ΤΟ ΞΟΑΝΟΝ

Το ξόανο ήταν ένα λατρευτικό άγαλμα φτιαγμένο από ξύλο. Παρίστανε συνήθως έναν θεό της Αρχαιότητας και τοποθετούνταν στους χώρους λατρείας, μέσα, δηλαδή, στους ναούς. 

Όπου συναντάμε τη λέξη αυτή στα κείμενα της Αρχαιότητας, καταλαβαίνουμε ότι αναφέρεται στα αντίστοιχα ομοιώματα των θεών.

Ο Ευριπίδης, για παράδειγμα, που στην τραγωδία του «Ιφιγένεια εν Ταύροις», παρουσιάζει τον τρόπο με τον οποίο έφθασε η λατρεία της θεάς Αρτέμιδος στην χώρα των Ταύρων, (σημερινή Κριμαία) γράφει χαρακτηριστικά:

Τ;νι λ;γ; πορθμε;ετε κλ;πτοντες ;κ γ;ς ξ;ανα κα; θυηπ;λους; (στ. 1358 – 1359).

Για ποιο λόγο κλέβετε από τη χώρα αγάλματα και ιέρειες;

Τα λόγια αυτά αποδίδονται στον Άγγελο, ο οποίος παρατηρεί ότι προσπαθούν οι ξένοι, Ορέστης, Πυλάδης και η ιέρεια Ιφιγένεια να δραπετεύσουν, έχοντας μαζί τους το λατρευτικό άγαλμα της θεάς.

Με την λέξη αυτή αναφέρονταν σε κάθε είδωλο, ομοίωμα, εικόνα κυρίως των θεών.

Το ξόανον όπως ήταν ο λεκτικός μας τύπος βγαίνει από το ρήμα ξέω (= τρίβω, λειαίνω, στιλβώνω). Από το ίδιο παράγεται και το ξύλο (=λειασμένη, ξυσμένη επιφάνεια), από το οποίο άλλωστε κατασκευάζονταν τα αγάλματα αυτά, το ξύσμα πορτοκαλιού που αρωματίζει το κέικ, η ξύστρα που οξύνει τα μολύβια, το μυαλό ξυράφι που έχουν πολλοί αγαπημένοι μας φίλοι, το ξύρισμα που κάνει ωραία, στιλπνή και γυαλιστερή την επιδερμίδα, και οι άξεστοι (αγενείς, όχι εκλεπτυσμένοι). https://www.liberal.gr/

(σ.σ.: Σήμερα με την λέξη ξόανο, αποδίδονται αρνητικά χαρακτηριστικά. Δεν εννοούνται θετικά πράγματα. Είναι άλλη μια από τις αμέτρητες λέξεις, που παραποιήθηκε η έννοια της.)

ΤΟ ΞΟΑΝΟ ΤΗΣ «ΠΟΛΙΑΔΑΣ» ΑΘΗΝΑΣ

Πήλινο ειδώλιο που απεικονίζει γυναικεία μορφή καθιστή σε θρόνο. Πιστεύεται ότι απεικονίζει το λατρευτικό ξόανο της «Πολιάδας» Αθηνάς, της προστάτιδας δηλαδή της πόλεως των Αθηνών, στο βόρειο μέρος της Ακροπόλεως, όπου χτίστηκαν πρώτα ο «Αρχαίος ναός» και κατόπιν στην κλασική εποχή, το Ερέχθειο.

Στο Ερέχθειο φυλασσόταν και το λατρευτικό άγαλμα της Πολιάδας Αθηνάς. 

Για τον Παυσανία το άγαλμα αυτό δεν το έφτιαξε κάποιος γλύπτης, αλλά λέγεται ότι ήταν κατασκευασμένο από ξύλο ελιάς, και έπεσε από τον ουρανό. Γι' αυτό ονομάζεται και «διιπετές ξόανο».

«Ξυλινον δε το της Πολιάδος υπό αυτοχθόνων ιδρυθέν, ο μέχρι νυν Αθηναίοι διαφυλάττουσιν», αναφέρει ο Πλούταρχος.

Ενώ αντίστοιχα ο Φιλόστρατος αναφέρει: «Παρ Ελλησι το τε Αθηνάς της Πολιάδας εκ ελαίας». 

Το άγαλμα λοιπόν της Πολιάδος Αθηνάς ήταν ξύλινο, με τη θεά καθήμενη. Παραπέμπει στην αρχέγονη «χθόνια» φύση της.

Ο Ευριπίδης στο έργο του Εκάβη μας αποκαλύπτει το χρώμα του πέπλου της Θεάς Αθηνάς το οποίο είναι κροκί. 

Ο κωμικός ποιητής Στράττις (Σχόλια 467, Αποσπ..69, I, .731 Kock]) αναφέρει ότι ο πέπλος της θεάς έχει επίσης κροκί χρώμα σε συνδυασμό με το χρώμα του υακίνθου. Το κροκί χρώμα σχετίζεται πάντα με μυθικές γυναίκες.

Στον ναό της Πολιάδος Αθηνάς καίει ο άσβεστος Λύχνος, το πύρ του λύχνου ανανεωνόταν από τον ήλιο κάθε έτος («ο Αρχαίος νεώς* της Πολιάδος, ενώ ο άσβεστος λύχνος» - Στράβων, & «καινόν δε ποιείν και νέον, ανάπτοντας από του ηλίου φλόγα καθαράν και Αμίαντον» - Πλούταρχος.).

Ο Λύχνος περιείχε Ελαιόλαδο και μόνο, την επιμέλεια του οποίοι είχαν μη παρθένες γυναίκες («και Αθήνησιν ου παρθένοι γυναίκες δε πεπαυμέναι γέμων έχουσι την επιμέλειαν» - Πλούταρχος).

Εικόνα: Έκθεμα από το Μουσείο της Ακροπόλεως.

Μυσταγωγία- Μυθαγωγία

*νεώς - αττικός τύπος του ναός

ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ ΜΕ ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ Η ΑΣΚΗΣΗ ''ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ 2021''

 ΤΑΜΣ “ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ-21”

ΤΑΜΣ “ΑΙΣΙΟΣ ΟΙΩΝΟΣ-21”

Οπτικοακουστικό: ENA CHANNEL GREECE

«Παρμενίων 21»: Εντυπωσιακά στιγμιότυπα από την επιβλητική άσκηση των ΕΔ | OnAlert

ΚΟΡΩΝΙΣ ΚΑΙ ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ

Σύμφωνα με τον Μύθο, η μητέρα του Ασκληπιού είναι η Κορωνίδα, μια θνητή κοπέλα, ευγενούς καταγωγής, και πατέρας του ο θεός Απόλλωνας.

Ο Αρχαίος θεσσαλικός Μύθος λέει πως ενώ κυοφορούσε τον Ασκληπιό, η Κορωνίδα ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε ένα θνητό, τον ‘Ισχυ, και όπως ήταν επόμενο θεωρήθηκε αυτός ο πατέρας παιδιού της.

Αυτές οι φήμες όμως έφτασαν γρήγορα στον Απόλλωνα με το μαντατοφόρο του πουλί, τον κόρακα, που ως τότε έλεγαν πως είχε χρώμα λευκό.

Η είδηση πως την πατρότητα του παιδιού του διεκδικούσε ένας θνητός, έκανε το θεό Απόλλωνα έξαλλο που ξέσπασε αρχικά στον καημένο τον κόρακα, αφού τον καταράστηκε να είναι πάντα μαύρος.

Δεν αρκέστηκε όμως μόνο στον κόρακα, αλλά στη συνέχεια σκότωσε τον Ίσχυ και διέταξε τη δίδυμη αδελφή του, τη θεά Άρτεμη, να εξοντώσει με τα βέλη της την έγκυο Κορωνίδα.

Όταν όμως το νεκρό σώμα της Κορωνίδας τοποθετήθηκε για καύση στην πυρά, εμφανίστηκε ο Απόλλωνας, ως καλός πατέρας, και έσπευσε να βγάλει το γιο του Ασκληπιό, μέσα από τη διάπυρη μήτρα της θνητής μητέρας του.

Μια γέννηση γεμάτη πόνο, αδικία και θάνατο, που προκάλεσε όμως μεγάλη χαρά στον κόσμο, αφού ο Ασκληπιός θα ήταν ο λυτρωτής που θα έφερνε θεραπεία και ανακούφιση στο ανθρώπινο γένος.

Ο Μύθος λέει πως ο νεογέννητος Ασκληπιός οδηγήθηκε από τον Απόλλωνα στο όρος Πήλιο της Θεσσαλίας και παραδόθηκε στο Κένταυρο Χείρωνα (σύμβολο της προαιώνιας σοφίας), για να τον μεγαλώσει και να τον εκπαιδεύσει.

Κοντά στο Χείρωνα ο Ασκληπιός διδάχτηκε την τέχνη του κυνηγιού, την ιατρική, καθώς και τον τρόπο συλλογής των θεραπευτικών βοτάνων. Έγινε μεγάλος γιατρός, που θεράπευε όλες τις ασθένειες με φάρμακα, επεμβάσεις αλλά και μαγικούς ψαλμούς.

Στην εκπαίδευσή του συμμετείχε ένα ακόμα αρχέτυπο της σοφίας, η θεά Αθηνά, που πρόσφερε στον Ασκληπιό το αίμα της αποκεφαλισμένης Γοργόνας, που είχε διπλή δύναμη: μπορούσε να χρησιμοποιηθεί είτε για θεραπεία ανθρώπων και ανάσταση νεκρών, είτε για θάνατο και καταστροφή. (Σύμφωνα με μια άλλη άποψη έλαβε μόνο το αίμα της δεξιάς φλέβας, που ήταν θεραπευτικό, ενώ της αριστερής το κράτησε η Αθηνά.)

Η φήμη για τις ικανότητες του Ασκληπιού διαδόθηκε παντού, κάποιες περιοχές μάλιστα διεκδίκησαν τον τίτλο της γενέτειράς του και διαμόρφωσαν τη δική τους ιδιαίτερη παράδοση και διάφορες παραλλαγές του Μύθου.

Σύμφωνα με τον Αρχαίο θεσσαλικό Μύθο, ο Ασκληπιός κατάγεται από την Λακέρεια, την πατρίδα της μητέρας του Κορωνίδας. Ήταν μια πόλη της θεσσαλικής πεδιάδας, στο Δώτιον Πεδίον, κοντά στη λίμνη Βοιβηίδα (είναι η λίμνη Κάρλα, αποξηραμένη από το 1962). Ο ίδιος Μύθος μας λέει πως η μητέρα του ήταν κόρη του Φλεγύα· υπήρξε βασιλιάς τριών λαών, που αποκαλούνταν Φλεγύες, Λαπίθες και Μινύες, και κατοικούσε στη Λακέρεια. Ο θνητός άντρας της, ο Ίσχυς, ήταν βασιλιάς της Αρκαδίας, καταγόταν από τη φυλή των Λαπιθών και είχε πατέρα τον Έλατο.

Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, που αναφέρεται στην Ιλιάδα του Ομήρου, η γέννηση του Ασκληπιού τοποθετείται στην Τρίκκη (σημερινά Τρίκαλα) της Θεσσαλίας· εκεί αναφέρονται ως γιοι του ο Μαχάονας και ο Ποδαλείριος, πολύ πιθανόν εξαιτίας των ιαματικών ιδιοτήτων τους· ήταν ήρωες-γιατροί της θεσσαλικής Τρίκκης, που είχαν πάρει μέρος και στον Τρωικό Πόλεμο.

Στην Ελληνική Μυθολογία ως γιοι του μνημονεύονται επίσης ο Αετός, ο Ευμαρίων (δηλαδή εκείνος που παρέχει την καλή υγεία, τη χαρά απ’ την ευεξία), ο Άκεσις (από το ρήμα ακέομαι, δηλαδή εκείνος που θεραπεύει δι’ οξέως οργάνου), ο Ιανίσκος (από το ρήμα ιώμαι, δηλαδή εκείνος που θεραπεύει/θεραπεύεται), ο Τελεσφόρος (δηλαδή εκείνος που καθιστά μια θεραπεία αποτελεσματική) και ο Αλεξήνωρ (δηλαδή εκείνος που βοηθά τους ανθρώπους και αποτρέπει κάθε κακό).

Σύζυγός του ήταν η Ηπιόνη, που λατρευόταν στην Αθήνα, την Κω και την Επίδαυρο· είχε θεραπευτικές-νοσηλευτικές γνώσεις και ήξερε να απαλύνει τους πόνους. Οι κόρες του Υγεία, Ιασώ, Ακεσώ και Πανάκεια συμβόλιζαν την υγεία και τη γιατρειά. Ως κόρη του αναφέρεται και η Αίγλη, που λένε ότι εκπροσωπούσε τη φωτοδότρα δύναμη του ίδιου του Ασκληπιού.

Κατά την Μυθολογία ο Ασκληπιός συμμετείχε στην αργοναυτική εκστρατεία ως θεραπευτής – ιατρός, καθώς και στο κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου. Διέθετε μοναδικές ικανότητες· θεράπευσε τις μανιασμένες θυγατέρες του Προίτου και το βασιλιά της Επιδαύρου Άσκλη· θεράπευσε πολλούς ήρωες και έφτασε στο σημείο να αναστήσει και νεκρούς, όπως τον Τυνδάρεω, το Γλαύκο (γιο του Μίνωα), τον Ιππόλυτο (γιο του Θησέα και αγαπημένο της θεάς Άρτεμης), τους Καπανέα και Λυκούργο (που σκοτώθηκαν στη διάρκεια του πολέμου των Επτά επί των Θηβών) και άλλους.

Η ανάσταση των νεκρών όμως προκάλεσε την ανησυχία του βασιλιά του Άδη, τον Πλούτωνα, που φοβήθηκε πως το βασίλειό του θα ερήμωνε, αν ο Ασκληπιός συνέχιζε να θεραπεύει τους ανθρώπους.
Παραπονέθηκε λοιπόν στον αδελφό του Δία, ο οποίος έσπευσε να αποκαταστήσει την τάξη βάζοντας με τον κεραυνό του τέρμα στη ζωή του ιερού γιατρού.
Ο Απόλλωνας εκδικήθηκε το χαμό του γιου του σκοτώνοντας τους Κύκλωπες, που είχαν δωρίσει το θανατηφόρο κεραυνό στο Δία.
Ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι ο Ασκληπιός μετά το θάνατό του αποθεώθηκε, έγινε δηλαδή δεκτός στη θεϊκή κατοικία του Ολύμπου, ταυτόχρονα με τον Ηρακλή.

Αυτά λίγο πολύ αναφέρονται στην Ιερή μας Παράδοση, την Ελληνική Μυθολογία.
Οι συνειρμοί δικοί σας…

https://www.freeopinion.news/

...

Τα Ιερά Mυστήρια είναι η Κορωνίς (η μήτρα που γέννησε τον Ασκληπιό, την θεραπεία και την μετουσίωση διαμέσου της Απολλώνιας δόνησης) δηλαδή η Κορωνίς του Ανθρώπου.
Αυτό σημαίνει ότι η οντότητα - Άνθρωπος - Μύστης οφείλει, να έχει μυηθεί (Καβείρια - Ελευσίνια - Ορφικά - Πυθαγόρεια) έστω και με έναν σύγχρονο τρόπο. https://enneaetifotos.blogspot.com/2017/06/blog-post_32.html

...

Ο Παυσανίας γράφει ότι στο Ασκληπιείο της Τιτάνης υπήρχε λατρευτικό άγαλμα της Κορωνίδας φτιαγμένο από ξύλο, στο οποίο αποδίδονταν θεϊκές τιμές. el.wikipedia) 

---------------------------

ΙΑΤΡΙΚΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ 2.500 ΕΤΩΝ 

TΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΑ!!!

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΠΙΔΑΥΡΟ: ΕΝΑ ΝΕΟ ΚΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟ

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΕΛΙΞΗ ΜΑΣ ΕΑΝ ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΣΤΟΥΜΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΜΑΣ;

Η φύση, το σύμπαν, καταβάλλουν κάθε προσπάθεια να μας βοηθήσουν και μάλιστα δεν είναι λίγες οι φορές που συνωμοτούν υπέρ του να βρούμε τον δρόμο μας, αρκεί να αναγνωρίζουμε, να αισθανόμαστε και να κατανοούμε τα σημάδια, τους οιωνούς, όσο και αν όλα όσα μας περιβάλλουν φαίνεται να επιβεβαιώνουν το αντίθετο.

Ο άνθρωπος, είναι ένα ον που αναπνέει, αισθάνεται, κινείται μέσα σε έναν κόσμο προσώπων και πραγμάτων, τα οποία πολλές φορές δεν είναι καμωμένα όπως θα τα ήθελε ο νους, το αίσθημα, ο πόθος και η καρδιά του.
Τα πράγματα σε τούτον τον τρισδιάστατο κόσμο, δεν είναι μοιρασμένα με μία διαχωριστική γραμμή, από εδώ το «καλό» και από εκεί το «κακό», αλλά οι δρόμοι τους πολλές φορές διασταυρώνονται. Όπως λοιπόν και να το κάνουμε θα τους περπατήσουμε και τους δύο.

Να αλλάξουμε αυτήν την διττή υλική πραγματικότητα δεν μπορούμε, μιας και η ψυχή μας επέλεξε αυτήν την ενσάρκωση. Αυτή η υλική πραγματικότητα είναι η εμπειρία μας, το μάθημα μας, και αν θέλετε και η σοφία μας.

Εκείνο που μας μένει λοιπόν είναι, να ζυγίσουμε, να ισορροπήσουμε και να ιεραρχήσουμε επάνω στις υλικές αυτές καταστάσεις.

Από το τι θα επιλέξουμε, ποιο θα θεωρήσουμε περισσότερο ή λιγότερο επιθυμητό, θα προσδιοριστεί η ηθική μας ποιότητα, το Αγαθόν μας.

Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον κόσμο της δικής μας φυσικής πραγματικότητας (είτε είναι αληθινός είτε όχι σύμφωνα με την κβαντική), που πολλές φορές δεν ανταποκρίνεται στις αξιώσεις μας, θα ζήσουμε και θα γράψουμε την μικρή ή την μεγάλη ιστορία μας.

Θα προσπαθήσουμε για το καλλίτερο, τους σκοπούς μας, τα ιδανικά μας, εξαντλώντας όλα τα περιθώρια που μας δόθηκαν, ώστε να μείνουμε αγνοί στην καρδιά και καθαροί στα χέρια. Να μείνουμε δηλαδή «νέοι», με την μεταφορική πάντα έννοια. Το βέβαιο είναι ότι το «απόλυτο» για εμάς τα ανθρώπινα πλάσματα δεν υπάρχει.

Πως όμως μπορούμε να ελπίζουμε στην ανέλιξη μας εάν δεν ταυτιστούμε εσωτερικά με την διάσταση της ύπαρξης μας;
Αναμφίβολα όλη μας η ζωή είναι ένα μεγάλο σχολείο που μας διδάσκει μέσα από τις εμπειρίες και μας βοηθά να διορθώσουμε λάθη του μακρινού παρελθόντος που ζουν σαν στοιχειωμένες αναμνήσεις στο μυαλό μας. Αλλά και όλη μας η ζωή δεν είναι παρά μία εμπειρία.
Καθώς ψάχνουμε μέσα στα γήινα στοιχεία για να βρούμε τον σωστό δρόμο που θα μας οδηγήσει στην γαλήνη της ψυχής, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι ο δρόμος της δοκιμασίας είναι εκείνος που θα μας οδηγήσει στην αιωνιότητα.

Διαλέγοντας το μονοπάτι της αρετής, της ηθικής, της συνείδησης και της αγάπης γινόμαστε οι μικροί σοφοί της ύπαρξής μας.
Μέσα από τη γνώση θα αναπτυχθούμε και μέσα από την αυτογνωσία θα εναρμονιστούμε με τους συμπαντικούς ρυθμούς.
Στο πνευματικό φως οδηγούμεθα μέσα από τα δύσβατα μονοπάτια της αυτογνωσίας αλλά και της αυτοκριτικής.

Είναι προτιμότερο να μην έχουμε την αίσθηση της δυστυχίας όταν κάποιο από τα ελαττώματα μας έρχεται στο φως. Διότι μετουσιώνοντας το, βρισκόμαστε σε θέση να χτίσουμε στην σωστή και σταθερή βάση τον νέο μας εαυτό, λαμπερό και ευτυχισμένο.
Μέσα από την αρμονία του ψυχικού μας κόσμου οι αποκαλύψεις για το Ανώτερο Εγώ μπορούν να μας φέρουν μία μεγάλη ελπίδα και να αυξήσουν το θάρρος μας μπροστά στις δυσκολίες.
Έτσι δεν θα αισθανόμαστε δυστυχισμένοι, ασήμαντοι ή χαμένοι. Θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Διότι η ελευθερία ανήκει στον άνθρωπο που είναι απαλλαγμένος από την τυραννία των ελαττωμάτων και των παθών του καθώς επίσης και από την δουλεία της πλάνης και της προκατάληψης.

Διατηρώντας τα αρμονικά δεδομένα που αποκτούμε ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της γνώσης, αυτό που ευχόμαστε ειλικρινά με θέρμη, αυτό και θα αποκτήσουμε. Διότι σύμφωνα με τους νόμους της ζωντανής φύσης κάθε τι που ο άνθρωπος εύχεται φλογερά, δίκαια και συνεχώς, το αποκτά.
Αυτός που επιθυμεί την πνευματική ομορφιά την αποκτά μετουσιώνοντας όλες τις δυσαναλογίες του εσωτερικού του κόσμου. Αυτός που αγαπά την δύναμη, αλλά μία δύναμη που παντού διορθώνει, θεραπεύει, γαληνεύει και βελτιώνει τον εαυτό του και τους ανθρώπους, μία δύναμη που φέρνει παντού την αρμονία, θα την αποκτήσει. Αυτός που αγαπά το ωραίο ξέρει να βλέπει ότι είναι όμορφο και αυτό γίνεται επειδή έχει την ομορφιά μέσα του και επειδή ο κόσμος είναι ένας καθρέφτης που ξαναστέλνει σε κάθε άνθρωπο την αντανάκλαση του.
Η μόνη διαφορά είναι ότι άλλοι το κατορθώνουν νωρίτερα, άλλοι αργότερα και αυτό εξαρτάται από την βούληση του ατόμου.

Όμως υπάρχουν και άλλοι που για κάποιο λόγο δεν αγωνίζονται για τίποτα, για κανένα σκοπό και που ίσως στο βάθος θα το ήθελαν, όμως η αδύναμη βούληση δεν τους το επιτρέπει. Για αυτούς αφιερώνεται ο επίλογος:
«Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις μην σπέρνεις μίσος, γιατί οι άνθρωποι έχουν καρδιά και ίσως κάπου είναι δοσμένη. Αν δεν μπορείς να γελάσεις προσπάθησε να μείνεις στην άκρη, γιατί οι άλλοι γελούν και είναι κρίμα να σταματήσουν. Αν δεν μπορείς να τραγουδήσεις μην κλαις κοντά στο πεζοδρόμιο, γιατί η κιθάρα παίζει και όλοι ακολουθούν τη μουσική της. Αν δεν μπορείς να κοιτάξεις τον Ήλιο, μην βάζεις τα χέρια σου στα μάτια των άλλων, γιατί αυτοί ψάχνουν το Φως και θα ήταν κρίμα να τους το στερήσεις. Αν δεν μπορείς να ζήσεις μη βάζεις πέτρα στο λαιμό, γιατί οι άλλοι ίσως κλάψουν και το μαύρο δεν ταιριάζει στην μάνα. Αν δεν μπορείς να κάνεις τίποτα από όλα αυτά προσπάθησε να χαθείς μέσα στο πλήθος, να σε σκεπάσουν τα άλλα κορμιά, να ξεχαστείς όπως και οι άλλοι. Ίσως έτσι σε βοηθήσουν να προχωρήσεις, εκτός και αν δεν το θέλεις» .

http://astarhellas.com.gr/ , ΕΛΑΤΤΩΜΑ ΚΑΙ ΑΡΧΕΤΥΠΑ

Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΥΘΕΙ Ή ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΘΕΙ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΤΑ ΚΑΝΟΝΑ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ

Ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι πιο μυστηριώδης απ' ότι μπορούμε να φανταστούμε. Τα κάθε είδους περίεργα φαινόμενα που αδυνατούμε να εξηγήσουμε, αποτελούν μέρος του κοσμικού μυστηρίου. Η ανθρώπινη επιστήμη προχωρά με τεράστια άλματα, και παρά την εξέλιξή της, αδυνατεί να εξηγήσει γεγονότα και πραγματικότητες που δεν πληρούν τις τρισδιάστατες προδιαγραφές, δεν εντάσσονται στους κανόνες της ανθρώπινης λογικής και δεν εκφράζονται με μαθηματικούς φυσικούς και χημικούς τύπους. Μπροστά σ’ αυτή της την αδυναμία αρνείται κάθε συζήτηση και αντιπαρέρχεται τα γεγονότα.

Μόνο την τελευταία εικοσαετία άρχισε να προβληματίζεται και να σταματά με σοβαρότητα μπροστά στις πραγματικότητες που τις ονόμαζε “παραφυσικά φαινόμενα”. Η λέξη “αδύνατον” για την επιστήμη έπαψε να ισχύει και όταν την χρησιμοποιεί το κάνει με πολλή προσοχή. Τι θα πει αδύνατον και για ποιες πραγματικότητες;

Ποιοί έφτιαξαν την επιστήμη;

Οι αμφισβητίες οι οποίοι αρχικά συκοφαντήθηκαν και μέχρι να δικαιωθούν πέρασαν από πολλά στάδια περιφρόνησης.

Η επιστήμη βρίσκεται σε νηπιακή ηλικία. Απαιτείται τεράστια διαδρομή για την ενηλικίωσή της αφού αυτά που ξέρει είναι απειροελάχιστα σε σχέση μ' αυτά που δεν ξέρει, ή έχει να μάθει.

Υπάρχει ένας μυστηριώδης κύκλος πιθανοτήτων που δεν μπορεί να ενταχθεί σε καμμιά γνωστή επιστημονική περίπτωση. Ο χρόνος και η επιστήμη σε κάποια στιγμή θα δώσουν εξήγηση.

Τα μυστήρια δημιουργούν οπαδούς και πολέμιους· οι πρώτοι γοητεύονται από το αφύσικο το υπερβατικό και το μυστηριώδες και οι δεύτεροι εξοργίζονται γιατί δεν μπορούν να τα εξηγήσουν με τη λογική και επομένως γι' αυτούς είναι αδύνατα.

Ό,τι δεν μπορεί να επιλυθεί ή να απαντηθεί, δε σημαίνει κατά κανόνα ότι είναι αδύνατο και να υπάρχει.

Παλιά οι έννοιες τεχνητή νοημοσύνη, αστρικά ταξίδια προκαλούσαν αποδοκιμασία, ενώ σήμερα είναι αντικείμενα καθημερινών συνομιλιών. Παρά ταύτα και σήμερα οι όροι «Μεταφυσική» και «Παραφυσική» εξακολουθούν ν' ακούγονται με καχυποψία, αν και τους χρησιμοποιούμε για εξήγηση πολλών φαινομένων.

Η πρόοδος του 20ου αιώνα φώτισε πολλά σκοτεινά σημεία της ανθρώπινης γνώσης και άνοιξε το δρόμο για την επίσκεψη του ανθρώπου στο χώρο του μυστηρίου.

Γερ. Καλογεράκης

Από το βιβλίο του “Η Διαθήκη Του Προμηθέα”, εκδ. Δίον

-------------------------------------

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΚΕΠΤΟΜΟΡΦΕΣ

Ο ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΤΟΥ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΥ

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ – Η ΕΡΕΥΝΑ ΤΟΥ ΥΠΕΡΒΑΤΙΚΟΥ

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΕΣ ΑΞΙΕΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Ο άνθρωπος μοιάζει με πλανήτη που κατοικείται από πολύμορφα μικρά και μεγάλα κύτταρα· αν κάποιο από αυτά ασθενήσει το αφαιρεί για να προστατέψει του οργανισμό του. Ο πλανήτης γη ήδη νοσεί από την αδηφαγία των πολυπληθών κυττάρων που λέγονται άνθρωποι, οι οποίοι γίνονται περισσότερο άπληστοι απαιτητικοί και περισσότερο δυστυχισμένοι.

Η θρησκεία έχει τη συνταγή της ευτυχίας που είναι οι ευχές, η επιστήμη προσπαθεί να τον κάνει ευτυχισμένο χορηγώντας του δυστυχία με τις πολύμορφες εξαρτήσεις που αν δεν μπορεί να τις ικανοποιήσει, η ανθρώπινη ψυχή πέφτει σε αμηχανία και αντιδρά στο στερνό κατρακύλισμα του “παραδείσου” των ναρκωτικών που μαστίζουν την σύγχρονη κοινωνία.

Από επαφές που είχα εντός και εκτός Ελλάδας διαπίστωσα μια συνεχώς ογκούμενη στροφή του κόσμου στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και επιστροφή στις αναλλοίωτες αξίες τον Ελληνισμού που ήταν το μέτρο και η αρμονία. Συμπαντική νομοτέλεια ή ανάγκη συγκράτησης του ανθρώπινου ψυχισμού σε ορθές και ισορροπημένες δομές;

Ο ελληνικός στοχασμός παρέμεινε αλώβητος στο χώρο και το χρόνο παρά τα θανάσιμα χτυπήματα που έχει δεχθεί. Αντιπαρατάχθηκε με θρησκείες και εισαγόμενες ιδεολογίας, δεν αλλοιώθηκε, δεν αναμείχθηκε καί όχι μόνο επιβίωσε αλλά κυριάρχησε θεαματικά και τούτο διότι ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι είναι θεόπνευστος ή άγιος ή αλάνθαστος, υποστήριξε όμως ότι είναι προϊόν της λογικής του ανθρώπινου νου, δώρο ουράνιο που παρουσιάζει σημεία τελειότητας με αξιώσεις τελείου.

Ο Ελληνισμός πού δε χαρακτήρισε τους ανθρώπους σε πιστούς και άπιστους, αλλά σε ενεργούς και μη πολίτες.

Είναι ανοιχτός στην εξέλιξη, τις ιδέες, είναι πάντα σύγχρονος, υπηρετεί τον άνθρωπο και βοηθά την επιστήμη. Δεν είναι δύσκαμπτος και δογματικός είναι ευέλικτος και εξελικτικός, ώστε να είναι πάντα επίκαιρος όπως στο παρελθόν έτσι στο παρόν και το μέλλον.

Είτε το θέλουμε είτε όχι υπάρχει μια ανεξήγητη πραγματικότητα, που δεν πειθαρχεί στους νόμους της λογικής και των αισθήσεων. Για να την κατανοήσουμε πρέπει να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Ήρθε η εποχή που η πραγματικότητα συγχέεται με το φανταστικό, το ορατό με το αόρατο, το ανθρώπινο με το Θείο. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου όπου η πραγματικότητα θα σπρώξει τη λογική να κάνει την υπέρβασή της, αρκεί ν' αφήσουμε τη νόηση μας να κατανοήσει τις νέες έννοιες και νέες πραγματικότητες.

Εξ άλλου αυτός ο τρόπος σκέψης για μας τους Έλληνες είναι ιστορική επιταγή από τον μεγαλύτερο σοφό όλων των εποχών, τον Σωκράτη, που έλεγε:

«Θα υποστήριζα όμως με όλη μου τη δύναμη, με λόγια και με έργα, ότι αν πιστεύαμε πως πρέπει ν' αναζητούμε όσα δε γνωρίζουμε, θα γινόμασταν καλλίτεροι, πιό θαρραλέοι και λιγότερο νωθροί, παρά αν νομίζαμε πως ούτε είναι δυνατό να βρούμε όσα αγνοούμε, ούτε πρέπει να τα αναζητούμε» (Πλάτωνος Μένων 86 Β 6).

Γερ. Καλογεράκης

Από το βιβλίο του “Η Διαθήκη Του Προμηθέα”, εκδ. Δίον

---------------------------------

Η ΜΟΝΗ ΕΛΠΙΔΑ OI ΑΞΙΕΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ 

ΜΟΝΟ ΤΟΤΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ

Ο Αρίστων ο Κώος & o Αρίστων ο Κείος

Ο Αρίστων ο Κώος ήταν Aρχαίος Έλληνας φιλόσοφος του -3ου αιώνα. Καταγόταν από την Κω εξ ου και η επονομασία του. Κατατάσσεται στους περιπατητικούς φιλοσόφους της Aρχαιότητας και υπήρξε μαθητής του φιλόσοφου Αρίστωνα του Κείου.

Ο Αρίστων ο Κείος ήταν Aρχαίος Έλληνας φιλόσοφος περιπατητικός του -3ου αιώνα.

Ήταν διάδοχος του Λύκωνα στη διεύθυνση του Λυκείου, καθώς επίσης και συγγραφέας έργων εξαίρετης καλλιλογίας όπως ο "Λύκων", το "Περί γήρως" κ.ά. Μεταξύ των μαθητών του Αρίστωνα του Κείου ήταν και ο επίσης περιπατητικός φιλόσοφος Αρίστων ο Κώος.

Πηγή: http://el.wikipedia.org , http://art-hellas.blogspot.com/

ΕΠΙΧΑΡΜΟΣ

Ο Επίχαρμος (-5ος αι.) ήταν φιλόσοφος και ποιητής κωμωδιών Γεννήθηκε στην Κω. Νεαρός μετοίκισε στα Μέγαρα της Σικελίας και ύστερα στις Συρακούσες, όπου φιλόμουσοι και μορφωμένοι τύραννοι, ο Γέλων και ο Ιέρων, υπέθαλπαν δραματικούς και μουσικούς αγώνες, στο μεγαλοπρεπές θέατρο που είχαν οικοδομήσει. Αυτό συνετέλεσε ώστε να διαπρέψει η ποιητική μεγαλοφυΐα του Επίχαρμου. Οι Συρακούσιοι τον αγάπησαν και τον τίμησαν με ανδριάντα. 

Ο Επίχαρμος διακωμωδούσε ανθρώπινα ελαττώματα και ιδίως τη μωρία, τα ατοπήματα, που επισυμβαίνουν σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Πρώτος ο Επίχαρμος διακωμώδησε από σκηνής τον μέθυσο. 

Εκτός από τη θεατρική του δεινότητα, ο ποιητής, επέδειξε και φιλοσοφικές τάσεις, μορφώθηκε πολύ και επηρεάσθηκε από την πυθαγόρεια φιλοσοφία. Γι’ αυτό και οι κωμωδίες του είναι γεμάτες από φιλοσοφικές ιδέες και αποφθέγματα, που δεν στρέφονταν μόνο στα θέματα της ηθικής, αλλά και στα μεταφυσικά προβλήματα, όπως τη θεογονία, τη δημιουργία του κόσμου, περί ψυχής κλπ.

Στον Επίχαρμο αποδίδονται 36 έως 52 κωμωδίες, το περιεχόμενό του δε, ως λέγεται, μόνο με το περιεχόμενο των τραγωδιών του Ευριπίδη μπορεί να συγκριθεί. 

Ο Ευριπίδης πολύ ωφελήθηκε από τον Επίχαρμο, ο δε Πλάτων θεωρεί τον Επίχαρμο κορυφαίο των κωμικών για τις φιλοσοφικές γνώμες με τις οποίες διαπότισε όλα τα έργα του, από τα οποία, δυστυχώς, μόνο αποσπάσματα διασώθηκαν. 

Πέθανε 90 ετών ή κατά άλλους 97. Ο Διογένης ο Λαέρτιος αναφέρει ότι οι Συρακούσιοι είχαν στήσει μπρούτζινο ανδριάντα του .

Αποφθέγματα 

Ο σοφός άνθρωπος δεν πρέπει να μετανιώνει αλλά να προνοεί.

Η σοφία, δεν υπάρχει σε ένα, αλλά σε όλα τα ζωντανά. Όλα έχουν αντίληψη.

Νοητό είναι εκείνο στο οποίο τίποτε δεν μπορεί να προστεθεί ή να αφαιρεθεί.

Οι Θεοί πάντα υπήρχαν και ποτέ δεν έλειψαν και ότι έχει σχέση μ΄ αυτούς είναι πάντα όμοιο και σταθερό.

Το Χάος δημιουργήθηκε πριν από τους Θεούς.

Αισθητό είναι αυτό που δεν παραμένει σταθερό, ούτε στο ποιον ούτε στο πόσον.

Η εγγύησης είναι θυγατέρα της ζημιάς, η δε ζημιά της εγγυήσεως.

Αν έχεις τη σκέψη καθαρή, είσαι καθαρός σ’ όλο το σώμα.

Στον πονηρό η πονηριά δεν είναι άχρηστο όπλο.

Νους ορά και νους ακούει.

Νήφε και μέμνησο απιστείν.

Να παραμένεις νηφάλιος και να θυμάσαι να δυσπιστείς.

Η δε μελέτη φύσεως αγαθά πλείονα δωρείται.

Το εύ λέγειν κάκιστον, ει φέρει βλάβην.

Ο έπαινος είναι κάκιστος, αν βλάπτει.

Ου λέγειν τυγ’ εσσί δεινός, αλλά σιγάν αδύνατος.

Δεν είσαι καλός στην ομιλία αλλά ούτε μπορείς να σωπάσεις.

Ω πονηρέ, μη τα μαλακά μώσο, μη τα σκληρ’ έχηις.

Πονηρούλη, μην επιδιώκεις τα μαλακά (τα εύκολα) γιατί θα έχεις τα σκληρά.

http://art-hellas.blogspot.com/ , https://el.wikipedia.org/ , https://www.gnomikologikon.gr/

ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ - ΓΙΟΒΑΝΝΑ

Στίχοι: Γιώργος Παπαστεφάνου. Μουσική: Γιάννης Σπανός.

Aria Dainera

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ - Η ΘΕΙΑ ΠΝΟΗ ΣΤΗ ΓΑΙΑ

Η ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ (ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΝΟΗΣΗΣ)

Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΗΛΙΟΥ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

Ένα σημαντικό ιερό που χρονολογείται από την αρχαϊκή ως την ελληνιστική εποχή έχει ανασκαφεί στη χερσόνησο του Άθωνα, νοτιοδυτικά των Νέων Ρόδων. Μέχρι στιγμής έχουν έρθει στο φως δύο κτήρια, ενώ η ανασκαφή ενός τρίτου ξεκίνησε την περασμένη χρονιά. 

Το πρώτο κτήριο που ανασκάφηκε χρονολογείται στην όψιμη αρχαϊκή εποχή. Πρόκειται για έναν οίκο με σηκό και πρόναο εν παραστάσι που υψώνεται επάνω σε πόδιο από διορίτη (ύψος 1 μ.) και έχει τοίχους από ασβεστόλιθο με διακοσμημένο το εξωτερικό μέτωπο με κυψελωτό κόσμημα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η στέγη του ναού με τα πήλινα κορινθιακά κεραμίδια και τα πήλινα ακρωτήρια-Νίκες με γραπτή διακόσμηση. Τα τελευταία είναι εξαιρετικά δείγματα υστεροαρχαϊκής γλυπτικής και παραπέμπουν σε ελάχιστα ανάλογα παραδείγματα από ιερά της νότιας Ελλάδας (π.κ.χ. Ολυμπία). 

Το δεύτερο κτίσμα είναι ένας ναός που χρονολογείται στην ελληνιστική περίοδο. Αποτελείται από πρόναο με πρόσταση και σηκό με τρεις εισόδους, κτιστό θρανίο, τράπεζα για προσφορές και περίπου στο κέντρο τελετουργική εστία. Τα πιο ενδιαφέροντα ευρήματα από το κτήριο αυτό είναι δύο μαρμάρινα κεφάλια, Ήλιου και νέας γυναίκας, που βρέθηκαν κοντά στην ανατολική είσοδο του σηκού, ένας πήλινος βωμός με γραπτή διακόσμηση, ένας τύπος πήλινου εξαεδρικού αγγείου με προχοή και ταινιόσχημη λαβή, προϊόν ντόπιου εργαστηρίου, εφόσον δε συναντάται σε άλλα μέρη του ελληνικού κόσμου. Τα ευρήματα από το ιερό δεν παρέχουν στοιχεία που να οδηγούν στην ταύτιση της θεότητας ή των θεοτήτων που λατρεύονταν κατά την αρχαϊκή εποχή. Τα ευρήματα όμως από το ελληνιστικό κτήριο δείχνουν πως ο Ήλιος ή ο Απόλλων-Ήλιος λατρευόταν ως κύρια θεότητα στο ναό, ενώ πιθανότατα υπήρχαν και σύνναοι θεοί, ίσως η Άρτεμις-Σελήνη ή άλλοι. 

Τέλος, οι περίοδοι χρήσης του ιερού είναι γνωστές και συνδέονται άμεσα με την ιστορία της περιοχής: το ιερό ιδρύθηκε στην όψιμη αρχαϊκή εποχή από τους κατοίκους της Σάνης, αποικίας των Ανδρίων, επιβίωσε στα κλασικά χρόνια, έχει μάλιστα βρεθεί θραύσμα επιγραφής του 5ου αι. π.κ.χ. που καθόριζε τα όρια του ιερού. Η ακμή του πάντως πρέπει να ήταν στην ελληνιστική εποχή, όταν ο αδελφός του Κασσάνδρου, Αλέξανδρος, έκτισε το 315 π.κ.χ. την Ουρανούπολη και ενσωμάτωσε το ιερό, επισκεύασε τα παλιά κτήρια και έκτισε νέα.

Πηγή: http://odysseus.culture.gr/

http://art-hellas.blogspot.com/

ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ ΣΤΗΝ ΜΑΡΩΝΕΙΑ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΡΟΔΟΠΗΣ

Το αρχαίο θέατρο της Μαρώνειας βρίσκεται στα νότια του ομώνυμου χωριού, στη θέση «Καμπάνα», στο νομό Ροδόπης.

Κατασκευάσθηκε στην ελληνιστική εποχή, αλλά έχει υποστεί μετασκευές στα ρωμαϊκά χρόνια. Σώζονται τρεις σειρές από το λίθινο κοίλο, ο κεντρικός και ο πεταλόσχημος αγωγός της ορχήστρας και το κτήριο της ρωμαϊκής σκηνής. Θεωρείται βέβαιο ότι το θέατρο είχε εννέα κερκίδες, οι οποίες είχαν, τουλάχιστον, δέκα σειρές καθισμάτων.

Το θέατρο διαπερνούσε χείμαρρος και, γι’ αυτό το λόγο, κατασκευάστηκε αγωγός, που συγκέντρωνε τα νερά του χειμάρρου, περνούσε από το κοίλο και κάτω από τη σκηνή και τα έχυνε στο πίσω της μέρος.

Το αρχαίο θέατρο της Μαρώνειας έχει τρεις κύριες οικοδομικές φάσεις. Μάλιστα, βρισκόταν σε συνεχή χρήση από την ελληνιστική εποχή μέχρι τον 4ο αιώνα μ.κ.χ. ενώ την περιορισμένη χρήση στην παλαιοχριστιανική εποχή μαρτυρούν τα λιγοστά αρχιτεκτονικά μέλη και νομίσματα αυτής της εποχής που οριοθετούν και το τέλος της λειτουργίας του μνημείου, το οποίο εγκαταλείπεται στο χρόνο και μετατρέπεται σε νεκροταφείο κατά τους επόμενους αιώνες.

Η αρχική φάση του ανάγεται στους πρώιμους ελληνιστικούς χρόνους (τέλος 4ου- αρχές 3ου αιώνα π.κ.χ.). Από τη φάση αυτή σώζονται το κοίλο, τρεις σειρές εδωλίων, οι μαρμάρινες προεδρίες (τιμητικές θέσεις), οι ημικίονες του προσκηνίου και ο αποχετευτικός αγωγός. Υπολογίζεται ότι το θέατρο είχε χωρητικότητα 2.500- 3.000 θεατές.

Ακολουθεί η ρωμαϊκή φάση, οπότε επεκτάθηκε η ορχήστρα και, αφού αφαιρέθηκαν οι τιμητικές θέσεις, το θέατρο μετατράπηκε σε αρένα, ενώ προστέθηκε και προστατευτικό θωράκιο με κιγκλιδώματα απαραίτητα για την προστασία των θεατών. Μάλιστα, για να αυξηθεί ο διαθέσιμος χώρος της αρένας αποσυναρμολογήθηκαν οι προεδρίες. Από τη φάση αυτή σώζονται το θωράκιο της αρένας, η κάλυψη του αγωγού της ορχήστρας από υλικό σε δεύτερη χρήση και το σκηνικό οικοδόμημα.

Από την τρίτη φάση των υστερορωμαϊκών χρόνων, οπότε το μνημείο λειτουργούσε και πάλι αποκλειστικά ως αρένα, σώζονται τμήματα του θωρακίου της αρένας και ο τοίχος που έφραξε τη δυτική πάροδο.

Το Ιερό του Διονύσου στην Μαρώνεια

Ο χωματόδρομος προς Μαρμαρίτσα – Σύναξη οδηγεί πρώτα στο Ιερό (4,4 χλμ από Μαρώνεια). Εκεί βρίσκονται τα θεμέλια ενός μεγάλου κτιρίου με πρόδομο και σηκό, όπου υπήρχε εστία ή βάση λατρευτικού αγάλματος. Γύρω από το ναό αποκαλύπτονται κτίσματα που ανήκουν, πιθανόν, στο συγκρότημα του Ιερού. Στο μεγάλο κτίριο του Ιερού βρέθηκε το πήλινο προσωπείο του Διόνυσου, που εκτίθεται στο Μουσείο Κομοτηνή. Το Ιερό χρονολογείτε από τον 4ου αιώνος π.κ.χ.

http://art-hellas.blogspot.com/2012/04/blog-post_1849.html , http://art-hellas.blogspot.com/2012/04/blog-post_9694.html

-----------------------------

ΘΡΑΚΗ

ΘΡΑΚΗ ΕΙΝΑΙ

ΘΡΑΚΗ, ΙΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΓΗ

Η ΓΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΟΡΟ

ΗΜΕΡΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Κωστής Παλαμάς, «Ανατολή»

Πέρα ως πέρα στη γη της Ιωνίας δοξαστικό αχολόγησε τροπάρι!

απ’ την Κνωσσό ως την Πέργαμο θεία χάρη  όπου Ελλάδα πηγή της αρμονίας.

Και ω Σμύρνη πάντα εσύ μαργαριτάρι στα μαλλιά της νεράιδας Μικρασίας!

Η Μίλητος δεν είναι πια καμάρι της Ιστορίας, της Δόξας Εφεσίας!,

οι καιροί σβήσαν τη φεγγοβολιά.

Σμύρνη, ξανά γεννήτρες είναι οι Μοίρες (χτυπήστε Ομήρων ιωνικών οι λύρες) μεσ’ στη ζεστή της μάνας σου αγκαλιά

που ανοίγεται όλα για να τ’ αγκαλιάσει και τα σκόρπια τα σπλάχνα της, μια πλάση.

Οπτικοακουστικό: George Davos 333 video1 , http://gym-evsch-n-smyrn.att.sch.gr

---------------------------

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ 1922 – ΜΝΗΜΗ – ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ 

Ο ΑΛΗΘΙΝΑ ΓΕΝΝΑΙΟΣ, ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΟΣ (ΔΙΩΝ)

Ο αληθινά γενναίος, όμως, και μεγαλόψυχος δεν θα θυσίαζε την ελευθερία και την ειλικρίνειά του για χάρη μιας ατιμωτικής τιμής ή δύναμης ή χρημάτων, ούτε θα φθονούσε όσους μεταμορφώνονται και μεταμφιέζονται για τέτοιες δωρεές, αλλά θα τους θεωρούσε όμοιους με όσους μεταμορφώνονται από άνθρωποι σε φίδια ή άλλα θηρία, χωρίς να τους ζηλεύει ή να τους φθονεί για την καλοπέρασή τους, αλλά αντιθέτως θρηνώντας και συμπονώντας τους, όταν για δώρα, σαν τα παιδιά, κόβουν τα μαλλιά τους, και μάλιστα τα άσπρα ο ίδιος, αντιθέτως, θα προσπαθήσει να διατηρήσει την κατάστασή του με ευπρέπεια και σταθερότητα, χωρίς ποτέ να εγκαταλείπει τη θέση του, αλλά τιμώντας πάντα και αυξάνοντας την αρετή και την εγκράτεια και οδηγώντας εκεί όλους, άλλοτε πείθοντας και παρακαλώντας, άλλοτε μαλώνοντας και επιπλήττοντας, μήπως μπορέσει να αποσπάσει κάποιον από την αφροσύνη, τις κακές επιθυμίες, την έκλυση και την καλοπέραση, πιάνοντας καθέναν ξεχωριστά και νουθετώντας τους σε ομάδες, όσες φορές βρει κάποια κατάλληλη ευκαιρία, «άλλον με λόγια γλυκά και άλλον με αυστηρά», μέχρι, πιστεύω, να περάσει τη ζωή του φροντίζοντας ανθρώπους, όχι βόδια, άλογα, καμήλες και σπίτια, υγιής στα λόγια, υγιής στα έργα, ακίνδυνος συνοδοιπόρος ή συνταξιδιώτης με όποιον κι αν βρεθεί, καλός οιωνός σε όσους θυσιάζουν, ο οποίος δεν ξεσηκώνει διχόνοια, πλεονεξία, έριδες, φθόνους και κέρδη αισχρά, αλλά υπενθυμίζει την εγκράτεια και τη δικαιοσύνη και αυξάνει την ομόνοια, εκδιώκοντας, όσο είναι δυνατόν, την απληστία, την αναίδεια, την έκλυση, πολύ πιο ιερός από τους πρεσβευτές και τους κήρυκες που φέρνουν στους πολέμους προτάσεις εκεχειρίας.

Θέλει, λοιπόν, και προθυμοποιείται, όσο μπορεί, να βοηθάει όλους· μερικές φορές, όμως, νικιέται από άλλους ανθρώπους και άλλες πρακτικές και δεν έχει καμία δύναμη ή εντελώς μικρή. Στη συνέχεια, εξαγνίζει την σκέψη του με τον λόγο και προσπαθεί να την παρουσιάσει αδούλωτη, πολεμώντας για την ελευθερία  εναντίον των ηδονών, των γνωμών και όλων των ανθρώπων μαζί με λίγους που θέλουν, περισσότερο απ’ όσο κάποτε οι Σπαρτιάτες, έχοντας καταλάβει τα στενά, πολεμούσαν εναντίον όλων των ορδών από την Ασία, αν και οι ίδιοι ήταν λίγοι στον αριθμό, για τρεις νύχτες και μέρες στη σειρά, μέχρι που περικυκλώθηκαν εξαιτίας της προδοσίας ενός ανθρώπου και, μένοντας στην ίδια θέση, σφαγιάστηκαν [αυτοί που νόμιζαν ότι διαφυλάττουν ελεύθερη τη Σπάρτη, αν και ήταν ατείχιστη] ασκώντας το σώμα του και συνηθίζοντάς το να κοπιάζει ανάλογα με τη δύναμή του, δεν το αφήνει να εξασθενήσει με μπάνια, αλοιφές και μύρα, μέχρι να γίνει πιο μαλακό και πιο σαθρό, σαν κακό σκεύος.

Βλέποντας μερικοί αυτά, λένε ότι τα εφαρμόζει από ανοησία και αμυαλιά, έχοντας αφήσει τον πλούτο και τις τιμές και τη διαρκή ηδονή, και τον περιφρονούν και νομίζουν ότι είναι τρελός και τον ατιμάζουν. Εκείνος δεν οργίζεται μαζί τους ούτε δυσανασχετεί, αλλά είναι, πιστεύω, απέναντι στον καθένα πιο φιλικός από τον πατέρα, τα αδέρφια και τους φίλους του και ενώ σέβεται ασφαλώς τους συμπολίτες του, τους φίλους και τους συγγενείς του, δεν κρύβεται και τους νουθετεί τόσο περισσότερο, όσο πιο οικείους και πιο κοντινούς τούς έχει θεωρήσει από τους άλλους, επιτείνοντας όσο γίνεται τα λόγια του και κάνοντας εντονότερη τη νουθεσία και την προτροπή, και για τον εαυτό του και για εκείνους. Γιατί ούτε ένας γιατρός, ο οποίος βρίσκεται στην ανάγκη να θεραπεύσει τον πατέρα ή τη μητέρα ή τα παιδιά του που είναι άρρωστα ή και τον εαυτό του λόγω σπανιότητας και έλλειψης άλλων γιατρών, αν χρειαστεί να κάνει εγχείρηση ή καυτηρίαση, επειδή αγαπάει τα παιδιά του και σέβεται τον πατέρα και τη μητέρα του, γι’ αυτό θα τους κόψει με λιγότερο κοφτερό σίδερο ή θα τους καυτηριάσει με πιο χλιαρή φωτιά, αλλά αντιθέτως με όσο γίνεται πιο δυνατή και ζωηρή. Λένε, για παράδειγμα, ότι ο Ηρακλής, όταν δεν μπορούσε να γιατρέψει το σώμα του που βασανιζόταν από φοβερή αρρώστια, κάλεσε τους γιους του πρώτα προτρέποντάς τους να τον κάψουν με όσο γίνεται πιο λαμπερή φωτιά και επειδή εκείνοι δίσταζαν και γύρισαν να φύγουν, τους μάλωσε ως μαλθακούς και ανάξιούς του και όμοιους περισσότερο με τη μητέρα τους, λέγοντας, όπως αφηγείται ο ποιητής: «Πού πάτε, κακοί και ανάξιοι της σποράς μου, ομοιώματα της μάνας σας από την Αιτωλία;»

Πρώτος αυτός, λοιπόν, πρέπει να αντιμετωπίζει τα πιο αγαπημένα και κοντινά του πρόσωπα με θάρρος γνώμης και ελευθερία, χωρίς να διστάζει και χωρίς να χαρίζεται στα λόγια. Γιατί πολύ χειρότερο πράγμα από ένα διεφθαρμένο και άρρωστο σώμα είναι μια διεφθαρμένη ψυχή, μα τον Δία όχι από μαγικά φίλτρα που αλείφονται ή πίνονται ή από κάποιο διαβρωτικό δηλητήριο, αλλά από την άγνοια, την κακία, την ακολασία, τον φθόνο, τη λύπη και τις χιλιάδες επιθυμίες. Τούτο το νόσημα και το πάθημα είναι πιο επικίνδυνο από εκείνο του Ηρακλή και χρειάζεται πολύ μεγαλύτερο και λαμπερότερο κάψιμο και για τη θεραπεία και την απαλλαγή αυτή πρέπει να παρακαλεί κανείς απροσχημάτιστα και τον πατέρα και τον γιο και τον συγγενή και τον ξένο και τον συμπατριώτη και τον αλλοδαπό.

ΔΙΩΝ – ΑΠΑΝΤΑ Εκδόσεις Οδυσσέας Χατζόπουλος

https://www.lecturesbureau.gr/

------------------

ΔΙΩΝ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ή ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝΝΟΙΑΣ

ΑΠΕΦΕΥΓΕ ΝΑ ΧΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΟΥ ΟΠΩΣ Ο ΟΧΛΟΣ (MAX EXELMAN)

Η ζωή παραείναι σύντομη («το σώμα αυτό δεν είναι σπίτι, είναι πανδοχείο» λέει ο Σενέκας) και έχεις σημαντικά πράγματα να κάνεις. Διάλεγε με προσοχή τις εικόνες και τις ιδέες στις οποίες εκτίθεται το μυαλό σου. Αν δεν τις διαλέξεις εσύ, κάποιος άλλος θα τις διαλέξει – και τα κίνητρά του μπορεί να είναι ποταπά. Είναι εύκολο να ολισθήσει κανείς στη χυδαιότητα. Αναλογιστείτε πόσες ώρες την ημέρα χάνουν οι άνθρωποι βλέποντας ανοησίες στην τηλεόραση ή παίζοντας παιχνίδια στον υπολογιστή και στο κινητό τους. Σκοτώνοντας την ώρα τους σκοτώνουν τη ζωή τους.

Η ιστορική φράση «άρτον και θεάματα» (panem et circenses), που αποδίδεται στον Ρωμαίο ποιητή Γιουβενάλη, εικονογραφεί τη λεγόμενη τεχνική της αποβλάκωσης. Ο αυτοκράτορας προσέφερε στον λαό σιτάρι (ψωμί) και θεάματα στο αμφιθέατρο (και, στην πρώιμη βυζαντινή περίοδο, στον ιππόδρομο) με σκοπό να τον αποσπά από τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας. Σήμερα η έκφραση χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις πολιτιστικής εξαθλίωσης ενός λαού, που αρκείται μόνο σε εφήμερες απολαύσεις και διασκεδάσεις (π.χ. τηλεόραση, ποδόσφαιρο) τις οποίες παρέχει το πολιτικό σύστημα για να αποστρέψει την προσοχή των πολιτών (της κοινής γνώμης) από την κακή κατάσταση των πραγμάτων.

61 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΤΩΙΚΟΥΣ

MAΞ ΕΞΕΛΜΑΝ

Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

https://www.lecturesbureau.gr/

-----------------

Η ΑΠΛΗΣΤΙΑ

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ, ΣΚΕΨΗ, ΝΗΦΑΛΙΟΤΗΤΑ!!!

Η ΑΡΕΤΗ ΑΝΤΑΜΕΙΒΕΤΑΙ ΜΕ ΕΥΤΥΧΙΑ, ΗΡΕΜΙΑ, ΑΤΑΡΑΞΙΑ

ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΕΙΣ ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΕ ΕΦΟΔΙΟ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΑΣ ΝΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΜΑΣ 

ΟΙ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΣ

Ο Δίας είχε βοηθούς και συνεργάτες τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες, τη Στύγα και τη Θέτιδα , τον Ήφαιστο , που με την αξεπέραστη τέχνη του έφτιαχνε για χάρη του θαυμαστά πράγματα, και τη Γη, που του έδινε σοφές συμβουλές στις πιο δύσκολες περιστάσεις.

Όμως το δεξί χέρι του Δία ήταν η κόρη του η Αθηνά.

Αγγελιαφόρους του είχε την Ίριδα και τον Ερμή. Με αυτούς έστελνε τα μηνύματά του σε θεούς και ανθρώπους, είχε όμως κι άλλους τρόπους για να φανερώνει τη βουλή του ο Δίας: τον κεραυνό, το ουράνιο τόξο, ένα πεφταστέρι, τον αετό και άλλα πουλιά, κι ακόμα τα όνειρα, τη μαντική και τους χρησμούς . Οι απεσταλμένοι του Δία ή και ο ίδιος ο Δίας, όταν πλησίαζαν τους ανθρώπους για έναν ορισμένο λόγο, συνήθως έπαιρναν τη μορφή ενός ανθρώπου γνωστού στο περιβάλλον που βρίσκονταν.

Την Ίριδα και τον Ερμή έστελνε ο Δίας στις πιο δύσκολες αποστολές.

Στα Ύδατα της Στύγας, όπου ορκίζονταν οι θεοί και όπου έκαναν την ποινή τους όταν ήταν τιμωρημένοι, μόνο η Ίριδα μπορούσε να πλησιάσει και να δώσει κάποιο μήνυμα του Δία. Την Ίριδα είχε στείλει ο Δίας στη Δήμητρα, για να την καλέσει κοντά του, όταν αυτή, οργισμένη για την αρπαγή της κόρης της, είχε φύγει μακριά από τους θεούς και τους ανθρώπους. Και την Ιριδα πάλι έστειλε στον Ποσειδώνα, για να του πει να σταματήσει τη μάχη με τους Τρώες.

Ο Ερμής ήταν αυτός που με εντολή του Δία κατέβηκε στον Άδη για να φέρει στον Απάνω Κόσμο την Περσεφόνη. Και όταν ο Τυφώνας είχε κόψει τα νεύρα του Δία, ο Ερμής τα βρήκε και του τα έδωσε. Και μετά τον κατακλυσμό, τον Ερμή έστειλε ο Δίας στον Δευκαλίωνα, να του πει πως μπορούσε να ζητήσει από τον θεό όποια χάρη ήθελε.

Ο Ερμής, με εντολή του Δία, έσωσε ακόμα τον Αρκάδα παίρνοντάς τον από την κοιλιά της μάνας του που ήταν σε κίνδυνο, έδωσε τον μικρό Διόνυσο στις νύμφες να τον αναθρέψουν και, όταν ο Δίας έκανε έρωτα με την Ιώ στο Άργος, ο Ερμής, για να μην καταλάβουν τίποτα οι Αργίτες , τους κρατούσε κρεμασμένους από τα χείλη του με τα μαγευτικά λόγια του.

Κι αργότερα αυτός σκότωσε τον ‘Aργο τον Πανόπτη, που φρουρούσε αλυσοδεμένη την Ιώ. Τέλος, στον Τρωικό Πόλεμο, ο Δίας τον Ερμή έστειλε στον Πάρη να τον συμβουλεύσει για την κρίση των θεαινών, κι ύστερα με τον Ερμή έκρυψε την Ελένη στην Αίγυπτο κι έδωσε στον Πάρη ένα ομοίωμά της από σύννεφο, και τον Ερμή έστειλε να οδηγήσει τον γέρο Πρίαμο στη σκηνή του Αχιλλέα να του ζητήσει το λείψανο του γιου του, του Έκτορα, και, σαν τέλειωσε ο πόλεμος, πάλι τον Ερμή έστειλε ο Δίας στην Καλυψώ, να της πει ν’ αφήσει τον Οδυσσέα να γυρίσει στο σπίτι του.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ - ΟΙ ΘΕΟΙ

Γενική Εποπτεία: Ι. Θ. ΚΑΚΡΙΔΗΣ

ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ

https://www.lecturesbureau.gr/