Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΤΩΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

Η ΑΝΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ 

Παίρνοντας για βάση το έντονο πολιτειακό αίσθημα των Αρχαίων Ελλήνων και τις ιεροπραξίες τους, καταλαβαίνουμε, γιατί ή προδοσία χαρακτηριζόταν σαν το πιο βαρύ έγκλημα. Κι αν εμβαθύνουμε στο γεγονός, ότι όλοι οι προδότες, μετά την ατιμωτική εκτέλεση τους, δεν επιτρεπόταν να ταφούν, θα καταλάβουμε πόσο μεγάλη, πόσο συντριπτική ήταν η ποινή πού τους επιβαλλόταν.

Με την προδοσία στην Αρχαία Ελλάδα προσβαλλόταν, ανίερα κι ανεπανόρθωτα, η βαθύτατη ηθική αντίληψη για την πολιτειακή ευδαιμονία και σταθερότητα. Ακόμα κι αν δεν είχε έμπρακτα αποτελέσματα η προδοσία. Έφτανε η πρόθεση, η απλή διάθεση.

Έτσι, ό προδότης δεν είχε θέση ούτε στη ζωή ούτε στο θάνατο. Δεν τον θεωρούσαν ούτε και τυπικά ούτε «κατ’ ανοχήν» άνθρωπο, παρά κάτι σαν απαίσια τερατικό για την ιερή παράδοση κι αφάνταστα επικίνδυνο για τις ομαλές σχέσεις της πολιτείας. Κι έπρεπε, φυσικά, όχι μόνο να χαθεί, άλλα κι η εφιαλτική μνήμη του να γίνεται πάντα αντικείμενο «μαύρης κατάρας». Έπρεπε, με το «κατακουρέλιασμα της «βρωμερής» υπόστασης του», να θεωρηθεί χτυπητό «παράδειγμα προς αποφυγήν».

Το ηρωικό ελληνικό έπος δεν δέχεται για τον προδότη την ταφή, κι ο αθηναϊκός νόμος, κατά την ιστορική περίοδο, πρόβλεπε πέταμα των εκτελεσμένων προδοτών μακριά από την πολιτεία. Η καλλιεργημένη φαντασία των Αθηναίων διαμόρφωνε πολύ παραστατικούς τους μύθους για την περιφρόνηση πού έδειχναν οι πρόγονοι στους προδότες.

Ο Δημοσθένης (18, 204) αναφέρει πώς οι Αθηναίοι κάποιον Κυρσίλο, πού δέχτηκε να υποκύψει στις επιταγές του Ξέρξη, τον σκότωσαν με λιθοβολισμό, κι οι γυναίκες έκαμαν το ίδιο στη σύζυγο του.

Οι Αρκάδες, κατά τον Παυσανία (4, 22, 4), σκότωσαν, επίσης με πέτρες, τον Αριστοκράτη και τον έβγαλαν έξω από τα σύνορα αφήνοντας τον άταφο, επειδή πρόδωσε τα μυστικά τους στους Σπαρτιάτες.

Έχουμε, ακόμα, και τη διήγηση του Λυκούργου (112, 115), όπου κι αυτοί, πού υπερασπίστηκαν τον προδότη και φίλο των Σπαρτιατών ολιγαρχικό Φρύνιχο, κηρύχτηκαν ένοχοι, θανατώθηκαν, και τα οστά τους, όπως και του Φρύνιχου, πετάχτηκαν έξω από την Αττική, ενώ εκείνοι, πού σκότωσαν τον προδότη, αθωώθηκαν, και κρίθηκε πώς άδικα φυλακίστηκαν.

Με αφορμή τη σκληρότατη τιμωρία του Φρύνιχου, έγινε ψήφισμα (Λυκούργος, 112, 115), όπου καταδικάζονταν, προκαταβολικά, οι υπερασπιστές των προδοτών, κι αν, ακόμα, οι προδότες εκτελέστηκαν, κι αν τα πτώματα τους πετάχτηκαν μακριά από την πολιτεία, κι αν, τέλος, πέρασε καιρός πολύς από την προδοσία τους. Έτσι, οι υπερασπιστές των προδοτών εξισώθηκαν με τους προδότες, αφού δεν δίστασαν να δικαιολογήσουν, βρίσκοντας ελαφρυντικά ή προσπαθώντας ν’ αμφισβητήσουν την πράξη τους (των προδοτών), ασεβώντας στα ιερά κι όσια της πολιτείας.

Τους θεωρούσαν κι’ επικίνδυνους και βλαβερούς για το κοινό συμφέρον, αφού θέλησαν να μειώσουν την «καταστρεπτική σημασία της προδοσίας». Τέτοιες περιπτώσεις προδοτών έχουμε πάμπολλες, πού, αφού θάφτηκαν, ξεθάφτηκαν κατόπι και τα οστά τους πετάχτηκαν, γιατί ήταν ένοχοι στο «Κυλώνιον άγος» (Θουκυδίδης, 1, 126, 127).

Φαληρικόν Δέλτα
Ευρήματα σκελετών Αθηναίων
που συμμετείχαν στο «Κυλώνειον Άγος»

Στους Αθηναίους ίσχυε ο νόμος, πού συχνά τον ανέφεραν, για τους Προδότες, πού απαγόρευε ρητά, μετά την καταδίκη τους, να ταφούν στην Αττική. Το ίδιο, σύμφωνα μ’ αυτόν τον νόμο, ίσχυε για τους κλέφτες και τους ιερόσυλους., (Ξενοφ.», Ελληνικά» 1, 7, 22), Υπερείδης «’Υπέρ Λυκ.», 16 κλπ.). Ο νόμος εφαρμόστηκε και στην περίοδο του Θεμιστοκλή (Θουκυδ. 1, 138, 6) και κατά το ψήφισμα στην περίοδο του Αρχιπτόλεμου κι Αντιφώντα, πού μνημονεύονται κατά τον βίο των δέκα ρητόρων, μετά την κατάλυση των τετρακοσίων (Πλούταρχ. «Ηθικά», 834α).

Οι γειτονικές πόλεις φρόντιζαν, από υποχρέωση ηθική βασικά, μα και για να είναι συνεπείς με την παράδοση, να θάβουν τα πεταμένα εκεί κοντά πτώματα των προδοτών. Στο « Ανθολόγιο» του Στοβαίου (40, 8) ιστορείται από τον Πυθαγόρειο Τέλητα η περίπτωση Αττικών φυγάδων προδοτών, πού κι όταν, υστέρα από χρόνια, πέθαναν σε ξένο έδαφος όπου είχαν καταφύγει, θάφτηκαν δίχως τυπικές τιμές. Μαζί μ’ αυτούς είναι ο Νικόφημος κι ο Αριστοφάνης (όχι ο κωμωδιογράφος, βέβαια).

Ο Θεόπομπος διηγείται πώς οι Αθηναίοι στη Σάμο, αφού έραψαν σε σακκί τον προδότη Λεύκιπο, τόν έριξαν στη θάλασσα. Το βάραθρο απ’ όπου έριχναν τους προδότες και πού βρισκόταν κοντά στον Δήμο των Κειριαδών, ήταν κι ο τάφος τους.

ΚΑΙΑΔΑΣ

Γνωρίζουμε πώς ο τόπος ατιμωτικής εκτέλεσης στη Σπάρτη ονομαζόταν Καιάδας. Και στον Καιάδα πέταξαν οι Σπαρτιάτες το πτώμα του προδότη βασιλιά τους Παυσανία, πού τον «έκτισαν» στο ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς, όπου κατέφυγε, για να πεθάνει από πείνα και δίψα. Την πρώτη πέτρα — όπως επίσης γνωρίζουμε — για το κτίσιμο την έβαλε η μητέρα του προδότη. Μα το μαντείο των Δελφών, επιδιώκοντας την ημέρωση των ηθών, υπέδειξε αργότερα, την ταφή του εκεί πού πέθανε. Και τον έθαψαν κοντά στο ναό (Θουκυδ. 1, 134, 4).

Ο Ισχυρισμός του Επιτιμίδη, πού στηρίζεται πάνω σε σχετική παρατήρηση του Αιλιανού, πως το πτώμα του Παυσανία πετάχτηκε κι αυτό έξω από τα σύνορα, δε φαίνεται βάσιμος, αφού έχουμε την αυθεντικότερη πληροφορία του Θουκυδίδη. Άλλος σοβαρός λόγος για τη σκληρότατη τιμωρία των προδοτών ήταν και τ’ ότι, με την πράξη τους, ασεβούσαν προς τα ιερά της πολιτείας.

Είναι χαρακτηριστικά τα όσα λέγει σχετικά ο Λυκούργος (1, 17, 26, 150).

Οι πρώτες τάσεις, στην αττική περίοδο, γι’ αλλαγή του τρόπου «ηθικής εκτέλεσης», δηλαδή ν’ αφήνουν άταφους νεκρούς, πού καθιερώθηκε στα ηρωικά χρόνια, διαμορφώθηκαν όταν άρχισε να επικρατεί ή προοδευτική αντίληψη για την «υγιεινή καθαριότητα». Το βλέπουμε αυτό και στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή. Η αντίληψη τούτη είναι ότι, με τους άταφους, «βρωμίζει το έδαφος όπου βρίσκονται, και με την αποφορά πού βγάζουν, μπορούσε να βεβηλωθεί η ιεροπραξία της θυσίας».

Από δώ πηγάζει η «βιασύνη να εξασφαλίζεται η χώρα από τους κινδύνους πού απειλούν οι άταφοι νεκροί». Κι η τέτοια βιασύνη δημιούργησε το έθιμο να πετούν μακριά, έξω από τα σύνορα, τα πτώματα των προδοτών. Έπειτα, η ιδέα για την απαραβίαστη Ιερότητα της «πατρικής γης» ενισχυόταν περισσότερο με τη βεβαιότητα, ότι οι νεκροί θα ταφούν από τους ξένους.

Πολύ απασχόλησε, ακόμα, τους σύγχρονους με τον Ευριπίδη και τον Σοφοκλή το ζήτημα, αν ο θάνατος εξαγνίζει το έγκλημα και κατοχυρώνει το δίκιο των ένοχων νεκρών. Ο μεγάλος σεβασμός στους νεκρούς έγινε αφορμή να παθαίνονται οδυνηρά οι Αθηναίοι της αττικής περιόδου από τις σκληρότητες για τα πτώματα, ειδικά των προδοτών πατριωτών τους. Μα έχουμε κι απόψεις νεότερες από την ακμή της τραγωδίας, όπως τις αδέκαστες υποδείξεις του Πλάτωνα για το πέταμα των ένοχων νεκρών («Νόμοι», 9, 885α, 87οε, 873(1, 874(1, ΙΟ,’ 909 α-ο,-12, 960ά).

Οι ρήτορες δεν έπαυαν να θυμίζουν, εκείνη την εποχή, στους δικαστές τον όρκο τους και να τους διδάσκουν, πώς από την αυστηρή εκπλήρωση του καθήκοντος εξαρτάται κι η δική τους εσωτερική ευδαιμονία. Ο Δημοσθένης, στο προοίμιο του λόγου του «Περί στεφάνου» (1.8), τονίζει ότι ή τέλεια αμεροληψία συντελεί στην εξύψωση του «φρονήματος της δικαιοσύνης» κι εξασφαλίζει την αυστηρότητα εφαρμογής των πολιτειακών άρχων.

Ό Αισχίνης υποστηρίζει, πώς ο επίορκος δικαστής αυτοαναιρεί τη δικαιοσύνη πού υπηρετεί και δίνει την ψήφο του σ’ άλλον (3, 233). Η άδικη αθώωση ή η δικαστική επιείκεια χαρακτηρίζονται από τον Δείναρχο περιφρόνηση των θείων νόμων. Ο Λυκούργος πιστεύει, ότι ο δικαστής, αν και ψηφίζει μυστικά, ωστόσο ενεργεί ολοφάνερα μπροστά στους θεούς (Λυκ. «κατά Νεαίρας», 146, 126). Γι’ αυτό η δίκαιη ψήφος ονομάστηκε «ευσεβής», όχι μόνο από το Δείναρχο (12, 20) και τον Δημοσθένη (18, 126, 19, 312), μα κι από τον Ευριπίδη (Ορέστεια» 1651, «Ηλέκτρα» 1262).

Με πολλή ευγλωττία τέτοιες νουθεσίες απευθύνονται προς τη συνείδηση των δικαστών στους λόγους του Αντιφώντα, όταν μπαίνει ζήτημα ζωής ή θανάτου για τον δικαζόμενο (2. δ, 11 3β, 11 κλπ.) Σχετικά μ’ αυτά ο Αισχίνης υποδείχνει πώς για να μειωθούν οι βαριές ευθύνες των δικαστών όφειλε εκείνος πού νικούσε στην ψηφοφορία να εξορκίζεται (2, 87, 88).

ΗΛΙΑΙΑ

Η Αττική Δημοκρατία είχε λάβει αυστηρά μέτρα ενάντια στους δικαστές πού δωροδοκούνταν. Ανάθεσε τη δικαστική εξουσία στην Ηλιαία, απόφευγε, με κάθε τρόπο, να ορίζει δικαστές για κάθε δίκη και φρόντιζε να τους εκλέγει με κλήρο.

Έκτος από τους ψευδομάρτυρες, πού δρούσαν οργανωμένα τότε κι εκβίαζαν συχνά την απόφαση του δικαστηρίου («Προς Άφοβον» του Δημοσθένη, 59), υπάρχουν κι αρκετές περιπτώσεις αξιόπιστων μαρτύρων πού τους πρότειναν οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι από αυτοσεβασμό. Είναι ονομαστές οι φράσεις «αττικός μάρτυς» κι «αττική πίστις» («Παροιμιογράφος, Ι, 209, 215). Τέτοια τεκμήρια βρίσκουμε στον «Γοργία» (471e) και στον «Ευρυξία» (389d) του Πλάτωνα, στο λόγο «Περί χορευτού» (23) του Αντιφώντα κ.ά.

Την ίδια σκληρή τύχη είχαν κι οι εγκληματίες, οι Ιερόσυλοι, οι αυτόχειρες κι όσοι πάθαιναν ηλεκτροπληξία. Τους τελευταίους δεν τους έθαβαν, γιατί θεωρούνταν τιμωρημένοι από τους θεούς.

 Καμιά περίπτωση καταδίκης γι’ αυτοδικία σε βάρος προδοτών δεν αναφέρουν τ’ αρχαία κείμενα. Και τέτοιες αυτοδικίες, «ανεπίσημες» οι περισσότερες, δεν έχουμε λίγες. Μ’ αυτές δείχνεται, βέβαια, το ασυγκράτητο μίσος ενάντια στους προδότες κι ή έλλειψη ψύχραιμης αναμονής για τη δίκη τους από τα δικαστήρια. Μα κι ή απαλλαγή όσων αυτοδίκησαν αποτελεί χαρακτηριστική ένδειξη σιωπηρής επιβράβευσης της πράξης τους.

ΕΚ ΤΟΥ [boraeinai ΦΩΤ:  ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ]

https://ellinondiktyo.blogspot.gr/ , https://ellasellas.wordpress.com/

ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ (Δεν συνηθίζεται στους Έλληνες να προσκυνούν)

Στον Αρχαίο Ελληνικό κόσμο, η περηφάνια ήταν ένα συναίσθημα ανεπτυγμένο σε τέτοιον βαθμό, ώστε το προσκύνημα σε άλλον άνθρωπο (οποιοσδήποτε κι αν ήταν αυτός), θεωρούνταν πράξη κατάπτυστη, που μόνο βάρβαροι θα μπορούσαν να την τελέσουν.
Ακόμη κι όταν ήθελαν να προσευχηθούν στους θεούς τους, ούτε έσκυβαν κι ούτε γονάτιζαν, αλλά έτειναν τα χέρια προς τον ουρανό.

Στα Αρχαία Ελληνικά κείμενα, υπάρχει πλήθος επικριτικών και καταδικαστικών αναφορών για το προσκύνημα. Αναφέρονται ενδεικτικά:

«Οι Αιγύπτιοι δεν ομοιάζουν με τους Έλληνες· αντί να χαιρετηθούν όταν συναντηθούν στους δρόμους, προσκυνούν κατεβάζοντας μέχρι το γόνατο το χέρι» (Ηρόδοτος, «Ευτέρπη», 80).

«Το προσκύνημα αφορά μόνον τους βάρβαρους» (Δημοσθένης 549.16).

«Οι Πυθαγόρειοι απείχαν από δεήσεις και ικεσίες κι από κάθε είδους ανελεύθερη κολακεία, ως άνανδρες και ταπεινές» (Ιάμβλιχος, «Πυθαγορικός Βίος», 236).

«Ο Μίνως, ως δικαστής στον Άδη, απέστελλε στους χώρους των ασεβών και τις ψυχές όσων είχαν την απαίτηση ή απλώς ανέχονταν να προσκυνούνται ενόσω ζούσαν» (Λουκιανός, «Νεκυομαντεία», 473).

Οι Έλληνες όταν ήθελαν να προσευχηθούν στους θεούς τους, ούτε έσκυβαν κι ούτε γονάτιζαν,
αλλά έτειναν τα χέρια προς τον ουρανό.

https://ellasellas.wordpress.com/

ΔΕΝ ΣΥΝΗΘΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑΝ

-«Αν δεν προσκυνήσετε τον μεγάλο βασιλιά θα σας θανατώσουμε».

-«Θανατώστε μας, άλλωστε για αυτό ήρθαμε, αλλά δεν προσκυνάμε!».

Όταν, στην πρώτη εκστρατεία των Περσών, ο Δαρείος έστειλε κήρυκες στην Σπάρτη, όπως έκανε και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος, για να ζητήσουν «γην και ύδωρ», οι Λακεδαιμόνιοι τους πέταξαν σε ένα πηγάδι και τους καλούσαν να πάρουν από κει «γην και ύδωρ» και να τα παν στον βασιλιά τους..
Στους Λακεδαιμονίους, λοιπόν, ξέσπασε ο θυμός του Ταλθυβίου, του κήρυκα του Αγαμέμνονος. Γιατί στην Σπάρτη υπάρχει ναός του Ταλθυβίου, ζουν και οι απόγονοί του, οι ονομαζόμενοι Ταλθυβιάδες, που τους έχουν δοθεί ως τιμητικό προνόμιο όλες οι αποστολές κηρύκων που στέλνει η Σπάρτη.
Εξ αιτίας όμως αυτού του γεγονότος, οι Σπαρτιάτες έκαναν θυσίες αλλά άδικα περίμεναν αίσια προμηνύματα. Κι αυτό κράτησε πολύ καιρό στην πόλη τους.
Και καθώς οι Λακεδαιμόνιοι αγανακτούσαν και το θεωρούσαν μεγάλη συμφορά, συγκαλούσαν πολλές φορές συνέλευση των πολιτών τους κι ο κήρυκας φώναζε:
«Ποιος Σπαρτιάτης δέχεται με την θέλησή του να δώσει την ζωή του για την Σπάρτη; »

Τότε λοιπόν παρουσιάσθηκαν ο Σπερθίας, ο γιος του Ανηρίστου, κι ο Βούλις, ο γιος του Νικολάου, Σπαρτιάτες που κι από την φύση τους ήσαν προικισμένοι με χαρίσματα κι από την πλουσιότερη τάξη της πόλης, ανέλαβαν εθελοντικά να τιμωρηθούν από τον Ξέρξη για την θανάτωση των κηρύκων του Δαρείου στην Σπάρτη.

Έτσι οι Σπαρτιάτες τους έστειλαν στους Πέρσες για να θανατωθούν.

Αξιοθαύμαστη στάθηκε και αυτή η τολμηρή πράξη των ανδρών αυτών, αλλά κοντά σ’ αυτήν και τα λόγια τους. Δηλαδή, στην πορεία τους προς τα Σούσα φθάνουν στην αυλή του Υδάρνη.
Κι ο Υδάρνης, Πέρσης στην καταγωγή, ήταν διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων στα παραθαλάσσια της Μικράς Ασίας· αυτός τους φιλοξένησε κάνοντάς τους το τραπέζι· και πάνω στο τραπέζι, τους ρώτησε:
«Άνδρες Λακεδαιμόνιοι, γιατί δεν δέχεσθε να γίνετε φίλοι του βασιλιά; Να, βλέπετε πώς ξέρει ο βασιλιάς να τιμά τους άνδρες που έχουν αρετή, ρίχνοντας μία ματιά σε μένα και την θέση που κατέχω. Έτσι λοιπόν κι εσείς, αν γίνετε άνθρωποι του βασιλιά (γιατί έχει σχηματίσει την γνώμη πως είσθε άνδρες με αρετή), ο καθένας σας θα μπορούσε να εξουσιάζει μία περιοχή της Ελλάδος που θα του παραχωρούσε ο βασιλιάς.»
Η απόκρισή τους ήταν η εξής:
«Υδάρνη, η συμβουλή που μας απευθύνεις στηρίζεται σε μονόπλευρη εμπειρία· γιατί μας συμβουλεύεις για δύο πράγματα, που το ένα τους το δοκίμασες, το άλλο όμως όχι· δηλαδή γνωρίζεις πολύ καλά πώς ζουν οι δούλοι, όμως δεν δοκίμασες έως σήμερα την ελευθερία, τι άραγε να ’ναι, γλυκό η όχι. Γιατί αν κάποτε την δοκίμαζες, θα μας συμβούλευες να αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν όχι μονάχα με δόρατα, αλλά και με πελέκεις (με τσεκούρια).»

Αυτή την απάντηση έδωσαν στον Υδάρνη.

Η συνέχεια είναι εξ ίσου εντυπωσιακή.

«Κι από κει ανέβηκαν στα Σούσα· κι όταν παρουσιάσθηκαν στον βασιλιά πρώτα πρώτα, ενώ οι σωματοφυλακές του τους πρόσταζαν, ασκώντας βία, να πέσουν και να προσκυνήσουν τον βασιλιά, δεν δέχθηκαν με κανέναν τρόπο να το κάνουν, όσο κι αν εκείνοι τους έσπρωχναν το κεφάλι προς τα κάτω· γιατί, επέμεναν πως ούτε στον νόμο τους είναι γραμμένο να προσκυνούν άνθρωπο ούτε γι’ αυτό ήλθαν (ούτε γαρ σφι εν νόμω είναι άνθρωπον προσκυνέειν ούτε κατά ταύτα ήκειν).
[Ηροδότου Ιστορία, βιβλίο 7ο, 136, 5-6]

Κι αφού με αγώνα απέφυγαν την προσκύνηση, κατόπιν λένε τα εξής και με το ακόλουθο περίπου περιεχόμενο:
«Βασιλιά των Μήδων, εμάς μας έστειλαν οι Λακεδαιμόνιοι ως αντιστάθμισμα για τους κήρυκές σας που θανατώθηκαν στην Σπάρτη, για να πληρώσουμε εμείς για τον θάνατό τους.»

Μετά από σύντομη συνομιλία, ο Ξέρξης δείχνοντας μεγαλοψυχία τούς χάρισε τη ζωή.

ΟΥΚ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΕΙΝ!

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου Καθηγητού – Κλασσικού Φιλολόγου Ιστορικού – Συγγραφέως

https://ellasellas.wordpress.com/

ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑ

Εδώ αναφέρομε μερικές Εβραιογνωστικοχριστιανικές θεολογικές θέσεις για τη γυναίκα και τον έρωτα. Σε σύγκριση με όλα τα ανοσιουργήματα και συμπλέγματα που έχουν καταγράψει η Καινή Διαθήκη και όλοι οι Πατέρες της εκκλησίας αυτά που καταγράφομε εδώ είναι εξαιρετικά ολίγα. Πολλοί θεολόγοι και ιερείς ισχυρίζονται ότι ο χριστιανισμός ανύψωσε την κοινωνική θέση της γυναίκας.

Διαβάστε λοιπόν τα μαργαριτάρια που είναι σπαρμένα μέσα στις επιστολές του Παύλου για τις γυναίκες (ειδικότερα Α΄ Πρός Κορινθίους: π. χ. Ζ΄: 1-2. «Καλόν είναι εις τον άνθρωπον (= άνδραν) να μην αγγίζει γυναίκα. Αλλά προς αποφυγή της πορνείας, ο καθένας ας έχει τη γυναίκα του…»,

Πρός Εφεσίους Ε΄: 22-23, Α΄ Πρός Τιμόθεο: Β΄: 11-14 «Η γυναίκα πρέπει να μαθαίνει με ησυχία και πλήρη υποταγή. Στην γυναίκα δεν επιτρέπω να διδάσκει ή να εξουσιάζει τον άνδρα αλλά να μένει ήσυχη…» κ.λ.π.).

«Μόνο γι’ αυτά θα έπρεπε οι γυναίκες να είναι πιο Χριστιανές από τους άνδρες», όπως φώναζε ένας θεολόγος όταν ήμουν μαθητής γυμνασίου! Μια πολύ παράξενη και επικίνδυνη εφεύρεση για την φυσιολογική και ψυχολογική υγεία, την ευγονική και την διατήρηση του είδους, των Χριστιανών είναι η εξύμνηση και η παρότρυνση για τη διατήρηση της παρθενίας ως υπερτάτης αρετής και υψηλοτάτου ιδανικού. Έτσι απέκοψε τις ρίζες του έρωτα που είναι η βάση των σχέσεων των δύο φύλων, της οικογενειακής ζωής και αγάπης. Αυτό έρχεται σε αντίφαση με την Παλαιά Διαθήκη όπου ο Μωυσής επιτρέπει τις φυσιολογικές σχέσεις και επιβάλει τον Γάμο. Εκτός από τον Μωυσή ο οποίος εκτός από την σύζυγόν του παρανόμως είχε πάρει και μια Αιθιοπίδα, έχομε και πλήθος επιβητόρων μεταξύ των οποίων είναι οι κριτές Γεδεών και Σαμψών και οι βασιλείς Δαυίδ και Σολομών με τα μεγάλα χαρέμια τους, κ. ά.

Ένα σπουδαίο βιβλίο Bestseller πάνω στην αντιμετώπιση του σεξουαλικού ζητήματος είναι και το Eunuchs for the Kingdom of Heaven (Ευνούχοι για την Βασιλεία των Ουρανών) της γερμανίδας καθολικής θεολόγου UtaRanke Heinemann, εκδόσεις Pinguin, το οποίο και συστήνομε προς μελέτη. Μέσα στις Επιστολές του Παύλου, στην Αποκάλυψιν του Ιωάννου, σε διάφορα μέρη της Ιεράς Παραδόσεως και γραμματείας των Πατέρων κ.α. η αρετή της απολύτου παρθενίας είναι ξεκάθαρη και απευθύνεται και στους άνδρες και στις γυναίκες. Παντού επικρατεί η ψυχοπαθολογική εμμονή «μη μολυνθείς μετά γυναικών»! Η γυναίκα είναι μόλυνση, κατάρα, μίασμα... και όλα αυτά τα ωραία στολίδια με τα οποία την στολίζουν. Ο ερωτισμός, η συνεύρεση, η συνουσία, ο αυτοερωτισμός κλπ. δεν θεωρούνται όμορφες, φυσικές και φυσιολογικές ανάγκες του ανθρώπου αλλά καταδικάζονται ως βαριές αμαρτίες και ανθρώπινες αδυναμίες. Όποιος διανοείται ή διαπράττει κάτι από αυτά είναι ένοχος και πρέπει να έχει τύψεις και ενοχές μέχρι και την άλλη ζωή. Π. χ., βλέπε: Ματθαίος 5: 27-30 «’Ηκούσατε ότι ερρέθη τοις αρχαίοις, ου μοιχεύσεις. Εγώ (ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός μιλάει εδώ) δε λέγω υμίν ότι πας ο βλέπων γυναίκα προς το επιθυμήσαι αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού. ει δε ο οφθαλμός σου ο δεξιός σκανδαλίζει σε, έξελε αυτόν και βάλε από σου· συμφέρει γαρ σοι ίνα απόληται εν των μελών σου και μη όλον το σώμα σου βληθή εις γέενναν. και ει η δεξιά σου χείρ σκανδαλίζει σε, έκκοψον αυτήν και βάλε από σου· συμφέρει γαρ σοι ίνα απόληται εν των μελών σου και μη όλον το σώμά σου βληθή εις γέενναν.».

Πάρα πολύ ωραία...! Αφού έτσι το θέλησε ο διεστραμμένος, ψευδολόγος και κομπλεξικός Ιερός Αυγουστίνος, κ. ά., το ερωτικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης πρέπει να εξαλειφθεί πλήρως, αλλά οι συνεπαγόμενες παθήσεις ας αυξηθούν και τα φρενοκομεία ας γεμίσουν. Οι θεόπνευστοι πάπες, επίσκοποι, σύνοδοι κλπ. υιοθέτησαν αυτές τις διεστραμμένες θέσεις του παναθλίου Αυγουστίνου. Βεβαίως πολλοί απ’ αυτούς δεν θα τηρήσουν αυτές τις αυστηρές εντολές αλλά θα αφεθούν σε παντός είδους όργια και κρυφές σεξουαλικές συνευρέσεις. Ο χορός των μανουαλιών, τα όργια και οι ακολασίες του Πάπα Λέοντος Χ και πολλών άλλων, καθώς και διάφορα μοναστηριακά όργια δεν αντιπροσωπεύουν παρά μόνο ένα πολύ μικρό μέρος όλων των οργιαστικών σεξουαλικών συμβάντων. Έπρεπε επίσης να έχομε δυο μέτρα και δυο σταθμά: όσες γυναίκες και όσοι άνδρες είχαν «εκείνο το δαιμονάκι» που προκαλούσε στους άλλους ή στις άλλες σεξουαλικές επιθυμίες συλλαμβάνονταν και εξοντώνονταν με κάθε φρικτό βασανιστήριο και νοσηρό τρόπο. Όποια γυναίκα συλλαμβανόταν να έχει πλαγιάσει με «incubus -bi» (δαιμόνια που έκαναν έρωτα τη νύκτα με γυναίκες καθώς αυτές κοιμόταν) και όποιος άνδρας συλλαμβανόταν να έχει πλαγιάσει με «succubus -bi» (δαιμόνια που έκαναν έρωτα τη νύκτα με άνδρες καθώς αυτοί κοιμόνταν) έπρεπε να αποδείξει ότι «δεν είναι ελέφας», αλλιώς την ή τον περίμεναν τα πιο επώδυνα βασανιστήρια μέχρις ότου ξεψυχήσει.

Στη μαύρη βίβλο κατά των μαγισσών, το τρομακτικό βιβλίο, εγχειρίδιο, της καθολικής εκκλησίας Malleus Maleficarum (Η Σφύρα κατά των Κακοπραγούντων) αναγράφονται διαγνωστικές, λεπτομερείς μέθοδοι για την διαπίστωση του αν η εγκυμοσύνη μιας γυναίκας προερχόταν από κανονικό άνδρα ή από incubus. Περιττό να γράψομε εδώ τί πάθαινε μια γυναίκα, αν είχε μείνει έγκυος από κανέναν incubus ή αν κανένας άνδρας είχε κοιμηθεί με succubus χωρίς να το έχει πάρει χαμπάρι...! Το αφήνομε στην φαντασία σας, ή στην ερευνητική μελέτη σας... Σχετικά με ερωτύλους δαίμονες (τον Ασμοδαίο) διαβάστε και το βιβλίο Τωβίτ, το οποίο ανήκει στην χριστιανική Παλαιά Διαθήκη αλλά όχι στην Εβραϊκή. Γράφτηκε από άγνωστο συγγραφέα κατά τον δεύτερο αιώνα Π. Κ. Ε. Όποιος είναι με τα καλά του απορεί πως υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν σ’ ένα τέτοιο ανόητο τερατούργημα δαιμονολογίας και δεισιδαιμονίας. Διαβάστε το από περιέργεια να δείτε τι θα πει κρετινισμός, με ερωτύλους δαίμονες, θανάτους, συκώτια και χολές ψαριών, καπνούς, τον αρχάγγελο Ραφαήλ, χρυσές δραχμές, και ένα σωρό ανόητα αντιαισθητικά και σαχλά παραμύθια. Ενώ λοιπόν οι Εβραίοι το απέρριψαν οι Χριστιανοί το περιμάζεψαν!

Επίσης όποιος άνδρας ή όποια γυναίκα υπέφερε από διάφορες εμμονές ή είχε αλλόκοτη όψη εθεωρείτο μάγος ή μάγισσα και έπρεπε πάση θυσία να θανατωθεί είτε με κάψιμο, είτε με πνίξιμο, είτε με διάφορα άλλα χριστιανικά βασανιστήρια. Πολλές χιλιάδες κόσμος πλήρωσαν πολύ ακριβά αυτές τις εμμονές τους μέχρι και αρκετά πρόσφατα. Θεσπέσια πράγματα άπειρης θεοπνευστίας έχομε εδώ... Η χριστιανική παράνοια και διαστροφή δεν έχει κανένα μέτρο. Πουθενά αλλού δεν έχουν σημειωθεί τέτοιοι παραλογισμοί, εγκλήματα, βασανιστήρια και φρικαλεότητες!

Στον Χριστιανισμό ακόμα και η τεκνοποίηση θεωρείται αμαρτία, κατά το «... Ιδού γάρ εν ανομίαις συνελήφθην καί εν αμαρτίαις εκίσσησέ με ή μήτηρ μου...» του Εβραϊκού Ψαλμού 50: 7 (ή 51: 5 σε άλλες εκδόσεις). Γίνεται μόνον εξ’ ανάγκης («κατ’ οικονομίαν» όπως τους αρέσει να λένε λογίως) για να μην σβήσει το ανθρώπινο γένος. Αυτό έγινε εκ των πραγμάτων αφού τελικά δεν ήλθε εκείνο το πολυπόθητο τέλος του κόσμου μαζί με εκείνη την περίφημη Δευτέρα Παρουσία που περίμεναν αμεσότατα οι πρώτοι Χριστιανοί και ο Παύλος. Ακόμα αυτή η εξ ανάγκης σεξουαλική συνεύρεση πρέπει να γίνεται χωρίς καμία απολύτως απόλαυση ηδονής και στο σκοτάδι. Η απόλαυση ηδονής είναι μεγάλη αμαρτία για τους διεστραμμένους Χριστιανούς.

Τέλος η λεχώνα χρειάζεται ειδική ιεροπραξία για να εξιλεώσει την «αμαρτία» της, 40 μέρες μετά την γέννα· να σαραντίσει όπως λέει ο λαός, που σημαίνει ότι για 40 μέρες η μητέρα και το μωρό δεν μπορούν να εξέρχονται από το σπίτι τους. Μετά όμως, το πρώτο πράγμα που η μάνα οφείλει να πράξει είναι το να επισκεφτεί τον ιερέα για την ειδική ιεροπραξία με ευχές, εξορκισμούς, κλπ.

Έτσι έχουν θεσπιστεί αυτά τα πράγματα από τον Μωσαϊκό Νόμο και από την Χριστιανική Εκκλησία. Η γυναίκα λοιπόν γίνεται απλώς μια καταραμένη βρεφομηχανή και αυτό μόνο εξ’ ανάγκης. Μα το λέει και ο Παύλος στην Α΄ Πρός Τιμόθεον Β΄: 15, η γυναίκα θα σωθεί με το να γεννά παιδιά. Άραγε, όσες γυναίκες για οποιοδήποτε λόγο δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν θα ριφθούν στο πυρ το εξώτερο; Εδώ εξηγώ ότι με τη λέξη «βρεφομηχανή» δεν θέλω καθόλου να υπερασπίσω την υπογεννητικότητα, αλλά θέλω να τονίσω ότι ο Χριστιανισμός, εκτός από τις αγίες και τις καλογριές του, δεν ανεγνώρισε τίποτα άλλο στο λαϊκό γυναικείο φύλο εκτός μόνο το ότι ημπορεί να τίκτει. Πέραν τούτου το γυναικείο φύλο δεν έχει αφ’ εαυτού του υπόσταση και προσωπικότητα, όπως και για χίλια περίπου χρόνια δεν είχε ούτε ψυχή. Μετά απεφάσισαν να δώσουν και σ’ αυτό ψυχή!

Εί δυνατόν όμως, η γυναίκα να σταματήσει να είναι γυναίκα και με τις νηστείες να κατορθώσει να σταματήσει τα έμμηνά της. Αυτό είναι μεγάλη αρετή στον Χριστιανισμό αλλά ταυτοχρόνως και μεγάλη σχιζοφρένεια. Στον Μωσαϊκό Νόμο τα γυναικεία έμμηνα θεωρούνται μόλυνση και ακαθαρσία. Γι’ αυτό απαγορεύεται να εισέρχονται οι γυναίκες στα ιερά των χριστιανικών και Εβραϊκών ναών. Διαβάσετε τις σχετικές αναφορές του Λευιτικού 15: 19-30, 18: 19, 22, 29, 20: 18, (και Δευτερονομίου, κλπ.). Σ’ αυτά τα θέματα διαβάστε και το σπουδαίο βιβλίο The X-Rated Bible (Η Ακατάλληλη Βίβλος) του Αμερικανού καθηγητή Ben Edward Akerley. Έτσι λοιπόν το κλείσιμο στα μοναστήρια, ο αναχωρητισμός, ο ερημιτισμός, κλπ. σου δίνουν πολύ πιο βέβαιο εισιτήριο για τον Παράδεισο από το να αποκτήσεις και να αναθρέψεις οικογένεια...! Αυτό το τονίζει σαφώς και ο Απόστολος Παύλος στην επιστολή του Α΄ Πρός Κορινθίους κεφάλαιο 7 όπου εκθειάζει την παρθενία και την θεωρεί υπέρτατη αρετή. Μελετήστε το προσεκτικά να δείτε περί τίνος πρόκειται!

Αν τώρα κανείς ενδιαφέρεται να μάθει για τη νόσο των ασκητών, μοναχών, ερημιτών, αναχωρητών (νόσος του αγίου Αντωνίου) ας μελετήσει το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη Αναφορά στον Γκρέκο όπου την περιγράφει θαυμάσια, διότι την έπαθε και ο ίδιος μια φορά που βρισκόταν στη Βιέννη. Για περισσότερη ανάλυση για τα σχετικά θέματα από τους «Θεοφόρους Πατέρες» διαβάστε: Έκτη οικουμενική σύνοδος: Παράδειγμα άκρας αμαρτωλότητας η Ιεζάβελ (Γ΄ Βασιλειών ιστ΄-κβ΄, Δ΄ Βασιλειών θ΄) καθότι «ηγάθηνε την κεφαλήν αυτής». Στις γυναίκες επεβλήθησαν: ατημέλητη κόμη, φαιά φελόνια, μακρείς χιτώνες και μανδήλες. Τον Τερτυλλιανό που θεωρούσε την Εύα και την γυναίκα γενικότερα ως προσωποποίηση της αμαρτίας, ως πόρτα του διαβόλου κλπ. Εξυμνούσε τον ευνουχισμό, τους ευνούχους για την βασιλεία των ουρανών και τις παρθένες νύμφες του Χριστού. Τον Ιερώνυμο, τον Βοήθιο (π. χ. «Η γυναίκα είναι ένας ναός χτισμένος πάνω σε ένα υπόνομο»). Κατά τον Χρυσόστομο η γυναίκα «είναι αναγκαίο κακό» και δηλώνει: «Η γυνή άπαξ ωμίλησε και το παν κατέστρεψε». Τον Ωριγένη (που αυτοευνουχίστηκε για τη βασιλεία των Ουρανών, Ματθαίος 19: 12), τον Κλήμεντα Αλεξανδρείας (π. χ. «Κάθε γυναίκα οφείλει να είναι γεμάτη ντροπή και μόνο από τη σκέψη ότι είναι γυναίκα»), τον Ιγνάτιο Λογιόλα.

Ίσως ο Ιερός Αυγουστίνος να είναι ο πιο συμπλεγματικός απ’ όλους, αν οι συγκρίσεις έχουν πλέον νόημα. Μεταξύ πολλών μας λέγει: «Οι γυναίκες δεν πρέπει να έχουν απολύτως καμιά διαφώτιση ή παιδεία. Αλλά πραγματικά πρέπει να απομονώνονται γιατί είναι η αιτία των μισητών και ακουσίων στύσεων στους αγίους άνδρες.».

Τον Καλβίνο, τον Odo της Cluny (π. χ. «Το να αγκαλιάζεις μια γυναίκα είναι σαν να αγκαλιάζεις ένα τσουβάλι κοπριά»), τον Λούθηρο (π. χ. «Αν μια γυναίκα πεθάνει από τις πολλές γέννες δεν πειράζει. Άστε την να πεθάνει. Γι’ αυτό άλλωστε πλάστηκε.»), τον πουριτανισμό του Προτεσταντισμού, και πολλά άλλα.

Για χίλια χρόνια και βάλε οι γυναίκες δεν είχαν ψυχή, μετά όμως απέκτησαν και αυτές. Πρέπει να το καταλάβετε: Χριστιανισμός και γυναίκες δεν μειγνύονται! Πώς μετά να μη βγει δικαιωμένος ο Sigmund Freud τον οποίο και πάλι η εκκλησία πολέμησε; Πώς να μην πάθουν κάτι αυτές οι γυναίκες και μαζί τους και οι άνδρες από όλους αυτούς τους εξαίσιους τρόπους ζωής που επεβλήθησαν από τους Χριστιανούς «θεοφώτιστους»; Πώς να μην δημιουργηθούν αμέτρητες νευρώσεις και ψυχώσεις και να μη γεμίσουν τα φρενοκομεία; Π. χ. τα παραληρήματα θρησκευτικού ή σεξουαλικού τύπου, κλπ., είναι συμπτώματα σχιζοφρένειας.

ΠΗΓΗ: ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ ΕΠΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΥΠΟ ΤΟΥ ΔΙΔΑΚΤΟΡΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΥ Μ. ΡΟΥΣΣΟΥ, σελ. 553-556.

ΣΥΡΑΚΟΥΣΙΑ - ΕΝΑ ΠΛΟΙΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ

Ο Βασιλιάς των Συρακουσών, Ιέρων ο Β', ανεψιός του Αρχιμήδη, θέλησε να βοηθήσει τις πληγείσες από λιμό περιοχές της Ρώμης και Αλεξάνδρειας, προμηθεύοντάς τες με μεγάλες ποσότητες σιτηρών. Όμως επειδή η απόσταση μεταξύ Συρακουσών και Αλεξάνδρειας ήταν μεγάλη αλλά και λόγω του "ανταγωνισμού" των Ελληνιστικών πόλεων περί των τεχνολογικών επιτευγμάτων και καινοτομιών, θέλησε και έδωσε εντολή (ο Ιέρωνας) να κατασκευαστεί ένα πλοίο το οποίο ναι μεν θα ήταν αρκετά μεγάλο ώστε να χωρέσει αρκετά μεγάλες ποσότητες σιτηρών, να ήταν σε θέση δε το εν λόγω πλοίο να αμυνθεί σε περίπτωση πειρατικών επιθέσεων.

Αποτέλεσμα, ήταν να κατασκευαστεί και να ναυπηγηθεί ένα πλοίο εντυπωσιακό και μοναδικό για την εποχή εκείνη, το οποίο ήταν ταυτόχρονα εμπορικό, επιβατικό και πολεμικό!!! 

Έτσι το πλοίο ονομάσθηκε Συρακουσία, δηλ. η κυρία των Συρακουσών.
Τη μοναδική περιγραφή περί της λειτουργίας του πλοίου έκανε ο Μοσχίων, έργο το οποίο έχει χαθεί, αλλά υπάρχει μια περιληπτική περιγραφή που συμπεριέλαβε ο Αθήναιος στο έργο του "Περί Δειπνοσοφιστών".

Το πλοίο ναυπηγήθηκε από τον στενό φίλο του Ιέρωνος, Αρχία του Κορινθίου. 
Μήκος πλοίου 80m και πλάτος περίπου 35m.
Η Συρακουσία είχε εκτόπισμα μεγαλύτερο από 5,000 τόνους, ενώ, για κατασκευή του χρειάστηκε ένα έτος και ξυλεία περίπου όσο χρειαζόταν για την κατασκευή περίπου 60 τριηρών. 

Καθελκύστηκε ημιτελής με την βοήθεια του κοχλία του Αρχιμήδη, ενώ μερικοί ερευνητές εικάζουν ότι την τελειοποίηση του πλοίου πέτυχε ο ίδιος ο Αρχιμήδης, με την τοποθέτηση ειδικού κοχλία στις δεξαμενές νερού, για την άντληση των υδάτων απ' τα έγκατα του πλοίου
Στο πλοίο υπηρετούσαν 40 εκπαιδευμένοι ναύτες. 

Στο Α' κατάστρωμα: σε κάθε πλευρά του υπήρχαν 4 πυργίσκοι, υπήρχε επίσης ένας καταπέλτης, εφτά βαλλίστρες, χελώνες, άγκιστρα κλπ.
Στο Β' κατάστρωμα: πολυτελή λουτρά, ένας ναΐσκος της Αφροδίτης στην πλώρη, γυμναστήριο, μια βιβλιοθήκη καθώς και άλλες εγκαταστάσεις αναπαύσεως & ψυχαγωγίας.
Στο Γ' κατάστρωμα: ένας στάβλος χωρητικότητας είκοσι αλόγων, μεγάλες αποθήκες εφοδιασμού, το αντλιοστάσιο, τις δεξαμενές του νερού, μύλους, φούρνους, εργαστήρια και άλλα.

Η Συρακουσία δωρίθηκε από τον Ιέρωνα στον Πτολεμαίο, που ο τελευταίος μετονόμασε το πλοίο σε "Αλεξάνδρεια".

http://www.dwdekatheon.org/forum/index.php

ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ - MAGNA GRECIΑ

--------------------------

Ένα υπέροχο νοσταλγικό τραγούδι-ύμνος για τον Ελληνισμό της Κάτω Ιταλίας και Σικελίας....
Ένας ακμάζων πολιτισμός που δημιούργησε μια δεύτερη μεγάλη και ένδοξη Ελλάδα.
Τότε που η Φυλή επεκτεινόταν και ανοιγόταν σε όλα τα σημεία του ορίζοντα!

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΗ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΕΛ.ΔΥ.Κ. ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Φτωχά τα λόγια…

Antenna Cyprus

Η ελληνική γη αγκάλιασε τους ήρωες που πολέμησαν στην τουρκική εισβολή στην Κύπρο - OnAlert.gr

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣΑΝ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΔΟΓΜΑΤΙΖΑΝ

Πρέπει να σκύψουμε μέσα στα Ιερά των Ελλήνων, στην Ιερή σκέψη, στην σκέψη ακρογωνιαίο λίθο, διότι η Φιλοσοφία ήταν αυτή που πάντα κρατούσε τα σκήπτρα στην Ελληνίδα Ψυχή στην Ελληνίδα Φωνή και στην Ελληνική Σκέψη.
Οι Έλληνες είχαν την τάση τα εξελίσσουν τις θεωρίες και γι αυτό να προοδεύουν.
Οι Έλληνες δημιουργούσαν διότι δεν δογμάτιζαν. Δεν έφτιαχναν δόγμα. Γι αυτό παρατηρούμε ότι από τους Ίωνες προσωκρατικούς ήρθαν οι Ελεάτες, ήρθαν οι Πυθαγόρειοι οι ατομικοί. Μετά από τον Σωκράτη και τους σωφιστάς ήρθαν δεκάδες σχολές.
Ο καθένας συμπλήρωνε και ακολουθούσε και κάποιον άλλον κλάδο χωρίς να αναιρεί κανείς κάτι και δεν υπήρχαν μεταξύ τους αντιπάθειες.

Σε αντίθεση με την εποχή των θρησκειών που όλα κατευθύνονται από δόγματα. Διότι το δόγμα είναι αυτό που βγάζει το μάτι του άλλου προκειμένου να επικρατήσει η μία άποψη. Και όταν σου λένε ότι η τάδε ή η δείνα άποψη είναι εκ θεού, άντε τώρα εσύ να αποδείξεις ότι δεν είναι και εκεί τα πράγματα μπερδεύονται.

Η Φιλοσοφία είναι ανοιχτή.
Η Ελληνική Σκέψη δεν μπορεί να αφορίζει, δεν μπορεί να αποκλείει, δεν μπορεί να σου δείχνει μονόδρομους.

Έχουμε σαν παράδειγμα τον γίγαντα τον Δημόκριτο που έχει γράψει 49 διαφορετικά  βιβλία (αυτά ξέρουμε επειδή αυτά σωθήκαν), που λέει, «δοκεί μοι...» μου φαίνεται, νομίζω.
Έρχεται ο Αριστοτέλης 150 χρόνια αργότερα και λέει, «Ενδέχεται και άλλως έχειν», μπορεί να είναι  και αλλιώς. Ήταν βέβαιος ότι έλεγε το σωστό αλλά δεν απέκλειε ότι μπορεί να βρισκόταν κάποιος στο μέλλον να τον διορθώσει.

Ελευθέριος Διαμαντάρας  - Γιώργος Λεκάκης, από ραδιοφωνική εκπομπή με θέμα «Απολλώνιος ο Τυανεύς, Ιησούς, Πυθαγόρας & νεοΠυθαγορισμός» που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο Τηλεοπτικό Διαδικτυακό Κανάλι Φρυκτωρίες.

Η ΚΙΝΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Η ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

1.    ΟΙ Αρχαίοι Έλληνες, μετά τον Μέγαν Αλέξανδρον, εγνώρισαν την ύπαρξη μιας χώρας κείμενης νοτίως της Κίνας, την οποίαν ονόμασαν «Χώρα νοτία άγνωστος». Η ονομασία αυτή μεταφράσθη αργότερα στα λατινικά σε «terra australis incognita». Οι μεταγενέστεροι έδωσαν στην ήπειρο αυτή το όνομα Αυστραλία εκ του λατινικού ονόματος australis = νοτία.

2.    Κατά την ρωμαική εποχή τα κινέζικα βιβλία δια τους περιηγητάς (κοινώς τουρίστες) ανέφεραν τις αποστάσεις των κινέζικων πόλεων σε ελληνικά στάδια.

Μαρκιανός – Έλληνας γεωγράφος από την Ηράκλεια (+400)

Πηγή: ΑΝΑΛΕΚΤΑ - ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Σ. ΣΤΑΜΑΤΗ –– ΑΘΗΝΑΙ 1978

"Ο,τι είναι ό νους και ή καρδιά διά τον άνθρωπο, είναι ή ΕΛΛΑΣ διά την ανθρωπότητα. (ΓΚΑΙΤΕ)
Οι "Έλληνες είναι οι διδάσκαλοι και δημιουργοί μας, Θεοί για να λατρεύσουμε. (Π. ΣΕΛΛΕΥ)
"Όπως τα άνθη στολίζουν τη Γή και τα άστρα τον Ουρανό, έτσι και ή Ελλάς κοσμεί την οικουμένη. (ΧΕΡΔΕΡ)

ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ, ΟΤΙ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΙΝΕΙΤΑΙ, ΕΧΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ (SIR HEN SUMNER MAIN)

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ ΚΛΑΥΔΙΟΥ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟΥ

Το ξεύρω ότι είμαι θνητός και εφήμερος, αλλ’ όταν ανιχνεύω των άστρων τας αμφιδρόμους ελικοειδείς τροχιάς, τότε δεν ακουμπάω με τα πόδια μου τη Γη, αλλά γεύομαι αμβροσίαν στο τραπέζι των τροφίμων του Διός.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ Σ. ΣΤΑΜΑΤΗ – ΑΝΑΛΕΚΤΑ – ΑΘΗΝΑΙ 1978

ΑΣΤΡΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ

«Η ΓΑΡ ΑΛΗΘΗΣ ΠΑΤΡΙΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ Ο ΝΟΗΤΟΣ ΕΣΤΙ ΚΟΣΜΟΣ» (Ερμείας. Σχόλια στον Πλατωνικό «Φαίδρο»)

«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗ ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΣΥΛΛΟΓΙΖΟΜΑΣΤΕ, ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΜΕΙΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΛΟΓΙΣΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ».  (Πλωτίνος)

Το Αστρικό Ταξίδι είναι όταν η ψυχή απαλλάσσεται προσωρινά από το σώμα και «ταξιδεύει» ως ενέργεια. Κάθε φορά που το σώμα φτάνει σε κατάσταση REM (πολύ βαθύς ύπνος) η ψυχή απελευθερώνεται και ταξιδεύει. Αυτό συμβαίνει σε όλους μας, δεν είμαστε όμως όλοι ικανοί να το θυμηθούμε όταν ξυπνάμε. Άλλοι το θυμούνται σαν θολό όνειρο άλλοι όμως δεν το θυμούνται καθόλου.  Η ψυχή συνδέεται με το σώμα με ένα είδος «ομφάλιου λώρου» τον οποίο συνήθως ονομάζουμε Άργυρος Χορδή. Αυτή η χορδή δεν έχει περιορισμό μήκους διότι πολύ απλά δεν είναι ύλη. Είναι όμως αυτό που διατηρεί το σώμα ζωντανό. Όταν η χορδή κόβεται, η ψυχή απελευθερώνεται οριστικά και το σώμα πεθαίνει. Κατά την διάρκεια του Αστρικού Ταξιδιού, η Άργυρος Χορδή είναι εκείνη που μεταφέρει τις εντυπώσεις της ψυχής στο σώμα και το ανάποδο. Όταν για κάποιο λόγο το σώμα κινδυνέψει ή η ψυχή (εμείς δηλαδή) φοβηθεί, αυτόματα η χορδή «τραβά» την ψυχή πίσω στο σώμα.  (σ.σ. πιθανόν όταν αυτό να συμβαίνει, (δηλαδή η απότομη διακοπή του αστρικού ταξιδιού) ονειρευόμαστε ότι πέφτουμε από μεγάλο ύψος και ξυπνούμε απότομα.

ΑΣΤΡΙΚΟ ΣΩΜΑ:
Το αστρικό σώμα είναι ένα άλλο λεπτό σώμα, όπως το αιθερικό, υψηλότερης δονητικής συχνότητας από αυτό, με ταχύτητες οι οποίες είναι 1.010 έως 1.020 φορές μεγαλύτερες της ταχύτητας του φωτός, σύμφωνα με την θεωρία του Δρ Ουίλιαμ Τίλλερ!

«Kαι στο αστρικό ή συναισθηματικό σώμα υπάρχουν αντίστοιχα ενεργειακά κέντρα, τα οποία συνδέονται το ένα με το άλλο μέσω λεπτών ενεργειακών καναλιών. Το αστρικό σώμα θεωρείται ότι είναι η έδρα των ανθρώπινων συγκινήσεων. Κατά την διάρκεια του ύπνου η ανθρώπινη συνείδηση κινείται στο αστρικό σώμα κάθε νύχτα για τις εξορμήσεις και τις εμπειρίες εκμάθησης στο αστρικό συμπαντικό επίπεδο, καθώς και για τις επισκέψεις της στους τόπους της αστρικής καταγωγής της από τους οποίους προέρχεται.
Όλες οι δυσλειτουργίες στο αστρικό σώμα προκαλούνται από τις συναισθηματικές διαταραχές που εξασθενίζουν την ροή της ενέργειας προς τα ενεργειακά κέντρα, με συνέπεια την αδενική δυσαναλογία και την ασθένεια του φυσικού σώματος».

(Ρίτσαρντ Γκέρμπερ «Δονιτική Ιατρική»)

ΑΣΤΡΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ - ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

ΤΑ ΤΡΙΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Το οπτικοακουστικό ίσως να είναι άσχετο με το θέμα της ανάρτησης, μπορεί και όχι…

ΨΥΧΙΚΗ ΦΟΡΤΙΣΗ

Ο άνθρωπος σήμερα ζει στην εποχή του άκρατου υλισμού και υποβάθμισης του πνεύματος. Θεοποίησε το σώμα του, έκανε αντικείμενο λατρείας την εμφάνιση του και άφησε απροστάτευτη την ψυχή του. Έτσι είναι μόνιμα βαριεστημένος, κουρασμένος και απογοητευμένος.

Για να ξεφύγουμε από αυτή την κατάσταση, πρέπει να προωθήσουμε τις πνευματικές αναζητήσεις και να περιορίσουμε την υλιστική ασυδοσία της εποχής μας, για να διατηρήσουμε τη νεανικότητα της ψυχής και τη φρεσκάδα του πνεύματος μέχρι τα γεράματα. Πρέπει να αντισταθούμε στον φαύλο κύκλο της παγκοσμιοποίησης, της καταναλωτικής κοινωνίας και του αδηφάγου κατεστημένου, που προσπαθεί να μετατρέψει τις ανθρώπινες ψυχές σε στάνη απογοητευμένων και κουρασμένων προβάτων. Πρέπει να γίνουμε ενσυνείδητες πνευματικές οντότητες για να αντιμετωπίσουμε τις αρνητικές καταστάσεις, όπως τον θυμό, την οργή, τη λύπη, τη στεναχώρια, τη ζήλια και προ παντός το άγχος για την απόκτηση χρήματος. Το εξουσιαστικό κατεστημένο υποθάλπει αυτές τις αρνητικές καταστάσεις ώστε να αφανίζονται όλα τα αποθέματα θετικής ενέργειας του ανθρώπινου οργανισμού και να δημιουργούνται προ­βλήματα υγείας, ώστε να μην μπορούν να σκεφτούν και να αντιδράσουν.

Το περιβάλλον στο οποίο ζει ο σύγχρονος άνθρωπος είναι μολυσμένο από βιολογικούς και χημικούς ρύπους. Όμως η χειρότερη μορφή ρύπανσης την οποία αποσιωπούν όλοι είναι η ψυχολογική, η πνευματική και η συναισθηματική, που οφείλονται στις αρνητικές ενέργειες και στις αρνητικές σκέψεις που εκπέμπουν οι προβληματικοί και μονίμως ευερέθιστοι άνθρωποι. Η ψυχολογική μόλυνση που προκαλούν στο περιβάλλον που κινούνται και εργάζονται, είναι συνήθως νευρική έκρηξη, ψυχολογική κατάπτωση και καταπίεση, κόπωση και απογοήτευση.

Οι εξουσιαστές φρόντισαν και μετέτρεψαν τις κοινωνίες σε αγέλες, θρησκευτικές, κομματικές, ποδοσφαιρικές, αγέλες κοινωνικών οργανώσεων, των αναρχικών, των ναρκομανών και πολλές άλλες. Οι αγέλες χάνουν την κρίση και τη λογική τους, ομαδοποιούνται και κατευθύνονται πιο εύκολα από ότι ένας άνθρωπος μόνος του.

Τα μονότονα σπίτια, οι ψηλές και άκομψες οικοδομές, η έλλειψη πρασίνου, η κατακόρυφη συγκατοίκηση, οι ασφαλτόδρομοι, η συμπεριφορά των ανθρώπων, η πειθαρχία σε λάθος πρότυπα που μας ενοχλούν, τα μποτιλιαρίσματα των αυτοκινήτων, οι ουρές των λεωφορείων και των τραπεζών, δημιουργούν ανία, μονοτονία, εκνευρισμό και σχεδόν απέχθεια για τον τρόπο με τον οποίο ζούμε. Αδυνατούμε να ανανεωθούμε, να συγκεντρωθούμε πνευματικά από την καθημερινή φθορά και παθαίνουμε ψυχολογικό μαρασμό, που είναι χειρότερος από τον θάνατο. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η αύξηση των ψυχολογικών παθήσεων.

Σαν αντιστάθμισμα των αρνητικών καταστάσεων προβάλλει ο έλεγχος της οργής, του θυμού, και όλων των συναισθημάτων, μια προσπάθεια που είναι πολύ κουραστική. Πρέπει να εναρμονιστούμε με το περιβάλλον μας και να βοηθήσουμε, όχι μόνο τον εαυτό μας, αλλά και τους άλλους με ενημέρωση.

Δεν αρκεί ένας άνθρωπος να είναι ισορροπημένος και να έχει γνωρίσει τον εαυτό του· πρέπει και να πασχίζει να βελτιώσει το περιβάλλον στο οποίο ζει και κινείται, για να μπορέσει να παραμείνει ισορροπημένος.

Οι διαπιστώσεις της καθημερινότητας βοηθούν να κάνουμε τη ζωή μας καλλίτερη. Καθένας μόνος του μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του και μπορεί να το πετύχει.

Κανένας δεν μπορεί να βοηθήσει τον άλλον, εκτός από το να τον ενημερώσει.

Οι άνθρωποι που δεν μπορούν να συμβιώσουν με τους άλλους, αποκόβονται και γίνονται περιθωριακοί· αυτοί έχουν το πρόβλημα και όχι οι άλλοι. Αυτά που ανέφερα τα θεωρώ απαραίτητα για την ψυχική ηρεμία και γαλήνη του ανθρώπου, προκειμένου να επιτύχουμε αυτό που επιζητούμε.

----------------------

«Μην νομίζετε ότι οι πολλοί έχουν δίκιο επειδή είναι πολλοί. Όταν διαφωνείτε με κάποιον δεν χρειάζεται να τον πείσετε επιμένοντας στις απόψεις σας. Με τη βία δεν μαθαίνει κανένας. Αφήστε τους ήσυχους και συνεχίστε την προσπάθεια της πνευματικής αναζήτησης. Ακολουθείστε τον δρόμο που ανοίγεται μπροστά σας και ας είστε μόνοι σας· συνεχίστε να περπατάτε· κάπου θα σας βγάλει· αυτό το κάπου οι άλλοι δεν το γνωρίζουν. Όταν φθάσετε στο τέρμα, θα είστε όμοιοι με αστέρια που λάμπουν πιο πολύ από τον ήλιο, για τις ουράνιες οντότητες που θα σας βλέπουν και οι οποίες θα σας βοηθήσουν να βαδίσετε στον δρόμο που διαλέξατε. Μπορείτε να αποφύγετε την πνευματική φθορά αν το θελήσετε. Μπορείτε να γίνετε «μαχητές του φωτός» για την υπεράσπιση του πλανήτη σας από τις επιθέσεις των αποστατών. Η ενημέρωση των ανθρώπων πρέπει ν' αρχίσει από αυτούς που συμφωνούν μαζί σας. Πρέπει να βοηθήσετε τους Ελλάνιους να σπάσουν τα δεσμά που τους έχει φορέσει το σύστημα, η θρησκεία και όλοι οι μη Ελλάνιοι, που κυβερνούν την Ελλάνια πατρίδα.»

 Γεράσιμος Καλογεράκης - Η Υπέρτατη Μύηση

ΤΟ ΑΡΡΗΤΟ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Η δύναμη της πειθαρχίας των μυστών ήταν τόση που δεν άφηνε τίποτε να διαρρεύσει προς τα έξω, ώστε να αποφευχθεί η κακή χρήση της μυητικής δύναμης. Όποιος παραβίαζε τον όρκο σιωπής και κοινολογούσε στους αμύητους έστω και ελάχιστες λεπτομέρειες, εθεωρείτο βλάσφημος και ασεβής. «Ο Όλυμπος εσείετο, οι θεοί οργιζόταν, σαν η ασέβεια του μύστη να απειλούσε το σύμπαν. Ο Άρειος Πάγος συνεδρίαζε αμέσως και ο λαός ψήφιζε την καταδίκη σε θάνατον του βλάσφημου και τη δήμευση της περιουσίας του ασεβή».

 Ίδια ποινή ίσχυε και για όποιον άκουγε, ή ρωτούσε, ή συζητούσε για τα μυστήρια με αμύητους, ή για όποιον έγραφε περί μυστηρίων. Ακόμη και η ελάχιστη υποψία περί αυτού επέσυρε την ποινή του θανάτου. Όσοι περιέγραφαν τη διαρρύθμιση του ναού και όσοι αμύητοι έμπαιναν μέσα στον ναό, έστω και από λάθος, καταδικαζόταν σε θάνατο. Οι Αθηναίοι έδιναν ένα τάλαντο για όποιον σκότωνε τον βέβηλο των μυστηρίων και δύο σε όποιον τον έφερνε ζωντανό για να δικαστεί.

Οι χριστιανοί θεολόγοι και ιερωμένοι, αποκαλούν τις τελετές των Ελληνικών μυστηρίων σατανισμό και τις διάφορες αδελφότητες των αρχαίων μυστηρίων σατανιστικές οργανώσεις· σατανιστές αποκαλούν επίσης και όλους τους Νεοέλληνες που διαφωνούν με τη σοφία του ιερωμένου και αρνούνται να μπούνε στο μαντρί. Σατανιστές είναι όλοι εκείνοι που υπηρετούν την καταστροφική εβραϊκή δεισιδαιμονία και την αδίστακτη τυραννία της θρησκείας των παραμυθιών και των ψευτοθαυμάτων και είναι έτοιμοι για άλλη μια φορά να σωριάσουν την Ελλάδα σε ερείπια προκειμένου να υπερασπιστούν την εβραϊκή ειδωλομανία τους. Είναι οι ίδιοι με τα στίφη των αιματοβαμμένων καλόγερων που συνόδευαν τον Γότθο Αλάριχο, που δεν άφησαν τίποτε Ελληνικό όρθιο στο πέρασμα τους. Είναι οι ίδιοι «Οι τα φαιά φέροντες», οι οποίοι στις 3 προς 4 Σεπτεμβρίου το +396, στην Ελευσίνα πυρπόλησαν τα ιερά και έριξαν ζωντανό στη φωτιά  τον Μέγα Ιεροφάντη των Μυστηρίων τον Ιλάριο. Ευτυχώς για τον πλανήτη μας που δεν φρόντισαν οι ανόητοι ιερωμένοι να πληροφορηθούν τις πανάρχαιες ΙΕΡΕΣ ΛΕΞΕΙΣ των βαθμών μύησης όπως και την ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΙΕΡΗ ΛΕΞΗ που έλεγε ο αποχωρών Ιεροφάντης στο αυτί του διαδόχου του, όταν του παρέδιδε τα ιερά σκεύη. Οι ιερές αυτές λέξεις υπήρχαν από την εποχή των θεών και του Δία και τις διαφύλαττε με απόλυτη αυστηρότητα το ιερατείο. Έτσι το έγκλημα αυτό καταδίκασε τον χριστιανισμό σε αμάθεια, παγανισμό και βαρβαρότητα.

Οι ιερές λέξεις διασώθηκαν από τους «Δελφίνους» των Δελφικών μυστηρίων, όταν αυτοί πήραν τον δρόμο του ξεριζωμού από την πατρίδα, μακριά από τη χριστιανική θηριωδία για να φιλοξενηθούν σε ξένες βασιλικές αυλές.

Ο Πρόκλος αναφέρει ότι στην εποχή του, δηλαδή τον +5ον αιώνα τα μυστήρια ετελούντο κανονικά αλλά με προφυλάξεις. Ο Μιχαήλ Ψελλός αναφέρει ότι τον +11ον αιώνα, γινόταν τελετουργίες των μυστηρίων από ένα χριστιανό αρχιεπίσκοπο ο οποίος από οικογενειακή παράδοση είχε γίνει μύστης των Ελευσίνιων μυστηρίων και έτσι διασώθηκαν μέχρι σήμερα.

Τι ήταν τα Μυστήρια

Μυστήριο, σημαίνει το απόρρητο, το ανεξήγητο μυστικό, την απόκρυφη διδασκαλία των μυστών, με την οποία μπορούσαν να καλέσουν τις θεότητες και τις ουράνιες οντότητες να παρουσιαστούν μπροστά τους. Μυστήριο ήταν η απόκρυφη λατρεία και μυστική τελετή, στην οποία συμμετείχαν μόνο αυτοί που είχαν λάβει ειδική μύηση.

Στη φιλοσοφική της διάσταση η λέξη «μυστήριο», φανέρωνε το θείο δράμα της ψυχής το οποίο εξηγούσε το γήινο μαρτύριο του ανθρώπου. Στη σύγχρονη εποχή, μυστήριο είναι η άρνηση της κοινής λογικής. Είναι ο εχθρός της επιστήμης, η οποία, αν και περιβάλλεται από ανεξήγητα μυστήρια αρνείται να τα μελετήσει, γιατί ο κύκλος των ερευνών της περιορίζεται γύρω από την ύλη και ότι αντιλαμβάνονται οι πέντε αισθήσεις του ανθρώπου.

Η καταγωγή των μυστηρίων χάνεται στην αχλή των αιώνων, αγγίζει την αρχή της ιστορίας των Ελλήνων και ξεφεύγει της γνώσης του ιστορικού. Η παράδοση αναφέρει ό,τι πρώτος ο Ζευς δίδαξε τα μυστήρια στον Ιασίωνα, τον γιο του Σάωνα, του εκπολιτιστή της Σαμοθράκης που ήταν γιος του Ερμή και μιας νύμφης. Τα πιο γνωστά μυστήρια ήταν τα Καβείρια της Σαμοθράκης, στα οποία λατρευόταν η Αξίερος [Δήμητρα] η οποία ονομαζόταν και Καβειρία, ο Αξιόκερσος  {Πλούτωνας], η Αξιόκερσα [Περσεφόνη] και ο Κάδμιλος [Ερμής].

Οι ίδιες θεότητες λατρευόταν σε όλα τα Ελληνικά μυστήρια. Οι Κάβειροι ήταν οι γιοι του Ηφαίστου στους οποίους είχε διδάξει ο πατέρας τους όλη την ουράνια τεχνολογία. Άλλοι τους αναφέρουν σαν ενσαρκωμένους ουράνιους βασιλιάδες από τη θεϊκή δυναστεία του Δία.

Λατρευόταν σε όλη την Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία, Ιβηρική, Μεσογειακή Αφρική, στις Θήβες (Λούξορ) και τη Μέμφιδα της Αιγύπτου, την Ιωνία, μέχρι και την Ινδία.

Ο Μέγας Αλέξανδρος όταν έφθασε στην Ινδία βρήκε επιγραφή κοντά στον ποταμό Ύφαση που έλεγε «Πατρί Αμμωνι και Ηρακλεί αδελφώ και Αθηνά Πρόνοια και Διί Ολυμπίω και Κάβειρους Σαμοθράκης και Ινδόν 'Ηλιον και Απόλλωνα των Δελφών». (μετ: Στον πατέρα Αμμωνα {Δία}, στον αδελφό Ηρακλή, στην Αθηνά που προβλέπει και στον Ολύμπιον Δία, στους Καβείρους της Σαμοθράκης και στον Ινδό Ήλιο και στον Απόλλωνα των Δελφών].

Τα μυστήρια των Καβείρων της Σαμοθράκης θεσπίστηκαν στην Ελλάδα από τον μυστηριώδη Ορφέα ή Άρφα. (Αυτός που θεραπεύει με το φως.) Ήταν εμπνευσμένα από τις μυστικές ιερουργίες των Ορφικών Μυστηρίων των Τεμπών τα οποία περιείχαν πολλά ουράνια μυστικά και σημαντικές αστρονομικές γνώσεις που χρονολογούνται από το έτος ----11.835 σύμφωνα με τη μελέτη του αστρονόμου Κ. Χασάπη η οποία έχει κυκλοφορήσει με τα «ΟΡΦΙΚΑ» του Ι. Πασά.

 Πολλοί Έλληνες φιλόσοφοι όπως Πλάτωνας, ο Πυθαγόρας και άλλοι, είχαν δανεισθεί πολλές πληροφορίες από τους Ορφικούς. Αυτές μιλούσαν: «Για τη σφαιρική σελήνη όπως την αποκαλούσαν οι αθάνατοι θεοί, η οποία είχε πολλά βουνά, πόλεις, δρόμους και κατοικίες», (Πρόκλος: Σχόλια στον Τίμαιο) και για κατοικημένα αστέρια του σύμπαντος.

Τα Ελληνικά μυστήρια ανεξάρτητα από τις ονομασίες τους, Ελευσίνια, Δελφικά, Καβείρια, Ηραία, Βοιωτικά και άλλα, ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΙΔΙΑ και συνέχεια των Καβειρίων. Οι διάφορες ονομασίες ήταν παραλλαγές των τυπικών μύησης. Όλα όμως φύλαγαν με αυστηρότητα την άρρητη γνώση. Στην παρούσα μελέτη δεν θα ασχοληθώ με τις τυπικές λεπτομέρειες των μυστηρίων, γιατί υπάρχουν εκτενείς περιγραφές σε αρχαία κείμενα. Θα αναφέρω μόνο τις εκδηλώσεις εκείνες της μύησης που άνοιγαν την ψυχή, το πνεύμα και το μυαλό του μύστη και τον οδηγούσαν στους ουρανούς.

Ας ακούσουμε τον Ιεροφάντη των Ορφικών μυστηρίων τι έλεγε στους μύστες: «Ακούστε τις αλήθειες που πρέπει να κρατάτε κρυφές από το πλήθος και τους αμύητους. Ο θεός δημιουργός είναι Ένας, Αγέννητος Απειρος και Αιώνιος και τίποτε δεν μοιάζει με αυτόν. Δεσπόζει παντού. Βλέπει και ακούει τα πάντα, γιατί τα πάντα προέρχονται από το θείο φως του, από το Αρχικό Φως. Ο δημιουργός είναι ένας, αλλά οι θεότητες είναι απειράριθμες. Χαίρεστε οι προσελθόντες μύστες για να αναγεννηθείτε. Λάβετε από το φως του ναού, εσείς οι μυημένοι που βγήκατε από το σκοτάδι της άγνοιας. Αγαλλιάστε όσοι δεινοπαθήσατε στη ζωή σας. Αναπαυθείτε όσοι αγωνιστήκατε. Ο ήλιος τον οποίον επικαλούμαι να σας φωτίσει, δεν είναι ο ήλιος που βλέπουν τα μάτια των θνητών, είναι το αγνό φως του θεού, ο μέγας ήλιος των μυημένων στα μυστήρια. Αν πιστεύετε στους λόγους του θεού έχετε νικήσει. Μετά την εκτενή περιέλιξη της ζωής σας από τις σκοτεινές υπάρξεις, στην οποία ζούσατε μέχρι τώρα, ελευθερωθήκατε με τα μυστήρια, βγήκατε από τον οδυνηρό κύκλο των γεννήσεων και βρεθήκατε μέσα στο φως του θεού. Ο θεϊκός σπινθήρας που σας καθοδηγεί υπάρχει μέσα σας. Αυτός γίνεται δάδα στον ναό και αστέρι στον ουρανό. Έτσι μεγαλώνει το φως της αλήθειας. Αγαπάτε -γιατί το Παν αγαπά- τους θεούς της αβύσσου, τους θεούς του αιθέρα. Αγαπάτε το φως και όχι το σκοτάδι. Να θυμάστε τον σκοπό του ταξιδιού σας. Οι ψυχές που επανέρχονται στο φως φέρουν, σαν πολύ άσχημες κηλίδες στο αστρικό τους σώμα, όλα τα παραπτώματα της ζωής. Για να εξαλειφθούν αυτά απαιτείται εξαγνισμός των ψυχών για να μπορέσουν να επανέλθουν και πάλι στη γη. Οι αγνοί πηγαίνουν στον θεϊκό ήλιο Απόλλωνα. Χαίρεστε εσείς μύστες, γιατί τώρα δεν είστε πια άνθρωποι, είστε θεοί. Και τώρα ψάλετε μαζί μου το «Ευοί... .Ευάν».

Με την προετοιμασία των μυστηρίων εξαγνιζόταν η ψυχή, η σκέψη και ο νους του υποψηφίου μύστη και απελευθερωνόταν από τα πάθη. Στα μυστήρια γινόταν βαθμιαία αποκάλυψη της αλήθειας στους μύστες, σχετικά με τους θεούς, ώστε να μπορούν να ελέγχουν την ένταση των συναισθημάτων τους από τη θέα των υπερβατικών οντοτήτων.

Σκοπός των Μυστηρίων

Τα Μυστήρια τα υπηρετούσε η σιωπηλή στρατιά των δοξασμένων μυστών της πατρίδας μας, των ηρώων, των σοφών και των ημιθέων. Ο σκοπός των μυστηρίων ήταν:

• Η διδασκαλία θρησκευτικών και φιλοσοφικών αρχών και η ηθική τελείωση των μυστών.

• Ο έλεγχος του πνεύματος και της ψυχής από τους μύστες ώστε να κυριαρχήσουν στις υλικές επιθυμίες και κάθε υλική απόλαυση να τους αφήνει αδιάφορους.

• Η απόκτηση της άρρητης γνώσης και η εξοικείωση των μυστών με την ιδέα του θανάτου, για να μπορέσουν να γίνουν «Υιοί Φωτός» και «Τέκνα Θεού».

• Η γνώση συμπαντικών μυστικών, για να ανοίξουν τις πύλες των ουρανών και να γίνουν συνομιλητές των θεών. Μέσα από στις τελετές της μύησης, οι μύστες μάθαιναν για το μυστήριο της ζωής, άκουγαν τις ουράνιες φωνές που απαντούσαν στην επίκληση του Ιεροφάντη. Άκουγαν την αιώνια φωνή της συνείδησης τους να μιλά.

 Μόνο η συνείδηση του μύστη μπορεί να γίνει ο φύλακας των ιερών μυστηρίων, από σεβασμό προς αυτά που βλέπει και ακούει. Όταν το πνεύμα σκέπτεται, μπορεί να αναλύει και να συνθέτει τα τμήματα της αλήθειας. Όταν η ψυχή συνταυτίζεται με τη σκέψη τότε βρίσκεται στο κέντρο της αλήθειας. Οι συνεχείς συγκινήσεις των μυστών και το μυστηριώδες φως του ήλιου του μεσονυκτίου, (γίνεται εκτενής αναφορά στη συνέχεια), τους δημιουργούσαν το συναίσθημα της ιδεώδους ζωής και βοηθούσαν την εγκατάλειψη της υλικής. Η ιδεώδης ζωή ήταν αποτέλεσμα των διεργασιών της ψυχής που συνέδεαν τον μύστη με το άπειρο, την ανθρωπότητα και τον θεό.

Γεράσιμος Καλογεράκης «Η Υπέρτατη Μύηση» σελ. 213-221, εκδ. Δίον