ΚΑΛΟ ΤΡΙΕΣΠΕΡΟ - ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

ΤΟ «ΤΡΙΕΣΠΕΡΟΝ» ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΜΕ ΤΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΤΗΝ ΝΥΚΤΑ ΤΗΣ 21ης ΠΡΟΣ ΤΗΝ 22α ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ, ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΔΗΛΑΔΗ ΝΥΚΤΑ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΟΡΥΦΩΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΔΟΤΗ ΗΛΙΟΥ ΤΗΝ ΝΥΚΤΑ ΤΗΣ 24ης ΠΡΟΣ 25η, ΟΤΑΝ Η ΗΜΕΡΑ ΕΧΕΙ ΗΔΗ ΜΕΙΝΕΙ «ΣΤΑΣΙΜΗ» ΕΠΙ 3 ΗΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΕΙ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ.

ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΉΛΙΟΥ ΑΠΟ ΙΧΩΡ ΚΑΙ ΑΣΤΡΟΣΚΟΝΗ, ΠΙΕΙΤΕ ΔΡΟΣΕΡΟ ΝΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΗΝΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ. Η ΜΑΚΡΑΙΩΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ, ΕΛΗΞΕ...!!!

ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ !!!

"ΟΥΛΕ ΤΕ ΚΑΙ ΜΑΛΑ ΧΑΙΡΕ, ΘΕΟΙ ΔΕ ΤΟΙ ΟΛΒΙΑ ΔΟΙΕΝ !!!"

ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ, ΟΙ ΔΕ ΘΕΟΙ ΝΑ ΣΟΥ ΔΙΔΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΑ.

ΚΑΛΟ ΤΡΙΕΣΠΕΡΟ - ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ «ΤΡΙΕΣΠΕΡΟΝ» ή ΗΛΙΟΥΓΕΝΝΑ

21η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ - Η ΧΕΙΜΕΡΙΝΗ ΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ (ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΓΝΩΣΤΙΚΗΣ ΝΟΗΣΗΣ)

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΖΟΜΑΣΘΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΕΠΟΧΩΝ;

Πολλοί από εμάς περιμένουμε τον «από μηχανής θεό» να έλθει να μας βγάλει από το αδιέξοδο.
Η σύγχρονη ζωή έχει καταντήσει ανυπόφορη, και η Ελλάδα μας βάλλεται από παντού, κυρίως σε Εθνικά ζητήματα.
Βαλλόμεθα από παντού όσον αφορά την Ιστορία μας, την πολιτιστική μας κληρονομιά, την ακεραιότητα της Ιεράς Πατρίδος μας. 

Όμως, εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά; Τιμούμε τους προγόνους μας; Τα Ιερά Σύμβολά μας; Δεχόμασθε έναν πνευματικό πόλεμο εδώ και χρόνια.
Τι έχουμε κάνει για την πνευματική μας ανάνηψη-ανάσταση; Γιατί δεν παραδειγματιζόμασθε από τους Έλληνες των παλαιών εποχών;

Ποιος γνωρίζει ότι τα Επιγράμματα και τα ποιήματα κρύβουν μυστικά που εύκολα μας αποκαλύπτουν ποιοί είμασθε, πού πορευόμασθε και πώς πρέπει να συνεχίσουμε την Μεγάλη Πορεία μας;

Ο αείμνηστος Άγγελος Σικελιανός στα αθάνατα ποιήματά του έγραψε ότι: «Όμπρός να σηκώσουμε τον Ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα». Για να σηκωθεί ο Ήλιος πάνω απ’ την Ελλάδα (είναι αλληγορικό το νόημα καθώς βλέπετε) χρειάζεται: ΕΝΟΤΗΤΑ – ΟΜΟΝΟΙΑ – ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ!

Μελετήστε, ευθύς,  και αναδιοργανωθείτε. Διδάξτε στα παιδιά σας, στους φίλους σας ΕΛΛΑΔΑ! Ελλάς σημαίνει θεϊκή έδρα, διότι: ΕΛ (Πελασγικά) = ψηλά, Ήλιος, Θεός και ΛΑΑΣ = πέτρα, θρόνος οπότε: ΕΛ – ΛΑΣ = θεϊκή έδρα (θρόνος). 

ΣΑΛΑΜΙΣ  - 480

Την ημέρα της ναυμαχίας τελούντο τα Ιερά Ελευσίνια Μυστήρια και πιστεύω ότι αυτό είναι μία μεγάλη απόδειξη της επέμβασης των θεών των Ελλήνων υπέρ των παιδιών τους! «Σύννεφα» που πετούσαν, «σύννεφα» όπου μέσα τους ακούγονταν η λέξις «Ίακχος-Διόνυσος» και φοβερή βοή κ.λπ., τα οποία αναφέρει ο Ηρόδοτος στην «Ιστορία» του, στο βιβλίο Η΄ (Ουρανία). Περίεργο είναι και το γεγονός ότι, την ώρα που ανέτειλε ο Ήλιος, έγινε τρομερός σεισμός. Οι Έλληνες, όμως, δεν φοβήθηκαν γιατί γνώριζαν ότι ήταν η τελευταία ημέρα των Ελευσινίων Μυστηρίων, τα οποία τελούντο ακριβώς απέναντι της Σαλαμίνος, στην Ελευσίνα.

Ο Ηρόδοτος μας αναφέρει για την νυκτερινή επίσκεψη του Μνησίφιλου, «ανδρός Αθηναίου», στο πλοίο του Θεμιστοκλέους και έδωσε οδηγίες στον ίδιο και στον Αρχιναύαρχο, τον Σπαρτιάτη Ευρυβιάδη. Ο Ηρόδοτος λέγει πως ο Μνησίφιλος «και άλλα προστιθείς πολλά», τα οποία, δυστυχώς, δεν γνωρίζουμε.

Ο «Παιάν» των Ελλήνων αντικατοπτρίζει την ουράνια-θεϊκή καταγωγή τους: «Ω παίδες Ελλήνων Ίτε, Ελευθερούτε πατρίδ’ ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη θήκας τε προγόνων. Νυν υπέρ πάντων αγών».
Ερμηνεία: «Ω τέκνα των Ελλήνων προχωρείτε, ελευθερώστε την πατρίδα, ελευθερώστε τα παιδιά, τις γυναίκες, τα ιερά των πατρώων θεών, τους τάφους των προγόνων. Τώρα πάνω από όλα ο αγών».

Αυτές τις μνήμες πρέπει να αφυπνίσουμε αγαπητοί μου και αγαπητές μου!

Οι μεμυημένοι, γνώριζαν τον περίφημο χρησμό-οδηγία ο οποίος έλεγε: «Αλλ’ όταν Αρτέμιδος χρυσοφόρον ιερό αυτήν νησί γεφύρωσι και ειναλίην Κυνόσουραν, ελπίδι μαινομένη λιπαράς πέρσαντες Αθήνας, διά δίκη σβέσσει κρατερόν Κόρον, Ύβριος υιόν, χαλκός γαρ χαλκώ συμμίξεται, αίματα δ’ Άρης πόντον φοινίξει. Τότ’ ελεύθερον Ελλάδος ήμαρ  Ευρύοπα Κρονίδης επάγει και Πότνια Νίκη».

Ερμηνεία: «Αλλά, όταν της Αρτέμιδος το ιερό αυτής με το χρυσό ξίφος καλύψουν με πλοία καθώς και την  ακτία (παραλιακή) Κυνόσουρα και αφού θα έχουν εκστασιασθεί από ελπίδες μετά την καταστροφή της Αθήνας, τότε, η φωτεινή δικαιοσύνη θα σβήσει την Υπερβολή, η οποία είναι τέκνο της Αλαζονείας, τρομερή και με μένος, έτοιμη να παρασύρει τα πάντα. Ο χαλκός θα χτυπήσει τον χαλκό και ο Άρης θα κοκκινίσει την θάλασσα με αίμα. Τότε, ελεύθερη ημέρα θα φέρουν στην Ελλάδα ο Πανεπόπτης Ζευς (Κρονίδης Ζευς: Υιός του Κρόνου) και η Σεμνή Νίκη».

Η Ελλάς πάντοτε ήταν το Φως της Γνώσεως του Κόσμου και για τον λόγο αυτό οι Έλληνες ονομάζονται Πυρφόροι, Φωτοφόροι, Πυρεθαίριοι, Ουράνιοι, Θεϊκοί, Υιοί των θεών κ.λπ. (και αυτά δεν είναι λεγόμενα δικά μας, αλλά και άλλων λαών που διδάχθηκαν από τους Έλληνες).

Κων/νου Νανακη «Το Μήνυμα Της Ομάδας Έψιλον», εκδόσεις Κάδμος

Διαβάστε: Ο ΜΥΣΤΙΚΟΣ ΙΑΚΧΟΣ

ΧΟΪΛΟΥΣ ΑΣΤΕΡΙΟΣ: Η ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΩΝ ΤΥΜΒΩΝ ΤΟΥ ΔΕΡΒΕΝΙΟΥ.

Συγγραφέας του βιβλίου: ΟΤΑΝ Ο ΜΥΘΟΣ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ellenos Ellen

ΠΑΙΔΕΙΑ ΔΕ ΜΟΝΟΝ ΤΩΝ ΕΝ ΗΜΙΝ ΕΣΤΙΝ ΑΘΑΝΑΤΟΝ ΚΑΙ ΘΕΙΟΝ

(Μόνο η Παιδεία από τα αγαθά μας είναι αθάνατη και θεϊκή)

Μετά την συντριπτική Νίκη των Τέκνων του Φωτός επί των βαρβάρων καθιερώθηκε η εορτή προς ανάμνηση της μάχης των Πλαταιών από το επόμενο έτος, το 478 π.Χ. Κάθε χρόνο εόρταζαν όλοι οι Έλληνες, την 18η Μαιμακτηριώνος (6η Νοεμβρίου σήμερα), με προεξάρχοντα τον Αρχιερέα των Δελφών και τον άρχοντα των Πλαταιών. Ο άρχων των Πλαταιών συγκινημένος ύψωνε τον σκύφο του, ο οποίος ήταν γεμάτος άκρατο οίνο, έκανε την σπονδή λέγοντας:

«Προπίνω τοις ανδράσι τοις υπέρ της Ελευθερίας των Ελλήνων αποθανούσι».

Ακολούθως οι Ιερείς και οι Ιέρειες σχημάτιζαν το Ε και απηύθυναν ευχές προς τον Θεό με τα χέρια υψωμένα και με καταφανή συγκίνηση. Συμφώνως με την παράδοση και τους θρύλους της περιοχής, κάτι μας αποκαλύπτει και ο Παυσανίας, η γη δονείτο ελαφρώς και φαινόταν στον Ουρανό τα περίφημα «Φώτα των Διοσκούρων». Επίσης, ακούγονταν γλυκειές φωνές που έψελναν έναν ύμνο αφιερωμένο στην Πατρίδα, των θεών και των Ελλήνων.

Την στιγμή εκείνη ενεργοποιούντο τα κέντρα των Ελληνικών ναών και σε όλη την Ελλάδα εμφανίζοντο οι τοπικοί ήρωες ολόλαμπροι μέσα στους λευκούς χιτώνες τους, δαφνοστεφανωμένοι με τις χρυσές εσθήτες. Αυτό το φαινόμενο οι πρόγονοί μας το ονόμαζαν ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ!

Στον ναό του Ποσειδώνος, στο Σούνιο, οι μεμυημένοι ύψωναν τα χέρια τους στον Αττικό ουρανό και συγκινημένοι έλεγαν το εξής:

«Ω ταί λιπαραί και ιοστέφανοι και αοίδημοι κλειναί Αθήναι, Ελλάδος έρεισμα, δαιμόνιον πτολίεθρον».

Το οποίον σημαίνει: «Ω αθάνατη, λαμπρότατη και στεφανωμένη με ίον (μενεξέδες, βιολέττες) ένδοξη Αθήνα, στήριγμα της Ελλάδος, θεϊκή μικρή πόλη»!

Εκείνη την στιγμή, «ηνοίγοντο οι Ουρανοί»!…

«Ευγένεια καλό μεν, αλλά προγόνων αγαθόν.
Πλούτος δέ τίμιον μέν, αλλά τύχης κτήμα.
Δόξα δε σεμνόν μεν, αλλ’ αβέβαιον.
Κάλλος δε περιμάχητον μεν, αλλ’ ολιγοχρώνιον.
Υγεία δε τίμιον μεν, αλλ’ ευμετάστατον.
Ισχύς δε ζηλωτό μεν, αλλά νόσω ευάλωτο και γήρα.
Παιδεία δέ μόνον των εν ημίν εστίν αθάνατον και θείον».

Πλούταρχος ο Χαιρωνεύς, 46-125

Ερμηνεία:
«Η ευγενής καταγωγή είναι προσόν, αλλά ανήκει στους προγόνους.
Ο πλούτος έχει αξία, αλλά οφείλεται στην τύχη.
Η δόξα είναι σεβαστή, αλλά ασταθής.
Περιζήτητη ο ομορφιά, αλλά διαρκεί λίγο.
Πολύτιμη η υγεία, αλλά μεταβάλλεται εύκολα.
Ζηλευτή η σωματική δύναμις, αλλά υποκύπτει στην ασθένεια και τα γηρατειά.
Μόνο η παιδεία (μόρφωσις) από τα αγαθά μας είναι αθάνατη και θεϊκή». 

Κων/νου Νανακη «Το Μήνυμα Της Ομάδας Έψιλον», εκδόσεις Κάδμος.

ΕΟΡΤΕΣ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟΥ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟΥ

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου και ώρα 17:00 στο Ηρώον Μουσαίου.

Η Λατρευτική κοινότητα ΛΑΒΡΥΣ σας προσκαλεί στις Εορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίου για να εορτάσουμε μαζί τα Ποσείδεα, προς τιμήν του Φυταλμίου Ποσειδώνος, του Θεού που γεννά και τρέφει, του γονιμικού, τα Έν Άγροις Διονύσια, την παλαιότερη εορτή στην Αττική γη, προς τιμήν του Διονύσου, του ενθουσιώδους και ολοκληρώνουμε με την Φυσική έκφραση της αλληλοδιαδοχής του Απόλλωνος και του Διονύσου, το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, τιμώντας παράλληλα και τον Μύθο της συλλήψεως του Καλλινίκου Ηρακλέους.

"Λάβρυς"Λατρευτική Κοινότητα  ‎Εορτές Χειμερινού Ηλιοστασίου

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ

Του Μ. Καλόπουλου

Για την μικρή μόνο αίσθηση του πράγματος... παραθέτω ελάχιστους ενδεικτικούς τίτλους από βιβλία που άλλα σώθηκαν ολόκληρα, άλλα αποσπασματικά και άλλα μόνο από τιτλους που διεσώθησαν. Βιβλία των παντοειδών ιαματικών γνώσεων και επιστημών που κάηκαν κυριολεκτικά εν την γενέσει τους!:

ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΩΝ ΑΓΩΓΗΣ - ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΣ - ΠΕΡΙ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΤΥΧΗΣ - ΠΕΡΙ ΑΟΡΓΗΣΙΑΣ (πραότητας) ΠΕΡΙ ΑΔΟΛΕΣΧΙΑΣ (φλυαρίας) - ΠΕΡΙ ΠΟΛΥΠΡΑΓΜΟΣΥΝΗΣ - ΠΕΡΙ ΓΟΝΗΣ - ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΙΣ ΤΑ ΕΓΓΟΝΑ ΦΟΛΟΣΤΟΡΓΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ ΠΑΙΔΙΟΥ

ΠΕΡΙ ΑΡΧΑΙΑΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ - ΠΕΡΙ ΙΕΡΗΣ ΝΟΣΟΥ- ΠΕΡΙ ΦΥΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΥ - ΠΕΡΙ ΑΝΑΤΟΜΙΚΩΝ ΕΓΧΕΙΡΗΣΕΩΝ - ΠΕΡΙ ΟΣΤΩΝ - ΦΛΕΒΩΝ - ΑΡΤΗΡΙΩΝ - ΑΝΑΤΟΜΙΑΣ ΝΕΥΡΩΝ - ΜΗΤΡΑΣ ΑΝΑΤΟΜΙΑ - ΚΙΝΗΣΕΩΣ ΜΥΩΝ - ΔΙΑΙΤΗΣ - ΑΝΑΠΝΟΗΣ - ΕΥΕΞΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΜΕΛΑΙΝΗΣ ΧΟΛΗΣ - ΠΕΡΙ ΣΦΥΓΜΩΝ - ΠΕΡΙ ΔΙΑΓΝΩΣΕΩΣ ΣΦΥΓΜΩΝ - ΠΕΡΙ ΠΥΡΕΤΩΝ - ΠΕΡΙ ΔΥΣΠΝΟΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΩΝ - ΠΕΡΙ ΤΡΟΜΟΥ ΡΙΓΟΥΣ ΚΑΙ ΣΠΑΣΜΩΝ - ΠΕΡΙ ΜΑΡΑΣΜΟΥ - ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΦΥΣΗ ΟΓΚΩΝ

ΠΕΡΙ ΣΥΝΘΕΣΕΩΣ ΦΑΡΜΑΚΩΝ - ΠΕΡΙ ΑΝΤΙΔΟΤΩΝ - ΠΕΡΙ ΟΞΕΩΝ ΝΟΣΗΜΑΤΩΝ - ΠΕΡΙ ΓΟΝΟΡΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΑΝΑΤΟΜΗΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΟΡΙΩΝ - ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥ - ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ - ΠΕΡΙ ΕΠΙΔΕΣΜΩΝ - ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΕΝ ΝΕΦΡΟΙΣ ΠΑΘΩΝ - ΠΕΡΙ ΕΠΙΔΗΜΙΩΝ

ΠΕΡΙ ΔΙΑΝΟΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΔΙΑΓΝΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΤΩΝ ΕΝ ΤΗ ΨΥΧΗ ΠΑΘΩΝ - ΠΕΡΙ ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΤΡΟΠΩΝ - ΠΕΡΙ ΚΑΛΟΥΣ

ΠΕΡΙ ΑΥΤΟΜΑΤΟΠΟΙΗΤΙΚΗΣ - ΠΕΡΙ ΔΙΟΠΤΡΑΣ - ΠΕΡΙ ΜΕΤΡΩΝ - ΠΕΡΙ ΗΛΕΚΤΡΟΥ - ΠΕΡΙ ΣΥΝΘΕΣΕΩΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ - ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ - ΟΥΡΑΝΟΥ - ΧΡΩΜΑΤΩΝ - ΠΕΡΙ ΖΩΩΝ ΓΕΝΕΣΕΩΣ - ΠΕΡΙ ΦΥΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΕΝΥΠΝΙΩΝ.

ΠΕΡΙ ΝΕΟΤΗΤΟΣ ΓΗΡΑΤΟΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ - ΠΕΡΙ ΜΑΚΡΟΒΙΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΒΡΑΧΥΒΙΟΤΗΤΟΣ - ΠΕΡΙ ΜΝΗΜΗΣ - ΠΕΡΙ ΚΟΣΜΟΥ - ΠΕΡΙ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ - ΠΕΡΙ ΕΥΣΕΒΕΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΟΝΟΜΑΤΟΠΟΙΙΑΣ - ΠΕΡΙ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑΣ - ΑΣΤΕΪΣΜΟΥ - ΕΙΡΩΝΕΙΑΣ - ΣΑΡΚΑΣΜΟΥ - ΠΕΡΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΣ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ.

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε έτσι γεμίζοντας σελίδες ολόκληρες. Ο κατάλογος αυτός που θυμίζει παρέλαση Αρχαιοελληνικού Πνευματικού Κάλλους, δεν έχει κυριολεκτικά τέλος!

Αυτόν τον πολιτισμό, που μοιάζει να είναι σημερινός κατέστρεψαν οι ορδές της σωτηριομανίας! Έκαψαν τις βιβλιοθήκες έκλεισαν τις σχολές, τα θέατρα και τα ασκληπιεία, εξόντωσαν γιατρούς και δάσκαλους!

http://greatlie.com

«ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΤΙΜΗΣΩ ΙΣΤΟΡΕΣ ΘΕΟΙ ΤΟΥΤΩΝ…»

Οι Αρχαίοι Ελληνικοί ναοί ήταν πολύ ισχυροί πομποί θετικής ενεργείας, γιγάντιοι πυκνωτές ενεργείας, τεράστιοι μετασχηματιστές ενεργείας και κέντρα ηλεκτροθεραπείας. Οι Έλληνες Ιερείς και οι Ελληνίδες Ιέρειες, όπως και οι μυημένοι εκείνων των εποχών, τα γνώριζαν όλα τα προαναφερθέντα και μετέδιδαν την ενέργεια στα σώματα και τις ψυχές των Ελλήνων μέσα από τα Ιερά Ελληνικά Μυστήρια, τις διάφορες εορτές, τους αγώνες (Ολυμπιακοί, Νεμεακοί, κ.λπ.), τους όρκους οι στρατιωτικοί), τα επιγράμματα κ.α.

Οι Παραδόσεις στην Ελλάδα μιλούν για «ουράνια άρματα», «φτερωτά άρματα των θεών» κ.ά., τα οποία φαινόταν στον γαλάζιο Ελληνικό Ουρανό, πρίν από κρίσιμες στιγμές του Ελληνισμού, βοηθούσαν τους «Υιούς των θεών» στις μάχες τους εναντίον των διαφόρων βαρβάρων και, ακολούθως, χάνονταν στο διάστημα…

Οι Ιερείς-Ιέρειες γνώριζαν την σημασία του Στρατιωτικού Όρκου  και όταν ευλογούντο τα «Όπλα τα Ιερά», ένωναν τα χέρια τους σε ένα σχήμα «Ε» προς τον Ουρανό και αυτό ήταν το κάλεσμα προς τους στρατιώτες και αξιωματικούς για να ορκισθούν «υπέρ βωμών, εστιών, οσίων και ιερών» του Ελληνισμού. Θα δούμε ορισμένους από τους «Ιερούς και Αρρήτους Όρκους» των προγόνων μας που θα «πετάξουν» ψηλά στα Ουράνια την ψυχή μας!

ΟΡΚΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΟΠΛΙΤΩΝ
«Ού καταισχυνώ, όπλα τα Ιερά, ουδ’ εγκαταλείψω τον παραστάτην όταν αν στοιχήσω, αμυνών δε και υπέρ Ιερών και οσίων και μόνος και μετά πολλών. Την πατρίδα ουκ ελάσσω παραδώσω, πλείω δε και αρείω όσης αν παραδέξωμαι. Και ευηκοήσω των αεί κρινόντων, και τοις θεσμοίς τοις ιδρυμένοις πείσομαι και ούστινας αν άλλους το πλήθος ιδρύσηται ομοφρόνως.
Και αν τις αναιρεί τους θεσμούς ή μη πείθηται, ουκ επιτρέψω, αμυνών δε και μόνος και μετά πολλών. Και Ιερά τα πάτρια τιμήσω. Ίστορες θεοί τούτων Άγλαυρος, Ενυάλιος (Άρης), Ζεύς, Αυξώ, Θαλλώ, Ηγεμόνη».

Ερμηνεία Όρκου:
Δεν θα ντροπιάσω τα όπλα τα Ιερά, ούτε θα αφήσω μόνο του τον συναγωνιστή μου, με τον οποίο θα σταθώ στην γραμμή οπουδήποτε. Θα αμυνθώ δε και μόνος και με τους πολλούς υπέρ των Οσίων και των Ιερών. Την πατρίδα μου δεν θα παραδώσω μικρότερη, αλλά πιο μεγάλη και ισχυρή από ό,τι θα την παραλάβω. Θα σέβομαι των δικαστηρίων τις αποφάσεις και θα πείθομαι στους κείμενους νόμους και σε όσους η πλειοψηφία ομοφώνως ψηφίσει. Και αν κάποιος αναιρέσει τους θεσμούς ή δεν πείθεται προς αυτούς, δεν θα το επιτρέψω. Αλλά θα αμυνθώ και μόνος και μαζί με όλους τους άλλους. Θα τιμήσω δε και τα πατροπαράδοτα Ιερά. Μάρτυρες αυτών που λέγω επικαλούμαι τους θεούς, την Άγραυλο, τον Ενυάλιο Άρη, τον Δία, την Θαλλώ, την Αυξώ, την Ηγεμόνη ».

Οι θεότητες που επικαλούντο οι Αθηναίοι οπλίτες ήταν προστάτες-προστάτιδες των Αθηνών και, προσέξτε, τις ιδιότητές τους. Κατά σειρά, λοιπόν, έχουμε:
Α) Άγραυλος: Θυγατέρα του Κέκροπος, βασιλέως της Αττικής, η οποία θυσιάσθηκε για την πατρίδα της.
Β) Ενυάλιος: Προσωνύμιο του θεού του πολέμου, Άρεως.
Γ) Αυξώ: Μία εκ των τριών Χαρίτων.
Δ) Θαλλώ: Μία εκ των τριών Ωρών με πανάρχαια λατρεία στην Αθήνα, γενικώς στην Αττική.
Ε) Ηγεμόνη: Προσωνύμιον της θεάς Αρτέμιδος.

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΜΑΧΗΤΩΝ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΑΙΕΣ ΤΟ -479.
«Ού ποιήσομαι περί πλόνος το ζην της ελευθερίας ουδέ καταλήψω τους ηγεμόνας ούτε ζώντας ούτε αποθανόντας, αλλάτους εν τη μάχη τελευτήσαντας των συμμάχων άπαντας θάψω. Και κρατήσας των πολέμω τους βαρβάρους των μεν μαχησαμέων υπέρ της Ελλάδος πόλεων ουδεμίαν ανάστατον ποιήσω, τας δε τα του βαρβάρου προελομένας απάσας δεκατεύσω. Και των Ιερών των εμπρησθέντων και καταβληθέντων υπό των βαρβάρων ουδέν ανοικοδομήσω παντάπασιν, αλλ’ υπόμνημα τοις επιγιγνομένοις εάσω καταλείπεσθαι της των βαρβάρων ασεβείας ».

Ερμηνεία του Όρκου:
«Δεν θα θέσω σε υψηλότερη μοίρα την ζωή από την ελευθερία. Ούτε τους αρχηγούς θα εγκαταλείψω, ούτε ζωντανούς, ούτε νεκρούς. Αλλά εκείνους από τους συμπολεμιστές, οι οποίοι θα πεθάνουν κατά την μάχη όλους θα θάψω. Και όταν νικήσω στον πόλεμο τους βαρβάρους, καμμιά πόλη που πολέμησε υπέρ της Ελλάδος δεν θα καταστρέψω. Εκείνες όμως που προτίμησαν να πάρουν το μέρος του βαρβάρου όλες θα τις καταστήσω φόρου υποτελείς. Από τα Ιερά που οι βάρβαροι πυρπόλησαν ή κατέρριψαν κανένα δεν θα ανοικοδομήσω, αλλά θα αφήσω να μένουν  για τους μεταγενέστερους μνημεία της ασεβείας των βαρβάρων».

Όπως διαπιστώνετε τα μηνύματα είναι σαφή και διαχρονικά. Τίποτε δεν άφησαν στην τύχη οι Έλληνες όλων των εποχών.
Και ξεκαθαρίζω κάτι, το οποίο -ίσως- έχει παρεξηγηθεί: Οι Έλληνες δεν υπήρξαν ποτέ φιλοπόλεμοι αν και γνώριζαν ότι η χώρα τους είναι στο κέντρο της γης.
Απόδειξις, η νουθεσία του θείου Ομήρου («Ιλιάς», ρ, στιχ. 63-64): «Αφρήτωρ, αθέμιστος, ανέστιος εστίν εκείνος ος πολέμου έραται», δηλαδή: «Ασεβής, ακοινώνητος και άπατρις (χωρίς πατρίδα) είναι εκείνος που τον πόλεμο αγαπά».

Απόσπασμα από του βιβλίο του Κων/νου Νανακη «Το Μήνυμα Της Ομάδας Έψιλον», εκδόσεις Κάδμος.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΗΡΑ; ΓΑΙΑ, ΗΡΑ Η ΡΕΑ, Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΔΙΑ.

Του Μ. Καλόπουλου

Ο Μύθος μας παρέδωσε τις πλέον σαφείς δηλώσεις:
«Ρέα η τεκούσα τον Δία». PlutarchusBiogr. etPhil. 146 2.27.
«Εκ δε Κρόνου και Ρέας Ζευς». PlatoPhil. (031) Tim 41.a.1.

Οι παρακάτω εξηγήσεις δεν αφήνουν περιθώρια παρανοήσεων. Η Ρέα, η μητέρα του Ζήνα, όπως είναι άλλωστε αναμενόμενο, αντιπροσωπεύει την εξελικτική ροή ολόκληρης της φύσης:

«Γη δε και Μήτηρ και Ρέα και Ήρα η αυτή… εν μύθου σχήματι». Orphica (001) colB.7.

Στο ίδιο κλίμα γράφοντας ο Αισχύλος, βάζει τον Προμηθέα να αναφωνεί: «Μήτηρ μου η Γαία, πολλών (θεϊκών) ονομάτων μορφή μία». Αισχύλος Προμηθεύς Δεσμώτης 209.

Τι ακριβώς όμως είναι η ΡΕΑ;
«Ρέα: Η θεά. Πλάτων μεν παρά το ρείν (την ροή) και μη μένειν τον χρόνον». Etymologicum Magnum (001) 701.18-20.
«Πότνια Ρέα (ροή) πολύμορφη θυγατέρα… ψευδομένη, (;!) σώτειρα… μητέρα θεών και θνητών εκ σου γαρ και Γαίας και Ουρανού υπεράνω και πόντου πνοές». Orphica (001) 14.t.

Ο χριστιανός απολογητής Αθηναγόρας, άθελά του επιβεβαιώνει αυτή την ταύτιση των Ελλήνων περί Γης και Ρέας γράφοντας: «Τους δε λέγοντας τον μεν Κρόνο Χρόνο την δε Ρέαν Γην, που και μητέρα πάντων νομίζεται». AthenagorasApol. (001) Legat 22.6.1.

Δεν πρέπει βέβαια να παραλείψουμε, δύο λόγια και για τον παραπάνω περίεργο χαρακτηρισμό της Ρέας, ως «ψευδομένη σώτειρα», που ενδεχομένως σημαίνει, πως αν το πραγματικό θέλημα της Γαίας και η "ροή" των πραγμάτων, δεν ερμηνευτούν σωστά, μπορεί να μας παροδηγήσουν!

Σχετική είναι δε και η αναγόρευση της Γαίας ως μητέρας των βιβλίων: «Εσύ (Αθηνά) που την ανδροτρόφο αυτή γη αγάπησες, την μητέρα των βιβλίων», (ProclusPhil. Hymni 7.1-52), που προφανώς σημαίνει… πως αν δε ακολουθούμε σωστά την "ροή" (προτεραιότητες) της Γαίας-Ρέας… θα γραφτούν δυστυχώς λάθος βιβλία.

Γίνεται λοιπόν ολοένα σαφέστερο, πως η μακροχρόνια επαφή των μεσογειακών ανθρώπων, με τις διαφορετικές όψεις του φυσικού περιβάλλοντος, δεν δημιούργησε μόνο την ενδιαφέρουσα "Μυθιστορία" των τεσσάρων αυτών διακριτών θεολογικών εποχών, αλλά η θεολογία τους αυτή, κορυφώνεται με μια αυξανόμενη κατανόηση της φυσικής τάξης, που τελικά οδήγησε τους ανθρώπους αυτούς, σε νέους δρόμους "ορθής" (άρα και επιστημονικής) ιερής εκτίμησης, των κύκλων και των μυστικών της ζωής!

Έτσι λοιπόν εκ του ασφαλούς συμπεραίνουμε, πως απ’ την υπέρτατη θεά και πολυπρόσωπη Μητέρα Γη, στο μυαλό των μεσογειακών ανθρώπων, γεννιέται ο πλέον αξιότιμος θεός της ζωής, ο Ζήνας, που αντιπροσωπεύει… πάνσεπτη, πανίερη και ενθρονισμένη… την ίδια την έννοια της ζωής! Με τους ολοσέβαστους νόμους της σποράς, της γονιμοποιούς έλξης, της γέννησης, καθώς και όλους τους κύκλους της ζωής (κρυφούς και φανερούς) και φυσικά της αναπότρεπτης φθοράς και του θανάτου. Μάλιστα οι διάφορες εκδοχές του Ζηνός, δεν είναι άλλες απ’ τα ονομαστά παιδιά του, με γενέθλιο αποκορύφωμα (όπως θα δούμε) αυτό της Αθηνάς!

«Και γαρ μίαν μορφήν έχουσιν οι θεοί, πολλοίς δε ονόμασι καταμερίζονται (μία μορφή λοιπόν έχουν οι θεοί, σε πολλά δε ονόματα μοιράζονται) αλλά και (η) Γη, η των πολλών ονομάτων μορφή μία: Λέγεται γαρ ου μόνον Θέμις και Γαία αλλά και Ζείδωρος και Βότειρα (τρέφουσα, βόσκουσα) και Βωτιάνειρα (ανδροτρόφα). Άλλως, το θείον φύσει μεν εστιν εν, ονόμασι δε πολυμερώς». ScholiaInAeschylum (009) Pr.209.4-13.

Δηλαδή: «Όπως και η πολυώνυμη Γη, μια έχει μορφή: αλλά αποκαλείται όχι μόνο Θέμιδα και Γαία, αλλά και Ζωοδότρα, Τροφός και Ανδροτρόφα. Για να το πούμε και αλλιώς, το θείον κατά φύση είναι ένα, ονομάζεται δε πολυμερώς». ScholiaInAeschylum (009) Pr.209.4-13.
«Γαία, πολλών ονομάτων μορφή μία». AeschylusTrag. Prometheusvinctus210.

Μετά απ’ αυτό, χρειάζεται κανείς πολύ μεγάλες δόσεις κακεντρέχειας, για να μετονομάσει τους Έλληνες, από ευφυείς, αγνούς φυσιολάτρες, σε προχειρόδοξους, πολυθεϊστές ειδωλολάτρες!

http://www.greatlie.com/

ΤΑ ΕΥΡΗΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΠΑΦΟ

Επιγραφή από αρχαίο θέατρο της Πάφου

Τα πρόσφατα ευρήματα (Αυγούστου και Σεπτεμβρίου του 2013), τα ανακοίνωσαν οι ερευνητές και πρόκειται για πολλά αντικείμενα που ανήκουν στους Αρχαίους Ελληνικούς και ρωμαϊκούς χρόνους του νησιού.
Το κυριότερο από τα ευρήματα αυτά είναι μια λίθινη επιγραφή στην Αρχαία Ελληνική γραφή, ένα χρυσό μενταγιόν και πολλά αντικείμενα καθημερινής χρήσης.

Ο μεγάλος αριθμός των ευρημάτων οφείλεται στο γεγονός ότι η Πάφος ήταν η πρωτεύουσα της Αρχαίας Κύπρου, τόσο κατά την ελληνιστική όσο και την ρωμαϊκή περίοδο.
Τα ευρήματα είναι κεραμικά, αμφορείς, αγγεία για αποθήκευση υγρών, αρχιτεκτονικά έργα τέχνης ελληνιστικής περιόδου, κεραμικά ψηφιδωτά.
Ψάχνοντας βαθύτερα, οι αρχαιολόγοι βρήκαν χάλκινη υδρία, σπασμένα αγγεία και έναν μεγάλο αμφορέα με τη σφραγίδα του κατασκευαστή και το όνομα του ιδιοκτήτη της Αρχαίας Ελληνικής εποχής της νήσου.

Κύπριοι αρχαιολόγοι με ομάδα αρχαιολόγων από την Πολωνία, συνέχισαν τη διερεύνηση της αρχαίας αγοράς της Πάφου.
Η σκηνή  παρουσιάζει τον μικρό Διόνυσο να τον κρατά ο  Ερμής. Είναι η στιγμή που ο Ερμής θα παραδώσει τον μικρό θεό στον Τροφέα, τον γηραιό Σειληνό και μελλοντικό του δάσκαλο, και στις νύμφες του βουνού Νύσσα. Τρεις απ'αυτές ετοιμάζουν το λουτρό του, ενώ εκεί κοντά κάθονται η ίδια η Νύσσα και μια τροφός, η Ανατροφή.

Ο Διόνυσος είναι γυμνός. Τα μαλλιά του είναι στολισμένα με μια χρυσαφένια ταινία και στεφάνι από πράσινα φύλλα, ενώ ένα ασημένιο φωτοστέφανο με μπλε ανταύγειες περιβάλλει το κεφάλι του.

Ο Ερμής ντυμένος με μακρύ πορφυροκόκκινο μανδύα που φτάνει στους αστράγαλους του, κάθεται με μεγαλοπρέπεια σαν αυτοκράτορας στον θρόνο του. Οι μικρές φτερούγες στο μέτωπο και τα πόδια του διευκολύνουν την αναγνώριση του, που επιβεβαιώνεται και με μια επιγραφή που δηλώνει το όνομα του.
Όλες οι άλλες μορφές αναγνωρίζονται κι αυτές από τα ονόματα τους που είναι γραμμένα με Ελληνικούς χαρακτήρες.

Ο νεαρός θεός συνοδεύεται από τρεις προσωποποιήσεις:
Την θεογονία (την γέννηση των θεών), το Νέκταρ και την Αμβροσία (τις θεϊκές τροφές που εξασφάλιζαν αθανασία). Οι νύμφες, ντυμένες με μακριά χρωματιστά φορέματα, έχουν πράσινα στεφάνια στα μαλλιά τους που τονίζουν έτσι την διονυσιακή ατμόσφαιρα της σκηνής. Δύο από αυτές φορούν βραχιόλια ή περιβραχιόνια και περιδέραιο. Η Νύσσα, η αρχηγός τους, εκτός από το στεφάνι, φορεί φαρδύ χρυσαφένιο διάδημα.

Ο Τροφέας, ο δάσκαλος, είναι ντυμένος με κοντό χιτώνα και παντελόνι, κι έχει τα μυτερά αυτιά των Σειληνών. Φορεί στεφάνι με πράσινα φύλλα στο φαλακρό κεφάλι του.
Όλοι οι παρευρισκόμενοι, εκτός από μια νύμφη, κοιτάζουν με προσοχή το Διόνυσο.

Εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσε κανείς να πει πως η σκηνή αυτή είναι μια από τις τόσες άλλες παρόμοιες σκηνές, που δείχνουν τον Ερμή με διαταγή του Δία να σώζει τον μικρό Διόνυσο μετά τον πρόωρο θάνατο της μητέρας του Σεμέλης, και να τον παραδίδει στις νύμφες. Τέτοιες σκηνές παρουσιάζονται σε Ελληνικά αγγεία του -5ου αϊ., και αργότερα, σ'όλα τα είδη της Ελληνικής τέχνης. Οι ασυνήθιστες όμως προσωποποιήσεις που συνοδεύουν τον νεαρό θεό και ο ευλαβής τρόπος με τον οποίο ο Ερμής κρατεί το θείο βρέφος, με τα χέρια σκεπασμένα με ύφασμα, δείχνουν ότι αυτή η σκηνή δεν είναι μια συνηθισμένη μυθολογική αναπαράσταση ενός επεισοδίου της παιδικής ηλικίας του Διόνυσου.

http://www.pilavakis.net/new_page_177.htm

http://dolefulness27.rssing.com/chan-14354650/all_p18.html

ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ

Μωσαϊκό από την Πάφο της Κύπρου, όπου απεικονίζεται ο Διόνυσος ως βρέφος.

Στην Ελληνική Αρχαιότητα ήταν πολύ διαδεδομένη η λατρεία του Διονύσου, θεού του κρασιού, αλλά και της αναγέννησης. Είναι δύσκολο να υπολογίσει κανείς την αρχή της λατρείας του Διονύσου, καθώς οι παλαιότερες γραπτές αποδείξεις την τοποθετούν στις Αρχαίες Μυκήνες, ενώ κάποιοι ερευνητές πιστεύουν ότι ήταν παρούσα και στη Μινωική Κρήτη.

Μητέρα του ήταν η παρθένα Σεμέλη, η οποία τον γέννησε σε μια σπηλιά. Κάποιες από τις ονομασίες του ήταν «το Άλφα και το Ωμέγα» (Έλληνας θεός ήταν άλλωστε), «σωτήρας», «λυτρωτής», «μονογενής υιός», «βασιλεύς των βασιλέων», ενώ μερικές φορές ταυτιζόταν με το αρνί (αμνός).

Στα περίφημα Ελευσίνια Μυστήρια, τιμούσαν μεταξύ άλλων θεοτήτων και τον Διόνυσο.
Η τελετή της μύησης περιελάμβανε εξαγνισμό των πιστών μέσω βάπτισης στα νερά της θάλασσας. Ανάμεσα στα υπόλοιπα δρώμενα, οι μύστες ξεκινούσαν την πέμπτη ημέρα ("η των λαμπάδων ημέρα") να πορεύονται με τελική κατάληξη το ναό της Δήμητρας, κρατώντας αναμμένα κεριά.

Ο Πλάτων λέει για τα Μυστήρια στο έργο του «Φαίδων»: «…φαίνεται αυτοί που καθιέρωσαν για μας τις τελετές, δεν είναι τίποτα ανάξιοι, και μπορεί να ήταν αληθινά τα αινιγματικά τους λόγια, ότι εκείνος που θα φτάσει στον Άδη χωρίς να έχει μυηθεί στα μυστήρια και τις τελετές θα κείτεται σε βόρβορο, ενώ αυτός που έχει υποστεί καθαρμούς και έχει μυηθεί στις τελετές, όταν φτάσει εκεί, θα κατοικεί μαζί με τους θεούς. Γιατί είναι, λένε οι σχετικοί με τις τελετές, «πολλοί οι ναρθηκοφόροι και σπάνιοι οι Βάκχοι».
ΠΛΑΤΩΝΟΣ – ΦΑΙΔΩΝ (Περί Ψυχής)

Ακόμα, σύμφωνα με το βιβλίο "The Jesus Mysteries, Was the Original Jesus a Pagan God?" των T. Freke και P. Gandy, η διπλανή  φωτογραφία αντιστοιχεί σε ένα φυλαχτό του +3ου αιώνα. Παρουσιάζει τον Διόνυσο σταυρωμένο και φέρει τον τίτλο «ΟΡΦΕOC ΒΑΚΚΙΚΟC», δηλαδή «ο Ορφέας γίνεται Βάκχος (Διόνυσος)», κάτι που μας παραπέμπει στα Ορφικά Μυστήρια των ελληνιστικών χρόνων.
 Βέβαια, το πρωτότυπο φυλαχτό δεν υπάρχει, καθώς χάθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο από το μουσείο του Βερολίνου όπου φυλασσόταν. Η εικόνα αυτή είναι παρμένη από κάποιο βιβλίο.

http://enneaetifotos.blogspot.gr/2010/12/blog-post_2816.html
Απόσπασμα. Ολόκληρο το άρθρο στο: http://falsefaith.blogspot.gr/2009/12/2.html

ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΝΩΣΗ

Με τον σκοταδισμό και την υποδούλωση επιτεύχθηκαν ταυτόχρονα πολλαπλοί στόχοι όπως: Η ανυπαρξία μόρφωσης και η αποκοπή από το παρελθόν.
Παράλληλα αναπτύχθηκαν και στηρίχθηκαν εξόφθαλμα φανταστικές ιστορίες, εφαρμόζοντας το «πες πολλά στο τέλος κάτι θα μείνει».
Οι δρόμοι και οι τακτικές κινήσεις πολλές. Ξαφνικά από το πουθενά άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους θεωρίες που υποστήριζαν ότι ο ελληνικός πολιτισμός γεννήθηκε "χθές". Έτσι χρονολογήθηκε η αρχή του γύρω στο -1000.
Αυτό έφερε δύο αποτελέσματα:
Για να δέσουν την υπόθεση αυτή επιστράτευσαν άλλες δύο θεωρίες. Αυτή περί ινδοευρωπαίων και αυτή περί σλαυικής καταγωγής των σημερινών Ελλήνων.
Όλα αυτά θα προκαλούσαν το γέλιο και μόνο,  σε έναν άλλο κόσμο.

Στα τελευταία χρόνια μια ακόμη μόδα αυτή των greekenglish αλλά και η επίσημη θέληση κάποιων να επιβάλουν την λεγόμενη λατινική αλφάβητο ήρθε για να συμπληρώσει την εικόνα.

Γνώση και μόνο γνώση. Αν βγεις σε "πόλεμο" είναι πολύ πιθανόν ο αντίπαλος να διαθέτει πολλά και καλύτερα όπλα, δύναμη απίστευτη και χιλιάδες παρατρεχάμενους.
Εκεί που δεν μπορούν να κερδίσουν δεν είναι η βία αλλά η γνώση.

Ένα κύμα γνωσιολογίας πρέπει να εξαπλωθεί παντού και να σαρώσει όλες αυτές τις σαθρές κατασκευές και αυτό θα γίνει όχι ακολουθώντας μύθους και τα λεγόμενα του ενός και του άλλου, μηδέ των δικών μου εξαιρουμένων, αλλά με μελέτη των πηγών.

Ευτυχώς ακόμη στο διαδίκτυο υπάρχουν πολλά βιβλία αυθεντικά αλλά και λεξικά που θα σας βοηθήσουν μέχρι να αποκτήσετε "ρυθμό".
Ανοίξτε το μυαλό σας σε λύσεις που δεν σας προσφέρονται στο πιάτο για να σας παρασύρουν, ακόμη και ενδυόμενες τον μανδύα της φίλιας κατεύθυνσης.
Να θυμάστε πάντα το σοφό ρητό του Arthur Conan Doyle που μέσω του ήρωά του Sherlock Holmes μας άφησε: «Αν απορρίψεις το αδύνατο αυτό που μένει, όσο κι απίθανο και αν φαίνεται είναι η αλήθεια».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο: http://antitetradia.blogspot.gr/2010/05/blog-post.html

Η ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, Ο ΦΥΛΑΚΟΣ, Ο ΑΥΤΟΝΟΟΣ ΚΙ ΕΝΑ ΚΛΑΔΙ ΕΛΙΑΣ

Μετά την μάχη των Θερμοπυλών, ο στρατός των βαρβάρων έφθασε στην Αθήνα και την πυρπόλησε. Οι βάρβαροι δεν σεβάστηκαν τους Υιούς των θεών και τα Ιερά τους, ένα δε από αυτά ήταν και το δένδρο της ελιάς, το οποίο φύτεψαν οι Αθηναίοι προς τιμήν της Πολιούχου τους θεάς Αθηνάς.

Όμως: Την αμέσως επόμενη ημέρα κάποιοι από τους σκοταδιστές δολοφόνους γερόντων, γυναικών και βρεφών ανέβηκαν να δουν το έργο τους επάνω στην Ακρόπολη, αλλά έπαθαν… παράκρουση, με κάτι που αντίκρισαν: Στο σημείο που βρισκόταν το δένδρο της ελιάς που κάηκε, είχε… βλαστήσει ένα κλαδί ελιάς μήκους ενός πήχη (Ηρόδοτος «Ιστορία», Η΄, 54-55)!

Οι θεοί των Ελλήνων πάντοτε δείχνουν της αγάπη τους στα παιδιά τους, καθώς βλέπετε!

Επίσης, «Όπλα, αρήια αυτόματα φανήναι έξω προκείμενα του ναού», όταν ένα σώμα στρατιωτικό των βαρβάρων πήγε να κάψει και να συλήσει τα Ιερά των Ελλήνων στους Δελφούς. Χωρίς να υπολογίσουμε και την εμφάνιση των… ολογραμμάτων του Φύλακος και του Αυτόνοου που έκαναν τους βαρβάρους να σκοτώνονται μεταξύ τους.

Όλα αυτά δεν είναι συμπτώσεις ή φαντασίες.
Ανοίγουμε την «Ιστορία» του Ηροδότου, βιβλίο Η΄ (Ουρανία) από την παράγραφο 37 και εξής.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Κων/νου Νανακη «ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΕΨΙΛΟΝ», Εκδόσεις Κάδμος.

------------------------

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ

Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ «ΞΕΡΩ»

ΑΛΗΘΕΙΑ είναι μόνο ότι στηρίζεται σε πραγματικά στοιχεία και όχι σε πεποιθήσεις, υποθέσεις ή δοξασίες.

Ο αριθμός αυτών που πιστεύουν σ' ένα ψέμα όσο μεγάλος και αν είναι δεν μετατρέπει το ψέμα σε αλήθεια.

Ο χρόνος που πιστεύεις ένα ψέμα όσο μεγάλος και αν είναι επίσης δεν μετατρέπει το ψέμα σε αλήθεια.

Καταλαβαίνω ότι όλοι μας θέλουμε να γίνουμε ειδικοί ή τουλάχιστον να μην δηλώνουμε άγνοια και πολεμάμε όποιον προσπαθεί να αποδείξει την άγνοιά μας και ότι τόσα χρόνια είχαμε πέσει θύματα της άγνοιας κάποιων άλλων αλλά... Τί πραγματικά έχει αξία; να περισώσουμε έναν πληγωμένο εγωισμό ή να αντιληφθούμε επιτέλους την αλήθεια;

Παυσανίας   

Διαβάστε στο O ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ: Tο Ομηρικό ζήτημα: Η αβάσταχτη ελαφρότητα του "Ξέρω"

Ο ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΒΟΡΕΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

Ο Βόρειος Στέφανος συνδέεται με τον μύθο του ήρωα των Αθηνών Θησέα και της Αριάδνης, κόρης του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα και της Πασιφάης.

Όταν ο Θησέας με τα δώρα της Αριάδνης, το ξίφος και το μίτο, κατόρθωσε να σκοτώσει τον φοβερό Μινώταυρο και να βγει σώος από το Λαβύρινθο, από ευγνωμοσύνη την πήρε μαζί του στην Αθήνα. Στο ταξίδι όμως της επιστροφής, ο πονηρός Θησέας, μια και είχε κάνει τη δουλειά του, την εγκατέλειψε στη Νάξο.

Την περίλυπη Αριάδνη παρηγόρησε η θεά του Έρωτα Αφροδίτη που της έταξε σύζυγο αθάνατο. Πραγματικά μετά από λίγο έφτασε στην Νάξο ο θεός Διόνυσος, επιστρέφοντας από κάποιο ταξίδι του στην Ασία. Αγάπησε την Αριάδνη και την παντρεύτηκε. Για γαμήλιο δώρο ο Διόνυσος της έδωσε ένα θαυμάσιο χρυσό στεφάνι, έργο του Ηφαίστου, το οποίο μετά το θάνατό της τοποθετήθηκε στον ουρανό και τα πολύτιμα πετράδια του έγιναν άστρα.

Έτσι δημιουργήθηκε ο αστερισμός του Στεφάνου.

Το μεγάλο μαργαριτάρι του χρυσού στεφανιού έγινε ο Μαργαρίτης, το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού.

Μετέπειτα ο αστερισμός αυτός του βόρειου ουρανού ονομάστηκε Βόρειος Στέφανος για να διακρίνεται από τον παρόμοιο αστερισμό του νότιου ουρανού, τον Νότιο Στέφανο.

Άλλη παράδοση αναφέρει ότι ο αστερισμός αυτός παριστάνει τα μαλλιά της Αριάδνης ή και την ίδια τη βασιλοπούλα, την οποία ο σύζυγός της Διόνυσος μεταμόρφωσε σε αστερισμό, προσφέροντάς της αιώνια αθανασία.
Σε διαφορετική παράδοση, το χρυσό αυτό στεφάνι που έγινε αστερισμός, ήταν δώρο της θεάς της θάλασσας Αμφιτρίτης στο θεό Θησέα, που με τη σειρά του το προσέφερε στη Αριάδνη από ευγνωμοσύνη.

http://atlaswikigr.wikifoundry.com

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ – Ο ΑΝΙΚΗΤΟΣ ΗΛΙΟΣ – Η ΕΙΡΕΣΙΩΝΗ

Η γέννηση του Διονύσου Εθν.Μουσ. Νεάπολης

Οι Αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «Σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σεμέλη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του.

Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει», ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται: «Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το 'Αλφα και το Ωμέγα».

Αυτή η Αρχαία Ελληνική γιορτή, είχε επίσης ταυτιστεί και με την γιορτή του Ηλίου, με τον Φωτοφόρο Απόλλωνα, ο οποίος απεικονιζόταν πάνω στο ιπτάμενο άρμα του να μοιράζει το Φως.

Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο Ήλιος αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει την ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ισημερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη, η εποχή της αναγέννησης για την φύση.

Πίσω από τα κάλαντα κρύβεται ένα Αρχαίο Ελληνικό έθιμο με το όνομα Ειρεσιώνη, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στην Σάμο, σκάρωσε διάφορα τραγούδια τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. Ταυτόχρονα με τις ευχαριστίες προς τους θεούς, έδιναν ευχές και στους συνανθρώπους.

Τα κάλαντα… σας θυμίζουν κάτι;;;

Τα παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας κλάδο ελιάς ή δάφνης στολισμένα με μαλλί (σύμβολο υγείας και ομορφιάς) και καρπούς κάθε λογής, τραγουδώντας για καλύτερη τύχη και γονιμότητα της γης.

Πολλά από τα παιδιά έφεραν τον κλάδο σπίτι τους και τον κρεμούσαν στην πόρτα όπου έμενε όλο το έτος.

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Αποστόλου Αρβανιτόπουλου, σχετικό με τα έθιμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και των καλάνδων, μας σώζει ο Φίλιππος Βρετάκος στο βιβλίο του "Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των". Σε αυτό το βιβλίο του ο Φίλιππος Βρετάκος μας λέει:

"Το χριστουγεννιάτικον δένδρον συμβολίζει την αιωνιότητα της ζωής, διότι δεν γηράσκει και δεν χάνει, επομένως, την νεότητά του. Το δένδρον όμως των Χριστουγέννων δεν το ευρίσκω, εγώ τουλάχιστον, ως ξενικήν συνήθειαν, ως νομίζεται γενικώς, αλλ' εν μέρει ως αρχαίαν ελληνικήν. Είναι, δηλαδή, υπολείμματα της περιφήμου "ειρεσιώνης", και της "ικετηρίας" των αρχαίων Ελλήνων, και μάλιστα των αρχαίων Αθηναίων. Ήσαν δε η μεν Ικετηρία κλάδος ελαίας, από του οποίου εκρέμων ποκάρια μαλλιού, και έφερον αυτόν όσοι ήθελον να ικετεύσουν τον Θεόν ομαδικώς, δια την απαλλαγήν του τόπου από δεινού τινός κακού. Ως επί το πολύ, όμως, εβάσταζε την Ικετηρίαν άνθρωπος, ο οποίος ήθελε να τεθή υπό την προστασίαν θεού και της ανωτέρας αρχής, για να προβή εις αποκαλύψεις εναντίον ισχυρών ανθρώπων ή αρχόντων."
("Κληρονομία του αρχαίου κόσμου", εφημερίς "Έθνος", 31 Δεκεμ.1937)

Φυσικά μεγάλη εντύπωση προκαλεί και ο "Αγιοβασίλης" με το έλκηθρο του που το κινούν οι ιπτάμενοι τάρανδοι. Ούτε αυτό όπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπορούσε να μην παρθεί από την Αρχαία Ελλάδα. Όπως αναφέραμε πιο πρίν, τον μήνα Δεκέμβριο, οι Έλληνες γιόρταζαν τον Διόνυσο αλλά και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα-Ήλιο παριστάνοντας τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του, να μοιράζει το φως. Το άρμα έγινε έλκηθρο, τα άλογα έγιναν τάρανδοι και το "δώρο" του φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους ...έγινε κυριολεκτικά "μοίρασμα δώρων".

http://www.aetos-apokalypsis.com/

Η αναζήτηση για τις ρίζες και του εθίμου της βασιλόπιτας, μας οδηγεί πίσω, στην αρχαιότητα.

Στις προσφορές άρτου ή και μελιπήκτων των Αρχαίων ημών προγόνων, προς τους θεούς, κατά τη διάρκεια εορτών.

Το κόψιμο της βασιλόπιτας είναι από τα ελάχιστα αρχέγονα έθιμα που επιβιώνουν.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: ΘΑΡΓΗΛΟΣ ΑΡΤΟΣ. Η ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΤΑ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΕΙΡΕΣΙΩΝΗ - Ο Πρόγονος του Χριστουγεννιάτικου Δένδρου.

Η ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΣ «ΑΝΤΙΓΟΝΗ» ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ

«Η Αντιγόνη στο προσκεφάλι του Πολυνείκη». Έργο του Jean-Joseph Benjamin-Constant (1845-1902).

Οι γέφυρες που ενώνουν τα δόγματα, τις εμμονές και τις ανυποχώρητες θέσεις,
είναι αυτές που οδηγούν στη σωτηρία.

«Μια άλλη χρησιμότητα της ελληνικής τραγωδίας, πέραν της διδασκαλίας ηθικών μαθημάτων στους πολίτες για τον ορθό βίο, είναι να διδάξει μια κυβέρνηση το πώς να αποφεύγει τις υπερβολές και να μην καταπιέζει τον λαό της. Όλα τα καταπιεστικά καθεστώτα θα έπρεπε να... αποστηθίσουν τα μαθήματα που δίνει η Αντιγόνη».
Μαριάν Μακντόναλντ, «Η Ζώσα Τέχνη της Ελληνικής Τραγωδίας», εκδόσεις Αιθήρ, σελ. 68

Στο βιβλίο της «Η ζώσα τέχνη της ελληνικής τραγωδίας» η Μαριάν Μακντόναλντ ασχολείται και με την πολιτική διάσταση των δημιουργημάτων του Αισχύλου, του Σοφοκλέους και του Ευριπίδου. Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλέους, κατά την ακαδημαϊκό - συγγραφέα, έχει ζωτική σημασία για την κατανόηση και την εξασφάλιση της σωστής λειτουργίας του όποιου πολιτεύματος και τη νοηματοδότηση του συλλογικού βίου.

Δύο νομιμότητες

Η υπόθεση της «Αντιγόνης» βασίζεται στα θανατηφόρα άνθη που φύονται στα πεδία της εξουσίας. Δύο αδέλφια αλληλοσκοτώνονται για τον θρόνο που έλαχε να μοιραστούν. Ο ένας εκ των δύο, αφιονισμένος για την αρχή, είχε φτάσει στο σημείο να πολιορκήσει την ίδια την πατρίδα του με στρατό άλλης πόλης. Ο θείος τους κληρονομεί την ορφανεμένη βασιλεία και διατάσσει το πτώμα του προδότη επιδρομέα να μείνει άταφο. Η ύβρις των ύβρεων! Το να μείνει άταφος νεκρός στην αρχαία Ελλάδα ήταν μεγαλύτερη παραβίαση της θείας νομοθεσίας. Φρικτότερο ατόπημα κι απ' ό,τι είναι η προδοσία για τον νόμο των ανθρώπων. Η Αντιγόνη, η αδελφή των νεκρών, θρηνεί και για τους δυο και θέλει οπωσδήποτε να θάψει τον άταφο, περιφρονώντας τη ρητή εντολή του Κρέοντα να μη βρει αναπαμό ούτε στον Άδη ο Πολυνείκης.

Η εξέταση της υπόθεσης και της σύγκρουσης Αντιγόνης και Κρέοντα δεν είναι και τόσο εύκολη όσο φαντάζει. Υπό μίαν έννοια αμφότεροι έχουν δίκιο. Εκπροσωπούν έκαστος τη δική του νομιμότητα. Νομιμότητα για τον βασιλιά είναι η διασφάλιση της ζωής της πόλης και ο σωφρονισμός των πολιτών μέσω του φόβου της ποινής και των συνεπειών κάθε προδοσίας. Η Αντιγόνη θέτει τον εαυτό της υπό την αιγίδα άλλου νομοθετικού πλαισίου - εκείνου που γράφτηκε από τους θεούς και βασίζεται στον σεβασμό και την αγάπη. Ουδείς εκ των δύο μπορεί να κάνει πίσω (επειδή, φυσικά, δεν το θέλει). Το φινάλε της τραγωδίας δείχνει σε όσους τη διδάσκονται πού μπορεί να καταλήξει μια σύγκρουση, όταν τα αντισυμβαλλόμενα μέρη δεν σκέφτονται καν το ενδεχόμενο ενός συμβιβασμού.

Μήπως ο Σοφοκλής επιθυμεί να συμφιλιώσει, να γεφυρώσει τις απολυτότητες θεών και ανθρώπων; Μήπως θέλει να συνθέσει το φθαρτό με το αιώνιο για να μη συντρίβεται οτιδήποτε βρίσκεται ανάμεσα στις μυλόπετρες των δυσάρεστων συγκυριών που πάντοτε προκύπτουν;

Ο Αθηναίος τραγωδός ίσως να επιθυμούσε να κατορθώσει και τα προαναφερθέντα με την «Αντιγόνη» του. Όμως είναι πασιφανές ότι κυρίως αποπειράθηκε να καλύψει τις χαώδεις αποστάσεις που χωρίζουν τους ανθρώπινους νόες μεταξύ τους. Η ειρήνη σε μια πολιτεία καθώς και η αίσθηση της ελευθερίας που οφείλει να εξασφαλίζει για όλους τους πολίτες της πρέπει να διασχίζει καθημερινά μια γέφυρα. Εκείνη που ενώνει τα δόγματα, τις εμμονές και τις ανυποχώρητες θέσεις και συνέχει ολόκληρη την κοινότητα.

Ειδικά στην πατρίδα μας, σε τακτά χρονικά διαστήματα, βλέπουμε πόσο εύκολα μπορεί να καταρρεύσουν τούτες οι γέφυρες που οδηγούν στην αληθινή σωτηρία.

Παναγιώτης Λιάκος

http://adiavroxoi.blogspot.gr