Η ΑΣΤΡΙΚΗ ΛΥΡΑ ΤΟΥ ΟΡΦΕΩΣ

Κι όσο για τους Έλληνες, ούτε από τους Αιθίοπες, ούτε από τους Αιγυπτίους άκουσαν τίποτα για την αστρολογία, μα πρώτος ο Ορφέας, ο υιός του Οιάγου και της Καλλιόπης, τους την δίδαξε, όχι ολοφάνερα, μήτε διαφώτισε την ανακάλυψή του, μα συγκάλυψε τη διδασκαλία του με μαγείες και μυστήρια, για να υποβοηθήσει τους σκοπούς του.

Έφτιαξε μια λύρα και σύστησε οργιαστικές τελετές που σ΄αυτές έψαλλε τα ιερά δόγματα του και η επτάχορδη λύρα μελωδούσε συμβολικά την αρμονία των κινουμένων αστέρων. Έτσι ο Ορφέας, αναζητώντας κι αναδιφώντας σ΄αυτά τα μυστήρια, μάγευε και υποδούλωνε τα πάντα. Γιατί στην πραγματικότητα δεν επρόσεχε σ΄εκείνη τη λύρα, μήτε και φρόντιζε για τη μουσική, μα ο νους του ήταν δοσμένος στη μεγάλη λύρα του Ορφέα.. Και οι Έλληνες, για να τον τιμήσουν, δώσανε στη λύρα του θέση στον ουρανό και πολλά αστέρια ονομάζονται ΄΄Λύρα του Ορφέα΄΄.

Κι αν κάποτε δεις ή σε μάρμαρα ή σε ζωγραφιά απεικονισμένο τον Ορφέα και να κάθεται ανάμεσα στους ακροατές του σε σε στάση ανθρώπου που τραγουδεί, κρατώντας στα χέρια τη λύρα του και περικυκλωμένο από μύρια ζώα, που ανάμεσα τους είναι κι άνθρωπος και ταύρος και λιοντάρι κι άλλα παρόμοια, θυμήσου, σαν δεις αυτά, ποιο είναι το τραγούδι του, ποια η λύρα του, ποιος ο ταύρος και ποιο το λιοντάρι που ακούνε τον Ορφέα. Κι αν γνωρίζεις τα πρωτότυπα που αναφέρω, θα δεις κι εσύ ότι όλα αυτά βρίσκονται στον ουρανό.

(Λουκιανός, Περί Αστρολογίας 10)

https://hellenictheology.gr/

----------------------------------

ΟΙ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΣ ΧΡΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΥΝΑΜΗΣ ΤΟΥ ΗΧΟΥ ΗΤΑΝ ΓΝΩΣΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Ο ΟΡΦΕΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΦΟΡΜΙΓΓΑ ΘΑΜΠΩΣΕ ΤΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ, ΚΙ ΑΥΤΕΣ, ΣΑΝ ΔΙΣΚΟΙ ΕΠΕΣΑΝ ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΟΡΦΕΩΣ ΚΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ ΤΟΥ - Ο ΟΡΦΕΥΣ ΔΕΝ ΕΦΕΡΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΕΞΩ

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΧΑΡΤΑΕΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΘΑΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ

Όπως όλοι γνωρίζουμε, ανήμερα την καθαρή Δευτέρα, μια ημέρα αυστηρής νηστείας δηλαδή κάθαρσης, αναβιώνει ένα προχριστιανικό Έθιμο του οποίου έχουμε χάσει τα ίχνη και το οποίο είναι ιδιαιτέρως δημοφιλές στα μικρά παιδιά που το περιμένουν με λαχτάρα.

Πρόκειται βεβαίως για το «πέταγμα» του χαρταετού που αφ’ ενός γεμίζει τον ουρανό με κάθε λογής χρώματα και σχέδια προσφέροντας σε όλους μας ένα πολύ ευχάριστο θέαμα και αφ’ ετέρου γεμίζει από περηφάνια και χαρά, τις Ψυχές των παιδιών που βλέπουν τον αετό τους να πετάει αγέρωχος, έχοντας κατορθώσει να νικήσει την παντοδύναμη βαρύτητα της Γης!

Ίσως να μην είναι γνωστό σε πολλούς το γεγονός ότι στην εποχή της Αρχαίας Ελλάδας η εφαρμογή της αεροτεχνικής στην οποία βασίζεται η κατασκευή του Χαρταετού, βρισκόταν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Ο Αρχύτας ο Τάραντος, από τον τέταρτο αιώνα προ Χριστού, ήταν δεινός γνώστης της αεροδυναμικής και όπως φαίνεται πιθανότατα, ήταν ο πρώτος που την αποφάσισε να την εφαρμόσει, ακριβώς με την εφεύρεση του Χαρταετού.

Έχει μάλιστα διασωθεί μέχρι τις μέρες μας και κάποιο αγγείο της κλασικής εποχής, στο οποίο απεικονίζεται η παράσταση μιας κόρης που κρατάει στα χέρια της έναν Χαρταετό με το νήμα του και είναι έτοιμη να τον πετάξει (Πηγή εικόνας: https://www.hellenicaworld.com/).

Από πού προέρχεται όμως και τι θα μπορούσε να συμβολίζει αυτή η παράδοξη συνήθεια του πετάγματος που Χαρταετού, που όπως διαπιστώνουμε κάθε χρόνο, εξακολουθεί να ενθουσιάζει τους Έλληνες όλων των ηλικιών, εδώ και 2500 έτη;

Για ποιον λόγο άραγε, αφού το πέταγμα του χαρταετού αποτελεί αναμφισβήτητα μια εξαιρετικά διασκεδαστική δραστηριότητα, τελείται μία και μόνο φορά στην διάρκεια ενός ολόκληρου έτους;

Σκεφτήκαμε ποτέ αν αυτή η Ψυχική ανάταση την οποία αισθανόμαστε, όταν έχουμε καταφέρει συνήθως μετά από αρκετό κόπο, να ανυψώσουμε τον αετό μας και να τον διατηρήσουμε να «πετάει» στον ουρανό εκμεταλλευόμενος την δύναμη του αέρα, οφείλεται μόνο στο ευχάριστο θέαμα που απολαμβάνουμε ή υποδηλώνει και κάποια άλλη ανάταση;

Μήπως λοιπόν αυτό το έθιμο του πετάγματος του χαρταετού υποδηλώνει και κάποια άλλη άγνωστη Ψυχική λειτουργία που σχετίζεται με την Ψυχική μας Κάθαρση;

Για να απαντήσουμε σε αυτήν την πολλή σοβαρή ερώτηση θα πρέπει να μεταφερθούμε στην εποχή της Αρχαίας Ελλάδας, από την οποία όπως είδαμε έλκει την καταγωγή του αυτό το τόσο παράδοξο έθιμο. Στην περίπτωση αυτή θα διαπιστώσουμε ότι το πτηνό Αετός, το οποίο βεβαίως μιμείται ο Χαρταετός, αποτελεί ένα από τα πολλά σύμβολα του Διός, του πατέρα Θεών και Ανθρώπων.

Το γεγονός αυτό δεν είναι δύσκολο να ερμηνευτεί. Όλοι γνωρίσουμε ότι ο Αετός, είναι το πτηνό εκείνο που αφενός μεν πετάει πιο ψηλά, από όλα τα υπόλοιπα πτηνά του ουρανού, αφετέρου δε διαθέτει την οξυδερκέστερη όραση. Ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούμε την έκφραση «αετίσιο μάτι» για κάποιον που η όρασή του είναι πολύ ισχυρή.

Από την στιγμή όμως που ο Αετός αποτελεί ένα από τα σύμβολα του Διός, θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι αυτή η οξυδέρκεια της όρασης του Αετού, δεν αφορά μόνο στην δυνατότητα της παρατήρησης του ορατού πεδίου, αλλά από την στιγμή που εκφράζει μια θεϊκή ιδιότητα, οφείλει οπωσδήποτε να εκφράζει ακόμα και την δυνατότητα της παρατήρησης του αόρατου.

Μέσω της εικόνας του Χαρταετού μπορούμε να οδηγηθούμε σε ορισμένα πολύ χρήσιμα συμπεράσματα.

Ο Ανώτερος Εαυτός μας, συνδέεται με τον Κατώτερο,  μέσω του Νήματος που κρατάμε στο χέρι μας.  Το Νήμα αυτό, όπως είδαμε, είναι γνωστό στον εσωτερισμό  με την ονομασία «Αργυρή Χορδή».

Θα μπορούσαμε ακόμα να παραλληλίσουμε αυτήν την τόσο μυστηριακή εικόνα, με την λειτουργία των Τριών Μοιρών που γνωρίσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας.

Ο Κατώτερος Εαυτός μας είναι η ΛΑΧΕΣΙΣ  δηλαδή ο Άνθρωπος ο οποίος βρίσκεται επάνω στην Γη και πετάει τον Χαρταετό, δηλαδή κρατάει στα χέρια του το κουβάρι, το οποίο πότε τυλίγει και πότε ξετυλίγει.

Ο Ανώτερος Εαυτός μας είναι η ΚΛΩΘΩ, δηλαδή ο ίδιος ο Χαρταετός που πετάει στον Ουρανό.

Το Νήμα του Αετού, χάρη στο οποίο επιτυγχάνεται η ένωση των δύο Εαυτών, είναι η ΑΤΡΟΠΟΣ η οποία είναι υπεύθυνη για να κρατάει το Νήμα σε καλή κατάσταση και βεβαίως με κανέναν τρόπο δεν θα πρέπει να το κόψει, διότι σε μία τέτοια περίπτωση θα χανόταν για πάντα η σύνδεσή τους.

Διότι αν αυτό το Νήμα κοπεί, τότε ο Ανώτερος Εαυτός μας, όπως ακριβώς θα συμβεί και στην περίπτωση του Χαρταετού, τίθεται αυτομάτως σε κατάσταση «Εκτός ελέγχου»  και τείνει να διαλυθεί, δηλαδή να καταστραφεί πλήρως.

Το μήκος του Νήματος που θα αφήσουμε ελεύθερο θα πρέπει να είναι τόσο που θα επιτρέψει στον Αετό μας να ανέλθει σε τέτοιο ύψος στον ουρανό, ώστε να εισέλθει στην φαινομενική  ζώνη του ζωδιακού κύκλου. Διότι με αυτόν τον τρόπο και πάντοτε μέσω της χρήσης του Νήματος,  θα καταφέρουμε να έρθουμε σε επαφή με την ενέργεια των Αστερισμών!

Πρόκειται δηλαδή για μία καθαρά συμβολική και μυστηριακή διαδικασία, που όταν ο Χαρταετός βρεθεί μέσα στο ύψος της ζώνης του ζωδιακού κύκλου, μπορεί να αποκτήσει  τις ιδιότητες του Ανώτερου εαυτού μας, τις οποίες και μπορεί πλέον να μας μεταφέρει μέχρι την άκρη του Νήματος που κρατάμε στα χέρια μας.

Διαπιστώνουμε επομένως, ότι όσο απαραίτητη είναι η παρουσία του Ανώτερου Εαυτού μας για τον Κατώτερο, ακριβώς το ίδιο απαραίτητη είναι και η παρουσία του Κατώτερου Εαυτού μας για τον Ανώτερο. Ακριβώς το γεγονός αυτό υποδηλώνει η ξακουστή Εντολή του Απόλλωνα που βρίσκεται χαραγμένη με Χρυσά Γράμματα στην προμετωπίδα του Μαντείου των Δελφών «ΓΝΩΘΙΣΑΥΤΟΝ».

Διότι αυτός που κρατάει γερά το Νήμα και δεν αφήνει το Ανώτερο Εαυτό να χαθεί, είναι βεβαίως ο Κατώτερος! Επομένως και οι δύο Εαυτοί μας είναι εξίσου σημαντικοί και απαραίτητοι στην σωστή εσωτερική λειτουργία του Ανθρώπινου Όντος.

Ο Κατώτερος εαυτός, δεν αφήνει τον Ανώτερο ανεξέλεγκτο, γιατί σε μία τέτοια περίπτωση, θα βρισκόταν  ακυβέρνητος μέσα στο  Χάος του Ουρανού με αποτέλεσμα να χάσει τον Ουράνιο προορισμό του.

Αντίστοιχα, ο Ανώτερος εαυτός, δεν αφήνει τον Κατώτερο ανεξέλεγκτο, γιατί σε μία τέτοια περίπτωση, θα βρισκόταν ακυβέρνητος μέσα  στο Χάος της Ύλης με αποτέλεσμα να χάσει τον Γήινο προορισμό του. Αυτή η μυστική επικοινωνία των δύο εαυτών μας, γίνεται μέσω των ονείρων μας, χωρίς ωστόσο να γίνεται κατανοητή άμεσα ή σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και καθόλου από εμάς.

Αν λοιπόν αυτήν την Καθαρά Δευτέρα αποφασίσετε να νηστέψετε και να πετάξετε τον Χαρταετό σας, θα πρέπει είστε σε θέση πλέον να κατανοήσετε, ότι το σκίρτημα της χαράς που θα αισθανθεί η Ψυχή σας, βλέποντας τον Χαρταετό να αιωρείται περήφανος στον ουρανό, δεν θα είναι απλώς μία παιδική αντίδραση, ως αποτέλεσμα «παλιμπαιδισμού» αλλά μια πολύ περισσότερο ουσιαστική και εσωτερική αντίδραση.

Μακάρι ένα αντίστοιχο σκίρτημα να μπορούσε να βιώνει η Ψυχή μας κάθε μέρα…

Γιώργος Χαραλαμπίδης

Διαβάστε περισσότερα στο Μέρος Α΄ & Μέρος Β΄     https://www.astrology.gr/

Οπτικοακουστικό: kyrsos

------------------------------------------------
Τα Ανθεστήρια

ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΕΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

TA ΣΥΓΓΡAΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΡΦEΩΣ

Είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε τόσο τα χαμένα όσο και τα σωζόμενα συγγράμματα του Ορφέως και των ορφικών διαδόχων του.

Πάλι με βάση τις μαρτυρίες, είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι έγραψε έπη. 

Ο Παυσανίας στα «Βοιωτικά» (Λ΄, 4) αναφέρει την γνώμη, ότι ο Ορφέας ξεπέρασε τους προηγούμενους όσον αφορά την καλλιέπεια των έμμετρων λόγων («ο δε Ορφεύς εμοί δοκείν υπερεβάλετο επών κόσμω τους προ αυτού»), και τόσο πολύ έγινε ισχυρός ώστε πίστευαν ότι βρήκε τις τελετές των θεών και τους καθαρμούς για τις νόσους που προκαλούνται εξαιτίας των ανόσιων έργων («και επί μέγα ήλθεν ισχύος οία πιστευόμενος ευρηκέναι τελετάς θεών και έργων ανοσίων καθαρμούς νόσων»), και μέσα θεραπείας και αποτροπές της θείας οργής («ιάματα και τροπάς μηνιμάτων θείων»).

Η γλώσσα που είναι γραμμένα τα ορφικά κείμενα είναι μια πρόσμιξη Αττικής διαλέκτου και Αιολικής (που είναι κλάδος της Αχαϊκής). Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι την εποχή του Πεισιστράτου (6ος αιώνας), το ορφικό έργο επανεκδόθηκε. Επόμενο ήταν να μετεγγραφτούν επί το απλούστερο και στη σύγχρονη για την τότε εποχή γλώσσα.

Ο Πλάτων αναφέρεται σε ύπαρξη εκτενούς Ορφικής Γραμματείας κατά την εποχή του, τον -4ο αιώνα· «βίβλων δε όμαδον παρέχονται Μουσαίου και Ορφέως, Σελήνης τε και Μουσών εγγόνων ως φασί» (Πολιτεία, Β΄, 364e)

Αιώνες μετά, ο Ιωάννης Μαλάλας στην «Χρονογραφία» του, γράφει ότι ο Ορφέας «ο σοφώτατος και περιβόητος ποιητής», εξέθεσε «θεογονίαν και κόσμου κτίσιν και ανθρώπων πλαστουργία». Είναι σε θέση να παραθέτει ορφικούς στίχους τους οποίους θεωρεί αυθεντικούς («και άλλους δε πολλούς περί τούτου είπε στίχους ο αυτός Ορφεύς»). Επίσης, μας δίνει την πληροφορία ότι «ο δε αυτός Ορφεύς εν τη βίβλω συνέταξεν», που σημαίνει ότι θεωρεί τα συγγράμματα αυθεντικά.

Αυτά όσο και του Ερμού του Τρισμεγίστου διδάσκονταν από τους φιλοσόφους. Αναφέρει για τον Θέωνα επί παραδείγματι: «Θέων ο σοφώτατος φιλόσοφος εδίδασκε και ηρμήνευε τα αστρονομικά και τα Ερμού του Τρισμεγίστου συγγράμματα και τα Ορφέως».

Διομήδης

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο: Η ελληνική καταγωγή του Ορφέως και η σημασία της

Στο: https://www.pare-dose.net/8027

Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΟΡΦΕΩΣ ΚΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΓΝΩΣΕΩΝ ΤΟΥ - Ο ΟΡΦΕΥΣ ΔΕΝ ΕΦΕΡΕ ΤΙΣ ΤΕΛΕΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΑΠΟ ΕΞΩ

Ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης, στην «Ιστορική Βιβλιοθήκη», συμπεριλαμβάνει τον Ορφέα μεταξύ των άλλων μεγάλων μυθολόγων- θεολόγων, Όμηρο και Ησίοδο (Βιβλίο ΣΤ΄, 1.3). Σε άλλο σημείο του έργου του, μας αναφέρει τους δασκάλους του Ορφέως, που είναι οι Ιδαίοι Δάκτυλοι ή αλλιώς Ετεοκρήτες.

Πρώτοι, λοιπόν, απ’ όσους μνημονεύονται από την παράδοση, κατοίκησαν στην περιοχή της Ίδης στην Κρήτη οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, όπως ονομάστηκαν. Ετούτοι, σύμφωνα με μια παράδοση, ήταν εκατό τον αριθμό, ενώ άλλοι λένε πως ήταν μόνο δέκα που έλαβαν αυτήν την ονομασία, ισάριθμοι με τα δάκτυλα των χεριών.

Μερικοί, όμως, μεταξύ των οποίων και ο Έφορος, ιστορούν πως οι Ιδαίοι Δάκτυλοι γεννήθηκαν στην Ίδη της Φρυγίας και πως πέρασαν στην Ευρώπη με τον Μύγδονα· καθώς ήταν γόητες, επιδίδονταν στις μελωδικές φράσεις, τις τελετές και τα μυστήρια και ζώντας ένα διάστημα στη Σαμοθράκη εξέπληξαν σε μεγάλο βαθμό τους εκεί κατοίκους· την ίδια περίοδο και ο Ορφέας, προικισμένος με ξεχωριστή ικανότητα στην ποίηση και τη μελωδία, έγινε μαθητής τους και διατύπωσε (εξενεγκείν) πρώτος στους Έλληνες τις τελετές και τα Μυστήρια.
(Ε΄,64.3-4)

Οι Ιδαίοι Δάκτυλοι, σύμφωνα με τα Αργοναυτικά του Απολλώνιου του Ρόδιου, ήταν δαίμονες, γεννήματα της νύμφης Αγχιάλης (Α΄, στ. 1129). 

Σύμφωνα με τον Παυσανία, ταυτίζονται με τους Κουρήτες της θεάς Ρέας. 

Στον ορφικό ύμνο 31, αναφέρονται ως «ακόλουθοι της ορειμανούς Μητρός, φανερωτές των Μυστηρίων».

Στο παραπάνω απόσπασμα πρέπει να προσέξουμε το «εξενεγκείν», που κάκιστα αποδίδεται σε μερικές μεταφράσεις ως «έφερε». Ο Ορφεύς δεν έφερε τις τελετές και τα μυστήρια από έξω. Διότι αν έκανε εισαγωγή, θα έλεγε «εισενεγείν».

«Εξενεγκειν τελετας και μυστηρια» (ενεγκείν από το ρήμα φέρω) + πρόθεση εξ (εκ) = εκφέρω. Δηλαδή, ο Ορφεύς διατύπωσε δια κατάλληλων λέξεων, παρέθεσε, εξέδωσε, δημοσίευσε, πραγματεύτηκε, αποκάλυψε, και μαρτύρησε στα γραπτά του περί αυτών.

Σε πολλά σημεία της Ελληνικής Γραμματείας, φαίνεται ότι ο Ορφεύς δίδαξε τα Ελληνικά Μυστήρια. Για παράδειγμα, αναφέρει ο Δημοσθένης, «[…] και την απαραίτητον και σεμνήν Δίκην, ην ο τας αγιωτάτας ημίν τελετάς καταδείξας Ορφεύς παρά τον του Διός θρόνον φησί καθημένη πάντα τα των ανθρώπων εφοράν…» (Κατά Αριστογείτονος Α΄, 11).

Το ίδιο αναφέρει και ο Αριστοφάνης, «Ορφεύς μεν γαρ τελετάς θ’ ημίν κατέδειξε φόνων τ’ απέχεσθαι» (Βάτραχοι, 1032).

Ο Διόδωρος μας δίνει την πληροφορία ότι ο Ορφεύς είχε μυηθεί (και) στα Καβείρια μυστήρια:

Λένε, μάλιστα, πως όσοι μετάσχουν στα Μυστήρια γίνονται ευσεβέστεροι και δικαιότεροι και από κάθε άποψη καλύτεροι. Για αυτό και οι επιφανέστεροι από τους αρχαίους ήρωες και ημιθέους θέλησαν να μυηθούν στην τελετή· γιατί και ο Ιάσονας και οι Διόσκουροι, ο Ηρακλής, επίσης, και ο Ορφέας, αφού μυήθηκαν, πέτυχαν σε όλες τους τις εκστρατείες λόγω της εμφάνισης τούτων των θεών. (Ε΄, 49.6)

Ο Ιωάννης Μαλάλας αναφέρει στην «Χρονογραφία» του, ότι ο Ορφεύς διδάχθηκε από τον Απόλλωνα. «[…] εκ της ιδίας αυτού ενθυμήσεως ουκ εξέθετο τι ποτέ περί θεού ή της κοσμικής κτίσεως, αλλ’ είπεν ότι αιτησαμένου δια ιδίας αυτού ευχής μαθείν παρά του Φοίβου Τιτάνος ηλίου την θεογονίαν και την του κόσμου κτίσιν και τις εποίησεν αυτήν». 

Ο Πρόκλος στο υπόμνημά του «Εις τον Τίμαιον του Πλάτωνος» γράφει ότι ο Ορφεύς διδάχθηκε από την μούσα Καλλιόπη. Συνεπώς και σύμφωνα με την παράδοση, την γνώση που έλαβε ο Ορφέας, δεν την έλαβε από ανθρώπους ούτε στην Αίγυπτο. 

Έχοντας ήδη αυτή τη Γνώση, μετέβη στην Αίγυπτο. Γράφει πάλι ο ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης σχετικά με αυτό: «Αφοσιωμένος στη μόρφωσή του, αφού έμαθε όλα όσα έλεγαν οι μύθοι για τους θεούς, πήγε στην Αίγυπτο όπου έμαθε κι άλλα περισσότερα κι έγινε ο μεγαλύτερος των Ελλήνων σε θέματα θεολογίας, τελετών, ποιημάτων και τραγουδιών» (Βιβλίο Δ΄, 25.3).

Ώστε ο Ορφεύς δεν διδάχθηκε τα πάντα στην Αίγυπτο, όπως το παρουσιάζουν οι απολογητές. Όταν πήγε εκεί, είχε ήδη γνώσεις. Εκεί έμαθε περισσότερα. Αυτό διαφέρει από το να ισχυριστεί κανείς ότι πήγε στην Αίγυπτο, έμαθε, και μετά ήρθε εδώ και μας δίδαξε τα των Αιγυπτίων, σαν εμείς να μην είχαμε τίποτα.

Βέβαια, η Γνώση που βρήκε εκεί ήταν ως επί το πλείστον ελληνική. Η ιδιοποίηση της ελληνικής γνώσης από τους Αιγυπτίους και της παρουσιάσεώς της ως δικό τους επίτευγμα, θα είναι το θέμα ενός προσεχούς άρθρου. Γιατί και σε αυτό παραπληροφορούν οι απολογητές.

Προς το παρόν, πέρα από όσα γράφτηκαν παραπάνω, αρκεί να φέρω ως τεκμήριο και την άποψη του Λουκιανού: «Αιθιόπων ούτε παρ’ Αιγυπτίων αστρολογίης περί ουδέν ήκουσαν, αλλά σφίσιν Ορφεύς ο Οιάγρου και Καλλιόπης πρώτος τάδε απηγήσατο». (Περί της αστρολογίης, 8). Περί αστρονομικών θεμάτων, πρώτος μίλησε ο Ορφεύς, όχι οι Αιγύπτιοι.

Στα Αργοναυτικά, αναφέρονται δυο χωρία που μας ξεκαθαρίζουν το θέμα: Αιγύπτω ιερόν λόγον εξελόχευσα, Μέμφιν ες ηγαθέη πελάσας, ιεράς τε πόληας Άπιδος, ας πέρι Νείλος αγάρροος εσταφανώται. (στ. 44) Δηλαδή, «σου είπα και όσα ιερά λόγια εξελόχευσα στην Αίγυπτο, όταν πλησίασα στην ιερή Μέμφιδα και τις άλλες ιερές πόλεις του Άπιδος».

Τί σημαίνει το ρήμα «εξελόχευσα»; Το πρώτο συνθετικό είναι η πρόθεση «εξ» (εκ) και το δεύτερο το «ελλοχεύω». Η πρόθεση «εκ»/«εξ» δηλώνει κάτι που είναι κρυφό και γίνεται φανερό. Λέμε «εκφράζω τα συλλυπητήρια μου». Δηλαδή, βγάζω προς τα έξω αυτό που αισθάνομαι εσωτερικά. Δηλαδή, φανερώνω.

Στο λεξικό του Δ. Δημητράκου (τ. Θ΄, σ. 4387), το ρήμα «λοχεύω» έχει εννέα σημασίες. Από αυτές, οι επτά έχουν να κάνουν κυριολεκτικά με την όλη διαδικασία της γεννήσεως. Δηλαδή, με τη σύλληψη, την ώρα του τοκετού, την γέννα, και την περίοδο αμέσως μετά τη γέννα. Μόνο μια σημασία από αυτές, έχει μεταφορική έννοια και σημαίνει «παράγω, δίδω, αναδίδω». Και υπάρχει και η σημασία «ενεδρεύω», σύμφωνα με τον λεξικογράφο Ησύχιο. Τί πονηριά κάνουν οι νεοαπολογητές; Παίρνουν την κυριολεκτική σημασία του ρήματος για να πουν ότι ο Ορφέας αφού διδάχθηκε από τους Αιγυπτίους, γέννησε τον ιερό λόγο! Μα εδώ φυσικά, ο λόγος χρησιμοποιείται μεταφορικώς. Ο Ορφεύς έβγαλε από μέσα του, έδωσε, παρήγαγε, τον ιερό λόγο που ήδη είχε μυηθεί στα ελληνικά μυστήρια. Απλά, εξωτερίκευσε στους Αιγυπτίους τον ιερό λόγο που ενέδρευε ήδη μέσα του.

Σε άλλο σημείο του ίδιου έργου, αναφέρεται: «Ήδη γαρ μοι άλις καμάτων, άλις έπλετο μόχθων, ως ικόμην επί γαίαν απείριτον ηδέ πόληας, Αιγύπτω, Λιβύη τε βροτίς άνα θέσφατα φαίνων» (στ. 102). Δηλαδή, «Διότι τώρα πλέον μου είναι αρκετοί οι κόποι και οι ταλαιπωρίες που πέρασα διερχόμενος την απέραντη γη και τις πόλεις, αποκαλύπτοντας στους ανθρώπους τους θείους λόγους στην Αίγυπτο και στην Λυβύη».

Όσον αφορά τον τόπο της κύριας δράσης του Ορφέως, μας καθίσταται γνωστός από τις «Βάκχες» του Ευριπίδη, όπου λέει…

Μπορεί στου Ολύμπου τα δασιά από δεντριά φαράγγια όπου ο Ορφεύς σύχναζε κι έπαιζε την κιθάρα, με το τραγούδι εμάγευε δέντρα μαζί κι αγρίμια, Ω, Πιερία, μακάριος που σε τιμά ο Εύιος (Διόνυσος), θα’ ρθεις σ’ εσένα με χορούς, με βακχικά τραγούδια.(στ. 560- 566).

Διομήδης

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο:   Η ελληνική καταγωγή του Ορφέως και η σημασία της

Στο: https://www.pare-dose.net/8027

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΣΗΣ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ

Το ζήτημα της χρονολόγησης -όσον αφορά τα πρόσωπα της μυθολογίας, είναι δύσκολο ήδη από τα χρόνια του Διόδωρου του Σικελιώτη.

Ο ίδιος γράφει:

Δεν αγνοώ πως όσοι συντάσσουν αρχαίες μυθολογίες συμβαίνει να δυσκολεύονται πολύ κατά τη συγγραφή. Επειδή λόγω της αρχαιότητάς του το σχετικό υλικό είναι δυσεύρετο, οι γράφοντες βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση, ενώ ταυτόχρονα καθώς η χρονική του τοποθέτηση δεν επιδέχεται ακριβή έλεγχο, κάνει τους αναγνώστες να περιφρονούν τα ιστορούμενα. Επί πλέον, η ποικιλία και το πλήθος των ηρώων, ημιθέων και των άλλων ανδρών που πρέπει να γενεαλογηθούν κάνουν σχεδόν ανέφικτη την αφήγηση. Μα το μεγαλύτερο και πιο εξωφρενικό εμπόδιο απ’ όλα είναι πως συμβαίνει εκείνοι που ανέγραψαν τα αρχαιότατα γεγονότα και μυθολογίες να μην συμφωνούν μεταξύ τους.
(Ιστορική Βιβλιοθήκη, Βιβλίο Δ΄, 1.1)

Διομήδης

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο: Η ελληνική καταγωγή του Ορφέως και η σημασία της

Στo: https://www.pare-dose.net/8027

Η ΘΡΑΚΗ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΟΡΦΕΩΣ

Ο Ορφέας είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο σε αυτό που λέμε Ελληνική Παράδοση. Ο Πρόκλος αναφέρει ότι «άπασα γαρ η παρ’ Έλλησι θεολογία της Ορφικής εστί Μυσταγωγίας έκγονος». Και όπως ασφαλώς θα γνωρίζουμε, ολόκληρο το οικοδόμημα του Ελληνικού Πολιτισμού θεμελιώνεται στην Ελληνική λατρεία. Και αυτή δεν είναι κάτι άλλο παρά ο τρόπος θέασης του βίου, της φύσεως και του παντός. Δηλαδή, η Ελληνική Θεολογία. 

Η Θράκη κατά την εποχή του Ορφέως, εκτείνονταν σε μια πολύ ευρύτερη περιοχή από την σημερινή.
Ας δούμε κάποιες πληροφορίες σχετικά με τη Θράκη, από το παλαιό γεωγραφικό λεξικό του Ν. Λορέντη…

Κατά τους αρχαιοτάτους χρόνους υπήρχον τα όρια και η έκτασις της χώρας ταύτης αμυδρώς προσδιωρισμένα· παρ’ Ομήρω εκλαμβάνεται υπό τούτο το όνομα όλη η επέκεινα της Θεσσαλίας εκτεινομένη χώρα της Ευρώπης επί της οποίας αναφέρει ο ποιητής ως ίδια μέρη την Πιερίαν, Ημαθίαν και Παιονίαν, κατοικούμενα υπό των Παιόνων και Κικόνων. Ο δε Ηρόδοτος συγκαταριθμεί μεταξύ των εθνών της Θράκης τους Γέτας και Δάκας· κατά Στράβωνα, Σκύλακα και Πλίνιον, εκτείνετο η Θράκη από τον Ίστρον ποταμόν έως του Στρυμόνος· εκατωκείτο δε το πάλαι η Θράκη από πολλούς κατ’ ιδίαν λαούς, έχοντας ίδια έθιμα και νόμους παραλλάττοντας προς αλλήλους.
(σ. 208)

Άρα, όταν οι αρχαίοι μιλάνε για «Θράκη», αναφέρονται σε μια πολύ ευρύτερη περιοχή από αυτήν που καταλαβαίνουμε σήμερα.

Είμαστε στην πολύ ευχάριστη θέση να διαθέτουμε αρχαία κείμενα που μας δίνουν πληροφορίες τόσο για την ακριβή περιοχή γέννησης του Ορφέως, όσο και την καταγωγή, αλλά και τον τόπο δράσης του.

Διομήδης

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο: Η ελληνική καταγωγή του Ορφέως και η σημασία της

Στo: https://www.pare-dose.net/8027

ΕΞΩΓΗΙΝΗ ΖΩΗ - ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ

Είναι γεγονός πως πολλοί Έλληνες φιλόσοφοι, που ήταν και αστρονόμοι συγχρόνως, πίστευαν πως η Γη δεν είναι η μοναδική κατοικία λογικών όντων. Και ήταν καταπληκτική η πρωτοτυπία σκέψεως και ευφυΐα των Ελλήνων της εποχής εκείνης.

Ο Αναξίμανδρος βεβαίωνε πως οι κόσμοι μπορούσαν να δημιουργηθούν και να καταστραφούν, κάτι που διαπιστώνουμε σήμερα.

Ο Αναξαγόρας πίστευε πως η Σελήνη κατοικείται, δίδασκε μάλιστα πως «αόρατοι σπόροι ζωής», από τους οποίους προέρχονται όλα τα ζωντανά όντα υπάρχουν σε ολόκληρο το Σύμπαν. Ο Αναξαγόρας δηλαδή ήταν ο δημιουργός της θεωρίας της «πανσπερμίας» που προτάθηκε και στην εποχή μας ακόμη από πολλούς επιστήμονες που προσπαθούσαν να εξηγήσουν τον τρόπο δημιουργίας ζωής στον πλανήτη μας.

Οι Επικούρειοι δίδασκαν πως στο διάστημα υπήρχαν πολλοί κατοικήσιμοι κόσμοι, παρόμοιοι με την Γη.

Και άλλοι ακόμη Έλληνες φιλόσοφοι δίδασκαν πως υπάρχει ζωή σε άλλα άστρα, όπως ο Ανάξαρχος, που αναφέρει ο Πλούταρχος, ότι μιλούσε προ του Μ. Αλεξάνδρου «περί πολλών κόσμων». 

Τότε ο Αλέξανδρος δάκρυσε γιατί σκεπτόταν πως «επί απείρων όντων στον κόσμον, δεν ήδυνήθη ακόμη να κατακτήσει τoν ένα και μόνον, τον παρόντα». 

Αργότερα τους Έλληνες αντέγραψαν οι Ρωμαίοι και ιδίως ο Λουκρήτιος που στο ποίημα του «Περί Φύσεως των πραγμάτων» αναφέρει: «Η Φύση δεν είναι μοναδική στον ορατό κόσμο. Πρέπει να πιστεύουμε πως σε άλλες περιοχές του διαστήματος υπάρχουν και άλλες γαίες, κατοικημένες από άλλους ανθρώπους και άλλα ζώα».

---------------------------------------

Η ΑΣΤΡΟΒΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΠΑΝΣΠΕΡΜΙΑΣ

ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΣ ΓΗΣ - ΑΝΘΡΩΠΟΓΕΝΕΣΗ - ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ 

Ο ΤΡΑΓΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΙΑΣΟΝΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΗΔΕΙΑΣ

Η Μήδεια ήταν κόρη του Βασιλιά της μυθικής Κολχίδας Αιήτη, γιού του Ηλίου, και της κόρης του Ωκεανού, Ιδυίας. Η Κολχίδα τοποθετείται στις ανατολικές ακτές της Μαύρης θάλασσας, στη σημερινή Γεωργία. Εκεί, έπρεπε να ταξιδέψει ο Ιάσονας για να φέρει το χρυσόμαλλο δέρας στην πατρίδα του την Ιωλκό, ώστε να πάρει πίσω τον θρόνο που του ανήκε, από τον σφετεριστή θείο του, Πελία.

Όταν έφτασε μαζί με το πλήρωμά του, τους Αργοναύτες, στο βασίλειο του Αιήτη και τον είδε η Μήδεια, αμέσως τον ερωτεύτηκε, κι έβαλε σκοπό της ζωής της να τον βοηθήσει, ώστε να μην πάθει κανένα κακό.

Ο Απολλώνιος Ρόδιος στα Ἀργοναυτικά του περιγράφει με πάρα πολύ γλαφυρό τρόπο τις σκέψεις της Μήδειας:

«Ας πάει να χαθεί η ντροπή, ας πάει να χαθεί η δόξα, εκείνος να σωθεί με τη βοήθειά μου κι ας πάει ύστερα να μείνει όπου ποθεί η καρδιά του. Κι εγώ είθε να πέθαινα την ίδια μέρα που αυτός θα τελείωνε τον άθλο…»

(Ἀργοναυτικά, Γ΄, 785-789).

Ο Αιήτης, όταν ο Ιάσονας του ζήτησε το δέρας, απάντησε πως θα του το δώσει αν φέρει εις πέρας κάποιες δοκιμασίες. Η κόρη του, γνωρίζοντας πως είναι παγίδα, αποφάσισε να τον βοηθήσει, κρυφά, φυσικά, απ’ τον πατέρα της. Έτσι, μιάς και ήταν μάγισσα, έφτιαξε ένα μαγικό φίλτρο που θα τον έκανε άτρωτο, και τον συνάντησε στον ναό της Εκάτης, την οποία υπηρετούσε ως ιέρεια, για να του το δώσει, μαζί με συγκεκριμένες συμβουλές.

Όση ώρα τον περίμενε, ο νους της δεν είχε άλλες σκέψεις πέραν του Ιάσονα και «…παρόλο που τραγουδούσε, κανένα τραγούδι δεν της έδινε χαρά για πολύ, αλλά σαστισμένη άρχιζε άλλο, ούτε μπορούσε να κοιτάξει με ηρεμία την ομάδα των υπηρετριών της, παρά έστρεφε το πρόσωπο και στύλωνε το βλέμμα πέρα στον δρόμο. Κάθε τόσο η καρδιά στα στήθη της αναπηδούσε, όποτε καταλάβαινε ν’ ακούει να ζυγώνει ήχος ποδοβολητού ή του ανέμου.» (Ἀργ. Γ΄, 948-955)

Όταν φάνηκε ο Ιάσονας, «…ήταν όπως ο Σείριος σηκώνεται πάνω από τον Ωκεανό, που ανατέλλει ωραίος και λαμπρός στην όψη, φέροντας όμως στα κοπάδια συμφορά μεγάλη. Έτσι ωραίος να τον βλέπεις ήρθε κι ο γιος του Αίσονα, αλλά με την εμφάνισή του έφερνε τις έγνοιες του δεινού πάθους. Η καρδιά της έπεσε από τα στήθη, κι αχλή της σκέπασε τα μάτια, ενώ θερμή κοκκινάδα κάλυψε τα μάγουλά της· τα γόνατά της δεν είχαν δύναμη να πάνε ούτε πίσω ούτε μπροστά, αλλά τα πόδια της ριζώσανε στη γη.» (Ἀργ. Γ΄, 957-965).

Η Μήδεια είχε ερωτευτεί παράφορα τον Ιάσονα: «…μπορούσε να του βγάλει από τα στήθη της μέσα την ψυχή της όλη και να του τη δώσει, αν αυτή ήταν η επιθυμία του· τόσο υπέροχα ο Έρωτας άστραφτε με φλόγα γλυκιά απ’ το ξανθό κεφάλι του γιου του Αίσονα κι αιχμαλώτιζε τη λάμψη των ματιών της, και μέσα της η καρδιά της θερμαινόταν κι έλιωνε, όπως λιώνει γύρω απ’ τα ρόδα η δροσιά σαν τη ζεστάνει το φως του πρωινού.» (Ἀργ. Γ΄, 1015-1021) Αλλά κι αυτόν, «…στα δάκρυα της κόρης, ολέθριος έρωτας τον κατέβαλε…» (Ἀργ. Γ΄ 1077-1078).

Πράγματι, η Μήδεια βοήθησε τον Ιάσονα να πραγματοποιήσει τους άθλους, να κλέψει το δέρας και να φύγει κρυφά από την Κολχίδα, παίρνοντάς τη μαζί του. Της είχε ήδη ορκιστεί πως θα την παντρευτεί και πως θα είναι μαζί της για πάντα. Ωστόσο, μετά από πολλές περιπέτειες στην Ιωλκό, ο Ιάσονας εκδιώχθηκε απ’ το βασίλειό του και εγκαταστάθηκε με τη σύζυγό του στην Κόρινθο, υπό την προστασία του βασιλιά της, Κρέοντα. Επί δέκα χρόνια, όλα κυλούσαν ομαλά. Μάλιστα, το ζευγάρι απέκτησε και δύο γιούς. Τότε ήταν, όμως, που ο Κρέοντας πρότεινε στον Ιάσονα να παρατήσει τη Μήδεια που ήταν μάγισσα και να παντρευτεί την κόρη του τη Γλαύκη. Εκείνος, ξεχνώντας τις υποσχέσεις του προς τη γυναίκα του, δέχτηκε την πρόταση κι εγκατέλειψε τη Μήδεια, η οποία αφότου προσπάθησε μάταια να του υπενθυμίσει τους όρκους που της είχε δώσει, τον μέμφθηκε σκληρά για την αχαριστία και τη σκληρότητά του.

Έτσι, αποφάσισε να τον εκδικηθεί: πρώτα έστειλε στη Γλαύκη ένα πέπλο, γαμήλιο δήθεν δώρο, το οποίο όταν φόρεσε έπιασε φωτιά και σκοτώθηκε μαζί με τον πατέρα της που προσπάθησε να τη βοηθήσει. Στη συνέχεια, για να πονέσει όσο γίνεται περισσότερο τον Ιάσονα, σκότωσε τα παιδιά τους. Μετά από τα αποτρόπαια αυτά εγκλήματα δραπέτευσε από την Κόρινθο και κατέφυγε στην Αθήνα, όπου έγινε γυναίκα του βασιλιά Αιγέα, όταν του υποσχέθηκε πως, χάρη στα μαγικά της, θα αποκτήσει διάδοχο.

Αυτός ήταν ο τραγικός μύθος του Ιάσονα και της Μήδειας, που επαναλαμβάνει για ακόμη μια φορά στην ελληνική μυθολογία πως η άμετρη αγάπη καταλήγει σε άμετρο μίσος και πως η αχαριστία κι η σκληροκαρδία τιμωρούνται πάντα βάναυσα.

Του Στέλιου Δουλγέρη,

https://www.offlinepost.gr/

--------------------------------------------

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΜΗΔΕΙΑΣ

ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ & Ο ΔΡΑΚΟΣ

Η ΑΛΛΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΤΗΣ ΜΗΔΕΙΑΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΟΥ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΟΥ - ΜΑΝ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

Μουσική: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΙΟΝΑΣ - Στίχοι: ΜΙΜΗΣ ΘΕΙΟΠΟΥΛΟΣ 

Deppy 2

ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ & Ο ΔΡΑΚΟΣ

ΟΡΦΕΩΣ ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ

Η Μήδεια μόνη απ' όλους με ακολουθούσε και φθάνοντας μαζί στα περιφράγματα και στην ιερή διαμονή, άρχισα λάκκο πλατύ στο έδαφος να σκάβω τριπλό, σε τρεις σειρές. Κι ευθύς στο λάκκο σώριασα κλαδιά από άρκευθο ξερή, κέδρο, ράμνο αγκαθερή και ιτέα κλαίουσα, και μέσα στο λάκκο άναψα φωτιά. Μα και η Μήδεια πολλά φάρμακα μου έφερνε, που εκείνη τα ήξερε και τα έπαιρνε από τα κιβώτια που ήταν στο μυρωμένο άδυτο, Κι έπειτα έπλασα κριθαρόπιτες και τις έβαλα σε κάνιστρα και ρίχνοντάς τες στη φωτιά, πρόσφερα θυσία.

Κι εκείνες γοργά υπάκουσαν διασχίζοντας τους άδειους τόπους του αγέλαστου βαράθρου, η Τισιφόνη δηλαδή, η Αληκτώ κι η θεία Μέγαιρα, κρατώντας δαυλούς ξερών πεύκων με φλόγα φονική, ενώ άρπαζε φωτιά ο λάκκος και βρυχόταν το ολέθριο πυρ. Μια σκοτεινή φλόγα υψώθηκε, ακολουθούμενη από στήλη καπνού και ξαφνικά μέσα απ' τη φλόγα πρόβαλαν δεινές μορφές του Άδη, φρικιαστικές, σκληρές κι απρόβλεπτες. Γιατί η μία είχε σώμα σιδερένιο, την οποία οι θνητοί αποκαλούν Πανδώρα και μαζί μια θυελλώδης έφθανε μορφή τρικέφαλη, τέρας ολέθριο στην όψη, απέθαντο, η Εκάτη δηλαδή, η κόρη του Ταρτάρου. Στον έναν ώμο της αριστερά άλογο καθόταν με μεγάλη χαίτη, και δεξιά μια σκύλα με όψη λυσσασμένη, ενώ στη μέση ένας όφις αγριωπός στα χέρια πάλι κρατούσε ξίφη με λαβές.

Έτσι από τη μια η Εκάτη και απ' την άλλη η Πανδώρα, στροβιλίζονταν γύρω από το λάκκο κυκλικά, συνοδευόμενες απ' τις Ποινές. 

Και ξαφνικά φάνηκε το σώμα της Αρτέμιδος, που φρουρός ήταν. Πυρσούς κρατούσε από πεύκα στα χέρια κι ατένιζε τον ουρανό. Τα σκυλιά της κουνούσαν φιλικά την ουρά τους, ενώ τα μάνταλα στις βαριές αμπάρες λύνονταν και άνοιγαν του δυνατού τείχους οι ωραίες πύλες, αφήνοντας να φανεί το λαμπρό άλσος. 

Τότε πέρασα το κατώφλι, ενώ η Μήδεια, του Αιήτη κόρη, και ο λαμπρός γιος του Αίσονος, γρήγορα ακολουθούσαν με τους Τυνδαρίδες, μαζί και ο Μόψος. Μα όταν φάνηκε από κοντά η ωραία βαλανιδιά, 995 το κρηπίδωμα του ξενίου Διός και η βάση του βωμού, κούνησε το κεφάλι του ο δράκοντας- συρόμενος ελικοειδώς έξω από τις απρόσιτες κρύπτες του-και το γένι του το βλοσυρό, ενώ τρομακτικό έκανε σφύριγμα. 

Δονήθηκε ο αιθέρας και τα δένδρα τρανταζόμενα από την ρίζα, κραδαίνονταν πέρα-δώθε με θόρυβο και αντηχούσε το σκιερό άλσος. Τρόμος κατέλαβε τους εταίρους και μένα και μόνον η Μήδεια παράμερα στεκόταν με ατάραχη καρδιά και στήθη και μάζευε με τα χέρια της κομμάτια από ολέθριες ρίζες. 

Και τότε αμέσως κούρδισα της φόρμιγγας την θεία φωνή κι από την υπάτη της λύρας χορδή, άρχισα να κρούω και με βαριά και σιγαλή φωνή κάτω από τα χείλια να αναπέμπω ύμνο, γιατί τον ύπνο καλούσα, βασιλιά θεών κι ανθρώπων όλων να έλθει και να μαλακώσει τη μανία του ισχυρού δράκοντα. Κι εκείνος αποκρινόμενος ήλθε στην Κυτηίδα γη κοιμίζοντας τα γένη των ανθρώπων που ολημερίς μοχθούν και των ανέμων τις δυνατές πνοές και τα κύματα του πόντου και τις πηγές των αενάων υδάτων και τα ρεύματα των ποταμών μα και τα πουλιά και τα ζώα, όσα ζουν και έρπουν τα διαπέρασε όλα κοιμίζοντάς τα κάτω από τις χρυσές φτερούγες του.

Κι έφθασε τέλος στην ολάνθιστη χώρα των σκληρών Κόλχων κι ευθύς υπνηλία βαθιά, όμοια με θάνατο, κατέλαβε τα μάτια του πελώριου δράκοντα και αναπαύοντας τη μακριά ράχη του στη γη, απίθωσε ανάμεσα στις φολίδες το βαρύ κεφάλι του. Θαμπώθηκε η Μήδεια η κακοπαντρεμένη με το θαύμα αυτό και 1020 τρέχοντας στον έξοχο γιο του Αίσονα, του έδινε θάρρος, παρακινώντας τον να αρπάξει από τον κορμό του δέντρου το χρυσόμαλλό δέρας. Κι εκείνος συγκατένευσε και παίρνοντας το μέγα δέρας, γύρισε στο πλοίο.

Χάρηκαν πολύ οι ήρωες Μινύες και ύψωσαν στα χέρια προς στους αθάνατους θεούς που διαμένουν ψηλά στον πλατύ ουρανό. Μαζεμένοι γύρω από το δέρας, το θαύμαζαν.

Κωπηλατώντας μέρα και νύκτα σε δυο τέτοια τριμερή διαστήματα του χρόνου, φθάσαμε στο πόρο του Βοός...

ΟΡΦΕΩΣ ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ 

-----------------------------------

ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ

ΙΑΣΩΝ Ο ΜΟΝΟΣΑΝΔΑΛΟΣ

ΘΕΟΦΑΝΩ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ 

Ο ΦΡΙΞΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗ ΕΠΙ ΟΧΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥ - ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΕΝΑΛΙΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Ο ΟΡΦΕΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΦΟΡΜΙΓΓΑ ΘΑΜΠΩΣΕ ΤΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ, ΚΙ ΑΥΤΕΣ, ΣΑΝ ΔΙΣΚΟΙ ΕΠΕΣΑΝ ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ

ΟΡΦΕΩΣ ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ

Μα όταν η Μήδεια άφησε κρυφά του Αιήτη το παλάτι κι ήλθε στο δικό μας πλοίο, τότε σκεφτόμαστε με τι τέχνασμα το χρυσόμαλλο δέρας να αρπάξουμε από την ιερή βαλανιδιά, αφού φθάσουμε ως εκεί. Εύκολα μας φαίνονταν στο νου μας, αλλά κανείς δεν ήξερε τον ανέλπιστο αγώνα, γιατί μεγάλο πράγματι έργο θα έπεφτε στους ώμους των ηρώων όλων και θα πρόβαλε ο πυθμένας των κακών.

Γιατί μπροστά απ' του Αιήτη το παλάτι και από το όμορφο ποτάμι, υπήρχε μακρύ περίφραγμα γύρω, εννιά οργίων, που φρουρούνταν με πύργους και ογκόλιθους καλοπελεκημένους, περιβαλλόμενο με επτά κύκλους, κι είχε ακόμη τρεις πελώριες χαλκόδετες πύλες και μαζί με αυτές υψωνόταν τείχος που περιβαλλόταν από χρυσές επάλξεις, Σε κάθε παραστάτη των πυλών μια βασίλισσα διακρίνεται από μακριά να στέκει, ανάβοντας τη φλόγα του πυρός, κι αυτήν οι Κόλχοι εξιλεώνουν ως θορυβώδη Αρτέμιδα, φύλακα της πύλης.

Φοβερή είναι στα μάτια του ανθρώπου και τρομερή στα αυτιά τους, αν βέβαια δεν έχει στις ιερουργίες μυηθεί και στις καθαρτήριες τελετές, τους καθαρμούς δηλαδή που η ιέρεια και μυημένη Μήδεια έκρυβε, αυτή η κακοπαντρεμένη, μαζί με τις Κυτιάδες κόρες, Ούτε ποτέ ντόπιος κανείς απ' τους θνητούς εισχώρησε μέσα σε εκείνη την οδό, μα ούτε και ξένος το κατώφλι πέρασε, γιατί παντού τους εμποδίζει η φοβερή Θεά, η κυβερνήτρια, που προκαλεί λύσσα με τα σκυλιά της, που έχουν πύρινα μάτια.

Και στον έσχατο μυχό του περιφράγματος υπάρχει άλσος σκιερό με θαλερά δένδρα, όπου πολλές δάφνες βρίσκονται και κρανιές και θεόρατα πλατάνια και χαμηλά, ανάμεσα στις ρίζες, υπάρχουν βότανα και θάμνοι, δηλαδή ασφόδελος και κλύμενο κι αδίαντος ευωδιαστός, σπάρτο και κάππαρη, ιεροβοτάνη κι ανεμώνη, όρμινο και αγριοκάρδαμο, κυκλάμινο ιώδες, λεβάντα, παιονία και πολύκνημο με τα πολλά κλαδιά. επίσης μανδραγόρας, λιβανόχορτο και εύθραυστο δίκταμνο, αρωματικός κρόκος και κάρδαμο. εκεί ακόμη ήταν χαμομήλι, σμίλακας, λεοντοπόδιο και μαύρη παπαρούνα, αλκεία, κάρπασο και πάναξ, ακόνιτο κι άλλα φυτά πολλά, δηλητηριώδη, που βγαίνουν απ' τη γη.

Στο μέσον του πυκνού άλσους μια όμορφη βαλανιδιά με πανύψηλο κορμό άπλωνε γύρω τα κλαδιά της και στα ψηλά κλωνάρια της το χρυσόμαλλο δέρας κρεμόταν δεξιά κι αριστερά, φρουρούμενο από δράκο φοβερό, τέρας ολέθριο για τους θνητούς, απερίγραπτο, αστράφτοντας με χρυσές φολίδες και το φυλάει, ανεβοκατεβαίνοντας από τη ρίζα στον κορμό με φοβερές κινήσεις ως το δέρας, όντας το φόβητρο του υποχθονίου Διός. Έτσι συνεχώς το φρουρεί, γι ' αυτό κι ακοίμητος μένει, στρέφοντας τα άκρα των βλεφάρων γύρω από τα γαλανά του μάτια.

Αφού ακούσαμε τούτη την αλήθεια, το πώς είναι, καθώς και για τη Μουνυχία Εκάτη και τη φρουρά του δράκοντα και όλα όσα η Μήδεια μας είπε καθαρά, ζητούσαμε μια απροσδόκητη διέξοδο του επίμοχθου άθλου, πώς δηλαδή εξευμενίζοντας να πείσουμε την Αγροτέρα και πώς στο πελώριο θηρίο να φθάσουμε και, παίρνοντας το δέρας, να γυρίσουμε στην πατρική μας γη.

Και τότε ο Μόψος φώναξε τους ήρωες όλους (εμπνεόμενος γι ' αυτά από τη μαντοσύνη του) να με παρακαλέσουν να εξιλεώσω την Αρτέμιδα, καθώς αυτοί θα επιδίδονταν στον άθλο, και να πλανέψω το υπερήφανο θηρίο. Πράγματι, εκείνοι, πλησιάζοντας γύρω, με παρακαλούσαν. Μα εγώ κάλεσα τον Αισονίδη να ορίσει δυο άνδρες κραταιούς, τον ιπποδαμαστή Κάστορα και τον έξοχο Πολυδεύκη τον πυγμάχο, μαζί και τον Αμπυκίδη Μόψο, για να τελειώσουν το έργο.

ΟΡΦΕΩΣ ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ

----------------------------------------

ΘΕΟΦΑΝΩ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ