ΔΙΟΛΚΟΣ ΓΙΑ 1500 ΧΡΟΝΙΑ

Μια ταινία 22 λεπτών, δημιουργημένη με το σύστημα του animation (εικονοκινητική τεχνική) αναπαριστά με μοναδικό τρόπο το εξαιρετικό μνημείο τεχνικού πολιτισμού της αρχαίας Ελλάδας, τον Δίολκο: μια οδό από ξηράς για την μεταφορά πλοίων ανάμεσα στον Σαρωνικό και τον Κορινθιακό κόλπο κατά μήκος του Ισθμού της Κορίνθου, τότε που δεν υπήρχε ο πορθμός.
Η ταινία παρουσιάζει πολλές άλλες τεχνολογικές λεπτομέρειες, αλλά σκηνές της ζωής των ναυτικών εκείνης της μακρινής εποχής: τυχερό παιχνίδι, επίσκεψη στον ναό του Ποσειδώνα, γλέντι σε καπηλειό, καθώς και μια συναισθηματική συντυχία. Πρόκειται για ένα έργο-συμβολή στην μελέτη της Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας, μια παραγωγή του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας σε συνεργασία με την Εταιρεία Μελέτης Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας.
Δημιουργοί της ταινίας είναι οι Θ.Π. Τάσιος, Ν. Μήκας, Γ. Πολύζος, οι οποίοι έχουν λάβει ως τώρα δύο βραβεία: Καλύτερης ταινίας αναφερόμενης στην αρχαιότητα στο 5ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Κύπρο (Νοέμβριος 2009) και Καλύτερης εκπαιδευτικής ταινίας στην 8η Διεθνή Συνάντηση Αρχαιολογικής Ταινίας του Μεσογειακού Χώρου στην Αθήνα (Μάιος 2010) vimeo

(Απολαύστε την ταινία στην τελευταία ανάρτηση του 2010 μαζί με τις ευχές μου για μια καλή χρονιά με υγεία σε όλους και όλες.

Να θυμάστε ότι αυτή η Ιερή Πατρίδα, στην μακραίωνη Ιστορία της, πέρασε πολύ χειρότερες «στιγμές», από αυτές που περνά σήμερα και πάντοτε ξαναγεννιόταν μέσα από τις στάχτες της. Το ίδιο θα κάνει και πάλι γιατί προορίζεται να ζήσει. Είναι χρέος και Ιερό καθήκον προς τους προγόνους μας και τους αγέννητους, να το κάνουμε πράξη. Σείριος)

ΔΙΟΛΚΟΣ ΓΙΑ 1500 ΧΡΟΝΙΑ from IGN on Vimeo.

ΑΝΔΡΟΜΕΔΙΟΙ

Ο Άλεξ Κολιέρ έχει ζήσει για καιρό με τους Ανδρομέδιους. Σε αυτό το βίντεο τους περιγράφει λεπτομεριακά. Περιγράφει την ανθρώπινη γενετική ως φέρουσα στοιχεία από 22 εξωγήινες φυλές και ισχυρίζεται ότι η ανθρώπινη φυλή προέρχεται από τον αστερισμό της Λύρας και αργότερα διασπάρθηκε σε διάφορα σημεία του σύμπαντος (Ακριβώς ότι λένε στα Μηνύματα τους οι Ολύμπιοι, για όσους γνωρίζουν). Προσέξτε το όνομα «Φησέας». Μοιάζει με το Θησέας, ...αν δεν είναι το ίδιο!
Δεν θα πω ότι απλώς μοιάζει Ελληνικό, τολμώ να πω ότι ΕΙΝΑΙ! VideoTranslations

ΘΥΜΗΣΟΥ ΕΛΛΗΝΑ

ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΖΗΛΕΥΕΙΣ
και όχι του σκουληκιού το λιώσιμο… koutiki

ΕΥΡΥΔΙΚΗ

ΑΙΩΝΙΑ ΦΛΟΓΑ

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΕΣ ΕΠΙΓΡΑΦΕΣ Δισπηλιό Καστοριάς - Γιούρα Αλλοννήσου

Ο προϊστορικός οικισμός του Δισπηλιού βρίσκεται στη θέση Nησί, στη νότια όχθη της λίμνης της Kαστοριάς. Εντοπίστηκε το 1932, όταν η στάθμη της λίμνης κατέβηκε, και στο σημείο που χώριζε το Nησί από την όχθη της λίμνης φάνηκαν υπολείμματα ξύλινων πασσάλων.
Oι συστηματικές ανασκαφές (1992 και εξής) αποκαλύπτουν τα λείψανα ενός εκτεταμένου λιμναίου οικισμού της Νεότερης Νεολιθικής, από τους σημαντικότερους και παλαιότερους του είδους στην Ευρώπη.
Mοναδικές πολιτιστικές πτυχές της κοινότητας του Δισπηλιού αποκαλύπτουν μια ξύλινη πινακίδα με εγχάρακτα γραμμικά στοιχεία. H πινακίδα αυτή χρονολογείται με βεβαιότητα στο 5260 προ χριστιανικής χρονολόγησης. 
Στη διάρκεια των ανασκαφών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης στο Δισπηλιό έχουν ανασυρθεί από τον βυθό χιλιάδες ευρήματα. 
Από τον δεύτερο κιόλας χρόνο της συστηματικής ανασκαφής, το 1993, βρέθηκε στον βυθό της λίμνης μια ξύλινη πινακίδα με σκαλισμένα επάνω της "σήματα", η οποία χρονολογήθηκε με τη μέθοδο C14 στα -5260 δηλαδή 7000 χρόνια πριν την εποχή μας. (Εικόνα 1).
Σχόλιο Καλόπουλου: Δηλαδή κατά 1000 περίπου χρόνια αρχαιότερη απ’ την βιβλική δημιουργία του Αδάμ και της Εύας! Συμπέρασμα: Πριν απ’ την δημιουργία του βιβλικού ανθρώπου κάποιοι στον ελλαδικό χώρο γνώριζαν γραφή και ασφαλώς ανάγνωση!

Γιούρα Αλοννήσου: Το σπήλαιο του Κύκλωπα βρίσκεται στο νότιο τμήμα του βραχώδους και αφιλόξενου νησιού Γιούρα. Tα Γιούρα ανήκουν στο νησιωτικό σύμπλεγμα των βόρειων Σποράδων και απέχουν περίπου 20 μίλια από την Αλόννησο. Σήμερα, βρίσκεται, σε υψόμετρο 150 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, και είναι, με διαστάσεις θαλάμου 60Χ50 και ύψος 15 μέτρα, το μεγαλύτερο των βόρειων Σποράδων. Η συστηματική ανασκαφική έρευνα στο εσωτερικό του (1992-95) τεκμηριώνει αδιάκοπη ανθρώπινη δραστηριότητα από τη Μεσολιθική εποχή (10.000-6.800 π.X.) στην Προκεραμική Νεολιθική (6800-6500 π.X.), μέχρι τη Νεότερη Νεολιθική περίοδο ΙΙ και τις αρχές της Τελικής Νεολιθικής (4600/4500-3300/3200 π.Χ.). Η χρήση του σπηλαίου συνεχίστηκε και κατά τους ιστορικούς χρόνους (Κλασική-Ρωμαϊκή περίοδος). [από το 'Ίδρυμα Μείζονος Πολιτισμού]
Βρέθηκε στις ανασκαφές στην Σπηλιά του Κύκλωπος στην ερημονησίδα Γιούρα της Αλοννήσου «η  επιγραφή των Γιούρων Αλοννήσου» (Εικόνα 2). 
Το  καταπληκτικό εύρημα από τις Βόρειες Σποράδες έρχεται για να ταράξει την άποψη της διεθνούς επιστημονικής κοινότητος για την δημιουργία της γραφής. Πρόκειται για το θραύσμα (όστρακο) ενός αγγείου πάνω στο οποίο είναι χαραγμένα σύμβολα γραφής. Το εύρημα χρονολογείται γύρω στο 5.000 - 4.500 π.Χ. (χρονολόγηση με την μέθοδο της στρωματογραφίας). Το σημαντικότερο όμως είναι ότι τα σήματα αυτής της γραφής μοιάζουν με τα γράμματα του Ελληνικού Αλφαβήτου που υποτίθεται ότι "εμφανίστηκαν" γύρω στο 800 π.Χ. Τα χαράγματα στο όστρακο δεν σχετίζονται με κανένα γνωστό είδος εγχάρακτης διακοσμήσεως και αποτελούν σαφή σύμβολα γραφής. Tα χαράγματα έγιναν στην αρχική επεξεργασία του αγγείου. Μετά το αγγείο ψήθηκε και έτσι τα χαραγμένα σύμβολα έμειναν για πάντα. Επομένως τα σύμβολα γραφής χρονολογούνται την εποχή κατασκευής του αγγείου (5.000 - 4.500 π.Χ.) και αποτελούν μία συνειδητή ενέργεια του κεραμέως. Στην εικόνα διακρίνονται τα γράμματα Α Υ Δ (αρχικά της αρχαιότατης λέξεως "ΑΥΔΗ" (= φωνή) σύμφωνα με μερικούς ερευνητές). [από την εφημερίδα "Ελληνική Αγωγή"] http://www.greatlie.com/

ΟΤΑΝ ΣΗΚΩΝΕΙΣ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ

και δεν σέρνεσαι γονατιστός, αυτό αποτελεί τόλμημα ψυχής, θεϊκή αναζήτηση. Αισθάνεσαι στενά τα όρια της Γης, πετάς στ’ άστρα και τους γαλαξίες, αναζητάς τους Θεούς σαν καταφυγή και γαλήνεμα Ψυχής.  Μπροστά σ' αυτό το περίεργο και ακατανόητο πλέγμα αρνήσεων και αντιδράσεων στέκεται ο χαμογελαστός Έλληνας με πλεόνασμα νου, ευγένεια ψυχής και πλήθος ωραίων συναισθημάτων, άψογος οικοδεσπότης για την υποδοχή των Ολυμπίων, των φωτεινών ακτινών του Όλου Φωτός και του Υπέρλαμπρου πατέρα Δία.
Μια άφιξη που θ' ανεβάσει την ανθρωπότητα στους ουρανούς, που θα φωτίζεται από το φως του Ολύμπου.
Που θα μπορέσει να ξεχωρίσει το πραγματικό από το φανταστικό, την αλήθεια από το ψέμα, το θεϊκό από το ανθρώπινο, αφού η ψυχή του σύγχρονου ανθρώπου βούλιαξε σε πελάγη αβεβαιότητας και σύγχυσης, που την έριξε ο θρησκευτικός δογματισμός.
Οι Έλληνες περιμένοντας την επιστροφή των ουράνιων αδελφών τους, πρέπει να πετάξουν πάνω από στεριές και θάλασσες και να μεταφέρουν σ' όλη την οικουμένη το μεγάλο μήνυμα, του γυρισμού των Ολύμπιων. ΑΘΗΝΑΔΗΣ

ΠΑΝΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΟ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ

Ο σταυρός αποτελεί ένα πανάρχαιο Ελληνικό σύμβολο που σχετίζεται με την ηλιακή λατρεία αλλά και την  γονιμότητα. Εμφανίζεται ήδη από την νεολιθική εποχή σε σφραγίδες με ηλικία άνω των 7000 ετών (Φώτο 1). Νεολιθικά ειδώλια σε σταυρόσχημη μορφή εμφανίζονται σε όλον τον Ελλαδικό και Κυπριωτικό χώρο και φαίνεται να έχουν κυρίαρχο λατρευτικό χαρακτήρα ενώ κάποια από αυτά έχουν επίσης τον σταυρό σαν φυλακτό στον λαιμό τους (Φώτο 2). Στην Μινωική Κρήτη φαίνεται να έχει κατ’ εξοχήν ιερό ρόλο αφού ένας πανέμορφος μαρμάρινος σταυρός που χρονολογείται  στα 1600 προ χριστιανικής χρονολόγησης, βρέθηκε στα αποθετήρια του κεντρικού ιερατικού συμπλέγματος – ναού στην Κνωσό (Φώτο 3). Από την αρχαϊκή – γεωμετρική εποχή εμφανίζεται ως κυρίαρχο μοτίβο στις διακοσμήσεις των αγγείων και ειδικά των ιερατικών σκευών (Φώτο 4) αλλά και στην κλασσική εποχή χαρακτηρίζει ως κυρίαρχο αφηγηματικό σύμβολο μαζί με τον μαίανδρο τις απεικονίσεις των μύθων και των θρύλων σε Αρχαία Ελληνικά αγγεία. (Φώτο 5 και 6). Καθ’ όλη την Ελληνική Αρχαιότητα και τους αλεξανδρινούς χρόνους  υπάρχει σε πολλά νομίσματα Ελληνικών κρατών (Φώτο 7, 8 και 9). Στην Ελληνιστική εποχή αποτελεί σύμβολο της Ορφικής λατρείας που κατά τους εκφραστές της, ανάγεται στην αρχαιότερη προϊστορία των Ελλήνων (Φώτο 10).

Πηγή: Περιοδικό Τρίτο Μάτι, τεύχος 185, σελ. 38, του Γιώργου Αλεξάνδρου 

ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: Ο ΙΣΟΣΚΕΛΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

϶ϵ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ϶ϵ

Είναι ουράνια και παγκόσμια έννοια. Δεν φθείρεται, δεν παρακμάζει, δεν εκφυλίζεται, γιατί εκφράζει τη σοφία των Θεών, και αποτελείται από ένα ευρύ σύνολο, γνώσεων, αξιών και αρχών που δόθηκε στους Έλληνες, με σκοπό την μετάδοση τους σε όλη την Γη ώστε αυτή να μεταμορφωθεί σε ουράνια κοινωνία.
Ο Ελληνισμός και σήμερα και χθες και στο διηνεκές, ήταν, είναι και θα είναι, ο εκφραστής του θείου, της ευσέβειας, της επιείκειας, της ειλικρίνειας, του δικαίου, της ηθικής, της αλήθειας και της αρετής. Είναι το κάλλος της ζωής. Είναι μόνος του όλες οι αρετές μαζί. Η πνευματική έκφραση του ωραιότερου κόσμου, που φώτισε μέχρι σήμερα, μέσα στην άβυσσο του χρόνου ο φωτοδότης ήλιος.
Η φλόγα και το πάθος του νου του κόσμου. Η μεγαλοφυΐα του δημιουργού, η αγάπη για την πατρίδα και τις αιώνιες αρετές, που τον ανεβάζουν στον ουρανό και τα αστέρια. Αρετές μοναδικές που χαρακτηρίζουν τον Έλληνα, όπως ο ηρωισμός, η ελευθερία, η φιλοπατρία, η δικαιοσύνη, η αξιοπρέπεια, ο ανθρωπισμός, η υψηλοφροσύνη, η μεγαλοψυχία και η προστασία των αδυνάτων
και δυστυχισμένων. Αυτές τις αρετές προσπαθούν 2000 χρόνια να ξεριζώσουν, χωρίς να μπορούν. Αθηνάδης 

ΑΓΙΑ ΝΥΚΤΑ

glitter-graphics.com 

Η άγια νύκτα, η μεγαλυτέρα του χειμώνος, συμβαίνει κατά την φάση εκείνη όπου η Γη βρίσκεται στο άκρο της ελλειπτικής τροχιάς, δηλαδή στην μεγαλυτέρα απόσταση από τον Ήλιο, και είναι εστραμμένη προς την Άρκτο κατά 23 περίπου μοίρες. Η Γη μέχρι τότε απομακρύνεται από τον Ήλιο, αλλά με την έλξη του γιγαντιαίου και φλεγόμενου φερέσβιου τιτάνα, προκαλείται η χειμερινή τροπή στην τροχιά της Γης, τροπή η οποία επαναφέρει τον πλανήτη μας προς τον Ήλιο. Ο κλυδωνισμός αυτός συνεπάγεται την αλλαγή του κλίματος, ούτως,  ο Ορφεύς έφη: «εις υπάτας χειμώνα,  θέρος νεάταις διακρίνας».

Με την εμφάνιση των ηλιόλουστων (αλκυονίδων) ημερών μέσα στο καταχείμωνο, δίδεται νέο ξεκίνημα σε όλα τα έμβια όντα, και ολόκληρη η γη αναφύει τις αμέτρητες μορφές της ζωής που φιλοξενεί. Ο Βάκχος, αναστάς ο θεός, λύει το γηρασμένο σώμα, ενώ ο ίδιος μεταφέρεται ως θείος σπινθήρας - γέννημα του Πατρός θεού, με κάθε γόνιμη συνεύρεση, η οποία εκ νέου και πλήρως μετουσιώνει τον υλικό κόσμο στην πλειονότητα της φύσεως. Η Άνοιξη, το άνοιγμα δηλαδή του κλειστού έως τώρα σπόρου και γενικώς του φυτικού κόσμου, λόγω του ψύχους, αρχίζει νωρίς, ήδη μέσα στον μήνα Γαμηλιώνα (Ιανουάριο), με την πανέμορφη νύμφη της Αρτέμιδος, την Αμυγδαλέα. Ο Απόλλων παρών, διότι το «χτίσιμο» της νέας ζωής από τον μέγα αρχιτέκτονα, σύμπαντος του εμβίου κόσμου, τον Δία, απαιτεί την αναδόμηση και ανάπτυξη του γενετικού κώδικος, βάσει του οποίου θα συνεχίζεται η ζωή εις τους αιώνας των αιώνων.

Το αλληγορικό αυτό πέρασμα της ζωής από το φως στο σκότος του χειμώνος, και από το σκότος και πάλιν εις το φως, επισημαίνει ωσαύτως και την διέλευση της ζωής μέσω του φθαρτού υλικού σώματος, το οποίον ενδύεται η θεία ουσία για να αποκαλυφθεί ζώσα: «μορφήν δ' αμείψας εκ θεού βροτησίαν» (Ευριπίδης, Βάκχαι), αλλά τούτο υπόκειται στους φυσικούς νόμους της σχετικότητος του δυϊκού κόσμου και τυγχάνει του αναποφεύκτου φυσικού θανάτου. Ούτως, κάθε κύκλος ζωής διαγράφει και μια τροχιά με πέρασμα από το κατώτατο σημείο του, το εντός του υλικού κόσμου, όπου τα όντα δέχονται μια φυσική μύηση στα ανήλιαγα και παγερά ανάκτορα του Πλούτωνος, εκείνη την πλέον σημαντική, την ίδια την αναγέννησή τους. 
Εκτός από τον ετήσιο κύκλο του εμβίου κόσμου, συμβαίνει και ο τριετηρικός, με επιδράσεις κυρίως στον φυτικό κόσμο. Ο θείος σπινθήρας απεκδύεται τότε κατά το πλείστον το γήϊνο υλικό σώμα - όχημα που χρησιμοποιεί για να φανερωθεί ως ζώσα μορφή, όπως ο δράκων, και συσπειρούται, δηλαδή γίνεται σπόρος (!), προκειμένου να διέλθει επιτυχώς την κρίση του σχετικού χρόνου. Μιας και εντός αυτού ότι γεννιέται κάποτε πεθαίνει, διότι ο ίδιος ο χρόνος - Κρόνος που το έφερε στη ζωή, το καταπίνει στην αφάνεια...
Η νίκη της ζωής επί του θανάτου, δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί παρά μόνον τη βοηθεία των δημιουργών της ζωής, και δη του θείου βρέφους, του θεού Διονύσου, τον φέροντα την νύξιν - κέντρισμα του Πατρός του, διά του οποίου ενεργοποιείται και αφυπνίζεται η ζωή που έχει περιέλθει εις κατάστασιν λήθης, άλλως πως λανθάνουσα, εφ' όσον μόνον υπό τοιαύτης μορφής δύναται η διέλευσις. Ο γενετικός κώδικας του Απόλλωνος, που κάθε ον φέρει εντός του, αναπτύσσεται και πάλι στον φυσικό κόσμο υπό την εποπτεία του μικρού θεού Διονύσου, ως θεού της ζυμώσεως της εύπλαστης ύλης που ενσαρκώνει τον θείο σπινθήρα, δι' ο και θεός της μεταμορφώσεως των όντων είναι.
Η μυστηριακή αυτή μεταλαμπάδευση του θείου έργου, εορτάζεται με ολονύκτιες φωταγωγίες, ώστε να επισημανθεί το άσβεστον - άφθαρτον θείον φως, ως ελπίδα της νέας ζωής που φέρνει η Άνοιξη, αλλά και ως ελπίδα επιτυχούς διελεύσεως μέσω εκείνου του θανάτου. Η εορτή της γεννήσεως του θείου βρέφους, έμφορτη χαρμόσυνων μηνυμάτων, καλείται και «Μικρά Διονύσια», λαμβάνει δε χώρα κατά την Άγια Ιερά νύκτα, την άγουσα προς το φως. Αλληγορικώς η γέννησις συμβαίνει εντός σπηλαίου, στην φάτνη των ίππων (Ευριπίδης, Βάκχαι), σύμβολο του ιερού τελεστηρίου της ζωής, κάθε μήτρας, που θέλει την γυναίκα στο ανώτατο αξίωμα τιμής και σεβασμού, στον πολιτισμό μας, καθ' ότι η νέα ζωή μόνον εξ αυτής φέρεται, και εν ειρήνη συμβαίνει ως έκφραση αγάπης, ως ευδοκία και ελπίδα μοναδική για την συνέχεια της ζωής. Σε κάθε γέννηση η μητέρα κυοφορεί εντός της το θείο βρέφος, και κάθε ον ένθεο είναι και θείον βλάστημα.
Κατά τις χειμερινές αυτές νύκτες, η φύση δεν πεθαίνει, αλλά πλείστα όντα, νύμφες Νηρηΐδες και άλλα που μετέχουν του θείου αοράτου κόσμου, γίνονται περισσότερο αισθητά, (μάλλον σαν να κατέρχονται οι άνθρωποι εγγύτερα προς τα βασίλεια του κάτω κόσμου), γι' αυτό και οι ευχές αυτές εκπληρώνονται, εάν τηρηθούν κατά παράδοσιν.
Την μεγάλη άγια νύκτα, ιδιαιτέρως και επιμελώς αποφεύγονται λόγοι που θίγουν συνανθρώπους, πράξεις πάσης αδικίας και πικρίας, ενώ οι ευχές πρέπει να εκφέρονται από τα βάθη της ψυχής μας. Και όσες ψυχές αδικούν, (που είναι ήδη κακότυχες, τιμωρημένες να ζουν βυθισμένες στην ελλειπτική σκοτεινή ζώνη της συνειδήσεως), ας έχουν και αυτές μιαν ευκαιρία να απαλλάξουν την υπόστασίν τους από το άγος της πλεονεξίας, από την ύβριν της υπερβολής και το μίασμα της αλαζονείας.
Επί τη ευκαιρία της αναγεννήσεως του φυσικού κόσμου, είθε απρόσκοπτη να είναι η ατραπός κάθε ανθρώπου προς την εξέλιξή του, είθε το θείο βρέφος να μας οδηγήσει σε καλύτερες ημέρες ανθρώπινης ευτυχίας, αγάπης και οικογενειακής ειρήνης. ΕύμολποςΤσάμης Πηγή: Πύλη Ιάσωνος

ΕΙΡΕΣΙΩΝΗ - Ο Πρόγονος του Χριστουγεννιάτικου Δένδρου.

Η Ειρεσιώνη (από το είρος = έριον, μαλλίον) είναι κλάδος αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, κ.λ.π., εκτός του μήλου και του αχλαδιού). Ήταν έκφραση ευχαριστίας για την γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της γονιμότητας και ευφορίας και κατά το επόμενο έτος και ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη).

Την εβδόμη ημέρα του μηνός Πυανεψιώνος (22 Σεπτεμβρίου – 20 Οκτωβρίου), παιδιά περιέφεραν την Ειρεσιώνη στους δρόμους τραγουδώντας τις καλένδες (κάλαντα) από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας το φιλοδώρημά τους από τον νοικοκύρη ή την κυρά.
Όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε εκεί μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν.
Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνος.

Ιδού ένα απόσπασμα από τα κάλαντα :
[Η Ειρεσιώνη φέρνει κάθε τι καλό, σύκα και αφράτα ψωμάκια που μας τρέφουν και μέλι γλυκό και λάδι απαλό και ξέχειλους κύλικες με καλό κρασί για να μεθύσει και να κοιμηθεί].

«Τα κλαδιά των δέντρων τα στόλιζαν με άνθη, ταινίες (κορδέλες), έρια (μαλλιά) και μικράς σφαίρας εκ μετάλλου, που παρίσταναν τους πλανήτας, τον Ήλιον και την Σελήνην».  Ιστορία της λατρείας του Βάκχου. Χ. Ζανμέρ.
Εκτός από τα κλαδιά της ελιάς, περιέφεραν επίσης και κλαδιά Δάφνης προς τιμήν του Απόλλωνος στα Θαργήλια, εορτή που ετελείτο την Άνοιξη (27 Απριλίου – 26 Μαΐου), όπου πάλι έκαιγαν την παλιά Ειρεσιώνη και κρεμούσαν την νέα έξω από τις πόρτες τους.

Πρόγονος λοιπόν του Χριστουγεννιάτικου δένδρου είναι η Ειρεσιώνη , όπου μέσω αυτής μεταδόθηκε το έθιμο του στολισμένου δέντρου στους βόρειους λαούς από τους Έλληνες ταξιδευτές, οι οποίοι ελλείψεως ελαιοδένδρων, στόλιζαν κλαδιά από τα δέντρα που εφύοντο στον κάθε τόπο.

Το έθιμο της Ειρεσιώνης καταδικάστηκε ως ειδωλολατρικό από το θεοκρατικό καθεστώς του Βυζαντίου και απαγορεύτηκε η τέλεσίς του. Αιώνες αργότερα το ίδιο έθιμο επανήλθε με την μορφή Χριστουγεννιάτικου και Πρωτοχρονιάτικου δένδρου από τους Βαυαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα στην Ελλάδα, ως δικό τους Χριστουγεννιάτικο έθιμο. Οι ρωμιοί, μη γνωρίζοντας ιστορία, το υιοθέτησαν ως χριστιανικό έθιμο.
 ΠΗΓΗ.                                                  

 ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΕΡΑΤΕΙΑΣ

Η ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΥΓΙΟΥΣ ΘΕΣΜΙΚΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΚΙΝΗΘΗΚΕ Η ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Στην Αρχαία Ελλάδα, ο Έλληνας ιερέας, εκτός από κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις κληρονομικής μεταβίβασης σε μέλη ενός κάποιου συγκεκριμένου γένους (λ.χ. Ευμολπίδαι στην Ελευσίνα, Εμβαρίδαι στον Πειραιά κ.λ.π.) ή ενός βασιλικού οίκου (όπως λ.χ. συνέβαινε στην πόλη της Σπάρτης) αποκτά το αξίωμά του κατά κανόνα δι' εκλογής από την συνέλευση του Δήμου, πρακτική που βρίσκουμε να ισχύει από τα ομηρικά κιόλας χρόνια, ή δια κληρώσεως (όπου ο κλήρος λειτουργεί ως Θεός ή απλός δείκτης της θείας θελήσεως).

Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΠΙ ΓΗΣ, όπως οι γνωστές παλαιές και σημερινές θεoκρατίες ισχυρίζονταν και ισχυρίζονται για τους θρησκευτικούς λειτουργούς τους, αλλά αντιθέτως είναι απλός κι εκλεγμένος εκπρόσωπος των θρησκευτών, εξουσιοδοτημένος είτε να φροντίζει τον Ναό στον οποίο τοποθετείται (ως «αρχιερεύς»), είτε να τελεί τις θυσίες (ως «ιερεύς»), είτε να απαγγέλει τις ευχές και προσευχές (ως «αρητήρ»).

Το ιερατικό αξίωμα δεν είναι συνδεδεμένο με κάποια συγκεκριμένη ηλικία, τάξη, ή φύλο.

ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, ΠΛΟΥΣΙΟΙ ΚΑΙ ΜΗ, ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΙ, ΟΛΟΙ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΤΟ ΑΞΙΩΜΑ ΤΟΥ ΙΕΡΕΑ, ο δε εκάστοτε αποχωρών, σε αντίθεση με τα ιερατεία των διαφόρων θεοκρατιών, οφείλει στα πλαίσια της ισονομίας τών πολιτών να προβεί σε απολογισμό πεπραγμένων και λογοδοσία, κυρίως σε ότι αφορά τα οικονομικά του Ιερού (βλ. Αισχίνη, Λόγος Κατά Κτησιφώντος, 17-18).

ΑΝ ΚΑΙ ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΣΕΒΑΣΜΙΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ ΤΟΥ ΛΑΟΥ, Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ ΔΕΝ ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΓΙΟΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣ. ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΑΛΛΩΣΤΕ, Η ΑΓΙΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΗ ΓΝΩΣΗ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΤΙ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΟΜΑΛΗ ΚΑΙ ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΣΥΜΒΙΩΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ.

Απλές προϋποθέσεις για την ιερατική ιδιότητα αποτελούν η σωματική αρτιμέλεια (και όχι η σωματική τελειότητα, αφού ο Αγησίλαος εξελέγη βασιλιάς της Σπάρτης και ιερέας των Θεών Διός, Απόλλωνος, Αθηνάς και Ηρακλέους, όντας χωλός πλην όμως αρτιμελής), η γνήσια καταγωγή και, κυρίως, η γενική εκτίμηση προς το άτομό του, με πρωταρχικό κριτήριο το να μη βαρύνεται με κανένα από τα ασυμβίβαστα προς την ιερατική ιδιότητα σοβαρά «μιάσματα» (δηλαδή ασέβεια, ανθρωποκτονία, επιορκία, προδοσία, κ.λ.π.)

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΕΡΟΠΡΑΞΙΑΣ, Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΙΕΡΕΑΣ Η ΙΕΡΕΙΑ ΣΥΝΗΘΩΣ ΦΟΡΑΕΙ ΦΟΡΕΜΑ ΛΕΥΚΟ, ΣΕ ΕΝΔΕΙΞΗ ΑΓΝΟΤΗΤΑΣ (με εξαίρεση τους ιερείς του Διός που φορούν και πορφύρα, και διάδημα από κορδέλα στα χρώματα του Θεού τους), ή στεφάνι από φύλλα δένδρου ή φυτού που θεωρείται ιερό τής κάθε επι μέρους συγκεκριμένης λατρείας.

Πρέπει να σημειωθεί πάντως εδώ, το αξιόλογο γεγονός ότι στους Έλληνες, από τους ομηρικούς κιόλας χρόνους, πλήρες δικαίωμα ιεροπραξίας (θυσίας, σπονδής, προσευχής) είχε ο οποιοσδήποτε απλός θρησκευτής, ενώ κατά τις εκστρατείες χρέη ιερέως έκαναν οι επικεφαλής του στρατού και στην οικιακή λεγόμενη λατρεία ιερουργούσαν ισόβαθμα και εκ περιτροπής (αναλόγως της φύσεως της επικαλούμενης θεότητας) οι δύο σύζυγοι.

Με τον ιερέα ή την ιέρεια να μη θεωρείται λοιπόν εκπρόσωπος του Θεού επί γής, αλλά απλός «ιερεύων» πολίτης, η ποιότητα της σχέσης προς τον κάθε φορά τιμώμενο Θεό ή Θεά αποτελεί υπόθεση όλου του σώματος των θρησκευτών που παρίστανται σε μία τελετή.
Έχουμε εδώ λοιπόν μία ακόμη επιβεβαίωση του έντονου, αλλά ιδιότυπου Ελληνικού κοινοτισμού που θέλει το άτομο αναπόσπαστο μέρος ενός οργανικού συνόλου αλλά ταυτοχρόνως και υπεύθυνη, για τα του εαυτού της, προσωπικότητα.

Απαιτείται συνεπώς και για τους θρησκευτές που παρίστανται σε θυσίες, η βασική αγνότητα του ιερέως, υπό την έννοια του να είναι κανείς καθαρός από σοβαρά μιάσματα. Εκείνοι που βαρύνονται από σοβαρά μιάσματα δεν μπορούν να συμμετάσχουν σε θυσίες αν δεν έχουν πρωτύτερα καθαρθεί.

«Κεκαθαρμένοι» οφείλουν να είναι και όσοι μόλις επέστρεψαν από πόλεμο, όσοι μόλις θεραπεύθηκαν από ασθένεια, όσοι επέστρεψαν στην πατρίδα τους μετά από μακροχρόνια παραμονή στο εξωτερικό, κ.ο.κ. Για αυτό και πριν την τέλεση της θυσίας, ο κήρυξ ιερέας φωνάζει το «εκάς, εκάς, όστις αλιτρός».

 Ελληνικό Αρχείο

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΗΧΗΤΙΚΗΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΘΕΑΤΡΩΝ

Η ηχητική των αρχαίων θεάτρων που θαυμάζουμε σήμερα εξασφαλιζόταν με τα αντηχούντα αγγεία που βρίσκονταν κάτω από τα σκαλιά του κοίλου και τα σκηνικά άλλαζαν σχεδόν αυτόματα, όπως αποδεικνύει η πρόσφατη ανασκαφική έρευνα στο Αρχαίο Θέατρο του Δίου. Η τεχνολογία του Αρχαίου Ελληνικού Θεάτρου, και ιδιαιτέρως το Θέατρο του Δίου, έχει απασχολήσει τον αρχιτέκτονα, καθηγητή του ΑΠΘ Γιώργο Καραδέδο. Ο ίδιος μας είπε ότι «τα αντηχούντα αγγεία τοποθετούνταν σύμφωνα με έναν μαθηματικό υπολογισμό σε κόγχες κάτω από τα σκαλιά του κοίλου, διηρημένα σε αγγεία τέταρτης, πέμπτης, όγδοης και διπλής όγδοης, σύμφωνα με τις αντηχήσεις τους στις διάφορες νότες. Όταν η φωνή των ηθοποιών, περιβάλλοντας τα αγγεία, που είναι στον ίδιο τόνο με αυτήν, προκαλεί την αντήχησή τους, γίνεται πιο δυνατή, πιο καθαρή και πιο μεγαλεπήβολη».

Όλα ξεκίνησαν όπως φαίνεται από την εισαγωγή των μαθηματικών και της θεωρίας των αριθμών από τους Πυθαγόρειους στην αρχιτεκτονική. Τότε χρησιμοποίησαν γεωμετρικές χαράξεις στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό των κτιρίων και ειδικότερα των θεάτρων. «Ειδικά ο σχεδιασμός των θεάτρων επηρεάστηκε σημαντικά από την ακουστική, η οποία διαμορφώνεται σε επιστήμη από τον Αριστόξενο τον Ταραντίνο. Ο Βιτρούβιος στο πέμπτο βιβλίο του αναλύει την αρμονική θεωρία του Αριστόξενου και παραθέτει μουσικό διάγραμμα του Αριστόξενου. Το διάγραμμα αυτό δεν έχει σωθεί. Είναι όμως εύκολο να το αναπαραστήσουμε με βάση τις περιγραφές του Βιτρούβιου. Ο Αριστόξενος μας δίνει τις ακριβείς θέσεις και τις προδιαγραφές των "ηχείων", δηλαδή των αντηχούντων αγγείων».

Εκτός από τις αρχαίες πηγές, «σύγχρονες ακουστικές έρευνες αποδεικνύουν ότι στα αρχαία θέατρα έχουν εφαρμοστεί βασικές αρχές σχεδιασμού που εξασφαλίζουν ηχοπροστασία, ακουστική ζωντάνια, διαύγεια και καταληπτότητα του θεατρικού λόγου. Μια από τις βασικότερες αρχές είναι η ενίσχυση της φωνής με έγκαιρες, θετικές ηχοανακλάσεις επάνω σε στοιχεία του θεάτρου (δάπεδο ορχήστρας, πρόσοψη κτιρίου σκηνής, λογείο), για την εξασφάλιση ενός φυσικού, αυτοδύναμου (παθητικού) μεγαφώνου, που αναπληρώνει τις ενεργειακές απώλειες, κυρίως στα υψηλότερα καθίσματα του κοίλου». Το θέατρο ως λόγος και τέχνη εξελίχθηκε μαζί με το κτίριο της σκηνής, τη σκηνογραφία και την τεχνολογική υποστήριξή της. Οι «σκηνικοί αγώνες» απαιτούσαν τέσσερις έως πέντε παραστάσεις την ημέρα. Έπρεπε λοιπόν τα σκηνικά να αλλάζουν γρήγορα και εύκολα. Τα θέατρα διέθεταν «θύρες», μεγάλα ανοίγματα στο κτίριο της σκηνής, τα οποία καλύπτονται με ζωγραφισμένους ξύλινους πίνακες ή υφασμάτινα πετάσματα. Για την αυτόματη αλλαγή των σκηνικών αναφέρεται πως είχαν την «περίακτο», μια πρισματική περιστρεφόμενη κατασκευή. Είχαν επίσης το «εκκύκλημα» το «ημικύκλιο» και το «στροφείο», κυλιόμενες εξέδρες, τη «μηχανή» ή «κράδη» και την «γέρανο» για τη μεταφορά στον αέρα ανθρώπων ή των «από μηχανής θεών» και το «θεολογείο», εξέδρα στην οποία κάθονταν οι θεοί για να μιλήσουν με τους θνητούς. Για την αναπαράσταση καιρικών φαινομένων είχαν το «κεραυνοσκοπείο» και το «βρονείο», καθώς και τη «χαρώνεια κλίμακα», υπόγειο διάδρομο για την άνοδο και κάθοδο στον κάτω κόσμο των χθόνιων θεών και των φαντασμάτων.

Η σύγχρονη έρευνα για τον αρχαίο μηχανολογικό εξοπλισμό των θεάτρων καταλήγει σε αντικρουόμενες απόψεις, υποστηρίζει ο κ. Καραδέδος, γιατί βασίζεται σε ελλιπή δεδομένα. «Στο πρόσφατα ανασκαμμένο Θέατρο του Δίου, όμως, παρά την κακή κατάσταση διατήρησής του, σώθηκαν αρκετά στοιχεία, τα οποία τεκμηριώνουν τη θέση και εν μέρει τη λειτουργία αρκετών από τους θεατρικούς μηχανισμούς, όπως των "περιάκτων", του "θεολογείου", της "γέρανου", της "χαρώνειας κλίμακας", του "κεραυνοσκοπείου", καθώς και ανασυρόμενης αυλαίας χωρισμένης σε τρία τμήματα».
Πηγή: http://www.artmag.gr/

«ΕΛΛΑΔΑ η Πρώτη Φλόγα της Δημιουργίας»

ΑΝΩΤΕΡΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ Από Το κανάλι του χρήστη ICAROS83 
002 «ΕΛΛΑΔΑ η Πρώτη Φλόγα της Δημιουργίας»
003 «ΕΛΛΑΔΑ η Πρώτη Φλόγα της Δημιουργίας»
004 «ΕΛΛΑΔΑ η Πρώτη Φλόγα της Δημιουργίας»
005 «ΕΛΛΑΔΑ η Πρώτη Φλόγα της Δημιουργίας»
006 «ΕΛΛΑΔΑ η Πρώτη Φλόγα της Δημιουργίας» (τελευταίο)

AΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟYΛΟΥ. Θέμα: «Ελληνική Γλώσσα: Ένα μεγάλο δώρο των Ελλήνων στην ανθρωπότητα»

Σε αυτό το πτωχό κείμενο δεν έχουμε λόγια να περιγράψουμε την ομιλία της κ. Άννας Τζιροπούλου με θέμα «Ελληνική Γλώσσα: Ένα μεγάλο δώρο των Ελλήνων στην ανθρωπότητα» που πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα του συλλόγου "Θερμοπύλες". Η κ. Άννα Τζιροπούλου καθήλωσε τους ακροατές κυριολεκτικά καθώς έκανε μια γλαφυρή επισκόπηση της Ελληνικής Γλώσσας που όπως υποστήριξε έχει μια ιστορία δεκάδων χιλιάδων χρόνων. Χρησιμοποίησε πλήθος παραδειγμάτων για να αποδείξει ότι η Ελληνική Γλώσσα είναι καταγεγραμμένη στους Έλληνες από την γέννησή τους. Ανέλυσε το γνωστό κείμενο του Ισοκράτη περί ημετέρας παιδείας που η ερμηνεία του είναι αντίθετη από αυτή που πάνε κάποιοι να περάσουν. Ανεφέρθη και στην φιλοξενία των αρχαίων Ελλήνων αναλύοντας τον όρο ξένος και τον όρο αλλοδαπός. Επισήμανε την κακή χρήση της στην σύγχρονη εποχή, το κόψιμο κάποιων κλήσεων και καταλήξεων (και την σημασία τους) και την κακή αντιγραφή της από τις δυτικές γλώσσες. Παρατίθεται το βίντεο το οποίο πρέπει οπωσδήποτε να δείτε! http://www.thermopilai.org/ ,  http://vimeo.com/user1737527   

ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΖΩΑ ΨΥΧΗ; ΤΙ ΛΕΤΕ;

Κάποτε πριν χρόνια, άκουσα κάποιον σε κήρυγμα από τηλεοράσεως, να λέει ότι τα ζώα δεν έχουν ψυχή. Φαίνεται μπερδεύουν την ψυχή και το συναίσθημα με την λογική. 
Τα ζώα δεν έχουν, όλοι λέμε, λογική, όπως ο άνθρωπος. Όμως πώς να έχουν ανθρώπινη λογική; Τότε δεν θα ήταν ζώα όπως είναι. Αλλά άνθρωποι. Ας μη αναφέρω ζωώδεις συμπεριφορές ανθρώπων  μέσα στην Ιστορία, γιατί θα ξεφύγω από το θέμα. 
Επανέρχομαι. Πως είμαστε σίγουροι ότι τα ζώα δεν έχουν την δική τους λογική και τους δικούς τους κώδικες επικοινωνίας. Εδώ βλέπουμε οργανωμένες κοινωνίες εντόμων, που ξεπερνούν κατά πολύ το δικό μας λογικό κοινωνικό μπάχαλο. Αλλά και πως εξηγείτε το ότι πολλά είδη ζώων έχουν έναν και μοναδικό σύντροφο μέχρι τον θάνατο. Δεν είναι αυτό συναίσθημα παντοτινής αγάπης; Το συναίσθημα αυτό (όπως και πολλές άλλες συμπεριφορές συναισθηματικής φύσεως στα ζώα) δεν είναι γέννημα ψυχής;
Πως μπορεί να λέγεται ότι τα ζώα δεν έχουν ψυχή όταν για την ανθρώπινη δεν είμαστε ακόμη σίγουροι; Δεν είμαστε σίγουροι, όχι μόνο περί υπάρξεως ή όχι, αλλά περί τίνος πρόκειται.
Για την επιστήμη βρίσκεται υπό έρευνα, αν και δεν την απασχολεί ιδιαίτερα αφού δεν μπαίνει σε μικροσκόπιο.
Όσο  για την θρησκευτική πλευρά η άποψη της είναι δογματική.  Δόγμα είναι ένα καθορισμένο πλαίσιο σκέψης, το οποίο δεν αλλάζει με τίποτα και έξω από αυτό, κάθε αντίθετη άποψη χαρακτηρίζεται αίρεση και ανοησία. Έτσι ο δογματισμός επικράτησε σε όλες της εκδηλώσεις της ζωής μας και πρέπει να πειθαρχούμε υποχρεωτικά σε αυτόν για να είμαστε αποδεκτοί από το σύστημα.
Κατά την δική μου αδογμάτιστη γνώμη, τα ζώα και τα πτηνά έχουν ψυχή αισθήματα και την δική τους λογική. Και τα δόγματα των ανθρώπων που βγάζουν αποφάσεις για αυτά, δεν έχουν καμία απολύτως σημασία και φυσικά τα αφήνουν αδιάφορα. 
Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι ο εχθρός  των ζώων,  της Φύσης και του πλανήτη ολοκλήρου, είναι ο άνθρωπος με τα κάθε είδους δόγματα του και την …λογική του.
 Εδώ (δογματικό είναι αυτό) λέει:   «…ψυχή των ζώων είναι η ζωή του σώματός τους. Δεν υπάρχει όμως ουσία της ψυχής, είναι μόνο ενέργεια. Πεινούν, πηδούν, χορεύουν, γιατί δεν έχουν τίποτα άλλο εκτός από τα ενεργούμενα μέσω του σώματος…»

Είναι όμως έτσι… ; Για δείτε το βίντεο… η μια ψυχή έφυγε και η άλλη σπαράζει… ψυχή… 

Σείριος