώνεται συμμετρικά και να πέφτει ελεύθερο στην πλάτη, με τις δύο άκρες του που περνούσαν πάνω από τους ώμους προς τα εμπρός, να κρέμονται προς τα κάτω ή πάλι να τυλίγεται γύρω από τους γοφούς ή να καλύπτει τους γοφούς και η μία άκρη του να περνά επάνω από την πλάτη στον αριστερό ώμο και να πέφτει ελεύθερα προς τα μπρος. Το ιμάτιο φοριόταν από άντρες και γυναίκες.

Χλαμύδα
Η χλαμύδα ήταν αποκλειστικά ανδρικό ρούχο. Συνήθως ήταν πιο κοντή από το ιμάτιο. Το ύφασμα διπλωνόταν μία φορά καθέτως και στερεωνόταν στο δεξιό ώμο με πόρπη ή περόνη, ώστε να καλύπτεται ο αριστερός βραχίονας από την κλειστή πλευρά του υφάσματος, με το δεξιό τελείως ακάλυπτο. Η χλαμύδα ήταν περισσότερο ένδυμα των εφήβων, των ταξιδιωτών και των στρατιωτών.

Ο Οιδίπους με χλαμύδα, πέτασο και κρηπίδες.

 Αγγειογραφία. Μουσείο Βατικανού.

 Παρ' ότι η υφαντική ήταν μία βασική οικιακή δραστηριότητα, δεν έλειπαν και τα διάφορα εργαστήρια υφαντουργίας που παρήγαγαν πολυτελή υφάσματα, σε διάφορα χρώματα, αλλά και διακοσμημένα με περίτεχνα σχέδια. Ονομαστά ήταν για παράδειγμα τα διάφανα υφάσματα της Λακωνίας και του Τάραντα, τα πολυτελή της Κορίνθου, των Μεγάρων και της Μιλήτου.

Σε ορισμένες αρχαίες πόλεις υπήρχαν απαγορεύσεις σχετικά με το είδος των ενδυμάτων που έπρεπε να φοριούνται. Για παράδειγμα στις Συρακούσες μόνο οι εταίρες μπορούσαν να φορούν πολύχρωμα ρούχα. Ο Σόλων στην Αθήνα επέτρεπε η νύφη να έχει μέχρι τρία ενδύματα στην προίκα της, ενώ αυστηροί ήταν επίσης και οι κανονισμοί διαφόρων ιερών σε σχέση με την ενδυμασία.

Σε κάποιες περιπτώσεις η ελληνική ενδυμασία δεχόταν τις διάφορες επιδράσεις των βαρβαρικών ενδυμάτων, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τον κάνδυ στις απεικονίσεις του 5ου αι. στην Αθήνα, το μακρύ επανωφόρι με τις μακρές χειρίδες.

Στην Σπάρτη τα πολύχρωμα ρούχα ήταν χαρακτηριστικά των εταίρων, ενώ οι οπλίτες πολεμούσαν με πορφυρούς χιτώνες. Στη Βραυρώνα πάλι τα κορίτσια φορούσαν κροκωτούς χιτώνες, οι μέτοικοι στα Παναθήναια φορούσαν πορφυρά και οι Αθηναίοι λευκά. Οι ιερείς και οι ιέρειες φορούσαν συνήθως άζωστο χιτώνα και κάποτε από πάνω επενδύτη με πλούσια διακόσμηση, ρούχα λευκά, σπάνια πορφυρά. Οι Ελλανοδίκες στην Ολυμπία επίσης φορούσαν πορφυρά και στα Νέμεα σκούρα. Στις κηδείες φορούσαν μαύρο αλλά και χρώματα σκούρα, ενώ αντίθετα στο Άργος φορούσαν λευκά. Γενικότερα στην καθημερινή ζωή τα ενδύματα ήταν απλούστερα, γεγονός που εξαρτιόταν βέβαια και από το επάγγελμα. Οι χειρωνάκτες, οι άνθρωποι της υπαίθρου και οι δούλοι φορούσαν την εξωμίδα, οι αγρότες από πάνω φορούσαν την κατωνάκη με χοντρό μαλλί με παρυφή από προβιά, οι αλιείς τον φορμό από πλεκτή ψάθα και οι βοσκοί τη διφθέρα.

Πηγή: http://www.tmth.edu.gr

"εἶς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ἦι" «Ο ένας για μένα ισοδυναμεί με μυρίους, αν είναι άριστος» ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο "Ηράκλειτος" του Χ. Α. Λαμπρίδη. Εκδόσεις ΚΛΕΙΩ

Η αντίθεσις μεταξύ του  ενός  και των  μυρίων(*), του αρίστου και των μη διακρινομένων πολιτών είναι φανερά.
Ο  άριστος είναι ο έχων την νόησιν και το μέτρον.
Οι μύριοι  είναι οι πολλοί οι αποτελούντες την άμορφον μάζαν.
Άρα ο  άριστος  αντιπροσωπεύει συμπύκνωσιν δυνάμεως
και με την νόησιν του είναι ωσάν αίρεται προς το εν,
ενώ οι   μύριοι  είναι οι ρέοντες προς τα πολλά....
Αν ο είς (ένας) είναι έκφρασις του αρίστου νόμου,
τότε μύριοι και άριστος νόμος γίνονται είς,
εάν οι μύριοι  διά της φρονήσεως ενωθούν με το ξυνόν (κοινόν).
*** * ***

(*) Οι πολλοί μή μετέχοντες του  κοινού  νού και της φρονήσεως στερούμενοι δε ιδίας κρίσεως, παρασύρονται από τους "αοιδούς" των δήμων, δηλαδή τους ρήτορας, και νομίζουν ότι η γνώμη του πλήθους δύναται να τους διδάξει και να υποδείξει τα χρήσιμα.
ΔΕΝ γνωρίζουν ότι στατιστικώς οι κακοί και επιθυμητικοί είναι πολλοί και ολίγοι οι διανοητικοί και δίκαιοι, άρα ζητούν την γνώσιν των ορθών εκ διδασκάλου κακού.
Οι  "αοιδοί" των δήμων είναι άπληστοι και άδουν αυτά τα οποία αρέσκουν είς τους δήμους.
Έχουν δε την ικανότητα να εξαπατούν με όργανον την ρητορικήν...
...ενώ οι σώφρονες θεωρούνται ΓΕΛΙΟΙ!!! 

Ο μέγας Ηράκλειτος είπε: «τις γάρ ατών νόος ή φρήν; Δήμων αοιδοίσι πείθονται και διδασκάλω χρείωνται ομίλω ούκ ειδότες ότι "οί πολλοί κακοί, ολίγοι δέ αγαθοί".»
Προκλ. Αλκιβ. 1, 525, 21 (1864)

Σε νεοελληνική απόδοση: «ποίον δηλαδή νούν ή ποίαν φρόνησιν έχουν; Πείθονται είς αυτούς που κολακεύουν τον λαόν και έχουν ως διδάσκαλον τον όχλον, επειδή δεν γνωρίζουν ότι: "οι πολλοί είναι κακοί και ολίγοι οι καλοί".»

Αποσπάσματα από το βιβλίο "Ηράκλειτος" του Χ. Α. Λαμπρίδη
Εκδόσεις ΚΛΕΙΩ

"ΟΥΚ ΙΕΡΟΝ ΠΕΙΘΟΥΣ ΙΕΡΟΝ ΑΛΛΟ ΠΛΗΝ  ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΒΩΜΟΣ ΑΥΤΗΣ ΕΣΤ' ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΦΥΣΕΙ"
Ευρ. Αντιγ.

http://olixnos.blogspot.gr/

ΕΥΡΥΔΙΚΗ

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΟΝΟ... ΦΙΛΟΝΙΚΟΥΜΕ;

Το "ανέκδοτο" βάλε έναν Έλληνα μόνο του και θα κάνει θαύματα, βάλε δυο και θα σκοτωθούν μεταξύ τους, έχει βαθιά αίτια!

ΦΙΛΟΝΙΚΟΥΜΕ :

ΓΙΑΤΙ  ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝΕΧΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, (ΞΕ)ΧΑΣΑΜΕ ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΣ ΕΠΟΚΟΨΑΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΔΙΕΠΟΥΝ ΤΗΝ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗ.

ΑΡΧΕΣ ΠΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ ΔΥΝΑΤΟ, ΔΗΛΑΔΗ ΣΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΤΟΥ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ.

ΣΤΟ ΒΕΛΤΙΣΤΟ,  ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΣΜΟΘΕΑΣΗΣ.

ΑΡΧΕΣ ΠΟΥ Η ΕΛΕΙΨΗ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΓΕΙ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΚΑ, Α-ΝΟΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΕΥΘΥΝΑ ΑΤΟΜΑ...

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ 2 ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΤΩΝ ΝΑ ΔΩΘΟΥΝ ΣΤΟ ΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΑ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΟΠΩΣ: ΑΡΧΕΣ, ΗΘΟΣ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ, ΕΥΝΟΜΙΑ, ΤΡΟΠΟ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΣΗΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΡΘΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΜΙΜΗΣΗΣ,  Η ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΣΩΣΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΣΕ ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΚΕΝΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΟΥ ΕΛΕΙΠΑΝ...

ΚΑΙ ΩΩΩ! ΤΙ ΕΚΠΛΗΞΗ! ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΜΕ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ, ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ!

ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΚΑΙ ΩΦΕΛΙΜΕΣ...

...ΦΩΤΕΙΝΕΣ!

ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ...ΙΣΩΣ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΝΤΟΠΙΣΑΝ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ ΤΟΥΣ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΕΝΤΟΠΙΣΑΝ ΚΑΙ "ΣΤΟΧΕΥΣΑΝ" ΣΕ ΑΛΛΑ ΠΙΟ ΠΕΖΑ... ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.

ΣΗΜΕΡΑ, ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΕΙ ΝΑ ΚΑΛΥΨΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ, ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΟΠΟΥ Η ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ, Ο ΤΡΟΠΟΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΕΝΝΟΙΕΣ,  ΤΡΟΠΟΥΣ, ΣΤΑΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΤΕΚΤΕΝΟΜΕΝΑ... ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ, Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΡΑΤΤΕΙ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΟΚΟΥΝ.

ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΜΑΣ...ΔΕΝ ΣΥΜΠΙΠΤΟΥΝ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΠΟΛΩΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ.

Η ΔΙΑΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΥΣΑ!

ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ!

ΟΙ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΑΡΧΕΣ "ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΜΕΝΟΥΣ" ΠΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΣΑΝ  ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ.

ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ Η ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΠΟ ΜΑΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ  ΕΝΩΜΕΝΟΙ  ΣΑΝ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΟΝΤΕΣ...ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ!

ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΣΗ. ΠΩΣ ΘΑ ΕΛΕΓΧΩ ΤΑ "ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ";

Ο ΕΝΑΣ ΟΔΗΓΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΝ-ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ  ΤΑ ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΦΕΡΟΥΜΕ ΩΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΜΑΣ.

Ο ΑΛΛΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΑ ΧΡΥΣΑ ΈΠΗ.

Ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://olixnos.blogspot.gr/

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Οι περισσότεροι άνθρωποι αναμασούν τις σκέψεις άλλων ή δημιουργούν «νέες» σκέψεις αναμιγνύοντας τις σκέψεις άλλων, σχηματίζοντας μια νέα μορφή απ’ αυτές. Είναι καταναλωτές...

Οι υψηλές σκέψεις όχι μόνο επηρεάζουν τη νευρική ουσία, αλλά και καθαρίζουν το αίμα..

 ..ανθρώπινη ψυχή, ο πεσμένος Σπινθήρας μέσα στα σώματα..
 .. εργάζεται μέσα στο φυσικό σώμα αντιμετωπίζοντας τις ανάγκες αυτού του σώματος..
 ..δραστηριοποιείται στο συναισθηματικό σώμα και αυτή η δραστηριότητα εκδηλώνεται σαν βίαιες συγκινήσεις, ισχυρές επιθυμίες και παρορμήσεις..
.. εκεί αρχίζει σιγά-σιγά ο φόβος, το μίσος.. πονώντας και υποφέροντας..
.. αρχίζει να διαμορφώνει ερωτήματα και να προσπαθεί να βρει τις απαντήσεις.. αυτό αναπτύσσει το νου του..
.. όλες οι κληρονομικές, συναισθηματικές και νοητικές επιρροές, θυμαπάτες και πλάνες παίζουν το ρόλο τους για να παρεμποδίσουν το πέρασμα.. στον ανώτερο κόσμο..

.. η μάχη διαρκεί αιώνες και ο άνθρωπος γίνεται θύμα, δεσμώτης στο έλεος των θυμαπατών και των πλανών του..
.. συχνά αποθαρρύνεται και απελπίζεται..
..ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, ανάμεσα στο πραγματικό και στο απατηλό, ανάμεσα στην αθανασία και στο θάνατο..
..οι εγωιστικές μας συνήθειες.. οι επιθυμίες μας για υλικές ικανοποιήσεις .. σχηματίζουν φράγμα..
..στην Ελευθερία της Ψυχής..
..Φυσικά η πνευματική ανάπτυξη ασκεί μεγάλη πίεση.. περνάει ένα μακρινό χρονικό διάστημα στην ταραχή των φυσικών, συναισθηματικών και νοητικών προβλημάτων...
..καλύτερα να.. ε ί ν α ι.. παρά να έχει..
..Όλη αυτή η ένταση δρα και αντιδρά ενάντιά.. αυξάνοντας τη θέλησή.. για ελευθερία.. παρά τους μεγάλους περιορισμούς που προκαλούνται από τις αντιδράσεις..
..Πολλοί, πάρα πολλοί περιορισμοί.. επιβάλλονται.. αλλά πάντα..
..Δ Ι Κ Α Ι Ω Ν Ε Τ Α Ι...

 ..κατεύθυνση.. από τη σοφία και τη νοημοσύνη..
..να παρατηρούμε τις σκέψεις μας, τα λόγια μας και τις πράξεις μας και να τα αλλάζουμε ενσυνείδητα αν είναι εκφράσεις υπερηφάνειας, θέλησης για κυριαρχία, ή τυραννίας..
.. να διαλογιζόμαστε όσο είναι δυνατόν βαθιά στις έννοιες της ταπεινότητας, της συνεργασίας, της κατανόησης, και της ανεκτικότητας..
.. όταν εισρέει υπερβολική ενέργεια ..
..υπάρχει μεγάλη ευκαιρία για ανάπτυξη, αλλά και μεγάλος κίνδυνος για εκφυλισμό..
..πιό δύσκoλη και πιό δυνατή μάχη για την Ψυχή.. 

ανάμεσα στο αρνητικό και στο Αγαθόν..συμβαίνει σε περιπτώσεις κούρασης, κρυώματος, φόβου, διαφόρων σοκ, σχηματισμού σταθερών συνηθειών, στον υπερτονισμό μιας πλευράς, σε δογματισμούς και δόγματα, σε πλάνες και θυμαπάτες.
 .. η ανάπτυξη είναι εξωτερική και εσωτερική..
..ο οδηγός Ε Ι Ν Α Ι το Πνευματικόν Φάος..
 .....της....................................................
..Α Γ Α Π Η Σ ..!!!

 http://olixnos.blogspot.gr/

ΤΟ ΑΙΔΕΙΣΘΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙ ΤΗΝ ΑΡΕΤΗΝ

Δημόκριτος ο Αβδηρίτης. Κορυφαίος φιλόσοφος και επιστήμονας, ο κυριότερος εκπρόσωπος της αρχαίας ατομικής θεωρίας. Ρωμαϊκό αντίγραφο χάλκινης προτομής του -3ου αι. (Νεάπολη, Εθνικό Μουσείο).

Εξωτικώς μη πονείν παίδες ανιέντες ούτε γράμματ’ αν μάθοιεν ούτε μουσικήν ούτε αγωνίην ουδ΄ όπερ μάλιστα την αρετήν συνέχε το αιδεισθαι• μάλα γαρ εκ τούτων φιλεί γίγνεσθαι η αιδώς.

Τα παιδιά που εμφανίζουν χαλαρότητα και αποφεύγουν τους κόπους, ούτε γράμματα είναι δυνατόν να μάθουν, ούτε μουσική, ούτε αγωνιστική τέχνη, ούτε εκείνο το οποίο κατ΄ εξοχήν συνέχει την αρετή, το να έχουν αίσθημα σεβασμού, διότι ακριβώς από τους κόπους αυτούς αναπτύσσεται ο σεβασμός.

Δημόκριτος

http://olixnos.blogspot.gr/

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΤΑΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥΣ!

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ

*   Η ΞΕΝΟΜΑΝΙΑ, ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΝΑ ΓΟΗΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ Ο,ΤΙΔΗΠΟΤΕ ΞΕΝΟΦΕΡΤΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΙ ΒΑΡΕΙΑ ΝΟΣΟΣ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ. Το πιο εξοργιστικό, όμως, είναι η χρήση ξένων λέξεων αντί των ωραιοτέρων Ελληνικών, από μια γλώσσα που είναι η μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνο.

Παράδειγμα, το «fame story» μας αρέσει, μας έλκει περισσότερο από τις λέξεις «φήμη και ιστορία», της οποίας πατέρες είναι ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης. Προτιμούμε το στούντιο αντί για το εργαστήριο ή σπουδαστήριο. Σούπερ Μάρκετ αντί υπεραγορά. Σπόνσορας αντί χορηγός. Γκράφιτι αντί τοιχογραφία. Σόου αντί παράσταση. Πάρκινγκ αντί στάθμευση, κλπ.
Οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν τόσο υπερήφανοι για τη γλώσσα τους, ώστε ηρνούντο να μιλήσουν βαρβαρικά.
Στην τραγωδία «Επτά επί Θήβας» ο μεγάλος μας τραγικός ποιητής Αισχύλος παρουσιάζει τον Ετεοκλή να παρακαλεί τον Δία και τη γη για τη σωτηρία των Θηβών.

Αυτό που είναι άξιο θαυμασμού, όμως, είναι το πώς εντάσσει τη γλώσσα σ’ αυτή την έκκληση: «Μη μοι πόλιν πανώλεθρον εκθαμνίσητε δηάλωτον, Ελλάδος φθόγγον χέουσαν». Δηλαδή «μή μου αφανίσετε την πόλη, που ομιλεί Ελληνικά» (στ. 112-113).

Ο Σοφοκλής στον «Αίαντα», στ. 1263 γράφει: «Την βάρβαρον γαρ γλώσσαν ουκ επαΐω» (=Γιατί τη βάρβαρη τη γλώσσα δεν την ξέρω). Απαντάει ο Αγαμέμνονας στον Τεύκρο.

Είναι χαρακτηριστικό, επίσης, το απόσπασμα που μας αναφέρει ο Πλούταρχος, στο βίο του Θεμιστοκλή (6,4,2): «Επαινείται δ’ αυτού και το περί τον δίγλωσσον έργον εν τοις πεμφθείσιν υπό βασιλέως επί γης και ύδατος άτησιν. Ερμηνεία γαρ όντα συλλαβών δια ψηφίσματος απέκτεινεν ότι φωνήν Ελληνίδα βαρβάροις προστάγμασιν ετόλμησε χρήσαι».
Το απόσπασμα αυτό, λοιπόν, μας λέει ότι, όταν ο Ξέρξης απέστειλε αντιπροσωπεία για να ζητήσει «γην και ύδωρ» από τους Αθηναίους, ο Θεμιστοκλής, παρά τα καθιερωμένα, διέταξε να συλληφθεί ο διερμηνέας και με ψήφισμα τον εθανάτωσε με την αιτιολογία ότι ετόλμησε να χρησιμοποιήσει την Ελληνική γλώσσα σε βάρβαρα προστάγματα…

Αλλά και η ιστορία της Φιλομήλας αποκαλύπτει το μεγαλείο της Ελληνικής γλώσσας. Ο Τηρεύς, βασιλιάς της Θράκης, ατίμασε τη γυναικαδέλφη του Φιλομήλα. Και για να μη τον μαρτυρήσει της έκοψε τη γλώσσα. Παρά το γεγονός, όμως, ότι ο Τηρεύς της απέκοψε τη γλώσσα, σε μία Αρχαία Ελληνική επιγραφή έγραψε τον καημό της ψυχής της: «Γλώσσαν την εμήν εθέρισεν Ελλάδα φωνήν».
Η Φιλομήλα, λοιπόν, δεν θρηνεί που της έκοψαν την γλώσσα, αλλά για το ότι δεν θα έχει φωνή για να ξαναμιλήσει Ελληνικά…

Βλέπουμε, λοιπόν, πώς προστάτευαν την Ελληνική γλώσσα οι πρόγονοί μας.
Γι’ αυτή, λοιπόν, την Ελληνική γλώσσα οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν υπερήφανοι και δεν επέτρεπαν ούτε να τη χρησιμοποιούν σε ζητήματα που είχαν σχέση με απολίτιστους, με βάρβαρους, όπως τους αποκαλούσαν. Πού να φανταζόταν, ότι στους νεώτερους χρόνους η γλώσσα αυτή θα γινότανε μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνο.
Αλλά, πού να φανταζόταν και το απίστευτο: Οι απόγονοί τους του 21^ου αιώνα βάλθηκαν να την καταστρέψουν!

Πάνω από τριάντα χρόνια τώρα συνεχίζουμε τις «απλοποιήσεις» και από τις πολλές «απλοποιήσεις» και από τις πολλές αλλοιώσεις την κάναμε αγνώριστη…
Εκτός από την προστασία της γλώσσας οι Αρχαίοι Έλληνες δεν ανέχονταν βαρβαρικά έθιμα. Το τρύπημα των αυτιών στους άνδρες, για να φορέσουν ενώτιον = σκουλαρίκι, εθεωρείτο βαρβαρικόν έθιμον για τους Αρχαίους προγόνους μας. Έτσι, αν υπήρχε κάποιος με τέτοια συνήθεια, τον διακωμωδούσαν και τον έδιωχναν από την πόλη.
Υπάρχει βεβαίως και σχετικό κείμενο, που τα λέει αυτά: Το διασώζει ο Ξενοφών στην «Κύρου Ανάβαση» (βιβλίο 3, Κεφ. 1, 30-34) και λέει τα εξής: «Ούτος γαρ και την πατρίδα καταισχύνει και πάσαν την Ελλάδα, ότι Έλλην ων τοιούτος εστίν. Εντεύθεν υπολαβών Αγασίας Στυμφάλιος είπεν: Αλλά τούτο γε ούτε Βοιωτίας, προσήκει ουδέν ούτε της Ελλάδος παντάπασιν, επεί εγώ αυτόν είδον ώσπερ Λυδόν αμφότερα τα ώτα τετρυπημένον. Και είχεν ούτως. Τούτον μεν απήλασαν».
Απόδοση: «Διότι αυτός και την ιδιαιτέρα του πατρίδα καταντροπιάζει και όλη την Ελλάδα, αφού, ενώ είναι Έλληνας, είναι τέτοιος (δηλαδή δειλός και άνανδρος) κατόπιν, όμως, παίρνοντας τον λόγον ο Αγασίας από τη Στυμφαλίδα είπε: Αλλά ο άνθρωπος αυτός ούτε με την Βοιωτία έχει καμιά απολύτως σχέση, ούτε με την Ελλάδα γενικά, διότι εγώ τον είδα να έχει σαν Λυδός και τα δυο του αυτιά τρυπημένα. Και πράγματι έτσι είχε το πράγμα. Λοιπόν αυτόν βέβαια τον απέδιωξαν».

Οι Νεοέλληνες, όμως, εζήλεψαν τους μαύρους της Αφρικής που φοράνε σκουλαρίκια και έχουν την εντύπωση πως αυτό σημαίνει πρόοδο και εξέλιξη. Βέβαια την ίδια τακτική ακολουθούν και οι Ευρωπαίοι. Και φυσικά δεν είναι το μόνο βαρβαρικό έθιμο που υιοθέτησε η πολιτισμένη Ευρώπη…
Οι Νεοέλληνες, όμως, κάνουν κάτι πιο φοβερό:

Αντί να διδάξουν ήθος στους μαθητές εισάγουν κείμενα που καλλιεργούν το πρότυπο του απάτριδος καταναλωτή, που απαξιώνουν ιδανικά και ήρωες και πρότυπα ήθους. Κλασικό παράδειγμα ο πρώτος Κυβερνήτης της χώρας Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος δικαιότατα αποκλήθηκε άγιος της πολιτικής. Πρόσφερε όλη την περιουσία του στο Ελληνικό Κράτος. 

Όταν η Εθνοσυνέλευση αποφάσισε να δοθεί χορηγία (μισθός) στον Κυβερνήτη, ο Καποδίστριας απάντησε με ένα έγγραφο το οποίο δεν έχει όμοιό του στα πολιτικά πράγματα και καταλήγει: «… ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν, θέλουν γνωρίσει μεθ’ ημών ότι εις τας παρούσας περιστάσεις εις τα δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατό να λαμβάνουν μισθούς αναλόγους με τον βαθμόν του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ’ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της.

Η άρνηση του Καποδίστρια να αποδεχθεί την χορηγία προκάλεσε έκπληξη «διά το μοναδικόν της πράξεως και τον νέον θαυμασμόν προς τον υπέροχον άνδρα…».
Η εντιμότητα του Καποδίστρια φαίνεται και από τα παρακάτω λόγια του «Προτιμώ τον θάνατον, παρά να απατήσω λαόν, εμπιστεύσαντα την τύχην του εις την αφοσίωσίν μου».

Έπειτα από όλα αυτά θα περίμενε κανείς να προβάλουν τον Καποδίστρια ως πρότυπο αρετής, ιδανικό παράδειγμα στα νέα παιδιά για μίμηση, όπως και πραγματικά είναι ο πρώτος άξιος Κυβερνήτης του Νεοελληνικού Κράτους, ο οποίος επάξια αποκλήθηκε «άγιος της πολιτικής».

Κι όμως, αντί γι’ αυτό, στο βιβλίο της Γ’ Γυμνασίου παραθέτουν ένα ποίημα με σαφείς υπαινιγμούς για χρηματισμό. Από ποιον; Από τον άνθρωπο που δώρισε στο φτωχότατο κράτος την περιουσία του, τον πολιτικό με το ήθος το ενάρετο, που είναι άριστο υπόδειγμα για κάθε πολιτικό; Τον αδικοχαμένο Ιω. Καποδίστρια;
Αλλά, η παγκοσμιοποίηση αυτό επιδιώκει. Την ισοπέδωση των πάντων. Να μη υπάρχουν αξίες και ηθικές αρχές. Στόχος η καταστροφή των κοινωνιών και η μετατροπή των ανθρώπων σε ένα παγκόσμιο πλαγκτόν ευκόλως διαχειριζόμενο, με το οποίο θα τρέφονται οι παγκόσμιοι εξουσιαστές…

http://www.proinoslogos.gr/