ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ ΑΠ’ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ!

Λένε και ισχυρίζονται ότι: «Ο Αισχύλος κάνει μια εντυπωσιακή προφητεία για τον Ιησού Χριστό, αυτή τη φορά μέσα από τα λόγια του Προμηθέα, σε διάλογό του με την ΠΑΡΘΕΝΑ Ιώ:
ΙΩ: «Ποιος είναι που θα σε λύσει χωρίς τη θέληση του Δία;»
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «Ένας από τους δικούς σου απογόνους πρέπει να είναι».
ΙΩ: «Πώς είπες; Αλήθεια δικό μου παιδί θα σ’ απαλλάξει απ’ τα βάσανα;»
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ: «Τρίτης γενιάς γέννημα θα είναι μετά από δέκα γενιές».
Εδώ ο Αισχύλος, σε ανύποπτο χρόνο, δηλώνει ότι από την ΠΑΡΘΕΝΟ θα γεννηθεί μετά από 13 γενιές Ο ΣΩΤΗΡΑΣ, που θα ενεργήσει χωρίς τη θέληση του Δία (!!!) Πότε δηλαδή; Τα 450 - 460 που χωρίζουν την παράσταση του Αισχύλου για τον Προμηθέα Δεσμώτη από τη γέννηση του Ιησού Χριστού, χωράνε ΑΚΡΙΒΩΣ 13 ΓΕΝΙΕΣ.»
Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΓΕΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΑΠ’ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ!
Δείτε το βίντεο. Αναφέρεται η «προφητεία» μεταξύ 07’:00’’ και 07’:45’’.

Το κείμενο του Αισχύλου (Προμηθέας Δεσμώτης) δεν αναφέρει πουθενά ότι 13 γενιές ΜΕΤΑ ΑΠ’ ΤΟΝ ΑΙΣΧΥΛΟ θα ελευθερωθεί ο Προμηθέας!

Αυτές είναι χριστιανικές αλχημείες και φαντασιώσεις!
Έτσι "χτίζουν" απ’ το πουθενά Προφητείες!
Το κείμενο του Αισχύλου επιγραμματικά λέει:
Ιώ: Τι είπες; Παιδί δικό μου από τα πάθη σου θα σε λυτρώσει;
Προμηθέας: Ναι, τρις γενιές μετά τις δέκα πρώτες.
(Προμηθέας Δεσμώτης 774)

ΔΗΛΑΔΗ Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΘΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ 13 ΓΕΝΙΕΣ ΜΕΤΑ ΑΠ’ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΙΟΥΣ [ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ όπως προσπαθούν να πείσουν κάποιοι στηριζόμενοι στο γεγονός ότι ελάχιστοι νεοέλληνες έχουν ασχοληθεί με την Αρχαιοελληνική Γραμματεία.].

Πράγματι απ’ την Γενιά της Ιούς μέχρι τον Ηρακλή τον ελευθερωτή του Προμηθέα (κατά την Ελληνική Μυθολογία πάντα) μεσολαβούν 13 Γενιές:
1. Ζευς >< Ιώ
2. Έπαφος
3. Λιβύη >< Ποσειδών
4. Βήλος
5. Αίγυπτος - Δαναός - Κηφεύς Ι
6. Λυγκεύς (Λυρκεύς) >< Υπερμήστρα
7. Άβας
8. Ακρίσιος
9. Δανάη >< Κασσιόπεια
10. Περσεύς >< Ανδρομέδα
11. Ηλεκτρύων - Αλκαίος
12. Ζευς >< Αμφιτρύωνας
13. Ηρακλής Ιφικλής (1)

Όπως γνωρίζουμε απ’ την Ελληνική Γραμματεία, πράγματι ο Ηρακλής ο γιος της Αλκμήνης, ελευθέρωσε τον Προμηθέα 13 ΓΕΝΙΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΓΟΝΟ ΤΟΥ ΙΩ!
ΠΟΥΘΕΝΑ ΛΟΙΠΟΝ Ο ΑΙΣΧΥΛΟΣ ΔΕΝ ΛΕΕΙ ΟΤΙ 13 ΓΕΝΙΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟ, ΘΑ ΕΚΠΛΗΡΩΘΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ!
Τώρα, πως και που ανακαλύπτουν την αυθαίρετη αφετηρία να μετρούν 13 γενιές μετά τον θάνατο του Αισχύλου (-455) για να βρεθούν έστω με σοβαρή μαθηματική απόκλιση κοντά στην εποχή του Ιησού... αυτό μόνο οι ευφάνταστοι παραγωγοί προφητειών μπορούν να μας το εξηγήσουν!
Ακόμα και στην περίπτωση αυτή αναγκάζονται να μετρήσουν με 35 χρόνια τη γενιά ενώ είναι πασίγνωστο ότι η γενιά από αρχαιοτάτων εποχών είναι τα 30 χρόνια!
Γιατί; Πρόκειται για στατιστική σύμβαση. Τα 25 χρόνια επιλέχθηκαν ως η πιο πιθανή ηλικία του πρώτου τοκετού μιας γυναίκας. Ο αριθμός υπολογίζεται ότι αντιστοιχεί στο μέσο όρο του πληθυσμού.
Φυσικά υπάρχουν πολιτιστικές και τοπικές διαφοροποιήσεις οι οποίες είτε αυξάνουν είτε μειώνουν την ηλικία της πρώτης εγκυμοσύνης, συντομεύοντας ή επιμηκύνοντας το χρόνο που μεσολαβεί από τη μια γενιά στην άλλη. Στην Ευρώπη αυτή η ηλικία είναι μεγαλύτερη και κυμαίνεται γύρω στα 29 χρόνια.
Τον υψηλότερο μέσο όρο έχει η Iρλανδία (30,2 χρόνων) και το χαμηλότερο η Aυστρία (27,8). Η Eλλάδα βρίσκεται κάτω από το μέσο, με ηλικία πρώτου τοκετού τα 28,4 χρόνια. http://www.greatlie.com

Σχόλιο: Ο Αισχύλος δεν αναφέρει πουθενά τον Γιαχβέ και το όνομα «Ιησούς» κάτι που είναι φυσιολογικό αφού ήταν Έλληνας και τιμούσε την Ελληνική θρησκεία και τους Έλληνες Θεούς.
Το συγκεκριμένο έργο του (που παρουσιάστηκε το 450 – 460) διαδραματίζεται στο απώτατο παρελθόν, στην εποχή του Προμηθέα και όχι στην εποχή του Αισχύλου.
Και τέλος ο Αισχύλος δεν ήταν προφήτης αλλά ποιητής.
Σημειώστε ότι το έργο «Προμηθέας Δεσμώτης» είναι μέρος μιας τριλογίας, της οποίας πρώτη τραγωδία ήταν ο «Προμηθεύς Πυρφόρος» και τρίτη ο «Προμηθεύς Λυόμενος».

ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. ΔΕΙΤΕ ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΕΧΕΙ…

Όταν σήμερα σύσσωμος ο ελληνικός λαός, κυβέρνηση, αντιπολίτευση, κόμματα, φορείς… ψάχνουν να βρουν χρήματα για την  αποφυγή της χρεοκοπίας, ουδείς διανοείται  να θίξει το καυτό θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας.
Πιθανόν κάποιοι να νομίζουν πως δεν είναι και τόσο μεγάλη που να αξίζει να ασχοληθούμε και που θα έδινε λύση στο πρόβλημα της χώρας.
Αν όμως μαθαίνατε πως αυτή μπορεί να ανέρχεται ως και δέκα φορές το ελληνικό χρέος;
Όχι η εκτίμηση δεν είναι υπερβολική και είναι απορίας άξιο γιατί κανείς από τους φύλαρχους της αριστεράς δεν ξεσηκώνει τον κόσμο να απαιτήσει αυτά που η εκκλησία εδώ και αιώνες του έχει κλέψει!!!

Αναλώνονται σε ψευτοεπαναστατικές ανούσιες δράσεις που κανένα αποτέλεσμα δεν φέρουν παρά μόνον δημιουργούν προβλήματα σε άλλους πολίτες ή ενθαρρύνουν κατάπτυστες νοοτροπίες που μας οδήγησαν στην κοινωνική κατάρρευση όπως το «κίνημα» της Κερατέας και ποιούν την νύσσα για ένα τόσο σοβαρό θέμα που ουσιαστικά λύνει το πρόβλημα χρέους της χώρας μια και καλή!

 H εκκλησιαστική περιουσία καλύπτεται από ένα αδιαφανές πλέγμα που «υφαίνουν» περισσότερα από 10.000 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (μητροπόλεις, ναοί, μονές, προσκυνήματα, ιδρύματα, κληροδοτήματα και άλλα). Ο ιστός αυτών των ΝΠΔΔ, κρύβει αποτελεσματικά την εκκλησιαστική περιουσία από τα αδιάκριτα μάτια των «αντικληρικών». Είναι δε τόσο καλά προστατευμένο το μυστικό, που ούτε η κεντρική διοίκηση της Εκκλησίας της Ελλάδος μπορεί να έχει εικόνα για την περιουσία των μονών και των μητροπόλεων.

Κάθε ένα από αυτά τα ΝΠΔΔ έχει δική του ανεξάρτητη οικονομική διαχείριση, γεγονός που καθιστά το εγχείρημα για την καταμέτρηση της εκκλησιαστικής περιουσίας λίγο-πολύ ανέφικτο. Εξάλλου και για τη γνωστή ιδιοκτησία της Εκκλησίας δεν μπορεί να βγει ασφαλές συμπέρασμα, διότι ουδείς μπορεί να αποτιμήσει, λόγου χάρη, την αξία των δασών, των χορτολιβαδικών εκτάσεων αλλά και των δεσμευμένων από δήμους και κράτος οικοπέδων.

Το οργανόγραμμα της Εκκλησίας χωρίζεται σε τέσσερις ομάδες. Την κεντρική διοίκηση, τις ιερές μητροπόλεις, τις ιερές μονές και τους ενοριακούς ναούς. Οι ομάδες αυτές διοικούνται από συλλογικά όργανα. Οι ιερές μητροπόλεις από τα μητροπολιτικά συμβούλια, οι ιερές μονές από τα ηγουμενοσυμβούλια και οι ενοριακοί ναοί από τα εκκλησιαστικά συμβούλια. Με εξαίρεση τα ηγουμενοσυμβούλια που απαρτίζονται μόνο από μοναχούς, όλα τα άλλα όργανα διοίκησης περιλαμβάνουν ως μέλη και «λαϊκούς».

Πολύ πρόχειροι υπολογισμοί, φέρουν την περιουσία του ΝΠΔΔ της Εκκλησίας της Ελλάδος να ανέρχεται σε τουλάχιστον δεκαπέντε δισεκατομμύρια (15.000.000.000) ευρώ. Στο ποσό αυτό προστίθεται και η ανυπολόγιστη-αμύθητη περιουσία των περίπου δυόμισι χιλιάδων (2.500) μοναστηριών. Εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα γης, εκατοντάδες οικοδομικά τετράγωνα, μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια και καταθέσεις αξίας εκατομμυρίων ευρώ αποτελούν την εκκλησιαστική περιουσία. Ωστόσο, το «ιερό» θησαυροφυλάκιο είναι τόσο βαθύ που αρκεί μία και μόνο αναφορά.

Πέντε μονές που προσέφυγαν στα ευρωπαϊκά δικαστήρια εναντίον του νόμου Τρίτση αποτιμούσαν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο αστρονομικό ποσό των 8 τρισ. δρχ. (!!!). Και μάλιστα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τους επιδίκασε το ποσό των 3 τρισ. δρχ. Μπορεί να φανταστεί κανείς ότι εάν η περιουσία των 5 μονών άγγιζε πριν μια 20ετία τα 3 ή 8 τρισ. δρχ., τότε πώς μπορεί κανείς να υπολογίσει την περιουσία των 2.500 μοναστηριών και ναών σε όλη τη χώρα; Mόνον η μοναστηριακή περιουσία υπολογίζεται περί τα 2,5 με 5 τρις ευρώ δηλαδή  6-12 φορές  μεγαλύτερη του χρέους της Ελλάδος.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις αλλά και στοιχεία του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, η συνολική έκταση της εκκλησιαστικής περιουσίας φτάνει τα 1.300.000 στρέμματα. Απ΄ αυτά 732.000 είναι βοσκότοποι, 367.000 δασικές εκτάσεις και 189.000 γεωργικές. Και περίπου 400.000 στρέμματα χαρακτηρίζονται ως «διακατεχόμενα» αφού γι΄ αυτές τις εκτάσεις δεν υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας. Έχει, επίσης, σημειωθεί ότι η Εκκλησία της Ελλάδος διαθέτει παράλληλα και ολόκληρα νησιά και βραχονησίδες (!) σε νησιωτικά συμπλέγματα, όπως π.χ στις Σποράδες και στις Κυκλάδες. Η Εκκλησία της Ελλάδος φέρεται μεταξύ άλλων να διαθέτει περίπου οκτακόσια (800) κτήρια με γραφεία, καταστήματα, εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία, ακόμα και μισθωμένα βενζινάδικα. Όσον αφορά δε την ρευστότητα της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπολογίζεται σε μερικές δεκάδες (ίσως και εκατοντάδες) εκατομμύρια ευρώ. Ταυτόχρονα η Εκκλησία της Ελλάδος έχει συστήσει δύο Ανώνυμες Εταιρίες (Α.Ε.), μία για την διαχείριση κοινοτικών κονδυλίων, με την επωνυμία «Υποστήριξη Επιχειρησιακών και Χρηματοδοτικών Προγραμμάτων Μελετών και Έργων, Ανώνυμη Εταιρία» και μία για την διαχείριση της περιουσίας της.

 Η μισθοδοσία των κληρικών γίνεται από το τον κρατικό προϋπολογισμό. Το ετήσιο κονδύλι φτάνει στο ύψος του 1 εκατομμυρίου ευρώ ετησίως.

Συνεπώς στο σύνολό της η εκκλησιαστική περιουσία πρέπει να ξεπερνά τα  5 τρις ευρώ δηλαδή δεκαπέντε  φορές το ελληνικό χρέος!
Επίσης είναι μέτοχος στην Εθνική Τράπεζα στην Εμπορική και σε άλλες που έχουν δανείσει το ελληνικό κράτος με τοκογλυφικά επιτόκια  6% και έχουν στα χέρια τους περίπου το 40%  του ελληνικού χρέους

 «Η δυναμική πορεία της Εκκλησίας της Ελλάδος – ΕΚΥΟ επιβεβαιώθηκε και με την αγορά “1.600.000”μετοχών της Εθνικής Τράπεζας η οποία καλύφθηκε με την συμμετοχή των διαθεσίμων της Εκκλησίας της Ελλάδος – ΕΚΥΟ (Αποφ. ΔΙΣ 31-07-2008).Ήτοι το σύνολο των μετοχών της Εθνικής Τράπεζας της Εκκλησίας της Ελλάδος –ΕΚΥΟ την 31-12-2008 ανήλθε εις το ύψος των 7.785.405 τεμαχίων».

ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΤΕ ΑΚΟΜΗ ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΦΤΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΤΑ ΕΧΟΥΝ;

Κλικ: EIKONA  http://filonohpontou.wordpress.com , http://www.greatlie.com

TO ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΑΙΩΝΑ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

O ΕΥΡΥΛΟΧΟΣ ηγεμών της Λάρισας έστειλε πρεσβεία να σώσει τους δυο διασημότερους Αθηναίους, τον ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ και τον ΣΩΚΡΑΤΗ, ζητώντας να τους φέρει στην Θεσσαλία με τις οικογένειές τους. Ούτε ο ένας δέχτηκε, ούτε ο άλλος. Πάλι δοκίμασε η ΞΑΝΘΙΠΠΗ να γυρίσει το κεφάλι του άνδρα της. Ο Σωκράτης αποκρίθηκε πως, αφού στρατεύτηκε, δεν γινόταν να λιποτακτήσει.
- «Στείλε τότε τα παιδιά, να σωθούν εκείνα τουλάχιστον. Εγώ θα μείνω κοντά σου».
- «Πώς να δώσω πρώτος εγώ παράδειγμα πανικού; Να γίνω αιτία να χάσουν το θάρρος τους οι συμπολίτες; Το θέλεις;»
Η Ξανθίππη τα πάντα ήθελε, αρκεί να γλύτωναν τα παιδιά της, μα δεν επέμεινε. Αναστέναξε μόνο και ψιθύρισε:
- «Θα μου τα σκοτώσουν...»
- «Όχι, έκανε με πεποίθηση ο φιλόσοφος, κανένας δεν θα πάθει τίποτα. Το Δαιμόνιο μου το μήνυσε κι αυτό είναι θεϊκό, ξέρει καλύτερα από σένα τα μελλούμενα».

 Η άρνηση του Σωκράτη να φύγει εκείνες τις ώρες της απελπισίας, έκανε σπουδαία εντύπωση. Ένας σεβαστός πολίτης, ο ΓΛΑΥΚΟΝΙΔΗΣ, σηκώθηκε στην Πνύκα και ζήτησε ν’ ανακηρύξει ο Δήμος τον Σωκράτη όν εξαιρετικό, για το οποίο έπρεπε να υπερηφανεύονται οι Αθηναίοι.
- «Όταν όλοι μας, είπε, παραλογιστήκαμε και σκοτώσαμε τους καλούς μας ναυάρχους, μόνον ο Σωκράτης είχε το θάρρος ν’ αντισταθεί στην τρέλα μας. Η πανωλεθρία των Αιγός Ποταμών δε θα γινόταν, αν ζούσαν οι νικητές ναύαρχοι στις Αργινούσες. Ο Σωκράτης είναι όν υπερφυσικό. Προτείνω...»
Δεν πρόφτασε ο Γλαυκονίδης να διατυπώσει την πρότασή του. Από μια γωνιά της Πνύκας πετάχτηκε ορθός ο Σωκράτης κι είπε πως αρνείται οποιαδήποτε τιμή, πως δεν ξεχώριζε σε τίποτα από τους άλλους, και δεν του άξιζε καμία διάκριση. Και η συζήτηση σταμάτησε.

Ο Σωκράτης όταν δεν εκτελούσε υπηρεσία οπλίτη, εξακολουθούσε το απλό  καθημερινό του έργο, να τελειοποιεί τους ανθρώπους, ή δοκίμαζε να ψυχώνει κανέναν λιγοκαρδισμένο. Και πάντα ήθελε να μιλά γι’ ανώτερα πράγματα με τους δυο νεαρούς μαθητές του, που τους ακριβαγαπούσε, τον ΠΛΑΤΩΝΑ και τον ΦΑΙΔΩΝΑ. Μ’ αυτόν τον τελευταίο, που η εξυπνάδα του τον ανέβασε από δούλο σε φιλόσοφο, αρεσκόταν ο Σωκράτης να συζητεί. Ο Πλάτωνας πάλι δε δίσταζε να σπαταλά χρήματα για να οικονομά κανένα τρόφιμο να το πάει στην Ξανθίππη, που τ’ άρπαζε, χωρίς πια να νοιάζεται αν ο άντρας της απόκρουε τα δώρα.

Κάποιο απόγευμα ο Σωκράτης γύρισε σπίτι του από περίπολο και βρήκε την Ξανθίππη δακρυσμένη.
- «Τι έχεις;» τη ρώτησε.
- «Τίποτα σπουδαίο, του αποκρίθηκε, μα σήμερα άρχισα να κόβω κλώνους της συκιάς μας, για να κρατήσω τη φωτιά της ΕΣΤΙΑΣ, γιατί θα μας βρει γρουσουζιά άμα σβήσει. Έκοψα τον κλώνο που καθόταν και λαλούσε πουλί, από το θυμό μου, καταλαβαίνεις;  Αυτό να τσιμπάει σπόρους στην αυλή μας κι εγώ να μην έχω τίποτα να δώσω στα παιδιά...».
Έγειρε στον ώμο του η Ξανθίππη, για να κρύψει τα δάκρυα που έτρεχαν στα ωχρά μάγουλά της. Αυτή η λεβεντογυναίκα έμοιαζε ξεθεωμένη. Ο Σωκράτης τη συμπόνεσε. Κάτι θέλησε να πει. Πέρασε από το μυαλό του να παινέσει την παλιά τους λιτότητα:
- «Βλέπεις, γυναίκα, της είπε, πόσο δίκιο είχα να μάθουν τα παιδιά μας να ζουν απλά τον καλό καιρό;  Τώρα υποφέρουν λιγότερο από τα πλουσιόπαιδα».
Έλαβε όμως αμέσως την απάντηση:
- «Όταν αδυνατίσουν τα  πλουσιόπαιδα, που προς το παρόν τρών ακόμη, τα δικά μας θάχουν πεθάνει, Σωκράτη». Και χωρίς να πει τίποτε άλλο, τόν βοήθησε να βγάλει το θώρακα και τις κνημίδες του.

 Ρώτησε ο Φαίδρος το Σωκράτη να μάθει τη γνώμη του για τα γενόμενα:
- «Οι Θεοί, παιδί μου, αποκρίθηκε ο φιλόσοφος, πάντα τιμωρούν την ύβρη. Εμείς προσβάλαμε τ’ ανθρώπινα αισθήματα, σκοτώνοντας άδικα τους ΜΗΛΙΟΥΣ. Έπρεπε η Αθήνα να πληρώσει...».

 Η ανταπόκριση που έβρισκαν στο λαό οι κατηγόριες του Σωκράτη εναντίον της τυραννίας των Τριάκοντα, ανησύχησε έναν απ’ αυτούς, τον ΧΑΡΙΚΛΗ. Έτρεξε και ειδοποίησε τον Κριτία, που αμέσως έβγαλε διαταγή και απαγόρευε να γίνονται διδασκαλίες στην αγορά ή στα γυμναστήρια. Μην μπορώντας να βλάψει κατ’ ευθείαν το φιλόσοφο και μην έχοντας από πού να τον πιάσει, δοκίμασε με τη νέα διαταγή να του φιμώσει το στόμα. Αλλά ο φιλόσοφος δεν άλλαξε τον τρόπο του. Έτσι, όπως συνήθιζε να διαλέγεται, έτσι εξακολουθούσε να μιλά, όπου κι αν βρισκόταν. Μια μέρα, καταμεσής στην αγορά, τον άκουσε ο ίδιος ο Χαρικλής να λέει τούτα:
- «Εγώ, φίλοι μου, πιστεύω πως,  αν ένας βοσκός έκανε τις αγελάδες του χειρότερες και λιγότερες, ο ίδιος θα ομολογούσε πως είναι κακός γελαδάρης. Μα θα παραξενευόμουν ακόμα περισσότερο αν κανένας, αφού αναλάβαινε την αρχή  μιας χώρας κι έκανε τους πολίτες λιγότερους και φτωχότερους, δεν παραδεχόταν πως είναι κακός άρχοντας, ώστε να παραιτηθεί από μόνος του».
Κατάλαβε βέβαια ο Χαρικλής ότι, λέγοντας αυτά, ο Σωκράτης εννοούσε πως οι Τριάκοντα πολλούς πολίτες σκότωναν και πολλούς καταντούσαν φτωχότερους με τις περιουσίες που δήμευαν. Πάλι πήγε κι ειδοποίησε τον Κριτία. Αυτός χωρίς να διστάσει, είπε:
- «Πρέπει να ξεφορτωθούμε τέτοιον πλανευτή».

Μόνος του έτρεχε ο Σωκράτης από την αγορά στις στοές κι από τις στοές στα γυμναστήρια, μα κάθε μέρα μιαν απόδειξη έπαιρνε: Πως δε γινόταν πιο αχάριστο έργο από το να ελέγχει τους Αθηναίους. Η προσπάθειά του ήταν παράλογη σε μιαν αδιάφορη πόλη, μα ο Σωκράτης ένιωθε πως, όσο κι αν δεν έκαμε τίποτα για το παρόν, εκτελούσε έργο χρήσιμο μελλοντικά. Ξόδευε τη ζωή του για τους κατοπινούς ανθρώπους, χωρίς αμοιβή, χωρίς ελπίδα πως η θυσία του θ’ αναγνωριζόταν όσο ζούσε. Και τριγύριζε καταφρονεμένος εξ αιτίας της αφοσίωσης πού δειχνε σ’ ένα μεγάλο ιδανικό. Ο ποιητής Εύπολις στην κωμωδία του «ΒΑΠΤΕΣ» έγραψε: «Μισώ τον Σωκράτη, τον αδιάντροπο φτωχό, που σε όλα ανακατώνεται, ενώ παραμελεί το σπίτι του». Οι Αθηναίοι αντιπάθησαν τον Σωκράτη  ακριβώς επειδή θαύμασαν τη διδαχή του, στάθηκαν όμως ανίκανοι να την ακολουθήσουν και ξαναγύρισαν στις αδυναμίες τους. Άλλωστε οι Δημοκρατικοί, που διοικούσαν τώρα την πόλη, εχθρεύονταν τη φιλοσοφία, γιατί τη θεωρούσαν προνόμιο αριστοκρατικό. Μήπως οι τρεις αρχηγοί των ολιγαρχικών, Κριτίας, Θηραμένης και Χαρικλής, δεν είχαν γερή φιλοσοφική κατάρτιση;;

Μια μέρα που βάδιζε ο Σωκράτης κατά την ΠΟΙΚΙΛΗ Στοά ένας φανατικός δημοκράτης τον πλησίασε και, χωρίς αιτία, του δωσε μια κλωτσιά. Ο φιλόσοφος τον κοίταξε και, καθώς ο άγνωστος απομακρυνόταν άφωνος, κούνησε το κεφάλι κι εξακολούθησε το δρόμο του.  Ο σοφιστής Αντιφών, που είδε τούτη τη σκηνή, τον ρώτησε:
- «Έφαγες κλωτσιά και δεν είπες λέξη;»
- «Τι να πω;  αποκρίθηκε ο φιλόσοφος. Αν σε κλωτσούσε γαϊδούρι, θα του ανταπόδιδες την κλωτσιά;»

 Ένα πρωί του Απρίλη το -399, την ώρα που συζητούσε στην αγορά ο Σωκράτης περί επιστήμης με τον ΘΕΑΙΤΗΤΟ, σπουδαίο μαθηματικό, θεμελιωτή της θεωρίας των ασυμμέτρων, τον πλησίασε κάποιος νεαρός ποιητής, ΜΕΛΗΤΟΣ τ’ όνομα, με μαλλιά άγρια, αραιό γενάκι, στραβή μύτη, και μπροστά σε δυο μάρτυρες που κουβαλούσε μαζί, είπε στον Σωκράτη με την ψιλή φωνή του:
- «Μάθε πως τώρα πηγαίνω στη ΒΑΣΙΛΕΙΟ Στοά να σε καταγγείλω στον Άρχοντα – Βασιλιά πως ασεβείς προς τους Θεούς, εισάγεις νέα δαιμόνια και διαφθείρεις τους νέους. Ζητάω ποινή θανάτου. Σε καλώ μετά τέσσερις μέρες, τέτοια ώρα, να βρεθούμε στον Άρχοντα, για να ορίσει δίκη».
Ο Σωκράτης τον κοίταξε με απορία.
- «Τι λες, Μέλητε; Συ τόσο  νέος κατάλαβες κιόλας όσα καταγγέλλεις; Και λες πως το κακό το κάνω με τη θέλησή μου;»
- «Βεβαιότατα. Μα όλα αυτά θα τα πούμε στον Άρχοντα. Μην αμελήσεις να είσαι κεί την ορισμένη ώρα». Είπε κι έφυγε με τους μάρτυρές του. Ο Θεαίτητος  σάστισε ν’ ακούσει μια τόσο βαρειά κατηγορία, για τον άνθρωπο που εκτιμούσε στην Αθήνα περισσότερο κι από τους καλύτερους.

 Την κατηγορία κατά του Σωκράτη την προσυπέγραφαν άλλοι δύο. Ο ΑΝΥΤΟΣ αρχηγός των δημοκρατικών και ο ΛΥΚΩΝ, αρχηγός των προοδευτικών. Ο Άνυτος χόλιαζε όταν άκουγε τον Σωκράτη να λέει:
-  «Είναι τρέλα να επιτρέπεται στη Δημοκρατία να εκλέγει τους άρχοντές της με κλήρο. Ενώ ποτέ δε θα εμπιστευτείτε την Τύχη να ορίσει τον καπετάνιο ενός πλοίου, ή το γιατρό που θα σας γιατρέψει, εν τούτοις, αφήνεται τον κλήρο να σας βρει τους άρχοντες, που μόνο τα δικά τους λάθη μπορεί να φέρουν καταστροφή».

Η δίκη ορίστηκε. Ο Πλάτωνας  στην «ΑΠΟΛΟΓΙΑ του Σωκράτη» περιγράφει με λεπτομέρειες την εξέλιξή της.
Η καταδίκη του Σωκράτη σε θάνατο,  και οι τελευταίες του ώρες στην φυλακή πριν να πιεί το κώνειο περιγράφονται στον διάλογο του ΠΛΑΤΩΝΑ «Φαίδων».
Ο σπόρος που φύτεψε ο φιλόσοφος μέσα στον κήπο της  ΑΘΗΝΑΣ δεν χάθηκε. Μεγάλωσε μέσα στα βιβλία του ΠΛΑΤΩΝΑ και του ΑΡΙΣΤΟΤΈΛΗ και αργότερα διαδόθηκε ΣΕ  ΟΛΟΝ  ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.

Περισσότερα: http://www.angelfire.com

ΠΛΑΤΩΝΑΣ - ΦΑΙΔΡΟΣ

ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Φίλε μου, εκείνοι που βρίσκονταν μέσα στο ιερό του Δία στη Δωδώνη, είπαν πως οι πρώτοι μαντικοί λόγοι εμφανίστηκαν μέσα από μια βαλανιδιά, που ήταν εκεί. Έτσι, στους ανθρώπους εκείνης της εποχής, που, όπως κι εσείς οι νέοι, δεν ήταν σοφοί, αρκούσε να ακούν, ωθούμενοι και από την απλοϊκότητά τους, μια βαλανιδιά ή ένα βράχο, με την προϋπόθεση βέβαια, ότι έλεγαν την αλήθεια. Όμως εσένα ίσως σε ενδιαφέρει ποιος είναι αυτός που τη λέει και από ποιο μέρος είναι, γιατί δεν εξετάζεις μόνο το αν λέει την αλήθεια ή όχι.
ΦΑΙΔΡΟΣ: Καλά έκανες και με μάλωσες. Και η δική μου γνώμη σχετικά με τα γράμματα είναι ίδια με εκείνη του Θηβαίου.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι μέσα στους χαρακτήρες των γραμμάτων άφησε κάποια τέχνη για τους μετά από αυτόν, και, επίσης, όποιος δέχεται ότι από τα γράμματα θα προκύψει κάτι σαφές και βέβαιο, πρέπει να διακατέχεται από μεγάλη απλοϊκότητα και, στην πραγματικότητα, να αγνοεί το χρησμό του Άμμωνα, αφού νομίζει ότι οι γραμμένοι λόγοι κάνουν κάτι παραπάνω από το να υπενθυμίζουν, σ' εκείνον που τα ξέρει, τα θέματα στα οποία αναφέρονται τα γραπτά.
ΦΑΙΔΡΟΣ: Πάρα πολύ σωστά.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Λοιπόν, Φαίδρε, η γραφή έχει αυτό το φοβερό χαρακτηριστικό, και εκεί, στ' αλήθεια, μοιάζει με τη ζωγραφική. Και τούτης εδώ τα δημιουργήματα στέκονται μπροστά μας σα να είναι ζωντανά, όμως αν τα ρωτήσεις κάτι, σιωπούν με σοβαρότητα. Το ίδιο κάνουν και οι γραπτοί λόγοι. Τείνεις δηλαδή να πιστέψεις ότι αυτοί σκέφτονται κάτι και μιλούν, αν όμως τους ρωτήσεις για κάτι απ' όσα λένε, το οποίο θέλεις να μάθεις, πάντοτε σου εκφράζουν ένα και το ίδιο πράγμα. Και κάθε λόγος, από τη στιγμή που γραφτεί, κυλάει παντού με τον ίδιο τρόπο, και σ' εκείνους που τον γνωρίζουν καλά, και σ' εκείνους που δεν έχουν καθόλου σχέση με το περιεχόμενό του, και δεν ξέρει από μόνος του σε ποιους πρέπει να απευθύνεται και σε ποιους όχι. Και όταν τον κακομεταχειρίζονται και άδικα μιλούν άσχημα γι' αυτόν, έχει πάντα ανάγκη από τον πατέρα του, για να τον βοηθήσει, αφού ο ίδιος δεν μπορεί ούτε να αμυνθεί, ούτε να βοηθήσει τον εαυτό του.
ΦΑΙΔΡΟΣ: Και πάλι μίλησες πολύ σωστά.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Λοιπόν, τι; Βλέπουμε άλλο λόγο, που να είναι γνήσιος αδελφός τούτου εδώ, του γραπτού, και με ποιον τρόπο δημιουργείται, και πόσο είναι, από τη φύση του, καλύτερος και δυνατότερος από αυτόν εδώ;
ΦΑΙΔΡΟΣ: Ποιος είναι αυτός, και πως πιστεύεις ότι δημιουργείται;
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Αυτός που γράφεται με γνώση μέσα στην ψυχή εκείνου που μαθαίνει, ο λόγος που μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του και που ξέρει σε ποιους πρέπει να μιλάει και σε ποιους να σωπαίνει.
ΦΑΙΔΡΟΣ: Εννοείς τον έμψυχο και ζωντανό λόγο εκείνου που έχει την κατάλληλη γνώση, το λόγο, δηλαδή, του οποίου ομοίωμα δίκαια θα αποκαλούσαμε το γραπτό λόγο.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Έτσι ακριβώς. Πες μου τώρα τούτο. Ο νοήμων γεωργός, για όποιους σπόρους του φροντίζει και θέλει να του δώσουν καρπούς, τι από τα δύο κάνει, τους σπέρνει, έχοντας την επιθυμία να χαίρεται το καλοκαίρι στους κήπους του Άδωνη βλέποντας πως έγιναν όμορφα φυτά, ή μήπως, όταν τα κάνει αυτά, τα κάνει για παιχνίδι και για να γιορτάσει; Μήπως, για τους σπόρους που τον ενδιαφέρουν σοβαρά, κάνει χρήση της γεωργικής τέχνης και, σπέρνοντάς τους στο κατάλληλο έδαφος, είναι ευχαριστημένος αν τον όγδοο μήνα ωριμάσουν πλήρως όσοι έσπειρε;
ΦΑΙΔΡΟΣ: Έτσι είναι Σωκράτη. Αυτά κάνει στις περιπτώσεις που ενεργεί σοβαρά, ενώ κάνει άλλα στις περιπτώσεις που ενεργεί αλλιώς, δηλαδή όπως ανέφερες.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Και θα πούμε πως, όποιος κατέχει τη γνώση των δικαίων και των όμορφων και των καλών πραγμάτων έχει λιγότερη κρίση από το γεωργό, σε ό,τι αφορά τους δικούς του σπόρους;
ΦΑΙΔΡΟΣ: Καθόλου δεν θα το πούμε αυτό.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Επομένως, όταν ενεργεί σοβαρά, δεν θα τους γράψει στο νερό με μελάνι, σπέρνοντάς τους με την πέννα του, και με λόγους που δεν μπορούν ούτε να εκφραστούν προκειμένου να βοηθήσουν τον εαυτό τους, ούτε να διδάξουν ικανοποιητικά την αλήθεια.
ΦΑΙΔΡΟΣ: Φαίνεται πως όχι.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ: Φυσικά όχι. Όπως δείχνουν τα πράγματα, τους κήπους με τους χαρακτήρες των γραμμάτων, θα τους σπείρει και θα τους γράψει για παιχνίδι. Κι όταν συγγράφει, θα το κάνει σαν να μαζεύει θησαυρούς για την βοήθεια της μνήμης του, για να τους έχει ενεργούς αν φθάσει στο σημείο να γεράσει και να ξεχνάει, και αυτός και ο καθένας που θα ακολουθήσει την ίδια πορεία. Και θα ευχαριστηθεί όταν θα τους βλέπει να φυτρώνουν απαλοί.
Νομίζω ότι η σοβαρή ενασχόληση με αυτά γίνεται πολύ ομορφότερη όταν κανείς, κάνοντας χρήση της διαλεκτικής τέχνης, παραλάβει μια πρόσφορη ψυχή και φυτέψει και σπείρει μέσα της λόγους που να συνοδεύονται από την ανάλογη γνώση, που να μπορούν να βοηθούν και τον εαυτό τους κι εκείνoν που τους φύτεψε, και να μην είναι άκαρποι, αλλά να έχουν σπόρο, και από εκεί πάλι να φυτρώνουν άλλοι λόγοι σε άλλες ψυχές, οι οποίοι να μπορούν να διατηρούν για πάντα αθάνατη τη σπορά, και να κάνουν ευτυχισμένο αυτόν που τους έχει, στο μεγαλύτερο βαθμό που αυτό είναι δυνατό στον άνθρωπο.
ΠΛΑΤΩΝΑΣ – ΦΑΙΔΡΟΣ

http://www.angelfire.com/ut2/athens5thcentury/

ΑΝΗΡ ΕΝΝΟΥΣ ΤΑ ΚΑΙΝΑ ΤΟΙΣ ΠΑΛΑΙ ΤΕΚΜΑΙΡΕΤΑΙ. (Ο άνθρωπος που έχει μυαλό, κρίνει τα νέα από τα παλιά) ΣΟΦΟΚΛΗΣ (Οιδ.Τύραννος)

Να συνηθίζουμε τα παιδιά να λέγουν την αλήθεια. Γιατί η ψευτιά είναι δουλοπρέπεια και δεν αξίζει να τη μιμούνται οι άνθρωποι. ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ (Ηθικά)

Πόσο απέχει το ψέμα από την αλήθεια; Όσο τα μάτια από τα αυτιά. ΘΑΛΗΣ

Η δεισιδαιμονία είναι μια δειλία μπροστά στο θείον. ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΣ

Χωρίς τη γνώση η τόλμη είναι βλαβερή και φέρνει δυστυχία. ΕΥΗΝΟΣ

 Δε γνωρίζουμε την αλήθεια, αν δεν έχουμε γνώση της αιτίας.  ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ (Μετά τα Φυσικά)

Όποιος, ενώ είναι άδικος, έχει την ικανότητα να λέγει σοφά λόγια, αξίζει τη μεγαλύτερη τιμωρία. Γιατί έχοντας την πεποίθηση ότι με τα όμορφα λόγια θα σκεπάσει το άδικο, τολμά να κάνει πανούργες πράξεις. ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ (Μήδεια)

 Ο λύκος, που είναι το πιο άγριο ζώο, μοιάζει με το σκύλο, που είναι το πιο ήμερο. Εκείνος που θέλει να είναι ασφαλής, πρέπει να φυλάγεται από αυτές τις ομοιότητες. ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Σοφιστής)

Ο φθονερός γίνεται εχθρός του εαυτού του. Γιατί κατέχεται συνέχεια από λύπες που μόνος του προκαλεί. ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ

Δεν πρέπει να νοιαζόμαστε πολύ για το τι θα πει για μας ο κόσμος, αλλά τι θα πει εκείνος που ξέρει  καλά για τα δίκαια και τα άδικα. ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Κρίτων)

Να κάνεις αυτά που νομίζεις πως είναι σωστά, έστω κι αν κάνοντας αυτά πρόκειται να σε κακολογήσουν. Γιατί ο όχλος είναι κακός κριτής κάθε καλού πράγματος. ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Ζωή είναι να μη ζεις μόνο για τον εαυτό σου. ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ

Η δράση του δαίμονος είναι να αποδίδει  και να μεταβιβάζει στους θεούς τα προερχόμενα από τους ανθρώπους και στους ανθρώπους τα εκ των θεών, εκείνων μεν τις προσευχές και τις θυσίες, τούτων δε τις προσταγές και τις ανταποδόσεις. Στο μέσον δε και των δύο όπως ευρίσκεται, γεμίζει το κενό. Ώστε το σύμπαν να  έχει εσωτερική συνοχή. Δια μέσου τούτου προβαίνει στο έργο της και η μαντική ολόκληρη και η τέχνη των ιερέων η σχετική με τις θυσίες και τις μυσταγωγίες και τις επωδούς, και γενικά με την μαγεία και την γοητεία. Το θείον με τους ανθρώπους δεν έρχεται σε άμεση επαφή, αλλά δια της μεσολαβήσεως τούτου συντελείται οποιαδήποτε επικοινωνία και συνομιλία θεών και ανθρώπων, είτε κατά την εγρήγορση είτε στον ύπνο τους. ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Συμπόσιο)

Στους θεούς να θυσιάζουμε να ζητούμε βοήθεια. Και οι μαντείες είναι δόλωμα. Με σταυρωμένα χέρια και μόνο με θυσίες τίποτα δεν γίνεται. Η σύνεση είναι μάντης. Και η φώτιση.

Αν έχεις φίλους τους θεούς τον άριστο μάντη τον έχεις στο σπίτι σου. ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ (Ελένη)

Ο άνθρωπος που έχει μυαλό, κρίνει τα νέα από τα παλιά. ΣΟΦΟΚΛΗΣ (Οιδ. Τύραννος)

http://www.angelfire.com/ut2/athens5thcentury/

ΟΛΥΜΠΟΣ – ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Οι κάτοικοι στις γύρω περιοχές του Ολύμπου, έχουν να σας πούν πολλές ιστορίες γιατί τα ζούν καθημερινά. Πάνω στα ανεξήγητα φαινόμενα του Ολύμπου έχουν γίνει δεκάδες μελέτες από πάρα πολλούς επιστήμονες, φυσικούς, γεωλόγους και άλλους.
Εδώ και πέντε χρόνια, ένα εκπληκτικό U.F.Ο έχει γίνει μόνιμος κάτοικος στους νομούς Πιερίας και Μαγνησίας και γενικότερα στην ευρύτερη περιοχή του Ολύμπου. Το έχουν δει εκατοντάδες άτομα, κάθε φορά με το ίδιο δέος. Πότε εμφανίζεται με τρομερή ταχύτητα από τη θάλασσα και σε δευτερόλεπτα φτάνει στην κορφή του Ολύμπου και εξαφανίζεται από πίσω του, πότε προβάλλει ορμητικό από τις χαράδρες του βουνού, άλλες φορές πάλι ακολουθεί απαλά το ανάγλυφο του εδάφους και χάνεται πέρα από το κάστρο του Πλαταμώνα. 
Υπάρχουν οι πυραμοειδείς κορυφές του Ολύμπου, οι οποίες σύμφωνα με την παράδοση αλλά και την άποψη μελετητών, μόνο τυχαίες δεν είναι. Από την Αρχαία Ελλάδα ξέρουμε ότι όλες οι σημαντικές τοποθεσίες που επέλεγαν οι Έλληνες, βρίσκονταν σε στρατηγικής σημασίας σημεία ή και σε Ιερούς τόπους. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τις πυραμίδες του Ολύμπου. Μόνο που σύμφωνα με την παράδοση αλλά και τις ιστορίες των κατοίκων του Ολύμπου, οι οποίες σώζονται μέχρι σήμερα, αυτές οι πυραμίδες δημιουργήθηκαν τους αρχαίους χρόνους, είτε από μια προηγμένη ανθρώπινη τεχνολογία, αφού φαίνονται να είναι λαξευμένες, είτε ότι τις δημιούργησαν οι ίδιοι οι θεοί για δικά τους στρατηγικά σημεία. Στις τρεις αυτές κορυφές των πυραμίδων βρίσκονται οι περιοχές Τούμπα, Αγ. Αντώνιος και Προφήτης Ηλίας αντίστοιχα.
Το σημαντικό και καθόλου μυθολογικό στοιχείο για τις πυραμίδες είναι οι αποστάσεις και οι μοίρες που σχηματίζουν οι γωνίες τους! Επιστήμονες λένε ότι την ίδια ακριβώς γωνία έχουν και τα 3 αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα στον ουρανό. Τις λεγόμενες “Τρείς Βασιλείες”. Από τα 3 αυτά άστρα, τα δύο είναι σε ευθεία γραμμή και το τρίτο απέχει 27 μοίρες. Ακριβώς την ίδια γωνία μοιρών αλλά και την πλήρη ταύτιση με τα 3 άστρα του Ωρίωνα, έχουν οι 3 πυραμίδες του Ολύμπου. Σκεφτήκατε πού αλλού στην Γή, συμβαίνει η ίδια αυτή ακριβώς ευθυγράμμιση με την ζώνη του Ωρίωνα; Στις πυραμίδες της Γκίζας στην Αίγυπτο! Και εδώ έρχονται οι ιστορίες και οι μύθοι, για το κατά πόσο είναι φυσικές ή…. τεχνητές, οι πυραμίδες του Ολύμπου.
Πολλοί είναι οι κάτοικοι αλλά και οι επιστήμονες, οι οποίοι έχουν αναφέρει πως στην περιοχή υπάρχουν πολύ ισχυρά ηλεκτρομαγνητικά πεδία. Μάλιστα υπάρχουν μαρτυρίες πολλών ανθρώπων να λένε ότι ένιωθαν μία ανατριχίλα και τους σηκώνονταν τα μαλλιά από την ισχυρή ηλεκτρική φόρτιση του χώρου.

Οι Πιερίδες Μούσες, είναι πολύ γνωστές στους κατοίκους των χωριών γύρω από τα Πιέρια Όρη. Ο ποταμός που κατεβαίνει από τα Πιέρια όρη ονομάζεται “Μόρνος” ποταμός (Ο όρος Μόρος σημαίνει σκοτεινός) ο οποίος σύμφωνα με τους θρύλους της περιοχής, συνδέεται με τον ποταμό Λυκώνα των Μουσών. Εκεί οι κάτοικοι έχουν γίνει μάρτυρες αρκετών μυστηρίων φαινομένων. Βοσκοί, εργάτες, αλλά και κάτοικοι της περιοχής, έχουν αναφέρει ότι έβλεπαν γυμνές κοπέλες να χορεύουν στο δάσος τραγουδώντας και διάφορα άλλα τέτοια φαινόμενα που τα χαρακτήριζαν σαν Μούσες. Και όπως ήταν αναμενόμενο, οι κάτοικοι φοβόντουσαν και κλείνονταν στα σπίτια τους. [σ.σ. Θεωρώ πως δεν πρόκειται για (τις εννέα) Μούσες αλλά για Νύμφες. Περισσότερα ΕΔΩ κι ΕΔΩ]
Η περιοχή Πόρτες του Ολύμπου, αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα γεωμαγνητικά μέρη της Ελλάδας. Σε αυτήν την περιοχή υπάρχουν οι μαρτυρίες για φώτα στον ουρανό, για ηλεκτρομαγνητικά πεδία. 
Στην συγκεκριμένη περιοχή, υπάρχει μια πάρα πολύ σημαντική σπηλιά. Η σπηλιά της Τσακαλόπετρας. Το συγκεκριμένο σημείο έχει ισχυρό γεωμαγνητικό και ηλεκτρικό πεδίο, με το οποίο είναι φορτισμένη η συγκεκριμένη σπηλιά της Τσακαλόπετρας και έχει κινήσει το ενδιαφέρον επιστημόνων της ΝΑSΑ ώστε να κάνουν τα δικά τους πειράματα.
Υπάρχουν οι μαρτυρίες ορειβατών του Χιονοδρομικού Ορειβατικού Κέντρου Ελασσόνας που αναφέρουν πως κάνοντας αναρρίχηση στην περιοχή του σπηλαίου άκουγαν πεντακάθαρα ομιλίες τις οποίες δεν μπορούσαν να εντοπίσουν από που ερχόταν.
Οι θρύλοι και οι ιστορίες γύρω από αυτό το ιερό βουνό, είναι αμέτρητοι. Είτε πρόκειται για φυσικά φαινόμενα, είτε πρόκειται για ανεξήγητα γεγονότα, ή ακόμα και για μύθους που κρατάνε για χρόνια, ένα είναι σίγουρο, ότι ο Όλυμπος δεν αποτέλεσε τυχαία το σημαντικότερο μέρος της Ελλάδας… Δεν αποτέλεσε τυχαία, το κέντρο του κόσμου!      http://www.inews.gr/
                                         Διελεύσεις UFO στα Καζάνια Ολύμπου.

http://www.youtube.com/user/peftontas

Η ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Μια μοναδική εργασία τρισδιάστατης ανακατασκευής της Ακροπόλεως των Αθηνών από το Ισπανικό Πανεπιστήμιο του Santiago de Compostela.
Απολαύστε το.       http://rodotheos.blogspot.com/

ΕΡΩΣ

Λοιπόν σε όλους μας  είναι γνωστό, ότι Αφροδίτη χωρίς Έρωτα δεν υπάρχει. Αν  υπήρχε μία Αφροδίτη, ένας Έρωτας θα υπήρχε. Εφ' όσον όμως υπάρχουν δύο, δύο κατ' ανάγκην και Έρωτες υπάρχουν. Και πώς να μην είναι δύο οι θεές; Η μία πάντως αρχαιότερη και χωρίς μητέρα, κόρη  του Ουρανού, αυτή που της δίνουμε  και το επώνυμον Ουρανία. Η άλλη νεωτέρα, του Διός και της Διώνης, αυτή την ονομάζουμε Πάνδημον. Κατ' ανάγκη άρα και ο Έρως, ο ένας μεν, ο συνεργάτης της δευτέρας, σωστό είναι να λέγεται Πάνδημος. Ουράνιος ο άλλος.

Ο Έρωτας  είναι, που την εχθρότητα μας αφαιρεί, με οικειότητα μας πλημμυρίζει, αυτός ορίζει να κάνουμε μεταξύ μας όλες τις παρόμοιες συγκεντρώσεις και πρωτοστάτης βαδίζει στα πανηγύρια, τα χοροστάσια, τις τελετές. Εξασφαλίζει μειλιχιότητα, αγριότητα εξαφανίζει. Δώρα  χαρίζει της ευμενείας, δώρα αρνείται της δυσμενείας. Στοργικός, μαλακός. Των σοφών το θέαμα, των θεών το καύχημα. Ζηλευτός στους αμετόχους, θησαυρός για τους κατόχους. Της Απολαύσεως, της Ανέσεως, της Ευμαρείας, των Θελγήτρων, της Λαχτάρας. Του Πόθου πατέρας. Αγρυπνεί  για τους καλούς. Αδιαφορεί για τους κακούς. Σε κάθε κόπο, σε κάθε φόβο, σε κάθε πόθο, σε κάθε λόγο βοηθός, πολεμιστής, συμμαχητής και σωτήρας τέλειος. Όλων μαζί των θεών και ανθρώπων στόλισμα. Οδηγητής πανέμορφος, πανίσχυρος. Αυτόν ν' ακολουθεί χρεωστεί ο κάθε άνθρωπος μ' αρμονικά υμνολογήματα, να ενώνει τη φωνή του στο τραγούδι του, που τραγουδά, και των θεών και των ανθρώπων όλα τα στήθη σαγηνεύει.

- ΠΛΑΤΩΝΟΣ - ΣΥΜΠΟΣΙΟ Πηγή.

ΕΡΩΣ Ο ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ

Χωρίς τίτλο

Near Real Time Search Results

ΠΑΙΔΕΙΑ

Αν έχει κανείς μυαλό,  θα μπορούσε να θυμηθεί πως στα μάτια συμβαίνουν δυο ειδών ανωμαλίες και από δύο αφορμές, όταν πηγαίνει κανείς από το φως στο  σκοτάδι και όταν πηγαίνει από το σκοτάδι στο φως. Αφού θεωρήσει πως τα ίδια ακριβώς γίνονται και στην ψυχή, όταν δει  κάποια ν' ανησυχεί και να μην μπορεί  να διακρίνει κάτι καθαρά,  δεν θα πρέπει να γελάει αλόγιστα, αλλά να εξετάζει καλά τι από τα δύο συμβαίνει, δεν βλέπει καλά στο σκοτάδι από τη συνήθεια, επειδή έχει έρθει από φωτεινότερη ζωή, ή από την περισσότερη αμάθεια ήρθε στο φωτεινότερο και έχει πλημμυρίσει από το φωτεινό λαμπύρισμα, και έτσι τη μια θα τη μακαρίσει για το βίωμά της και για τη ζωή της, ενώ την άλλη θα την οικτίρει. Κι αν θέλει να γελάει μαζί της, το γέλιο του θα ήταν λιγότερο καταγέλαστο απ' ό,τι  το γέλιο εις βάρος της ψυχής που έφτασε από πάνω, από το φως.

Ο δικός μας λόγος τώρα,  εννοεί πως αυτή τη δύναμη που υπάρχει μέσα στην ψυχή του καθενός και το όργανο με το οποίο μαθαίνει ο καθένας, σαν ένα μάτι που δεν μπορεί με άλλο τρόπο, παρά μαζί με ολόκληρο το σώμα, να στραφεί από το σκοτεινό στο φωτεινό, έτσι πρέπει να την στρέφει μαζί με όλη την ψυχή από το γιγνόμενο, ώσπου να μπορεί να υπομένει τη θέαση προς το ον και προς το φωτεινότατο μέρος του όντος.

Επομένως η παιδεία,  θα είναι η τέχνη της περιστροφής αυτού του οργάνου, για να επινοήσει με ποιο τρόπο θα στραφεί ευκολότατα και ωφελιμότατα, όχι για να δημιουργήσει σ' αυτό το όργανο την όραση, αφού την   κατέχει, αλλά για να επινοήσει το πώς θα στραφεί, επειδή δεν έχει τη σωστή κατεύθυνση  και δεν βλέπει όπου πρέπει.

Ο ελεύθερος άνθρωπος, δεν πρέπει να μαθαίνει κανένα μάθημα με δουλική υποταγή. Γιατί οι κόποι του σώματος, όταν επιβάλλονται με τη βία, δεν εξαθλιώνουν  το σώμα ούτε το κάνουν χειρότερο στο παραμικρό, ενώ στην ψυχή κανένα μάθημα που επιβλήθηκε με τη βία δεν σταθεροποιείται.

Μην κάνεις λοιπόν χρήση βίας,  στη διδασκαλία των παιδιών αλλά να τ' ανατρέφεις με  παιχνίδια, για να μπορέσεις κι εσύ  να διακρίνεις ακόμα περισσότερο αυτό για το οποίο το καθένα τους είναι γεννημένο.  ΠΛΑΤΩΝΟΣ - ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Την παιδείαν έτερον ήλιον είναι τοις πεπαιδευμένοις. (Η μόρφωση είναι ένας δεύτερος ήλιος για εκείνους που την αποκτούν) – ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Μεγάλην παιδείαν νόμιζε δι' ής δυνήση φέρειν απαιδευσίαν. (Να θεωρείς μεγάλη μόρφωση εκείνη, που θα σου δώσει την ικανότητα να υποφέρεις την αμορφωσιά) – ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ

Ώσπερ γαρ την μέλιτταν ορώμεν εφ' άπαντα μεν τα βλαστήματα καθιζάνουσαν, αφ' εκάστου δε τα βέλτιστα λαμβάνουσαν, ούτω δει και τους παιδείας ορεγομένους μηδενός μεν απείρως έχειν, πανταχόθεν δε τα χρήσιμα συλλέγειν. (Όπως ακριβώς βλέπουμε τη μέλισσα να κάθεται σε όλα τα φυτά και να παίρνει απ' το καθένα ό,τι καλύτερο υπάρχει, έτσι πρέπει και αυτοί που επιθυμούν να μορφωθούν, να μην αφήνουν τίποτε χωρίς να το γνωρίσουν, από παντού όμως να επιλέγουν τα ωφέλιμα) - ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ (Προς Δημόνικο)

Λιμήν πέφυκε πάσι παιδεία βροτοίς. (Η παιδεία είναι από τη φύση της καταφύγιο για όλους τους ανθρώπους) – ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ

Ύδωρ θολερόν και απαίδευτον ψυχήν ου δει ταράττειν. (Το θολωμένο νερό και τον απαίδευτο άνθρωπο δεν πρέπει κανείς να τα ταράζει) – ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ

Πηγή.

ΟΔΥΣΣΕΥ ΑΣΧΗΜΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΑΙΑ

Οδυσσεύ καλύτερα να έμενες στα ξένα ή ακόμη να χανόσουν μέσα στον οίνοπα πόντο.
Οδυσσεύ, καλύτερα θα ήταν για σένα, από το να βιώσεις στην Ιθάκη τόσο πόνο.
Οδυσσεύ καλύτερα από αντιπάλου έγχος να έπιπτες νεκρός μέσα στου Ιλίου την πόλη.
Οδυσσεύ κάλυψε θανάτου μέλαν νέφος στην Ιθάκη ΚΑΙ Σ' ΕΧΟΥΝ ΛΗΣΜΟΝΗΣΕΙ ΠΛΕΟΝ ΟΛΟΙ.
Οδυσσεύ αισθάνομαι την εσωτερική ανάγκη να σε πληροφορήσω ότι έχει αλλάξει ή Ιθάκη. Στάχτη το μόνο που υπάρχει απ' άκρη σ' άκρη.
Δεν φύεται η άμπελος, το ρόδον και το στάχυ. Κυριαρχήσαν οι Αντίνοες, όντες πλείονες.
ΚΑΤΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΙ ΚΕΙΤΟΝΤΑΙ ΑΝΔΡΙΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΚΙΟΝΕΣ. ΒΕΒΗΛΩΜΕΝΗ Η ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΕΡΑ ΣΥΜΒΟΛΑ.
Φύγαν ρυσίβωμοι, μείναν ψοφοδεείς και σκύβαλα. Εκεί που άλλοτε ακτινοβολούσε ο Υπερίων, έχει πυκνότερο σκότος και από την χώρα των Κιμμερίων.
Κατέληξαν όλοι επιλήσμονες και αρνητές τον πατρίων. Οσημέραι χάσκουνε στην θέα οθνείων στοιχείων. Κατατρύχουνε τον οίκο σου μνηστήρες υπερεθνικοί.
ΟΙ ΙΘΑΚΙΣΙΟΙ ΓΙΝΑΝΕ ΕΠΟΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΓΗ.
Η ΥΒΡΙΣ ΚΑΙ Η ΒΙΑ ΦΤΑΝΟΥΝ ΩΣ ΤΟΝ ΣΙΔΗΡΟΥΝ ΟΥΡΑΝΟ.
Θ'αργήσουν οι βροτοί να δουν τη ροδοδάκτυλο Ηώ!
Οδυσσεύ άσχημα νέα από την πατρίδα γαία.
Αυτοί που κάποτε είχαν για σημαία την ιδέα και λογίζοταν για φίλοι έχουν πλέον εξοκείλει κι έχουν καταπλακωθεί από την βαρεία ύλη.
Ομοιάζουν μάλλον με σκιές παρά με ανθρώπους σαν αυτές που είχες συναντήσει στου Άδου τους δρόμους.
Όλοι ακολουθούνε βίο συώδη και δεν υπάρχει κανείς για να τους δώσει το μώλυ.
Σε βόρβορο βαρβαρικό μετέτρεψαν το χώρο σπέρνουν του κακού το σπόρο εκεί που ανθίζανε τα κρίνα.
ΒΛΕΠΕΙΣ ΔΙΔΑΧΤΗΚΑΝ ΝΑ ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΑΣΧΗΜΙΑ ΚΙ ΟΛΑ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΣΧΗΜΑ.
ΦΙΜΩΣΑΝΕ ΤΙΣ ΜΟΥΣΕΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, κατέστησαν βαστάζοι κάθε αλλοτρίου ιδεολογίας, φεύγουνε τις αρετές πράττουνε λεωργά έργα, γοργά δυστυχώς οδηγούνται προς τη Φλέγρα.
Οδυσσεύ καλύτερα να έμενες στα ξένα ή ακόμη να χανόσουν μέσα στον οίνοπα πόντο.
Οδυσσεύ, καλύτερα θα ήταν για σένα, από το να βιώσεις στην Ιθάκη τόσο πόνο.
Οδυσσεύ καλύτερα από αντιπάλου έγχος να έπιπτες νεκρός μέσα στου Ιλίου την πόλη.
ΟΔΥΣΣΕΥ ΚΑΛΥΨΕ ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΕΛΑΝ ΝΕΦΟΣ ΣΤΗΝ ΙΘΑΚΗ.

Αρτέμης & Ευθύμης

ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΘΑΡΟΣ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΣΑΣ

«Να έχετε το θάρρος της γνώμης σας. Όπως το έχω εγώ και σας τα λέω κατάμουτρα. Γιατί κι εμείς τι να κάνουμε… παιδιά είμαστε. Ο ένας μας τα λέει έτσι, ο άλλος μας τα λέει αλλιώς, ε μπερδευόμαστε.» 

ΑΡΕΤΗ

Άριστος φύλακας του ανθρώπου είναι ο λόγος σε συνδυασμό με τη μουσική. Καθώς μόνο αυτός θα γίνει ο ισόβιος σωτήρας της αρετής, αν υπάρχει μέσα σ' αυτόν που την κατέχει. ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Πολιτεία)

Είναι πολύ μεγάλο αγαθό για τον άνθρωπο το να μιλάει κάθε μέρα για την αρετή και για τα άλλα για τα οποία με ακούτε να συζητάω εξετάζοντας τον εαυτό μου και τους άλλους. Γιατί η ζωή, χωρίς να τα εξετάζει κανείς αυτά, είναι ζωή που δεν αξίζει να τη ζει ο άνθρωπος. ΠΛΑΤΩΝΟΣ (ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΣΩΚΡΑΤΗ)

Πιστεύω πως είν' ωραίο κανένας να γεννηθεί σοφός και σ' όλα γνωστικός. Μ' αφού δε γίνεται, κάποτ' είναι καλό ν' ακούμε κι εκείνους που λένε το σωστό. ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ (Αντιγόνη)

Την ευτυχία την κρατάει η φρονιμάδα, ποτέ δεν πρέπει ν' ασεβούμε στους θεούς. Του φαντασμένου η ξιπασιά πληρώνεται ακριβά, μέχρι να βάλει στα γεράματα μυαλό. ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ (Αντιγόνη)

Αρετή υγείά τε τις αν είη και κάλλος και ευεξία ψυχής, κακία δε νόσος τε και αίσχος και ασθένεια. Η αρετή είναι μια υγιής διάθεση της ψυχής και ομορφιά και δύναμη, ενώ κακία είναι η αρρώστια, η ασχήμια και η αδυναμία της. ΠΛΑΤΩΝΑΣ (Πολιτεία)

Η αρετή επιστήμη εστίν ου θεωρητική μόνον, αλλά και πρακτική… και τον εσόμενον αγαθόν άνδρα μη μόνον εκμανθάνειν όσα μαθήματα φέρει προς αρετήν, αλλά και γυμνάζεθαι κατά ταύτα φιλοτίμως και φιλοπόνως. Η αρετή  είναι επιστήμη όχι μόνο θεωρητική, αλλά και πρακτική. Κι αυτός που θέλει να γίνει ενάρετος, είναι ανάγκη να μάθει καλά, όχι μόνο τα μαθήματα που τον κατευθύνουν στην αρετή, αλλά ν' ασκείται και στην πράξη σ' αυτά με εργατικότητα και φιλοτιμία. ΜΟΥΣΩΝΙΟΣ

Η δε αρετής κτήσις μόνη μεν συγγηράσκει, πλούτου δε κρείττων, χρησιμωτέρα δε ευγενείας εστί. Η αρετή είναι το μόνο απόκτημα που μένει μαζί μας μέχρι τα γεράματα, είναι καλύτερη από τον πλούτο και χρησιμότερη από την ευγενή καταγωγή. ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ (Προς Δημόνικο)

Αύξεται δ' αρετά, χλωραίς  εέρσαις ως ότε δένδρεον άσσει, εν σοφοίς ανδρών αερθείσ' εν δικαίοις τε προς υγρόν αιθέρα. Όπως το δέντρο μεγαλώνει στον καθαρό αέρα με τις δροσιές, έτσι και η αρετή μεγαλώνει στους σοφούς και δίκαιους ανθρώπους. ΠΙΝΔΑΡΟΣ

http://www.angelfire.com/ut2/athens5thcentury/

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΦΑΙΔΩΝ (Περί Ψυχής)

(Απόσπασμα) Εδώ ο Πλάτωνας περιγράφει τις τελευταίες ώρες του Σωκράτη στην φυλακή,   πριν την θανάτωσή του με κώνειο, και τις συζητήσεις που κάνει με τους φίλους του, με αφορμή αυτό το γεγονός. Ο ΦΑΙΔΩΝ είναι έργο στο οποίο  η συζήτηση  περνά με καταπληκτική ευκολία και απλότητα από τη ζωή στο θάνατο και αντιστρόφως, αποδεικνύοντας την συνέχεια της ζωής, την αθανασία της Ψυχής.

Που, Σωκράτη, είπε, να προσλάβουμε επωδό καλό σε αυτά, μια που εσύ, είπε, μας αφήνεις.

Μεγάλη είναι η Ελλάδα, Κέβη,  και  υπάρχουν σ’ αυτήν πολλοί αγαθοί άνθρωποι. Πολλές είναι και οι φυλές των βαρβάρων. Ανάμεσα σε αυτούς πρέπει να ερευνήσετε για έναν τέτοιον επωδό, χωρίς να τσιγκουνευτείτε ούτε χρήματα ούτε κόπους, γιατί δεν υπάρχει πράγμα  πιο σημαντικό για να ξοδεύετε χρήματα.  Πρέπει όμως να ψάχνετε και ανάμεσά σας,  γιατί ίσως δεν βρείτε άλλους να το κάνουν καλύτερα από σας.

Εντάξει, θα το κάνουμε αυτό, είπε ο Κέβης. Ας επανέλθουμε όμως εκεί που αφήσαμε  τη συζήτηση, αν σου κάνει ευχαρίστηση.

Αντίθετα, με ευχαριστεί και πολύ μάλιστα. Πώς να μην με ευχαριστεί;

Καλά τα λες, είπε.

Ξαναγύρνα όμως τώρα, είπε,  στο σημείο από το οποίο ξεκινήσαμε και λέγε. Μη μου απαντάς ωστόσο με τα λόγια που σε ρωτώ εγώ, αλλά λάβε με ως πρότυπο. Εννοώ δηλαδή ότι πέρα από εκείνη την απάντηση που έλεγα στην αρχή, εκείνη τη σίγουρη, διαβλέπω μέσα από αυτά που λέγονται τώρα μια άλλη σίγουρη εκδοχή. Αν με ρωτούσες «ποιο είναι το μέσο που, με την παρουσία του στο σώμα, θα το κάνει να είναι θερμό», δεν θα σου έλεγα εκείνη τη σίγουρη απάντηση, εκείνη την απλοϊκή, «η θερμότητα θα το κάνει», αλλά κάποιαν άλλη πιο περίτεχνη, με βάση αυτά που λέμε τώρα: «η φωτιά θα το κάνει».  Ούτε αν ρωτούσες «ποιο είναι το μέσο που, με την παρουσία του στο σώμα, θα το κάνει να νοσήσει», θα πω «η αρρώστια θα το κάνει», αλλά «ο πυρετός θα το κάνει». Ούτε πάλι στο «ποιο είναι το μέσο που, με την παρουσία του στον αριθμό, τον κάνει να είναι περιττός», θα σου απαντήσω «η περιττότητα το κάνει», αλλά «η μονάδα θα το κάνει» και ούτω καθεξής. Σκέψου λοιπόν αν καταλαβαίνεις επαρκώς τι θέλω.

Επαρκέστατα, είπε.

Απάντησε λοιπόν, συνέχισε εκείνος,  ποιο είναι αυτό που παρουσιαζόμενο στο σώμα,  θα το κάνει να είναι ζωντανό;

Η ψυχή, απάντησε.

Και έτσι είναι πάντοτε;

Πως μπορώ να το αρνηθώ; είπε εκείνος.

Οτιδήποτε επομένως κι αν έχει στην κατοχή της η ψυχή, το έχει πάντοτε πλησιάσει φέρνοντάς του ζωή;

Και βέβαια το έχει πλησιάσει, είπε.

Τι από τα δυο λοιπόν συμβαίνει; Υπάρχει κάτι αντίθετο στη ζωή ή όχι;

Υπάρχει, είπε.

Ποιο;

Ο θάνατος.

Επομένως η ψυχή ποτέ δεν θα  δεχτεί το αντίθετο από κείνο που καθ αυτή φέρει πάντοτε μέσα της, όπως έχουμε συμφωνήσει με βάση τα προηγούμενα.

Οπωσδήποτε, είπε ο Κέβης.

Για πες. Αυτό που δεν δέχεται την ιδέα του αρτίου πως το ονομάζαμε τώρα δα;

Ανάρτιο, απάντησε.

Και αυτό που δεν δέχεται το δίκαιο και εκείνο που δεν δέχεται το μουσικό;

Το ένα άμουσο, είπε, το άλλο άδικο.

Ωραία. Και αυτό που δεν μπορεί να δέχεται θάνατο, πως το αποκαλούμε;

Αθάνατο, απάντησε.

Η ψυχή λοιπόν δεν δέχεται τον θάνατο;

Όχι.

Άρα η ψυχή είναι αθάνατη;

Αθάνατη είναι.

Ωραία, είπε.  Αυτό λοιπόν ισχυριζόμαστε ότι έχει αποδειχθεί; Ή έχεις άλλη γνώμη;

Και μάλιστα πολύ ικανοποιητικά, Σωκράτη.

Για πες,  συνέχισε εκείνος, Κέβη.  Αν για το ανάρτιο ήταν αναγκαίο  να είναι ανώλεθρο, το τρία θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο εκτός από ανώλεθρο;

Πως θα μπορούσε;

Αν λοιπόν και το άθερμο ήταν αναγκαίο να είναι ανώλεθρο, κάθε φορά που κάποιος πλησιάζει το θερμό, στο χιόνι, δεν θα απομακρυνόταν το χιόνι, σώο και άλιωτο;  Το χιόνι βέβαια δεν θα χανόταν ούτε θα ανεχόταν να δεχτεί τη θερμότητα.

Σωστά μιλάς, είπε.

Το ίδιο ισχύει, φαντάζομαι, κι αν το άψυκτο  ήταν ανώλεθρο. Κάθε φορά που κάτι ψυχρό πλησίαζε στη φωτιά, αυτή ποτέ δεν θα έσβηνε ούτε θα χανόταν, αλλά σώα θα έφευγε μακριά.

Κατ’ ανάγκη, είπε.

Επομένως, με τον ίδιο τρόπο δεν πρέπει να μιλήσουμε και για το αθάνατο;  Αν βέβαια το αθάνατο είναι και ανώλεθρο, τότε θα ήταν αδύνατον  για την ψυχή, όταν την πλησιάζει  ο θάνατος, να χάνεται. Διότι, με βάση όσα ειπώθηκαν προηγουμένως, δεν θα δεχτεί τον θάνατο ούτε και θα πεθάνει, όπως ακριβώς  το τρία δεν θα είναι, είπαμε, άρτιο, ούτε πάλι το περιττό, ούτε βέβαια η φωτιά ψυχρό ούτε και η θερμότητα που βρίσκεται μέσα στη φωτιά. 

Σίγουρα.

Και τώρα λοιπόν για το αθάνατο αν βέβαια συμφωνούμε ότι είναι ανώλεθρο, τότε η ψυχή θα μπορούσε, εκτός  από αθάνατη να είναι και ανώλεθρη. Ειδάλλως μας χρειάζεται κάποιο άλλο επιχείρημα.

Ωστόσο δεν χρειάζεται, είπε, ως προς το σημείο αυτό τουλάχιστον, γιατί πολύ δύσκολα θα μπορούσε κάτι άλλο να μη δέχεται τη φθορά, αν το αθάνατο, που είναι αιώνιο,  είναι να δέχεται τη φθορά.

Ο θεός ωστόσο, φαντάζομαι, είπε ο Σωκράτης, αυτή τούτη τη μορφή της ζωής και ό,τι άλλο αθάνατο υπάρχει, όλοι θα συμφωνούν ότι δεν χάνεται ποτέ.

Όλοι βέβαια, μα τον Δία,  είπε, οι άνθρωποι, κι ακόμη περισσότερο, καθώς φαντάζομαι, οι θεοί.

Από τη στιγμή λοιπόν που το αθάνατο είναι και άφθορο,  τι άλλο θα ήταν η ψυχή, αν όντως είναι αθάνατη, παρά και ανώλεθρη;

Κατά πάσα ανάγκη.

Άρα, όταν φθάνει ο θάνατος στον άνθρωπο, το θνητό του μέρος, καθώς φαίνεται, πεθαίνει, και το αθάνατο, σώο και άφθορο, απομακρύνεται και φεύγει, παραχωρώντας  τη θέση του στον θάνατο.

Έτσι φαίνεται.

Άρα, Κέβη, είπε, η ψυχή είναι αθάνατη και ανώλεθρη περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, και πράγματι θα υπάρχουν οι ψυχές μας στον Άδη.

Δεν μπορώ, Σωκράτη, είπε,  να πω κάτι διαφορετικό απ’ αυτά ούτε να αμφισβητήσω  στο παραμικρό όσα λέγονται. Αλλά αν ο Σιμμίας από δω ή κάποιος άλλος  μπορεί να πει κάτι,  είναι σωστό να μη σιωπήσει. Γιατί δεν γνωρίζω κάποια άλλη ευκαιρία, εκτός από την παρούσα, που να μπορεί να μεταθέσει κανείς την επιθυμία να πει ή να ακούσει κάτι σχετικό με παρόμοια θέματα.

Ωστόσο, είπε ο Σιμμίας, ούτε κι εγώ έχω πια λόγο να αμφιβάλλω, με βάση τουλάχιστον όσα λέγονται. Το μέγεθος όμως των θεμάτων για τα οποία συζητάμε και η  περιφρόνηση που νιώθω για την ανθρώπινη αδυναμία με αναγκάζουν να διατηρώ  ακόμα μέσα μου κάποια αμφιβολία για όσα έχουν ειπωθεί.

Όχι μόνο, Σιμμία, είπε ο Σωκράτης, αυτά που λες είναι σωστά, αλλά και οι αρχικές υποθέσεις, έστω κι αν είναι πιστευτές, πρέπει να ερευνηθούν αναλυτικότερα. Αν μάλιστα τις διακρίνετε (μεταξύ τους) ικανοποιητικά, τότε, καθώς φαντάζομαι, θα ακολουθήσετε  τη λογική του επιχειρήματος στον μεγαλύτερο βαθμό που είναι ανθρωπίνως  δυνατόν να την ακολουθήσει κανείς. Κι αν  αυτό συγκεκριμένα γίνει σαφές,  τότε δεν θα χρειαστεί να προχωρήσετε  περισσότερο στην έρευνά σας.

Αλήθεια λες, είπε.

[σσ. Στο εντυπωσιακότατο αυτό έργο εκτός από τις πολύτιμες πληροφορίες που δεχόμαστε μέσα από τον φιλοσοφικό διάλογο, αυτό που προσωπικά με εντυπωσιάζει είναι η ηρεμία του Σωκράτη και η προθυμία του να αναπτύξει τις ιδέες του, μέσα στην φυλακή ενώ γνωρίζει ότι είναι η τελευταίες ώρες της ζωής του. Παρακάτω στο τέλος του έργου το συγκινητικό τέλους του Σωκράτη και τα τελευταία του λόγια.]

Μετά απ αυτά, ο Κρίτων  έκανε νόημα στον δούλο που στεκόταν δίπλα. Εκείνος βγήκε και γύρισε  μετά από λίγο μαζί μ αυτόν ο οποίος επρόκειτο να του δώσει  το δηλητήριο, που το έφερνε τριμμένο μέσα σε μια κύλικα.

 Όταν τον είδε ο Σωκράτης: Εντάξει, καλέ μου άνθρωπε, είπε,  εσύ που ξέρεις απ αυτά, τι πρέπει να κάνω;

Τίποτε άλλο, απάντησε αυτός, παρά να το πιείς και να κάνεις μια βόλτα, μέχρι να νιώσεις βάρος στα πόδια, έπειτα να ξαπλώσεις. Αυτό θα κάνει έτσι τη  δουλειά του. Λέγοντας αυτά, έτεινε την κύλικα στον Σωκράτη.

 Κι εκείνος την πήρε πολύ γαλήνιος, Εχεκράτη,  χωρίς να τρέμει και χωρίς να αλλάξει  το χρώμα ή την έκφρασή του. Κοιτάζοντας λοξά προς το μέρος του ανθρώπου με το συνηθισμένο ταυρίσιο βλέμμα του: Τι νομίζεις;  είπε. Με τούτο το ποτό επιτρέπεται να κάνουμε σπονδή σε κάποιον θεό ή όχι;

Σωκράτη, απάντησε αυτός, τρίβουμε ακριβώς όσο υπολογίζουμε ότι χρειάζεται για να πιεί κανείς.

Καταλαβαίνω, είπε εκείνος. Επιτρέπεται ωστόσο  και επιβάλλεται, φαντάζομαι,  να δεηθώ στους θεούς να έχει αίσιο τέλος η μετοίκηση από εδώ προς τα εκεί.  Δέομαι λοιπόν,  και είθε να γίνει έτσι.

 Αφού είπε αυτά,  χωρίς να κάνει τον δύσκολο και να δείξει αηδία, το ήπιε με μιας μέχρι την τελευταία σταγόνα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή,  οι περισσότεροι από μας είχαμε  καταφέρει να συγκρατηθούμε και να μην κλάψουμε, όταν όμως τον είδαμε να πίνει,  να το έχει πιεί, δεν μπορούσαμε άλλο. Και μένα ακόμα, χωρίς να το θέλω, με πήραν επί τόπου τα δάκρυα και,  καλύπτοντας το πρόσωπο, έκλαιγα  με την ψυχή μου για μένα όχι για εκείνον,  αλλά για την τύχη μου,  που θα έχανα έναν τέτοιο σύντροφο. Ο Κρίτων πάλι, ήδη πριν από μένα, μην καταφέρνοντας να συγκρατήσει τα δάκρυα, σηκώθηκε να βγει. Κι ο Απολλόδωρος, που ήδη από πριν δεν σταμάτησε στιγμή να κλαίει, τώρα πια άρχισε να μουγκρίζει από πόνο και οργή και τσάκιζε την καρδιά σε όλους τους παρόντες, εκτός βέβαια από τον Σωκράτη.

 Κι εκείνος: Τι είναι αυτά που κάνετε, καλοί μου άνθρωποι; Εγώ έδιωξα τις γυναίκες κυρίως γι’ αυτό, για να μην παρεκτραπούν σε τέτοια πράγματα. Έχω ακούσει μάλιστα ότι πρέπει να τελειώνει κανείς με ευχές και καλά λόγια. Ησυχάστε λοιπόν και φανείτε δυνατοί.

 Κι εμείς, όταν τον ακούσαμε, νιώσαμε ντροπή και συγκρατήσαμε τα δάκρυα. Εκείνος, αφού έκανε μια βόλτα, επειδή, είπε, βάρυναν τα πόδια του, ξάπλωσε ανάσκελα  γιατί έτσι του συνέστησε ο άνθρωπος, που συνάμα τον έπιανε κι εξέταζε κάθε λίγο τις πατούσες και τα πόδια του. Έπειτα, αφού πίεσε δυνατά την πατούσα του, τον ρώτησε αν το αισθανόταν. Εκείνος είπε όχι. Στη συνέχεια τις κνήμες κι ανεβαίνοντας προς τα πάνω μας έκανε να καταλάβουμε ότι πάγωνε  κι ότι η ακαμψία είχε αρχίσει. Τον έπιασε πάλι κι είπε ότι όταν φτάσει  μέχρι την καρδιά, τότε θα φύγει ο Σωκράτης.

Ήδη είχε αρχίσει να παγώνει  το σώμα του γύρω από το υπογάστριο. Κι εκείνος αποκαλύπτοντας το πρόσωπό του, - το είχε ήδη καλύψει μ’ ένα μαντήλι  είπε  το τελευταίο που βγήκε από το στόμα του: Χρωστάμε, Κρίτωνα, ένα κόκορα στον Ασκληπιό. Να του τον δώσετε,  μην το αμελήσετε.

 Εντάξει, είπε ο Κρίτων. Μήπως θες τίποτε άλλο;

 Στην ερώτηση του Κρίτωνα δεν απάντησε πια.  Μετά από λίγο όμως σάλεψε, κι ο άνθρωπος  τον ξεσκέπασε. Εκείνος είχε στυλώσει το βλέμμα. Βλέποντάς τον ο Κρίτων, το έκλεισε το στόμα και τα μάτια.

 Αυτό, ήταν, Εχεκράτη, το τέλος του συντρόφου μας,  ενός ανθρώπου που, όπως θα λέγαμε εμείς,  ήταν, απ’ όσους μας δόθηκε να γνωρίσουμε, ο καλύτερος του καιρού του, ο πιο φρόνιμος και δίκαιος.

http://www.angelfire.com/ut2/athens5thcentury/