ΡΗΓΜΑ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ

Ο όρος ρήγμα  χωροχρόνου που  χρησιμοποιούν οι ουράνιοι συνομιλητές μας, στη  γήινη μας επιστήμη μελετάται με τη θεωρία των παραλλήλων "Μεμβρανών" ή θεωρία "Μ", γνωστής και σαν θεωρία των Παραλλήλων Συμπάντων.
Η  ανθρώπινη επιστήμη εκτιμά ότι  υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα, στα οποία οι πραγματικότητες είναι διαφορετικές και η μετάπτωση του  ανθρώπου από τη μια πραγματικότητα στην άλλη πιστεύουν ότι είναι ικανή να εξηγήσει τα περισσότερα αινίγματα της  φύσης.  
Το πρόβλημα στη θεωρία αυτή είναι πως θα επιτευχθεί το ρήγμα  χωροχρόνου και η μετάπτωση από τον τρισδιάστατο  χώρο στον χώρο των  τεσσάρων διαστάσεων, από το ένα σύμπαν στο παράλληλο  του. Τι υπολογίζουν οι επιστήμονες να συναντήσουν όταν επιτευχθεί το ρήγμα του  χωροχρόνου;
Όταν τα όντα του δικού μας σύμπαντος, του τρισδιάστατου  χώρου  βρεθούν στο παράλληλο σύμπαν των τεσσάρων διαστάσεων, θα αλλάξουν  ιδιότητες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι η  σταθεροποίηση, στη  νέα τετραδιάστατη κατάσταση και η επιστροφή στην  προηγούμενη κατάσταση. Στο όριο δύο παραλλήλων συμπάντων, ο άνθρωπος θα συμμετέχει και στους δύο  χώρους και ανάλογα θα βαδίζει προς τον έναν ή τον άλλον. Οι οντότητες του τετραδιάστατου  χώρου  έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα απ` ότι του τρισδιάστατου  χώρου σε ότι αφορά την  επίσκεψη των  διαφόρων  επιπέδων. Είναι πιο κοντά στο δικό μας  επίπεδο, σε αντίθεση με τα όντα της 5ης διάστασης που είναι  ενεργειακής  υφής, άγνωστης σύνθεσης "ενεργειακά ολογράμματα, ισχυρού φωτός, ψυχρού φωτός, αοράτου νυχτερινού φωτός ...", όροι που χρησιμοποιήθηκαν από τους  ουράνιους μυστηριώδεις συνομιλητές μας και τα οποία  έχουν απαλλαγεί από τις δεσμεύσεις του υλικού σώματος.  Έχουν την  ευχέρεια να ξεπερνούν καταστάσεις αδύνατες για μας και  μπορούν να ενσαρκώνονται ακαριαία με  οποιαδήποτε μορφή  επιθυμούν.
Για τη σταθεροποίηση οντοτήτων από το κατώτερο προς το ανώτερο  πεδίο, απαιτούνται ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΝΟΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ.
Από την 6η διάσταση και πέρα  δεν  μπορεί η επιστήμη να εκτιμήσει πως εκδηλώνεται ο χωροχρόνος και οι μορφές  ύπαρξης.
Υπολογίζει τις διαστάσεις σε 10 και μία του χρόνου. Πρόσφατα κάνουν  λόγο για δώδεκα διαστάσεις και μία του  χρόνου. Πως  προέκυψε ο αριθμός αυτός; Μόνο από εκτιμήσεις και  παραδοχές.

«Το φαινόμενο που οι επιστήμονες της Γαίας ονομάζουν φυγή των Γαλαξιών αποτελεί έκφραση της δέκατης διάστασης. Ο χρόνος τους μηδενίζεται αφού κινούνται με ταχύτητες ανώτερες του φωτός (το ίδιο λέει και η γήινη επιστήμη) και οι ταχύτητες αυτές απαιτούνται για τη διάσπαση του φωτονικού φράγματος και την είσοδο του γαλαξία στο ταχυονικό πεδίο. Η ενδέκατη διάσταση βρίσκεται στο νιονικό πεδίο και η δωδέκατη μετά το νιονικό φράγμα, στο οποίο κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει τι υπάρχει. Στο ταχυονικό πεδίο δημιουργούνται προϋποθέσεις και διεργασίες είτε για την εμφύτευση του σπέρματος της ζωής στους γαλαξίες, είτε για τελείωση της υπάρχουσας, που έχει διανύσει όλο το χρονικό διάστημα βελτίωσης και εξέλιξης. Εξέρχονται με τη νέα μορφή είτε προς το φωτονικό πεδίο (εμφάνιση νέων γαλαξιών κατά την επιστήμη) ή συνεχίζουν προς το νιονικό πεδίο, όπου οι πραγματικότητες είναι ακατανόητες από τους ανθρώπινους νόες». .(Βλ. "Η Διαθήκη του Προμηθέα", Γερ. Καλογεράκη, σελ. 154. Εκδ. ΔΙΟΝ 2001).
«Δεν υπάρχει αναδίπλωση χρόνου έτσι όπως την εννοεί η γήινη επιστήμη. Όταν ο άνθρωπος βρεθεί στο χώρο των τεσσάρων διαστάσεων, έχει τη δυνατότητα επίσκεψης   στο χρόνο του παρελθόντος».
Το ρήγμα του  χωροχρόνου απαιτεί  γνώση και υψηλή τεχνολογία. Επίσης  μπορεί  να  δημιουργηθεί  χωροχρονικό ρήγμα μέσα από το οποίο
«... μπορεί να διολισθήσει ολόκληρο το ηλιακό σας σύστημα και να το  μεταφέρουμε σε όποιο σημείο του γαλαξία θέλουμε, προκειμένου να συνεχιστεί απρόσκοπτα η ζωή στους πλανήτες του. Υπάρχουν φυσικές γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ των ουρανίων σωμάτων και των συμπάντων που ακόμη δεν έχετε ανακαλύψει».

Πηγή: «Η Άγνωστη Αρχαιολογία Των Ελλήνων», του Στρατηγού και συγγραφέως κ. Γεράσιμου Καλογεράκη, εκδόσεις Δίον.

ΑΠΟΛΛΩΝ

«Η γη μας γη των άφθαρτων αερικών και ειδώλων, πασίχαρος και υπέρτερος θεός μας είν’ ο Απόλλων. Η Αρχαία Ψυχή ζει μέσα μας αθέλητα κρυμμένη. Ο Μέγας Παν δεν πέθανε, όχι. Ο Παν δεν πεθαίνει!». Κωστής Παλαμάς

sintalkas1

ΙΤΕ ΠΑΙΔΕΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΤΕ ΠΑΤΡΙΔΑ !

Λες και η Ιστορία το κάνει επίτηδες.
Τις ημέρες που η Ελλάδα ζει μέρες οικονομικής υποδούλωσης και εξαθλίωσης του λαού τους πέσανε μαζεμένες και μερικές μεγάλες επέτειοι. Μάχη της Τριπολιτσάς, Θάνατος Καποδίστρια, Ναυμαχία Σαλαμίνας. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ, ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ …

28 Σεπτεμβρίου -480. Οι Έλληνες συντρίβουν τον περσικό στόλο
…Είχε ήδη ανατείλλει ο ήλιος της μεγάλης εκείνης ημέρας, κατά την οποία έμελλε να αποφασιστεί η τύχη της Ελλάδας.
Οι δυο στόλοι, όντας αντιπαραταγμένοι, έμειναν για κάποιο διάστημα ακίνητοι, γιατί ο καθένας είχε συμφέρον ν’ αρχίσει ο άλλος τον αγώνα: οι Έλληνες για να εισέλθουν οι Πέρσες εντός του στενότερου λιμανιού της Σαλαμίνας, οι Πέρσες για να προελάσουν οι Έλληνες στον κάπως ευρύτερο χώρο μεταξύ των δύο στομίων του πορθμού.
Ξαφνικά όμως αντήχησε πρώτος ο παιάνας των Ελλήνων, και η σάλπιγγα του Ευρυβιάδη σήμανε την έφοδο, κι επανέλαβαν το σινιάλο οι σάλπιγγες των στρατηγών, και αναβοήσαν τα πληρώματα:
«Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε, ελευθερούτε πατρίδ’, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων` νυν υπέρ πάντων αγών».
Και όρμησε προς τα εμπρός όλη η Ελληνική παράταξη. Αλλά αφού προχώρησε λίγο, και αντήχησε ο αλαλαγμός των βαρβάρων, και βγήκαν με θάρρος τα περσικά πλοία, οι Έλληνες,  για να επιτύχουν τον αρχικό τους σκοπό, να παρασύρουν δηλαδή τους εχθρούς εντός του λιμανιού της Σαλαμίνας, άρχισαν να υποχωρούν, όχι τρέποντας τα νώτα, αλλά όπως έλεγαν παλιά, ανακρουόμενοι τις πρύμνες, δηλαδή κωπηλατώντας προς τα πίσω, μέχρι που ακούστηκε ισχυρή φωνή σε όλο το ελληνικό στρατόπεδο:
«Ω ΔΑΙΜΟΝΙΟΙ, ΜΕΧΡΙ ΤΙΝΟΣ ΠΡΥΜΝΗΝ ΑΝΑΚΡΟΥΕΣΘΕ;»
Και τότε, στην αριστερή πτέρυγα ο Αθηναός Αμεινίας του Παλληνέα, αδελφός του Κυνέγειρου του αδελφού του Αισχύλου, διέταξε πρώτος την τριήρη του να κωληλατήσει προς τα εμπρός, και με πολύ ορμή έμπηξε το έμβολο στα πλευρά της επερχόμενης φοινικικής τριήρους, με αποτέλεσμα τα δύο πλοία να μην μπορούν πλέον να χωριστούν. Συγχρόνως, στη δεξιά πτέρυγα, ενέβαλε κατά των εχθρών η τριήρης από την Αίγινα που έφερε τους Αιακίδες, ενώ τρίτος ενεπλέκη ο Νάξιος Δημόκριτος, τον οποίο ύμνησε ο Σιμωνίδης λέγοντα: Δημόκριτος τρίτος ήρξε μάχης, ότε παρ Σαλαμίνα Έλληνες Μήδοις σύμβαλον εν πελάγει· πέντε δε νήας έλεν δηίων, έκτην δ´ υπό χείρα ρύσατο βαρβαρικήν Δωρίδ´ αλισκομένην.
Και έτσι η ναυμαχία γενικεύτηκε.
Για πολύ χρόνο υπήρξε αμφίρροπη γιατί οι άνδρες του περσικού στόλου αγωνίστηκαν γενναιότατα.
Οι Ίωνες λίγο φαίνεται πρόσεξαν τις προτροπές που τους απηύθυνε ο Θεμιστοκλής όταν αναχωρούσε από το Αρτεμίσιο, και κατάφεραν δεινές πληγές στο δεξί κέρας των Ελλήνων. Ιδίως οι Σάμιοι Θεομήστορας και Φύλακος κυρίεψαν πολλές πελοποννησιακές τριήρεις, ενώ οι Αιγηνίτες με κόπο μπόρεσαν αρχικά να τους αντισταθούν.
Πρώτα άρχισαν να υπερισχύουν οι Αθηναίοι στο αριστερό κέρας.

Εκεί ο Θεμιστοκλής, αφού πύκνωσε καλύτερα τα καράβια του, έσπασε τελικά, έκοψε δηλαδή στα δύο, το ημικύκλιο που είχαν σχηματίσει οι Φοίνικες, εκμεταλλευόμενοι τον πλατύ χώρο του βορείου στομίου, αυτού που βρίσκονταν προς την πλευρά της Ελευσίνας, και από τα εχθρικά πλοία άλλα ανάγκασε να προσαράξουν στη στεριά και άλλα  να ζητήσουν προστασία πίσω από τα κέντρο.

Οι περσικές μοίρες που είχαν ταχτεί εκεί ταράχτηκαν μόλις είδαν τις φοινικικές τριήρεις να παρασύρονται πίσω τους. Έπειτα από λίγο ο Θεμιστοκλής, ο οποίος δεν μπορούσε να καταδιώξει τα πλοία που είχαν προσαράξει εξαιτίας των περσικών ταγμάτων που είχαν πάρει θέση στην παραλία, στράφηκε δεξιά και εφόρμησε εναντίον του κέντρου.

Για ένα χρονικό διάστημα οι Κύπριοι και οι Κίλικες που πολεμούσαν εναντίον των Ελλήνων που ήταν στο μέσο, άντεχαν υπομονετικά αυτή τη νέα έφοδο που έγινε από τα πλάγια. Αλλά σε αυτή τη μάχη έπεσε ο αρχηγός των Κιλίκων Συέννεσης και τότε άρχισε να υποχωρεί και το εχθρικό κέντρο, το οποίο στριμωχνόταν πότε προς την παραλία και πότε προς την αριστερή πτέρυγα.

Έτσι, το μεγαλύτερο τμήμα του περσικού στόλου μαζεύτηκε στη γωνία που σχηματίζει το νότιο προς τον Πειραιά στόμιο του πορθμού με την παραλία της Αττικής.

Εκεί οι Ίωνες και οι Κάρες, που ήταν παραταγμένοι μπροστά, στην αρχή δεν παρασύρθηκαν από από εκείνο το ρεύμα αυτών που υποχωρούσαν, και άντεχαν πολεμώντας με όλες τους τις δυνάμεις τους Αιγηνίτες και τους άλλους Δωριείς. Ωστόσο, πίσω από αυτούς γινόταν θόρυβος και καταστροφικές προσκρούσεις.

Τα περσικά πλοία της δεξιάς πτέρυγας και του κέντρου, όσα δεν προσάραξαν, καθώς τα καταδίωκαν οι Αθηναίοι, προσπαθούσαν να ξεφύγουν προς τον Πειραιά και το Φάληρο από την αριστερή πτέρυγα. Αλλά πέφτοντας πάνω σε αυτή την πτέρυγα και προσπαθώντας με κάθε τρόπο να περάσουν ανάμεσα, χαλούσε όλο και περισσότερο τη διάταξη των ιωνικών και καρικών πλοίων που ήταν παρατεταγμένα.

Μη μπορώντας λοιπόν να κινηθούν άνετα, έσπαγαν τα κουπιά του άλλου και προξενούσαν ζημιές το ένα στο άλλο με τα έμβολά τους. Έχοντας πια πλησιάσει οι Αθηναίοι ενωμένοι και ενωμένοι πλέον με τους Αιγηνίτες, επιχείρησαν την τελευταία επίθεση στην αριστερή πτέρυγα.

Ο Θεμιστοκλής έδωσε εντολή η τριήρης του να πλεύσει κατά της περσικής ναυαρχίδας. Σε αυτό το πλοίο αρχηγός ήταν ο Αριαβίγνης ο αδελφός του Ξέρξη και στρατηγός των Ιώνων και των Καρών.

Η τριήρης του Θεμιστοκλή πλημμύρισε από βέλη και ακόντια, αλλά ο Αμεινίας ο Παληνέας έμπηξε το έμβολό του στα αριστερά της περσικής ναυαρχίδας. Τότε ο ατρόμητος Αριαβίγνης διέταξε επίθεση πάνω στην πλώρη του Αμεινία και πρώτος όρμησε για να πηδήξει πάνω σε αυτή, αλλά τον έριξαν στο πέλαγος οι Αθηναίοι οπλίτες και η τριήρης του βυθίστηκε. Τη σωρό του γιού του Δαρείου έσωσε η Αρτεμισία που το πλοίο της έπλεε εκεί δίπλα.

Ο Θεμιστοκλής στράφηκε εναντίον άλλου εχθρού, κατά μιας σιδώνιας τριήρους την οποία ήταν έτοιμος να κυριεύσει την ώρα που έφευγε, όταν μια τριήρης των Αιγηνιτών πρόλαβε και άρπαξε τον άθλο.

Η τριήρης αυτή ήταν του Πολύκριτου, γιου του Κρίου ο οποίος για πολλά χρόνια είχε φυλακιστεί στην Αττική με την κατηγορία του μηδισμού.

Τώρα λοιπόν, ο νέος Αιγηνίτης που δεν είχε ξεχάσει την εξευτελιστική συμπεριφορά προς τον πατέρα του, αφού φώναξε από το  κατάστρωμά του στο Θεμιστοκλή τον οποίο αναγνώρισε από τη ναυαρχική σημαία: «Τώρα βλέπεις πως μηδίζουν οι Αιγηνίτες», κυρίευσε το πλοίο από τη Σιδώνα μπροστά στα μάτια του ναυάρχου.

Η γενναία Αρτεμισία ακολουθούσε κάπως αργά εκείνο το πλήθος από ναυάγια και φυγάδες όταν ξαφνικά είδε τον Αμεινία να πλέει. Οι Αθηναίοι έτρεφαν μεγάλη οργή γι’ αυτή τη βασίλισσα γιατί είχε διαπράξει μια ξεχωριστή ύβρη: εκστράτευσε μια γυναίκα εναντίον της Αθήνας.

Γι’ αυτό είχαν δοθεί σαφείς διαταγές σε όλους τους τριήραρχους να την πιάσουν ζωντανή και είχε οριστεί γι’ αυτό χρηματική αμοιβή  10000 αττικών δραχμών.

Η Αρτεμισία λοιπόν διέτρεχε το χειρότερο κίνδυνο. Ευτυχώς γι’ αυτή ο Αμεινίας δε γνώρισε το πλοίο της κι εκείνη για να επιβεβαιώσει την πλάνη του όρμησε εναντίον περσικού πλοίου που έφευγε μπροστά της και που αρχηγός του ήταν ο βασιλιάς των Καλυνδέων Δαμασίθυμος, και το καταπόντισε αύτανδρο.

Έτσι, ο Αμεινίας υποθέτοντας από αυτό το γεγονός ότι το πλοίο της Αρτεμισίας ήταν ελληνικό στράφηκε εναντίον άλλων και η Αρτεμισία κατάφερε να σωθεί.

Και το παράδοξο; Ο Ξέρξης που από το θρόνο του παρακολουθούσε με αγωνία όλα όσα συνέβαιναν, βλέποντας αυτή την ενέργεια και αφού αναγνώρισε την Αρτεμισία, θεωρώντας την καλινδική τριήρη ως εχθρική, σύμφωνα με όσα λέγονται φώναξε: «Οι άνδρες μου έγιναν γυναίκες και οι γυναίκες άνδρες!»

Τόσο βιαστικά έφευγαν πλέον όλοι για το Φάληρο που ξέχασαν να πάρουν το περσικό απόσπασμα που είχαν αποβιβάσει μια μέρα πριν στην Ψυττάλεια αφήνοντάς το στις διαθέσεις των Ελλήνων. Έτσι, κατά το απόγευμα, ο Αριστείδης πέρασε στη νησίδα μαζί με Αθηναίους οπλίτες. Από την άλλη και οι Πέρσες αντιστάθηκαν γενναία. Τελικά όμως σκοτώθηκαν όλοι.

 (Κ. Παπαρρηγόπουλου, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους)
Για την αντιγραφή, Γ. Φαίλτωρ  http://nationalpride.wordpress.com/

ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΗ

«Λέγουν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατος και άλλοτε μεν τελειώνει, οπότε λέγομε ότι ο άνθρωπος αποθνήσκει, άλλοτε δε πάλιν γεννάται, ποτέ όμως δεν χάνεται» ΜΕΝΩΝ-ΠΛΑΤΩΝΑΣ
"Εκείνο που η κάμπια θεωρεί το τέλος του κόσμου, ο δημιουργός το ονομάζει πεταλούδα…". Ρ. ΜΠΑΧ
Χαρακτηριστικό είναι το υπέροχο παρακάτω απόσπασμα του Εμπεδοκλή: «Άφρονες και αγνοούντες είναι και με την σκέψη τους μακριά δεν φτάνουν. Αυτοί που υποθέτουν πως εκείνο που δεν υπήρχε μπορεί να υπάρξει, ή πως εντελώς να πεθάνει κάτι μπορεί, και παντελώς να εξαφανιστεί.
Αδύνατον αρχή να γίνει από την Μη ύπαρξη.
Αδύνατον επίσης η ύπαρξη στο τίποτε να σβήσει, διότι εκεί όπου μία ύπαρξη οδηγείτε, εκεί θα συνεχίσει να είναι.
Ποτέ κανένα μην πιστέψετε που καθοδηγούμενος εις τα θέματα αυτά υπήρξε, ότι τα πνεύματα των ανθρώπων ζουν μόνο όσο η αποκαλούμενη ζωή κρατά.
Ότι μονάχα τότε ζούνε, όσοι απολαμβάνουν τις χαρές και τις λύπες τους, ή ότι προτού να γεννηθούν και αφού πεθάνουν, αυτοί είναι ένα τίποτα…». 
Πιο περιεκτικά ο Ηράκλειτος έλεγε: «Το αθάνατο είναι θνητό. Το θνητό είναι αθάνατο Ο θάνατος είναι αθάνατη ζωή για τους θνητούς, για τους αθάνατους, η θνητή ζωή είναι θάνατος..». 
Ενώ σε έναν από τους διάλογους του ο Ερμής ο Τρισμέγιστος αναφέρει:
«-Δεν παθαίνουν πατέρα τα ζωντανά όντα στον κόσμο, μολονότι αποτελούν τμήματα του κόσμου;
-Σώπα, παιδί μου, γιατί κινδυνεύεις να παραπλανηθείς από την ονομασία του φαινομένου. Τα ζωντανά όντα δεν πεθαίνουν.. Απλώς καθώς είναι σύνθετα σώματα, διαλύονται. Η διάλυση αυτή δεν είναι θάνατος, αλλά διάλυση ενός μίγματος. Και αν πρόκειται να διαλυθούν, δεν καταστρέφονται, αλλά ανανεώνονται . Τι είναι στα αλήθεια, η ενέργεια της ζωής: Δεν είναι η κίνηση; Ή τι υπάρχει στον κόσμο που μένει ακίνητο; Τίποτε, παιδί μου.
-Αλλά πατέρα η Γη τουλάχιστον δεν φαίνεται να είναι ακίνητη;
-Όχι παιδί μου. Κατά αντίθεση προς όλα τα όντα, που φαίνεται σταθερή, αυτή υπόκειται σε πλήθος κινήσεων. Δεν θα ήταν ανόητο να υποτεθεί ότι η τροφός όλων των όντων θα πρέπει να είναι ακίνητη, αυτή που είναι η αιτία της γέννησης όλων των όντων, αυτή που γεννάει όλα τα πράγματα; Χωρίς κίνηση πράγματι είναι αδύνατον εκείνο που γεννάει να γεννήσει οτιδήποτε… Μάθε λοιπόν ότι όλα τα πράγματα στον κόσμο μηδενός εξαιρουμένου βρίσκονται εν κινήσει, είτε ελαττούμενα είτε αυξανόμενα. Και ότι εκείνο που βρίσκεται σε κίνηση, βρίσκεται στην ζωή, χωρίς να είναι ανάγκη κάθε ζωντανό ον να διατηρεί την ταυτότητα του. Χωρίς αμφιβολία παιδί μου, ο κόσμος όταν τον δεις στο σύνολο του είναι ακίνητος, αλλά τα μέρη του βρίσκονται όλα σε κίνηση, χωρίς ωστόσο, τίποτε να χάνεται ή να καταστρέφεται…»
Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, η μονάς είναι η έννοια της ατομικότητας, μια συστατική σταγόνα του χωρίς ακτές Ωκεανού του ευρύχωρου Όντος. Αντίστοιχα, η ανθρώπινη ψυχή είναι μια προεκβολή της Μοναδικής Ουσίας.
Για τον Πλωτίνο, η Ψυχή έχει τρεις υποστάσεις. Ζει με τον Νου και μέσω του Νου ενώνεται με το Ένα. Το άλλο τμήμα της αυτό που κοιτάζει προς τον βυθό, είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία των σωμάτων. Όμως και αυτό το τμήμα ποτέ δεν χάνει την επαφή του με τον Νου. Βρίσκεται ανάμεσα στον Νου και τις αισθήσεις. Είναι η ενδιάμεση αιτία των αισθήσεων και ο εκπρόσωπος του Νου. Τα χαρακτηριστικά αυτού του τμήματος, που λέγεται και ατομική ψυχή και κοιτάζει προς τις αισθήσεις, είναι ο επαγωγικός συλλογισμός, αφού μπορεί και συμπεραίνει από τις αιτίες τα αποτελέσματα. Μπορεί όμως να υπερυψώνεται πάνω από τη λογική, εφόσον ένα τμήμα της παραμένει πάντοτε στον Νου ή στην Παγκόσμια Ψυχή και έτσι να συμμετέχει στην Κοσμική Ζωή μέσω της διαισθητικής σκέψης.....
Η ψυχή ως ενότητα που αντιπροσωπεύει τη ζώσα και παραγωγική δύναμη του κόσμου, ενεργεί σε διαφορετικά επίπεδα και με διαφορετικούς τρόπους, παράγοντας έτσι διαδοχικά πυκνότερες εικόνες ή αντανακλάσεις του εαυτού της, εμψυχωμένες όμως με όλο και λιγότερη δύναμη. Φθάνει λοιπόν στο χαμηλότερο σημείο του κόσμου και σχηματίζει τον κόσμο των φαντασμάτων και των σκιών, όπου η δύναμη της συνείδησης είναι ανύπαρκτη, βυθισμένη στην αδράνεια και στον λήθαργο της ύλης.
Σε αυτό το επίπεδο της ζωής, οι ατομικές ψυχές έχουν έντονη την τάση της χωριστικότητας και της απομόνωσης, το ίδιο όπως και όλα τα πράγματα είναι εξωτερικά και αποκομμένα και μεταξύ τους και από την εσωτερική τους υπόσταση. Αυτή η χωριστικότητα, για τον Πλωτίνο, είναι το σφάλμα  της ανθρώπινης ψυχής, το οποίο και πληρώνει αφενός και αφετέρου μετενσαρκούμενη σε σώματα που ταιριάζουν όσο το δυνατό καλύτερα στις ποιότητές της.
Για τον Πλάτωνα, η ψυχή είναι αθάνατη, επειδή ό,τι κινείται αιώνια είναι αθάνατο, και πραγματικό. Αντίθετα ότι είναι κινούμενο από κάτι άλλο, όταν παύει να έχει κίνηση, παύει να έχει και ζωή. Αυτό όμως που κινείται από τον εαυτόν του, είναι και η πηγή και η αρχή της κίνησης, επομένως ενέχει την αρχή της ζωής.....Η δε ψυχή ως κάτι το αυτοκινούμενο, είναι η αρχή της κίνησης και είναι αθάνατη και άφθαρτη. 
 Σήμερα η επίσημη χριστιανική εκκλησία δεν αποδέχεται την μετενσάρκωση σύμφωνα με την απόφαση του συμβουλίου της Νίκαιας το +325, με το οποίο αποφασίστηκε ποια βιβλία θα αποτελούσαν την Βίβλο που ξέρουμε σήμερα, ενώ πλήθος άλλων χριστιανικών βιβλίων καταστράφηκαν για να μην υπάρξει σύγχυση.
Στην συνέχεια, και με την παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με τις καταστροφές των γραπτών κειμηλίων και τη θανάτωση φιλοσόφων και πνευματικών ανθρώπων, η άγνοια που επακολούθησε κατά την εποχή του Μεσαίωνα, επέτρεψε να κυριαρχήσουν οι απόψεις των Ιερατείων, να διαστρεβλωθούν οι διδασκαλίες, σε βαθμό που να χαθεί το Εσωτερικό τους νόημα, και σήμερα τα Ευαγγέλια να περιέχουν πολλές αντιφάσεις και ασάφειες.

http://www.esoterica.gr/main.htm

ΟΙ ΑΠΕΙΡΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΚΑΙ ΤΑ "ΜΕΓΑΛΑ ΚΕΝΑ"

Στα πλαίσια της Κοσμολογίας του Δημόκριτου εμφανίζεται, με μια φυσική τεκμηρίωση, η ιδέα περί ύπαρξης πολλών αισθητών κόσμων σαν τον δικό μας στα πλαίσια των δημιουργούμενων "μεγάλων κενών". Η ιδέα περί υπάρξεως πολλών "κόσμων" μέσα σε επάλληλους "ουρανούς" αποτελεί μια παλαιότερη προσωκρατική άποψη. Όπως αναφέρουν  ο Σιμπλίκιος και ο Αυγουστίνος, ο Αναξίμανδρος διατύπωνε την αυτή άποψη:
[Σιμπλίκιος, εις Φυσ. 24, 17]... (ο Αναξιμένης πίστευε ότι) κάποια άλλη ουσία είναι το άπειρο, από την οποία έγιναν όλοι οι ουρανοί και οι κόσμοι που υπάρχουν σ' αυτούς.....
[Αυγουστίνος, de civ. Dei VIII, 2]... (Ο Αναξίμανδρος) πίστευε ότι αυτές οι αρχές των επιμέρους πραγμάτων είναι άπειρες, και ότι παράγουν αναρίθμητους κόσμους καθώς και όλα όσα εμφανίζονται μέσα σ' αυτούς, και αυτοί οι κόσμοι, όπως πίστευε, πότε διαλύονται και πότε ξαναγεννιούνται....
Όμως και οι ιδέες του Αναξαγόρα ήταν παραπλήσιες:
[Σιμπλίκιος, εις Φυσικά 157, 9]...Το ότι υπαινίσσεται (ο Αναξαγόρας) έναν άλλο κόσμο πλάι στο δικό μας φαίνεται από τη φράση "όπως ακριβώς εμείς", που τη χρησιμοποιεί επανειλημμένα. Και ότι δεν θεωρεί αυτόν τον άλλο κόσμο έναν αισθητό κόσμο που προηγήθηκε χρονικά από το δικό μας φαίνεται από τα λόγια "από τα οποία μαζεύουν τα καλύτερα στα σπίτια τους και τα χρησιμοποιούν". Γιατί δεν είπε χρησιμοποιούσαν, αλλά χρησιμοποιούν.....
Η πλήρης όμως φυσική τεκμηρίωση και περιγραφή ενός Σύμπαντος το οποίο περιλαμβάνει και περικλείει έναν άπειρο αριθμό αισθητών κόσμων έγινε από τους ατομικούς φιλοσόφους και ιδιαίτερα από τον Δημόκριτο.
Γι' αυτή τη δομή του Σύμπαντος του Δημόκριτου γράφει ο Δ. Μακρυγιάννης στο βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών βιβλίο του "Κοσμολογία και Ηθική του Δημοκρίτου":
"...Αφού υπάρχουν άπειροι κόσμοι, άρα υπάρχουν άπειροι κενοί χώροι. Μπορούμε λοιπόν να παρομοιάσουμε το Δημοκρίτειο σύμπαν με ένα σφουγγάρι. Η ύλη του σφουγγαριού αντιστοιχεί στη συμπαγή κατά το μάλλον και ήττον συγκρότηση ατόμων, που αποτελούν το περιέχον, τα δε σφαιροειδή κενά μέσα στον όγκο του σφουγγαριού είναι οι χώροι όπου δημιουργούνται και εξελίσσονται οι κόσμοι. Το κοσμολογικό μοντέλο του σφουγγαριού δεν είναι στατικό, ούτε ως προς την δομή του περιέχοντος, ούτε ως προς το σχήμα και το μέγεθος των κενών. Όπως εντός των κενών λαμβάνουν χώρα συνεχείς διεργασίες μεταξύ των ατόμων, έτσι και το συνολικό περιέχον υφίσταται συνεχείς μεταλλάξεις, η κυριότερη των οποίων είναι να απορρέουν εξ αυτού παντοία σώματα εντός των κενών και να απορροφά πάλι τα σώματα που προκύπτουν από την καταστροφή των κόσμων".
Κατ' αυτόν τον τρόπο αυτό ο Δημόκριτος, με μεγάλη φυσικότητα τεκμηριώνει λογικά την δυνατότητα ταυτόχρονης ύπαρξης πολλών αισθητών κόσμων, οι οποίοι όμως μπορούν να μην είναι αισθητοί από εμάς, αφού παρεμβάλλεται μεταξύ αυτών και του κόσμου μας το μη αισθητό ενιαίο σύστημα "όντος"+"μη όντος" (άτομα+κενό) (ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ -9-).
Όπως αναφέρει ο Ιππόλυτος: [Ελ. Ι, 13, 2 (ΔΚ 68α 40)]...Ο Δημόκριτος υποστηρίζει τα ίδια με τον Λεύκιππο, ότι υπάρχουν άπειροι κόσμοι με διαφορετικά μεγέθη. Σε μερικούς από αυτούς δεν υπάρχει ούτε Ήλιος ούτε Σελήνη, σε άλλους τα δύο αυτά ουράνια αντικείμενα είναι μεγαλύτερα από όσο στον δικό μας κόσμο, και σε άλλους περισσότερα. Τα διαστήματα μεταξύ των κόσμων είναι άνισα, σε μερικά μέρη υπάρχουν περισσότεροι κόσμοι, σε άλλα λιγότεροι, μερικοί αναπτύσσονται, μερικοί είναι στο αποκορύφωμα της ανάπτυξης τους και μερικοί παρακμάζουν. Αλλού οι κόσμοι γίνονται και αλλού αποσυντίθενται. Η καταστροφή τους οφείλεται στην αμοιβαία τους σύγκρουση.
Στην περικοπή αυτή, αλλά και σε πολλές προηγούμενες μπορούμε να διακρίνουμε σαφέστατα την άποψη ότι οι φυσικοί νόμοι στα πλαίσια των διαφόρων κόσμων μπορούν να είναι διαφορετικοί και ως εκ τούτου να δημιουργούνται εντελώς διαφορετικά συμπαντικά γεγονότα. Και μετά τον Δημόκριτο όμως επαναλαμβάνεται η αυτή ιδέα περί πολλών κόσμων από τον Διογένη τον Απολλωνιάτη:
Ο Διογένης ο Απολλωνιάτης υποθέτει ότι ο αέρας είναι το στοιχείο και ότι όλα κινούνται και οι κόσμοι είναι άπειροι.....
 Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/

ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ''κράτος'' ΤΩΝ ΡΩΜΗΩΝ

Pilaeus

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ 400.000 ΕΤΩΝ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Στη Θεσσαλία αναπτύχθηκε ένας από τους αρχαιότερους πολιτισμούς της Ευρώπης.
Εργαλεία της Παλαιολιθικής περιόδου που βρέθηκαν στη Ροδιά, κοντά στη Λάρισα, χρονολογούνται από 200.000 - 400.000 χρόνια. Άλλα ευρήματα, στην περιοχή της λίμνης Πλαστήρα και στις όχθες του Πηνειού, που χρονολογούνται από το 50.000 έως το 30.000 χρόνια, τεκμηριώνουν την ανθρώπινη δραστηριότητα κατά τη Μέση Παλαιολιθική εποχή.
Με τις ανασκαφές στο σπήλαιο της Θεόπετρας Τρικάλων, διαπιστώθηκε η συνεχής ανθρώπινη παρουσία από την παλαιολιθική έως τη νεολιθική εποχή, η οποία ξεκίνησε με το τέλος των παγετώνων στην Ευρώπη.

http://erevna-enimerwsi.blogspot.com/2011/03/400000.html

ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΦΥΡΙ ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΦΤΙΑΞΕ;

Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η ικανότητα που έχουν ορισμένα μικροσκοπικά αντικείμενα που ανακαλύπτονται τυχαία, να κατεδαφίζουν μέσα σε μια στιγμή ολόκληρα οικοδομήματα. Βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το αντικείμενο δεν είναι ένα, αλλά εκατοντάδες και το υπό κατεδάφιση οικοδόμημα είναι ήδη, εδώ και πολλές δεκαετίες, ετοιμόρροπο...
Αναφερόμαστε φυσικά στο οικοδόμημα του συνόλου της θεωρίας της ανθρώπινης προϊστορίας, η οποία δυστυχώς εξακολουθεί να διδάσκεται στα σχολεία ως η μόνη αλήθεια, παρόλο που ακόμα και οι ίδιοι οι ιστορικοί, παλαιοντολόγοι, γεωλόγοι, κλπ., την αμφισβητούν πλέον ευθέως...
Όλοι μας γνωρίζουμε τη "θεωρία της εξέλιξης των ειδών" του Δαρβίνου, σύμφωνα με την οποία ο σύγχρονος άνθρωπος είναι το αποτέλεσμα εξέλιξης από τον αυτραλοπίθηκο (την περίφημη Λούσυ - τον σκελετό του πρώτου ανθρωποειδούς που ζούσε στον πλανήτη πριν από 3,2 περίπου εκατομμύρια χρόνια).
Αντίστοιχα, θεωρούμε ως αυτονόητη την εκτίμηση ότι ο ανθρώπινος πολιτισμός εξελίχθηκε όταν νομαδικές φυλές ημι- άγριων πιθηκόμορφων ανθρωποειδών αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν επειδή είχαν πλέον αρχίσει να μαθαίνουν πώς να καλλιεργούν τη Γη.
Παραβλέπουμε όμως κάποια ευρήματα, όπως αυτό το σφυρί, που βρέθηκε στο London του Τεξας στις Η.ΠΑ. πριν από 70 περίπου χρόνια, με το πέτρωμα που έχει σχηματιστεί γύρω του να χρονολογείται στα 110-135 εκατομμύρια χρόνια (κρητιδική περίοδος). Το μέταλλό του είναι απόλυτα καθαρό, χωρίς τις φυσαλίδες οξυγόνου που αναπόφευκτα έχουν τα μεταλλικά αντικείμενα που κατασκευάζουμε σήμερα.
Δεν ξέρουμε αν οι πρόγονοι όλων εκείνων που προσπαθούν πάσει θυσία να μας υποβαθμίσουν σε μια ζωώδη κατάσταση αμάθειας ήταν πίθηκοι (ας μην ξεχνάμε ότι και ο Δαρβίνος μέλος της βρετανικής αριστοκρατίας ήταν, και μάλιστα εξέχον), πάντως οι δικοί μας ήταν άνθρωποι, και μάλιστα φορούσαν και υποδήματα.

Το εύρημα ανακαλύφθηκε στο Antelope Springs της Γιούτα και έχει χρονολογηθεί στα 500 εκατομμύρια έτη (σωστά διαβάσατε).
Τα ευρήματα που παρουσιάσαμε δεν είναι παρά ελάχιστα από τα εκατοντάδες που υπάρχουν και μαρτυρούν μια εντελώς διαφορετική (πολύ πιο περίπλοκη, αινιγματική και ενδιαφέρουσα) πορεία του ανθρώπινου είδους στη Γη, από αυτή που γνωρίζαμε.
Δεν είναι δύσκολο, ωστόσο, να κατανοήσουμε γιατί οι κύκλοι των σκοταδιστών που ελέγχουν τη γνώση, προσποιούνται ότι όλα τα παραπάνω δεν υπάρχουν:
Αν αναγνώριζαν την ύπαρξή τους, θα ήταν υποχρεωμένοι ακολούθως να απαντήσουν σε μια σειρά από "άβολα" ερωτήματα για τον πολιτισμό (ή τους πολιτισμούς) που τα δημιούργησε, όπως τι απέγινε, αν κληροδότησε σε κάποιους τη γνώση του και το κυριότερο: ποια ήταν τα λάθη που έκανε και τον οδήγησαν στην καταστροφή του, ώστε να τα αποφύγουμε.

Κι όσο για τους σκελετούς των αυστραλοπιθήκων κλπ. που μας παρουσιάζουν ως προγόνους, το πιο πιθανό είναι να αποτελούν είδη που εξαφανίστηκαν με το πέρασμα των αιώνων (κάθε μέρα αφανίζονται από τον πλανήτη περίπου 25 είδη και δημιουργούνται καινούρια - έτσι είναι η πορεία της ζωής), καθώς όλα δείχνουν ότι συνυπήρξαν με τον άνθρωπο, στη σημερινή του μορφή.
Τα παραπάνω ευρήματα προέρχονται από την κρητιδική περίοδο (σχηματίστηκαν περίπου 110 εκατομμύρια χρόνια πριν) και φανερώνουν τέλεια ανατομική λεπτομέρεια, (ακόμα και τα νύχια είναι ολόιδια με αυτά του σημερινού ανθρώπου).      Πηγή.

(Σχόλιο… Οι Κινέζοι λένε: οι λευκοί πιστεύουν ότι κατάγονται από τον πίθηκο. Αφού θέλουν… ας το πιστεύουν.)

Ο ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΟΣ ΝΙΤΣΕ ΠΙΟ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ

Πιο επίκαιρος από ποτέ είναι ο Φρειδερίκος Νίτσε, αναμφισβήτητα ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς φιλοσόφους και συγκεκριμένα ένας από τους πρώτους «υπαρξιστές» φιλοσόφους.
Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Η Γέννηση της Τραγωδίας» (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15, ο Νίτσε κάνει μία ιδιαίτερα μνεία στο Ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι είναι πολύ μπροστά από την εποχή του.
Η στάση ορισμένων κύκλων στην Ευρώπη απέναντί μας σε συνδυασμό με τη δυσπιστία που υπάρχει γύρω από τους Έλληνες έχει προβληματίσει κατά καιρούς και τους πιο αυστηρούς κριτές μας.
«Οι Έλληνες είναι τεμπέληδες και φοροφυγάδες» είναι μερικά μόνο από τα κοσμητικά σχόλια που ακούγονται διεθνώς τους τελευταίους μήνες κάνοντας πολλούς να αναρωτιούνται γιατί τόσο μένος γύρω από ένα λαό με μία λαμπρή Ιστορία και ένα αξιοζήλευτο πολιτισμό.
Ο φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε δίνει μία ξεχωριστή απάντηση... Διαβάστε το χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:

«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το Ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του…
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνιόχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».

http://www.newsbeast.gr/

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΩΝ ΓΛΥΠΤΩΝ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ

Από το dionisosb:  Νοτιοδυτικά της Ανδρίτσαινας, σε ένα επιβλητικό και άγριο ορεινό τοπίο, βρίσκεται ο μεγαλοπρεπής ναός του Επικούριου Απόλλωνα, ένας από τους μεγαλύτερους ναούς της Αρχαιότητας.
Ο ναός βρίσκεται σε απόσταση 14 χλμ. νότια της Ανδρίτσαινας, σε υψόμετρο 1.130 μ., επάνω στο όρος Κωτίλιο. Στην τοποθεσία αυτή, που στην αρχαιότητα ονομαζόταν Βάσσες (που σημαίνει μικρά πλατώματα σε βράχους), οι κάτοικοι της γειτονικής Φιγάλειας είχαν ιδρύσει, από τον -7ο αι, ιερό του Απόλλωνος Βασσίτα, τον οποίο και λάτρευαν με την προσωνυμία του Επικουρίου- συμπαραστάτη στον πόλεμο ή στην αρρώστια. Το επίθετο Επικούριος δόθηκε την εποχή των πολέμων με τους Σπαρτιάτες γύρω στο -650.
Από όλους τους ναούς της Πελοποννήσου, ύστερα από το ναό της Τεγέας, θα μπορούσε αυτός να πάρει την πρώτη θέση για το κάλλος του μαρμάρου και το αρμονικό σύνολο.
Ο ναός ήταν φιμησμένος και για την περίφημη Ζωφόρο του.
Είχε μήκος 31 μ. και οι 23 πλάκες της, με σκηνές αμαζονομαχίας και κενταυρομαχίας.
Η ζωφόρος του ναού είναι ένα πραγματικό αριστούργημα που η ζωντάνια και η έκφραση των μορφών, καθώς και η συνταιριασμένη πλοκή των σκηνών, το κατατάσσουν στους καλύτερους γλυπτικούς διάκοσμους της αρχαιότητας. Δυστυχώς τα μοναδικά αυτά γλυπτά της ζωφόρου του Επικουρείου Απόλλωνα, κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας έγιναν αντιληπτά από Ευρωπαίους αρχαιοκάπηλους και εκλάπησαν.
Σήμερα η ζωφόρος βρίσκεται τις προθήκες του Βρετανικού μουσείου. 

Για αυτό το θαύμα, τον Ναό του Επικουρείου Απόλλωνος, διαβάστε επίσης: 

Ο ΝΑΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΕΤΑΙ, Ο ΝΑΟΣ ΠΟΥ ΔΟΝΕΙΤΑΙ... #1

Ο ΝΑΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΣΤΡΕΦΕΤΑΙ, Ο ΝΑΟΣ ΠΟΥ ΔΟΝΕΙΤΑΙ... #2

ΜΕΛΕΤΩΝΤΑΣ ΤΟ "ΦΑΙΔΩΝ"

Ο Φαίδων, είναι ένας διάλογος του Φαίδωνα με τον Εχεκράτη, στον οποίο ο πρώτος αφηγείται στο δεύτερο τη συζήτηση που έκανε ο Σωκράτης με τους πιστούς του φίλους μέσα στη φυλακή τη μέρα που ήπιε το κώνειο.
Έπειτα από μια αρχική συζήτηση του Σωκράτη με τους μαθητές του - με αφορμή τη συμβουλή που δίνει ο πρώτος στον σοφιστή Εύηνο να τον ακολουθήσει στον θάνατο αν πιστεύει ότι είναι πραγματικός φιλόσοφος - όπου ο Σωκράτης ισχυρίζεται και προσπαθεί να αποδείξει ότι υπάρχει βαθιά συνάφεια μεταξύ του «ορθώς φιλοσοφείν και του αποθνήσκειν και τεθνάναι», το ζήτημα που τίθεται και πρέπει να αποδειχθεί προκειμένου να τεκμηριωθούν οι ισχυρισμοί του είναι, το αν μετά θάνατο η ψυχή εξακολουθεί να υπάρχει ή εξαφανίζεται. Κύριο λοιπόν θέμα του διαλόγου από κει και πέρα είναι η αθανασία της ψυχής.
Στο χωρίο αυτό, ο Κέβης επαναφέρει τη θεωρία της ανάμνησης που για πρώτη φορά είχε παρουσιαστεί στο Μένων. Ενώ όμως στο Μένωνα ο Σωκράτης ξεκινά από μυθικές παραστάσεις και προλογίζει τη θεωρία της ανάμνησης με ένα χωρίο από τον Πίνδαρο, στο Φαίδων ακολουθείται αυστηρά επιστημονική πορεία. Εδώ η ανάμνηση ακολουθεί τους νόμους τους συνειρμού, δηλαδή το νόμο της ομοιότητας, (ένα αντικείμενο μας θυμίζει αυτόν στον οποίο ανήκει), το νόμο της αντίθεσης (ένας ήχος μας φέρνει στο νου μια εικόνα) και το νόμο της συνάφειας (μια εικόνα μας θυμίζει αυτόν που εικονίζεται). Εδώ ο Σωκράτης παρατηρεί ότι, όλοι ακόμα κι αν δεν έχουν πλήρη θεωρητική γνώση περί της ισότητας, οπωσδήποτε έχουν κάποια γνώση που αφορά στην ισότητα και η οποία επιτρέπει την κρίση αν δύο πράγματα είναι ίσα ή όχι και αναρωτιέται πώς έχει αποκτηθεί αυτή η γνώση. Επίσης παρατηρεί ότι δυο αντικείμενα που τη μια στιγμή φαίνονται ίσα την άλλη στιγμή μοιάζουν άνισα. Tέλος επισημαίνει ότι: μολονότι συγκρίνοντας δύο αντικείμενα είναι δυνατόν να αναγνωρισθεί η παρουσία της ισότητας, αυτά από μόνα τους δεν παρουσιάζουν την ισότητα, οπότε αν από πριν δεν υπάρχει γνώση περί της ισότητας, η παρατήρηση και μόνο αυτών των αντικειμένων δεν θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι αυτά είναι ίσα. Συνεπώς αφού μπορούμε να κρίνουμε ότι δύο πράγματα είναι ίσα
α) χωρίς να έχουμε αποκτήσει θεωρητική γνώση περί της ισότητας και 
β) τα ίδια τα πράγματα από μόνα τους δεν μας παρουσιάζουν την ισότητα, τότε η γνώση αυτή από κάπου αλλού μας ήρθε και μάλιστα πριν γεννηθούμε (75c4-5).
Η επιχειρηματολογία που ο Σωκράτης χρησιμοποιεί στο Φαίδων εξελίσσεται ως εξής: ο άνθρωπος ήρθε κάποια στιγμή σε γνωσιολογική επαφή με έννοιες όπως η ισότητα, η ομορφιά, η δικαιοσύνη κλπ, αφού αυτή η επαφή δεν έγινε κατά τη διάρκεια της ζωής του, άρα έγινε πριν γεννηθεί. Η γνώση αυτή, στην αρχή της ζωής του παρέμενε λησμονημένη (75d), στη συνέχεια όμως καθώς ερχόταν σε επαφή με τα πράγματα μέσω των αισθήσεων του, τις οποίες είχε απ' την ώρα που γεννήθηκε (75c), ανέκτησε αυτή την λησμονημένη αλλά οικεία γνώση (76a). Η ανάκτηση αυτή κατά το Σωκράτη, είναι αυτό που όλοι ονομάζουν μάθηση. Άρα η μάθηση είναι ανάμνηση. Πριν γεννηθεί όμως ο άνθρωπος, δεν υπήρχε ούτε το σώμα του ούτε οι αισθήσεις του δηλαδή η όραση, η ακοή κλπ με τις οποίες έρχεται σε επαφή και αντιλαμβάνεται τον κόσμο και τα πράγματα, άρα κάτι άλλο ήταν αυτό που ήρθε σε επαφή με αυτή τη γνώση. Κι αφού δεν είναι το σώμα, είναι λοιπόν η ψυχή. Επομένως οι ψυχές «υπήρχαν και προηγουμένως πριν υπάρξουν σε ανθρώπινη μορφή, χωρισμένες από το σώμα, και είχαν φρόνηση» (76c). Συνεπώς οι ψυχές είναι αθάνατες.
Σύμφωνα με το Πλάτωνα οι αισθήσεις είναι αυτές που φέρνουν τον άνθρωπο σε μια πρώτη επαφή με τα πράγματα και του προσφέρουν μια εμπειρική γνώση, αντίθετα ο νους είναι εκείνος που έχει τη δυνατότητα να αντιληφθεί τις έννοιες. Αν το σώμα είναι η έδρα των αισθήσεων, τότε η ψυχή είναι η έδρα της νόησης. Αφού λοιπόν οι ιδέες είναι αμετάβλητες (αθάνατες), άρα και η νόηση είναι αμετάβλητη (αθάνατη), επομένως και η έδρα αυτής θα πρέπει να είναι αμετάβλητη, συνεπώς αθάνατη. 
Τόσο στο Μένωνα όσο και στο Φαίδωνα, ο Πλάτων χρησιμοποιεί τη θεωρία της ανάμνησης προκειμένου να αποδείξει
α) από πού κατέχουμε τη γνώση των άφθαρτων όντων (ιδεών), την οποία δεν μας προσφέρει η επαφή μας με τα αισθητά και
β) ότι η ψυχή προϋπάρχει και είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένη με το είναι το ιδεών.
Η ποιοτική ανωτερότητα της ψυχής, σε σύγκριση με το σώμα, και η συγγένεια της με τις ιδέες, αποτελεί και στους δύο διαλόγους (λιγότερο στο Μένωνα περισσότερο στο Φαίδωνα) τη βασική απόδειξη της αθανασίας της ψυχής. Η ψυχή είναι αιώνια και αθάνατη όπως οι ιδέες. Όσο η ψυχή βρίσκεται στην παρούσα ζωή, το σώμα και οι αισθήσεις λειτουργούν ως ένα παραπέτασμα καπνού ανάμεσα σε αυτή και στην αληθινή γνώση. Με τον αποχωρισμό της από το σώμα μπορεί να απολαύσει την αλήθεια των ιδεών.
Στο Μένωνα, η πρόταση του Σωκράτη  περιορίζεται στην απόκτηση γνώσης, με σκοπό την προσωπική βελτίωση του καθενός και πιστεύει ότι βασική προϋπόθεση για την κατάκτηση της είναι το να αντιληφθούμε την άγνοιά μας.
Διότι μόνο αυτός που κατανοεί την άγνοιά του είναι έτοιμος να ερευνήσει, να κατανοήσει και να φτάσει στην αληθινή γνώση και κατά συνέπεια στη βελτίωση της ψυχής του.                                      http://fereniki1.pblogs.gr/

ΜΝΗΜΗ ΜΑΡΑΘΩΝΟΜΑΧΩΝ, ΚΥΡΙΑΚΗ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011

ΑΡΧΑΙΑ ΨΥΧΗ: ΜΝΗΜΗ ΜΑΡΑΘΩΝΟΜΑΧΩΝ, ΚΥΡΙΑΚΗ 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2011

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΙ ΕΓΡΑΦΕ Ο ΜΑΡΙΟΣ ΠΛΩΡΙΤΗΣ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΒΗΜΑ

Μαθαίνουμε - και για κάποιους αποτελεί και ιδεολόγημα - ότι «Η Ορθοδοξία είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ταυτότητας των Ελλήνων»... «Χριστιανική Εκκλησία και Ελληνικό Έθνος είναι έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες»... Πατρίδα θρησκεία οικογένεια και κάτι παρόμοια. Αξίζει, λοιπόν, να δούμε πόσο αληθεύουν αυτά τα σλόγκαν. Και, για τούτο, ας γυρίσουμε πίσω, στην εποχή όπου ο Χριστιανισμός καθιερώθηκε ως επίσημη θρησκεία του Βυζαντινού κράτους, και θεμελιώθηκε η συνύπαρξη κοσμικής και θρησκευτικής εξουσίας.
Πλοηγός σ' αυτό το ταξίδι θα είναι ο γνωστός Έλληνας λογοτέχνης και αρθρογράφος Μάριος Πλωρίτης. Και επειδή οι αλήθειες πρέπει να λέγονται, ας ακούσουμε τι έχει να μας πει, έτσι για να προβληματιστούμε λιγάκι:

Η Ιστορία (γράφει στο Bήμα των Αθηνών), αρχίζει με μια γοερή αντίφαση: Οι Βυζαντινοί ένιωθαν συνεχιστές των αρχαίων Ελλήνων, διατηρούσαν πάμπολλα έθιμά τους, μιλούσαν τη γλώσσα τους, οι λόγιοί τους μελετούσαν την αρχαία Γραμματεία, τη «συντηρούσαν» αντιγράφοντας τα κείμενά της. Απ' την άλλη, όμως, αποστρέφονταν την Ελλάδα και τους Έλληνες, επειδή τους ταύτιζαν με την επάρατη ειδωλολατρία, τον εχθρό και αλλοτινό διώκτη της χριστιανικής θρησκείας. Έτσι, έγιναν αυτοί διώκτες ανελέητοι των παλιών διωκτών τους. Και, φυσικά, πρωταρχικό ρόλο στο μίσος κατά «παντός του ελληνικού» και στον λυσσαλέο κατατρεγμό του, έπαιξε η Εκκλησία, που ήταν ο φορέας και λειτουργός της νέας θρησκείας και ο μοναδικός σχεδόν πνευματικός οδηγητής των Βυζαντινών.
Η πρώτη τους κίνηση ήταν να καταστρέψουν τους ναούς και τα αγάλματα των Ελλήνων στερώντας, έτσι, τον κόσμο από ανεπανάληπτα δημιουργήματα της αρχαίας τέχνης, για να μη μείνει ίχνος από τη «βδελυρή θρησκεία των ειδώλων».
Ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος, πρωτοστάτησε στην πυρπόληση της βιβλιοθήκης του Σεραπείου, με τους 42.000 τόμους της μοναδικής κιβωτού της αρχαίας γνώσης και λογοτεχνίας...
Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος Α' κατάργησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ο πολύς Ιουστινιανός έκλεισε τις φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας...
Και να ήταν μόνο τα άψυχα; Οι πρόδρομοι των σημερινών ζηλωτών επιδόθηκαν σε φοβερούς διωγμούς και σφαγές των «εθνικών», που τις ομολογούν και οι χριστιανοί χρονικογράφοι...
Ο ελληνολάτρης αυτοκράτορας Ιουλιανός όχι μόνο συκοφαντήθηκε και αναθεματίσθηκε σαν «αποστάτης» και «παραβάτης» αλλά και δολοφονήθηκε από χριστιανό, ενώ πολεμούσε εναντίον των Περσών... (Πληροφορίες για την δολοφονία του Ιουλιανού εδώ)

Ο ανεψιός και διάδοχος του πατριάρχη Θεόφιλου, ο Κύριλλος, θεωρείται ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της σπουδαίας νεοπλατωνικής φιλοσόφου Υπατίας...
Και η Σύνοδος της Νικαίας αναθεμάτιζε όσους «μελετούσαν διεξοδικώς τα ελληνικά μαθήματα»...
Ακόμα και το όνομα «Έλλην» πήρε νόημα υβριστικό και αποκρουστικό. Το Βυζάντιο «πολέμιον υπελάμβανε (θεωρούσε εχθρικό) το των Ελλήνων όνομα, καθ' όσον ανέκαθεν το όνομα τούτο εταυτίσθη μετά της εννοίας του ειδωλολάτρου», γράφει ο κάθε άλλο παρά «αντίχριστος», βέβαια ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρηγόπουλος. «Ανόσιους, μυσαρούς, παμμίαρους» αποκαλούσαν τους Έλληνες οι αυτοκρατορικοί νόμοι και οι εκκλησιαστικοί πατέρες.
Ο Αθανάσιος κατακεραύνωνε τους «μιαρούς» Έλληνες... ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός στηλίτευσε την «κίβδηλον ποίησιν» των αρχαίων... και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος θεωρούσε πως Χριστιανισμός και Ελληνισμός είναι ασυμβίβαστοι, διαφωνώντας με τους νυν ελληνοχριστιανικούς κήρυκες...
«Το όνομα Έλλην κατήντησε θρησκευτικόν και ελέγετο περί μη χριστιανών και αν ακόμη ούτοι ήσαν Σαρακηνοί», λέει στην εκδοθείσα το 1933 «Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους» ο ιστορικός Αμαντος. Ακόμα και κορυφαίοι διανοητές, όπως ο πατριάρχης Φώτιος (9^ος αιώνας) έγραφε πως οι Ρώσοι, προτού εκχριστιανισθούν, είχαν «ελληνικήν και άθεον δόξαν», ενώ ο «πλατωνιστής» Μιχαήλ Ψελλός (11^ος αιώνας) έλεγε πως οι Κινέζοι ήταν «Έλληνες το δόγμα»!
Και όταν, το 968, απεσταλμένοι του Πάπα εγχείρισαν στον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά γράμματα του Ποντίφικα με την προσφώνηση «αυτοκράτωρ των Ελλήνων», ο Φωκάς τους έριξε στη φυλακή!
Είναι αλήθεια πως, από τον 10^ο, και περισσότερο από τον 13^ο αιώνα, οι βυζαντινοί ανθρωπιστές προσπάθησαν να ξαναδώσουν στα ονόματα «Ελλάς» και «Έλληνες» την παλιά τους αίγλη, και διεκδίκησαν την πνευματική «κληρονομιά» της Αθήνας. Ωστόσο, αυτή η «αποκατάσταση» δεν εξάλειψε τον (κληρικό προπάντων) ανθελληνισμό ως το τέλος της αυτοκρατορίας.
Ο μέγας λογοθέτης (πρωθυπουργός) του Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου, Θεόδωρος Μετοχίτης (αρχές 14^ου αιώνα), θεωρούσε τους Έλληνες «εχθρούς του κράτους» και ευχόταν να «εξολοθρευθούν με την βοήθειαν του Θεού», ενώ ο προοδευτικός θεολόγος Βαρλαάμ (14^ος αιώνας) θα κατηγορηθεί, ανάμεσα στ' άλλα, και σαν «ελληνομανής».
Και ο Γεννάδιος Σχολάριος (ο κατοπινός πρώτος πατριάρχης της Οθωμανοκρατίας), όταν ρωτήθηκε, τρία χρόνια πριν απ' την Άλωση, αν είναι Έλλην, απάντησε με αποστροφή: «... αν με ρωτήσει κανείς τι είμαι απαντώ, Χριστιανός είμαι...»
Και ο ιστορικός Παύλος Καλλιγάς στο βιβλίο του «Μεσαιωνικός βίος του Ελληνικού Έθνους» λέγει: «Αυτούς τους διώκοντας τον Χριστιανισμόν Τούρκους, αποκαλεί η Εκκλησία "νέους Έλληνας", διότι το όνομα Έλλην ήτο τότε συνώνυμον τω αντιχρίστω... Οι περισωθέντες επίσημοι αναθεματισμοί του ελληνικού ονόματος, αποδεικνύουν ότι οι ακαταλόγιστοι εκείνοι άνθρωποι ενόσουν (έπασχαν από) αληθή ελληνοφοβίαν»....
Ο βυζαντινός ιερός πόλεμος κατά των Ελλήνων, που κράτησε έντεκα αιώνες, απόδειξε πόσο τυφλώνει ο δογματικός φανατισμός, αλλά και πόσο ανέσπερη αλκή έχει ο ελληνικός πολιτισμός, αφού κατόρθωσε να επιβιώσει ακόμα κι όταν τον μαχόταν ανένδοτα η πιο κραταιή (μαζί με τον αυτοκράτορα) δύναμη του Βυζαντίου, η ιεραρχία...                       Αυτά από τον Μάριο Πλωρίτη.

Πηγή: http://www.ethnikoi.org/triapoulakia.htm

ΑΘΗΝΑ

Φτιάχνοντας τους πάνοπλους Έλληνες πολεμιστές του φωτός με σοφία!
Η νοητική εξέλιξη -επίγνωση των Ελλήνων.
Η συνειδητοποίηση και η επίγνωση της γνώσης, συνδέεται με την ευθυγράμμιση των εξωτερικών ακτίνων του ενεργειακού πλέγματος του ανθρώπου με τις εσωτερικές και αφορά πάντα τον ανώτερο πνευματικό νου.
Με αυτή την επίγνωση της γνώσης, την ευθυγράμμιση των συνειδητοποιημένων απορροιών, σχετίζεται η Αθηνά.
Σε ένα δέντρο θα ήταν ο κορμός και τα κλαδιά του.
Η ελιά, το ιερό δεντρο είναι όχι μόνο ένα παγκόσμιο σύμβολο ειρήνης, αλλά και ένα πολύτιμο προιόν και σύμμαχος του ανθρώπου.
Η αντιοξειδωτική του προστασία , βοηθάει στην άμυνα του οργανισμού από τις “επιθέσεις” των ελευθέρων ριζών και είναι επίσης ένα υπέροχο καλλυντικό ομορφιάς.
Η Αθηνά κρατάει με το δεξί χέρι , το δόρυ της δεξιάς λογικής πλευράς και με το αριστερό την ασπίδα, της σιωπηλής διαισθητικής πλευράς, ώστε να προφυλάσσει το ενεργειακό σώμα του ανθρώπου από τα ύπουλα χτυπήματα, τα “κάτω από την μέση.”
Η Αθηνά είναι πάντα κοντά στον Οδυσσέα και τον Ηρακλή και είναι “το δώρο του Αετού” στους ανθρώπους να διεκδικήσουν την ελευθερία τους .
 Η Αθηνά, γνωρίζει… τι γνωρίζει.
Έχει συνείδηση της γνώσης και την ευθύνη της, που απορρέει, από αυτή.
Γνωρίζει και την τέχνη της διδασκαλίας και πως θα μεταδώσει την γνώση.
Γι΄αυτό και φτιάχνει τους μεγάλους δασκάλους, τους φιλοσόφους τους επιστήμονες, τους μεγάλους αναμορφωτές της ανθρωπότητας.
Κορυφαία θέση έχει η φιλοσοφία, γιατί πρώτα υπάρχει η φιλοσοφική σκέψη, ο στοχασμός, η ικανότητα της ανάλυσης και της σύνθεσης και μετά έρχονται όλα… τα άλλα και η μαθηματική εξίσωση που θα δημιουργήσει την επιστήμη.
Οι φιλόσοφοι είναι οι «μικροί μάγοι» στην σκακιέρα του κόσμου και όταν κατορθώσουν να συνδυάσουν τόσο την ορθολογιστική εξήγηση όσο και διαισθητική αντίληψη για την ερμηνεία του κόσμου μετατρέπονται σε πραγματικούς μύστες.
Τα μεγάλα φιλοσοφικά συστήματα επηρέασαν και επιδρούν στην εξέλιξη της συνείδησης και διαμόρφωσαν την επίγνωση της ανθρωπότητας συνολικά.
Οι πολεμιστές εκπαιδεύονται, στο να μπορούν να κατανοούν την αφηρημένη φιλοσοφική σκέψη και να εμβαθύνουν σε αυτή και στον τρόπο που τους επηρεάζει.
Εκπαιδεύονται στην “ακοή”.
Οι Σειρήνες είναι ο σταθμός που αντιστοιχεί στον Τοξότη, στην πορεία του Οδυσσέα.
Ο Πυθαγόρας αφιέρωσε ειδική μελέτη για το θέμα των Σειρήνων, γιατί το θεωρούσε πολύ σοβαρό και επικίνδυνο. Θεωρούσε προυπόθεση και δικλείδα ασφαλείας τον εξαγνισμό σώματος και πνεύματος για να προσεγγίσει κανείς τα μεγάλα θέματα της γνώσης και να τα αφομοιώσει σωστά.
Η Αθηνά “κερδίζει” περισσότερους “πολέμους” από τον πολεμοχαρή Άρη, χωρίς να καταφεύγει… στα όπλα., με τα μυστικά της οπλα, που είναι το Μέτρο, η Επαγρύπνηση, η Νηφαλιότητα και η Σοφία!
Και η σοφία είναι μια θέση ισορροπίας, στην οποία, σε κάθε σώμα, ιόν, φορτίον, άνθρωπος ή λαός, υπάρχει η μέγιστη εξοικονόμηση ενέργειας, ώστε τίποτα να μη λείπει και τίποτα να μη είναι περιττό! Ούτε έλλειψη… ούτε υπερβολή!
Για αυτά τα όπλα: Αναζητήστε την γλαυκωμάτα Αθηνά,που μπορεί να βλέπει και στο σκοτάδι ακόμη …με τα γαλάζια φωτεινά μάτια της ψυχής.

http://e-lions.blogspot.com/

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ

ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΑΚΕΤΟ ΑΥΤΟΙ ΤΡΕΙΣ;
Να διευκρινίσουμε για την ιστορία του πράγματος ότι οι τρεις αυτοί ανθέλληνες πατέρες της χριστ. εκκλησίας, δεν πήγαιναν πάντοτε πακέτο, δηλ. δεν γιορτάζονταν μαζί (και ούτε βέβαια διανοήθηκαν ποτέ επί μια χιλιετία κυριαρχίας του Βυζαντίου να τους ταυτίσουν με τα… Ελληνικά Γράμματα και την Ελληνική Παιδεία, αφού εξάλλου τα Ελληνικά Γράμματα και η Ελληνική Παιδεία είχαν δαιμονοποιηθεί από την εκκλησία.
Πώς έγινε λοιπόν και οι τρεις αυτοί τύποι σερβιρίστηκαν σε συσκευασία του ενός; Πολύ απλά, οφείλεται – ως συνήθως – σε έριδες μεταξύ των χριστιανών!
Όπως πληροφορούμαστε από πολλές χριστιανικές ιστοσελίδες (π.χ. από τον Επίσημο Διαδικτυακό Οίκο της Εκκλησίας της Ελλάδος κ.α.), τον 12^ο αιώνα επί Αλεξίου Κομνηνού, οι χριστιανοί άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους (παλιά μου τέχνη κόσκινο γι αυτούς) για το ποιος από τους τρεις ήταν… καλύτερος από τους άλλους δύο! Γρήγορα η φιλονικία έλαβε μεγάλες διαστάσεις και  χωρίστηκαν σε τρεις παρατάξεις, τους Βασιλείτες, τους Γρηγορίτες και τους Ιωαννίτες που άρχισαν να πλακώνονται στους δρόμους και στις πόλεις, πράγμα που προκάλεσε τριγμούς στην εκκλησία αλλά και στην έννομη τάξη. Πήρε ανάποδες ο Αλέξιος Κομνηνός με τη βλακεία που έδερνε τους υπηκόους του και πρόσταξε τον Ιωάννη Μαυρόποδα να βρει στα γρήγορα μια λύση πριν του κάνουν την αυτοκρατορία γης μαδιάμ! Ο Ιωάννης βρήκε τη λύση: Τους μετέτρεψε και τους τρεις σε συσκευασία του ενός, τους ενοποίησε δηλ. σε μια γιορτή, έγραψε και μια ειδική ακολουθία να ψάλλεται από κοινού και για τους τρεις κι έτσι κατάφερε να τους ηρεμήσει τους θρησκόληπτους χουλιγκάνους.

Να λοιπόν πώς προέκυψε η γιορτή των τριών Ιεραρχών.

Αυτοί οι τρεις Ιεράρχες, οι εχθροί του καθετί Ελληνικού όπως και κάθε άλλου πολιτισμού, μεταλλάχτηκαν σε Έλληνες και προστάτες των Ελληνικών γραμμάτων, ψευ­δώς και χωρίς οι ίδιοι να το έχουν φανταστεί, το έτος 1852, όταν δηλαδή η νεοορθό­δοξη εκκλησία καπέλωσε πλήρως και αμετακλήτως το νεοσυσταθέν Ελλη­νι­κό κρά­τος. Με την αμορφωσιά που επικρατεί από τότε μέχρι και σήμερα, αυτό έγινε δεκτό ασυζητητί! Έτσι η εκκλησία πέρασε την προπαγάνδα της εντός της Ελλη­νικής κοι­νω­νίας, παιδείας και σχολείων κάνοντας την εκκλησια­στική επέτειο της μνήμης των, εορτή όλων των Ελληνικών σχολείων και γραμμάτων! Πριν, επί Βυζαν­τίου, ήταν μόνο «οι τρεις Ιεράρχαι», δύο Καππα­δόκες και ένας Σύρος, πα­τέρες της Χριστι­ανικής εκκ­λησίας και τίποτα παραπάνω.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΗ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://12thespis.wordpress.com/2009/02/01/ypatia7/