Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΑΣΤΡΩΝ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - TV100

TV100THESSALONIKI

Στην εικόνα η Θεσσαλονίκη το 1909. Εξοχική Οδός τότε, η σημερινή Λεωφόρος Βασιλίσσης Όλγας.
Στο βάθος αριστερά η πόλη εντός των τειχών.

Πηγή εικόνας 

Δείτε την Θεσσαλονίκη του 1915-1917 (ΒΙΝΤΕΟ)

http://www.britishpathe.com/video/salonika-and-its-surroundings

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ, ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΤΟΥ

Ο Αυγερινός είναι η μια πλευρά της Αφροδίτης, η άλλη είναι η Πούλια, ο Αποσπερίτης.
Ο Αυγερινός είναι ο Εωσφόρος με τις πολλές ερμηνείες του.
Ας δούμε όμως πρώτα τον ρόλο της Αφροδίτης.

Είναι η θεά της αγάπης, του έρωτα του γάμου, κόρη του Δία, ουράνια και πάνδημος και η θεά της ομορφιάς! Μιας ομορφιάς που στους θνητούς εκπροσωπήθηκε από την Ωραία Ελένη για χάρη της οποίας έγινε ο Τρωικός πόλεμος.
Η Ωραία Ελένη έχει δύο αδέλφια Διδύμους, τον Κάστορα θνητό και τον Πολυδεύκη αθάνατο και οι Δίδυμοι ανήκουν στο Ερμή και στην διπλή φύση του λόγου.
Αυτού που σε παραπλανά και αυτού που σε φωτίζει.
Η Αφροδίτη λοιπόν έχει παρόμοια διττή φύση και εμφανίζεται το ίδιο αστέρι, με δύο ονόματα και ερμηνείες.
Του Εωσφόρου και του Αποσπερίτη.

Ο "διάβολος" βρίσκεται στο πρόσωπο αυτού που αγαπάμε περισσότερο και με λάθος τρόπο και σε αυτό που καταλαβαίνουμε λιγότερο.

Η ιστορία βρίθει με προσωπικά και συλλογικά παραδείγματα για το πόσο, οι άνθρωποι αγάπησαν άλλους ανθρώπους και θεούς λάθος και πόσα λίγα καταλαβαίνουν συνήθως και παρανοούν.

Ο ρόλος του Εωσφόρου στο Χριστιανοιουδαισμό, είναι αυτός του εκπίπτοντας αγγέλου που παρασέρνει την "Εύα" να φάει το μήλο από το δέντρο της γνώσης.

Όμως ο Εωσφόρος είναι δημιούργημα του θεού και είναι το δικό του σκάκι στην παγκόσμια σκακιέρα.

Η αμαρτία (αστοχία) του «Αδάμ» δεν εντοπίζεται στην συμμετοχή του στην βρώση του καρπού αλλά στην έλλειψη υπευθυνότητας του.
Στην ερώτηση του θεού απαντάει ότι η «Εύα» τον ξεγέλασε και ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΣΤΟΧΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΜΗ ΑΝΤΡΙΚΕΙΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ, ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΤΟΥ ΕΚΘΕΤΗ ΚΑΙ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗ.
Μια ζωή και αιώνες θα παραμείνει ΔΕΙΛΟΣ και ΔΟΥΛΟΣ, μη ξέροντας πότε να χρησιμοποιήσει το “εγώ” και το “εμείς” σωστά.

Η ανάληψη ευθύνης του άντρα και ενός ανθρώπου ξεκινά με την ανάληψη της ευθύνης του εαυτού του, της ύπαρξης του και των επιλογών του.
Έτσι, η σωστή απάντηση του "Αδάμ" στον θεό θα ήταν, χωρίς να σκύψει το κεφάλι και να “τα μασήσει”:
ΕΓΩ θέλησα να δοκιμάσω τον απαγορευμένο καρπό του δέντρου και ΕΣΥ έχεις μερίδιο της ευθύνης που τον φύτεψες.
Την Εύα την αγαπώ γιατί είναι το άλλο μου μισό και είμαστε μαζί και στα εύκολα και στα δύσκολα και στις δοκιμασίες της ζωής.

ΙΔΟΥ ΕΝΑ ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΡΟΤΥΠΟ (εικόνα) ΔΕΥΚΑΛΙΩΝ ΚΑΙ ΠΥΡΡΑ Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ!!! Paul Merwart Gallery of Art, Lviv ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Πηγές: http://elzin.wordpress.com/2009/12/   https://www.facebook.com/Homeristes

-Πώς δηλαδή ενδιαφέρεται... Ναι αλλά... εμείς...;

Απόσπασμα από την ταινία «Ο ΔΡΑΚΟΣ»

ΣΕΝΑΡΙΟ: Ιάκωβος Καμπανέλλης

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νίκος Κούνδουρος

ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: 1956

http://www.greektenies.com/plerophories/plerophories/drakos.html

ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΕΝΟΣ ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Η ανθρώπινη ιστορία δεν ακολούθησε μία γραμμική πορεία από έναν πρωτόγονο πολιτισμό σε έναν πιο εξελιγμένο, αλλά αντίστροφα μία σπειροειδή πορεία από έναν πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό σε μία συνεχόμενη παρακμή έως την εποχή που υπήρξε η μυθολογική εκείνη καταγραφή, και μετά πάλι άρχισε η άνοδος.

Ένα πέπλο μυστηρίου σκεπάζει μέχρι σήμερα τα βάθη της ιστορίας, προκαλώντας την φαντασία, την περιέργεια και το επιστημονικό ενδιαφέρον.
Αρχαίοι μύθοι, πανάρχαιες βραχογραφίες, περίεργες αναφορές των ιστορικών και των χρονογράφων εκείνων των εποχών, αλλά και οι σύγχρονες επιστημονικές αποδείξεις που έρχονται να προσδώσουν ένα άλλο νόημα, ή και να επιβεβαιώσουν μερικές φορές τις αρχαίες δοξασίες, δημιουργούν ένα πολύμορφο σύνολο που μεταφέρει αχνά από τα βάθη των αιώνων τον δυνατό παλμό ενός πανάρχαιου πολιτισμού, ο οποίος στην μεγαλύτερη του έκταση παραμένει ακόμα και σήμερα ανεξερεύνητος και άγνωστος.
Ίσως δεν θα ήταν ουτοπικό να προσπαθήσουμε να βρούμε πίσω από την αλληγορία των μύθων, την άκρη του νήματος που οδηγεί σε μία άγνωστη αλήθεια.

Άλλωστε η ίδια αυτή "ουτοπία" οδήγησε τον Σλίμαν στην ανακάλυψη των Μυκηνών και της Τροίας, τον Έβανς στην ανακάλυψη των ανακτόρων της Κνωσού κ.λ.π.

Οι Αρχαίοι λοιπόν μύθοι, είτε Ελληνικοί είναι αυτοί, είτε Περσικοί, Ινδικοί, Αιγυπτιακοί, Ινδιάνικοι κ.λ.π., σύμφωνα με αρκετούς μελετητές μεταφέρουν μία αντίληψη που σε εμάς φαντάζει παράλογη: ότι η ανθρώπινη ιστορία δεν ακολούθησε μία γραμμική πορεία από έναν πρωτόγονο πολιτισμό σε έναν πιο εξελιγμένο, αλλά αντίστροφα μία σπειροειδή πορεία από έναν πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό σε μία συνεχόμενη παρακμή έως την εποχή που υπήρξε η μυθολογική εκείνη καταγραφή, και μετά πάλι άρχισε η άνοδος κ.ο.κ.

ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Είναι χαρακτηριστική η καταγραφή του Ησιόδου στο "Έργα και ημέραι", όπου αναφέρει ότι οι θεοί δημιούργησαν πρώτα το Χρυσό Γένος των ανθρώπων που έζησε την εποχή που ο Κρόνος βασίλευε στο κράτος του Ουρανού. Τούτο το γένος ήταν το πιο σοφό και προηγμένο απ' όλα, ενώ εν συνεχεία ακολούθησαν - σε μία συνεχή παρακμή - τα επόμενα γένη φτάνοντας στο κατώτερο: το Σιδηρούν.

Εδώ έχουμε την αντίληψη της αντίστροφης πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και μια αναφορά σε κάποιον πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό: Στο κράτος του Ουρανού.

Ο Ουρανός σύμφωνα με την αρχαιοελληνική παράδοση ήταν ο πρώτος βασιλέας ο οποίος και δημιούργησε ένα παγκόσμιο κράτος. Ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος αναφέρει ότι ο Ουρανός φέρεται ως ο πρώτος των βασιλέων, ενώ ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι ήταν ο πρώτος που κατέκτησε τον κόσμο.
Ανάλογη καταγραφή έχουμε από την αρχαία κινεζική παράδοση, οπού κατά το πανάρχαιο κείμενο " I Τσίνκ" ο πρώτος βασιλέας ήταν ο 'Τσανγκ - Τι", που μεταφράζεται ως "Ό Βασιλιάς Ουρανός". Σύμφωνα λοιπόν με το "Ι Τσινκ", κατά την εποχή της βασιλείας του "εθεσπίσθησαν νόμοι χρηστότητος και δικαιοσύνης. Δεν υπήρχε τότε τόπος στη Γη που να μην ανήκε στον βασιλέα Ουρανό...".

Παρόμοιες αναφορές υπάρχουν και στα αρχαία Ινδικά κείμενα "Ραγγού Βάνσα" και "Ραμαγιάνα", όπου γίνεται λόγος για ένα πανάρχαιο βασίλειο που ίδρυσε ο "Μανού", ο "πρώτος των βασιλέων" και στο οποίο ίσως είχε αναπτυχθεί ένας εξελιγμένος πολιτισμός.

Το αρχαίο Ινδιάνικο κείμενο "Popol Vux" αναφέρει την ύπαρξη κατά τα πανάρχαια χρόνια ενός παγκόσμιου πολιτισμού, ενώ μιλάει και για τον εποικισμό της Αμερικής από τους λευκούς στρατιώτες του βασιλιά "'Ηλα Τάκι".

Οι παρόμοιες έως ταυτόσημες αυτές αρχαίες καταγραφές, που έρχονται από λαούς που ζουν σε φοβερά απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές, δεν μπορούν παρά να μας κινήσουν τουλάχιστον την υποψία, ότι τότε υπήρχε ένα κράτος που είχε κατακτήσει όλον, ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δημιουργώντας έναν προηγμένο πολιτισμό.
Αυτός ο πολιτισμός παρέμεινε στην μνήμη των ανθρώπων και μετά την καταστροφή του (πιθανόν από κάποιον παγκόσμιο πόλεμο και από έναν μεγάλο κατακλυσμό, γεγονότα που καταγράφονται και πάλι στα κείμενα των αρχαίων λαών), η δε αίγλη του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι πρωταγωνιστές του να πάρουν - με την πάροδο των αιώνων - διαστάσεις θεών και τα γεγονότα που τον σημάδεψαν να πάρουν από στόμα σε στόμα τις διαστάσεις μύθου.
Η αιτία της θεοποίησης αυτών των προσώπων μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή από έναν αναγνώστη των αρχαίων κειμένων, αφού πάρα πολλοί χρονογράφοι, ιστορικοί και συγγραφείς εκείνης της εποχής μιλούν για τους θεούς και περιγράφουν τα περιστατικά της ζωής τους σαν να πρόκειται για ιστορικά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα.
Δυστυχώς δεν έχει φτάσει στα χέρια μας λεπτομερής καταγραφή της ιστορίας εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού. Ένας από τους λόγους είναι η εξαφάνιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των αρχαίων καταγραφών με την πυρπόληση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας, της Κωνσταντινούπολης κλπ., που μας στέρησε από έναν πολύτιμο θησαυρό γνώσεων.

Αξίζει να θυμηθούμε ότι η βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης καιγόταν επί μία ολόκληρη εβδομάδα.

Και μόνο αυτή η πληροφορία μας προκαλεί ρίγος, όταν αναλογιζόμαστε το πλήθος και την έκταση των γραπτών μνημείων που εξαφανίστηκαν. Παρ' όλα αυτά, έφτασαν μέχρι σήμερα κάποιες σποραδικές αναφορές, οι οποίες σε συνδυασμό με διάφορα παράδοξα αρχαιολογικά ευρήματα και διάφορα πορίσματα επιστημονικών ερευνών, μπορούν να μας μεταφέρουν αχνά τον παλμό εκείνου του πολιτισμού.

http://ellania.pblogs.gr/

ΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ ΧΡΩΜΑ

Παιδική χορωδία Σπ.Λάμπρου. Στίχοι: Αγγελική Καψάσκη. Μουσική: Σπύρος Λάμπρου. Πιάνο: Ιουλία Τζαννετουλάκου. Ακορντεόν, φλάουτο, μεταλλόφωνο, κρουστά: Σπύρος Λάμπρου.
Το τραγούδι περιέχεται στο cd "Αν όλα τα παιδιά της γης"
Παραγωγή: "Μικρή Πολιτεία" 2011 

Παιδική χορωδία Σπύρου Λάμπρου και Φιλαρμονική ορχήστρα Δήμου Αιγάλεω. Διεύθυνση και ενορχήστρωση: Αθανάσιος Σκαρλάτος

http://www.mikripolitia.gr/                        Βίντεο: 73stefanos

Ο ΒΛΑΣΗΣ ΡΑΣΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ "ΚΡΙΣΗΣ”

Απόσπασμα συνέντευξης του συγγραφέα - ιστορικού Βλάση Γ. Ρασσιά κατά το Θερινό Ηλιοστάσιο του "2013". anichtipoli

Ο ΒΛΑΣΗΣ ΡΑΣΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ - YouTube

Ο ΒΛΑΣΗΣ ΡΑΣΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ "ΠΑΡΑΔΟΣΗ" - YouTube

«Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι "άλλοι άνθρωποι". Οι σκέψεις τους είναι απόψεις άλλων ανθρώπων, η ζωή τους είναι μίμηση άλλων ζωών» Όσκαρ Ουάιλντ.

Πριν 2500 χιλιάδες χρόνια ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» στο 7^ο κεφάλαιο παρουσιάζει την Θεωρία της «Σπηλιάς» και θέτει την αμφισβήτηση της πραγματικότητας, την απατηλότητα του κόσμου, των ιδεών, των λόγων και των πραγμάτων (ύλης) έτσι όπως τα αντιλαμβανόμαστε.

Η ανθρώπινη ψυχή μοιάζει με ανθρώπους που κατοικούνε μέσα σε μια σπηλιά, που έχει ολάνοικτη είσοδο προς το φως.

Φαντάσου τους ανθρώπους αυτούς αλυσοδεμένους εκεί μέσα από την παιδική ηλικία στα πόδια και στο κεφάλι. Δε μπορούν να σηκωθούν, αλλά ούτε και το κεφάλι τους να στρέψουν δεξιά κι αριστερά. Κάθονται έτσι, ώστε να έχουν την είσοδο της σπηλιάς πίσω τους και είναι αναγκασμένοι να βλέπουν πάντα μπροστά χωρίς να μπορούν ποτέ να δουν ούτε δεξιά ούτε αριστερά, ούτε προς το φως, αφού δε μπορούν να κουνήσουν το κεφάλι τους.

Ακόμη λέει ο Πλάτωνας, οι Δεσμώτες αντιλαμβάνονται τις αλυσίδες σαν κοσμήματα, σαν πολύτιμα εργαλεία που τους επιτρέπουν να είναι κυρίαρχοι του κόσμου τους όπως τον αντιλαμβάνονται, χωρίς να βλέπουν πως είναι κάγκελα φυλακής που δεν τους επιτρέπουν να βγουν έξω και να δουν το Φως και μια άλλη πραγματικότητα ζωής. Ούτε που φαντάζονται πως υπάρχει ζωή έξω από την σπηλιά.

Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ

μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ

για να βρω τα παράθυρα.

Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θα 'ναι παρηγοριά.

Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ

να τα βρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.

Ίσως το φως θα 'ναι μια νέα τυραννία.

Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Καβάφης -Τα παράθυρα

Αυτό είναι ένα αγαπημένο ποίημα -στοχασμός του Καβάφη. Αντιλαμβάνεται τα κλειστά παραθυρόφυλλα και ξέρει πως πίσω τους υπάρχει ένας άλλος κόσμος. Προβληματίζεται και λέει: "Δεν μπορώ να τα 'βρω και ίσως καλύτερα μην τα βρω"..

Τα παράθυρα είναι οι περιορισμοί του κόσμου που ζούμε.

Ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι παράθυρα. Πιστεύει με απόλυτη σιγουριά πως είναι πολύτιμα εργαλεία που τον κάνουν "πλούσιο". Αντί γι αυτό είναι αλυσίδες που τον κρατούν μπροστά σε σκιές που τις νομίζει πραγματικές. Χάνει την ευκαιρία να γνωρίσει έναν άλλο κόσμο, κόσμο Ελευθερίας και Αρμονίας, πιστεύοντας ακράδαντα και με επιχειρήματα "λογικά" ότι ξέρει ποιός είναι, τι είναι, η που πάει... Φρόντισαν οι δεσμώτες γι αυτό, και ο άνθρωπος βολεύτηκε.

" Ίσως το φως θα 'ναι μια νέα τυραννία.

Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει".

Καβάφης.

Αυτό φοβάται ο άνθρωπος ...; Το καινούριο, το Νέο.

Σαν τον φυλακισμένο, έμαθε στην φυλακή, βολεύτηκε στα έτοιμα, φοβάται την Ελευθερία. Κάθε ρουτίνα, κάθε μηχανική επανάληψη  είναι  και μια αλυσίδα στη ίδια φυλακή.

Ζει ζωές άλλων ανθρώπων που κάποιοι του τις περιέγραψαν και τις αποδέχτηκε.

Οι ιδέες που έχει για τον κόσμο είναι ιδέες άλλων, αξίες άλλων, ιδανικά άλλων.

Το μόνο που κάνει ο άνθρωπος είναι να έχει την ψευδαίσθηση πως είναι δικές του.

Οι άνθρωποι υιοθετούν ιδέες και συμπεριφορές άλλων γιατί έτσι το είπε η τηλεόραση. Ντύνονται με συγκεκριμένο τρόπο γιατί έτσι γράφουν τα έντυπα μόδας. Αγοράζουν -με δανεικά χρήματα- αντικείμενα που δεν τα χρειάζονται και δεν τα έχουν ανάγκη γιατί αυτό κάνουν και οι άλλοι. Γίνονται Μάζα, ομαδοποιούνται και εκφυλίζονται σε πολιτισμένα προβατάκια.

«Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι "άλλοι άνθρωποι". Οι σκέψεις τους είναι απόψεις άλλων ανθρώπων, η ζωή τους είναι μίμηση άλλων ζωών» Όσκαρ Ουάιλντ.

Ακόμη και η ιδέα της ψευδαίσθησης, της απατηλότητας του κόσμου, αυτής της σπηλιάς, της φυλακής, έτσι  όπως την αντιλαμβάνεται όποιος την αντιλαμβάνεται  ο άνθρωπος, είναι ιδέα άλλου.. !

http://ellania.pblogs.gr

ΓΙΝΕ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΑΘΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ. 

ΑΣΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. ΕΚΕΙ ΑΝΗΚΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΘΑ ΔΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΜΑΧΗ.

ΝΑ ΘΑΥΜΑΖΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΣΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ.

ΙΣΩΣ ΝΑ ΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΕΣΥ ΚΑΠΟΤΕ ΕΚΕΙ. ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΤΟΥΣ. ΣΗΚΩ ΑΠΑΝΩ ΑΝΘΡΩΠΕ!

Οπτικοακουστικό: Σιτάλκας Βασίλης

ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ & ΛΑΟΓΡ. ΣΥΛΟΓΟΣ «ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ» - ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ "ΚΛΗΔΟΝΑ”

Του Γιώργου Νικολαϊδη (gnborn2shoot)

Αυτό το όνομα έδωσαν στον Ιστορικό και Λαογραφικό Σύλλογο που ίδρυσαν πριν από ένα χρόνο τα μέλη του, κάτοικοι Νέων Επιβατών του Δ. Θερμαϊκού (22 χιλιόμετρα ανατολικά της Θεσσαλονίκης, επί του Θερμαϊκού Κόλπου).

Σκοπός τους είναι να διαφυλάξουν τις μνήμες και την ιστορία των προγόνων τους. Από τότε που, πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, δημιούργησαν το καινούργιο τους χωριό το 1922.

Θέλουν να στεγάσουν τα πολλά και ποικίλα κειμήλια που προσφέρουν οι κάτοικοι βγάζοντάς τα από τα μπαούλα και τις αποθήκες τους, κληρονομιά από δύσκολα χρόνια.

Για τον τόπο φιλοξενίας των αντικειμένων, έχουν επιλέξει, προς στιγμήν, ένα παμπάλαιο και ερειπωμένο κτήριο, που αποτελούσε κάποτε το κοινοτικό κατάστημα της περιοχής.

Για το κτήριο (κτίστηκε το 1927), τα μέλη έχουν προχωρήσει σε μελέτες, με στόχο την αναπαλαίωση και χρήση του οικήματος με προσωπικά έξοδα και εργασία.

Την τελευταία Κυριακή (23/6/13), ο Σύλλογος αναβίωσε το έθιμο του «κλήδονα» στην κεντρική πλατεία του άνω χωριού, με μεγάλη επιτυχία.

Ο «κλήδονας» είναι ένα πανάρχαιο έθιμο. Σήμαινε τις τυχαίες ή ασυνάρτητες λέξεις που ακούγονταν κατά τη διάρκεια μαντικών τελετών και στις οποίες αποδίδονταν προφητική σημασία. (Οι κοπέλες μαντεύουν το όνομα του μελλοντικού συζύγου μέσω του «αμίλητου νερού» και οι πανηγυριώτες ανάβουν και πηδούν φωτιές).

Η σωστή προέλευση της λέξης είναι από το Ομηρικό «κλήδων», που σημαίνει μαντικό σημάδι, προφητεία.

Μία μικρή περιήγηση στα προσωρινά στεγασμένα εκθέματα, τις προσπάθειες του Δ.Σ. του συλλόγου για μόνιμη στέγαση των εκθεμάτων και το έθιμο του «κλήδονα», δείτε στο σχετικό μας βίντεο.

1997gogo

ΜΑΣΣΑΛΙΑ: "ΓΥΠΤΙΣ" ΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ ΤΩΝ 2.600 ΧΡΟΝΩΝ

Την 13 Ιουνίου 2013 άρχισε η έναρξη της κατασκευής του πλοίου «ΓΥΠΤΙΣ» αντιγράφου του πρώτου αρχαίου ελληνικού πλοίου με τον οποίο έφτασαν οι Φωκαείς στη Νότια Γαλλία και έκτισαν τη Μασσαλία.

Στην επίσημη τελετή παρέστη ως εκπρόσωπος της Ελλάδος ο Ναυτιλιακός Ακόλουθος Μασσαλίας Πλοίαρχος ΛΣ ΠΑΠΑΛΕΟΝΑΡΔΟΣ Δημοσθένης.

2.600 χρόνια της ιστορίας. Είναι ένα μείγμα από μυρωδιές και πίσσας και πεύκου . Η ιστορία εμφανίστηκε μπροστά μας χθες με τη τελετή για την έναρξη της κατασκευής του ΓΥΠΤΙΣ (GYPTIS) (το όνομά του πήρε από τη σύζυγο του ΠΡΩΤΕΑ (PROTIS) ιδρυτή της Μασσαλίας).

Το τελευταίο πλοίο με άνοιγμα πλευρών 10 μ., ναυπηγείται σταδιακά στο ναυπηγείο Borg του λιμανιού της Μασσαλίας. Μια προσπάθεια για να αναπαράγουν με ακρίβεια ένα ελληνικό πλοίο, του οποίου τα συντρίμμια βρέθηκαν πριν από είκοσι χρόνια κατά την κατασκευή του υπόγειου πάρκινγκ τόπο Jules Verne της πόλης της Μασσαλίας.
"Αυτό είναι ένα εξαιρετικό σκάφος δεν επαναλαμβάνεται. Έπρεπε να μάθουμε παλιές τεχνικές με βάση το σχεδιασμό του πλοίου", δήλωσε ο Ναμπίλ Merabet ξυλουργός.

Πράγματι, είναι ένα ραμμένο σκάφος, αφού οι σανίδες συνδέονται με λινό νήμα, όπως και οι πιρόγες της Πολυνησίας . Είναι ένα πλοίο διπλής προώσεως, με ιστιοπλοΐα και κωπηλασία.

Μια ενωτική κληρονομιά
Ο Patrice Pomey διευθυντής του έργου, δήλωσε: "Αυτή είναι η επιστροφή τους στην κληρονομιά μας, την αρχαιότερη της Μασσαλίας και ευχαριστούμε για αυτή την ευκαιρία που μας δόθηκε να χτιστεί ένα αντίγραφο του πρώτου αρχαίου Ελληνικού πλοίου. "
"Ένα αντίγραφο με το οποίο είναι σε θέση να περιηγηθείτε μέσα από το νέο λιμάνι στο παλιό λιμάνι", συνεχίζει ο Eugène Caselli, Πρόεδρος της Κοινότητας.

Ως μια ενοποιητική κληρονομιά που συναντά πολλούς πρωταγωνιστές: το αρχαιολογικό κέντρο Camille Jullian, Πανεπιστήμιο Aix-Marseille, CNRS, Marseille Provence Métropole, το Περιφερειακό Συμβούλιο, MP 2013 και το ναυπηγείο Borg.
Το έργο αυτό χρηματοδοτήθηκε από την περιφέρεια MPM με το ποσό των € 452.000. Το κόστος αυτού του σκάφους το κάνει ένα από τα πιο ακριβά στον κόσμο. Η τιμή αυτή το επανασυνδέει με τα παλιά σκάφη τα κοραλλιογενή αλιείας στη Μεσόγειο. Πράγματι, οι αρχαιολόγοι έχουν δείξει ότι το σκάφος ήταν κάποτε ένα αλιευτικό σκάφος.

Μια πρόκληση
Η κατασκευή θα ολοκληρωθεί μέχρι τα μέσα Αυγούστου 2013, με την πρώτη δοκιμή στη θάλασσα στις αρχές Σεπτεμβρίου. Μετά τη καθέλκυση θα λάβει μέρος κατά τη διάρκεια της μεγάλης παρέλασης στη θάλασσα στις 7 Σεπτεμβρίου στο λιμάνι της Μασσαλίαςστα πλαίσια των εορτασμών τη Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης.

Ο Patrick Mennucci, φιλέλληνας Αντιδήμαρχος (PS) δήλωσε: «Δεν υπάρχει μέλλον, αν δεν ξέρουμε από πού ερχόμαστε και ποιοι είμαστε εμείς στην Μασσαλία»

http://diaspora-grecque.com/modules/altern8news/article.php?storyid=3751

Πηγή: Μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. 

ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΠΛΙΤΕΣ ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ

kalirloup

Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ (Καλοκαίρι του -479)

ΠΡΙΝ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ και ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ

ΕΝΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΑΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ.

Ο ΤΡΙΠΟΔΑΣ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ

ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ΠΑΝΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΙΑ

Οι ανάγλυφοι πίνακες με απεικόνιση Αφροδίτης πάνω σε τράγο ελληνιστικών χρόνων από τη Βέροια [Θεοί 7] και τις Πέτρες [Θεοί 14] δείχνει ότι και στον μακεδονικό χώρο είναι γνωστή, τουλάχιστον στην ύστερη αρχαιότητα, η διάκριση ανάμεσα στην πάνδημη και την ουράνια Αφροδίτη, με διαφορετικά σύμβολα η καθεμιά και διαφορετικό μυθολογικό πλαίσιο.

Συνοπτικά εδώ θυμίζουμε τις δύο παραδόσεις για τη γέννηση της Αφροδίτης, που οδήγησαν και στην απόδοση των δύο επιθέτων.

Σύμφωνα με τον Όμηρο η θεά του Έρωτα είναι κόρη του Δία και της Διώνης.

Σύμφωνα με τον Ησίοδο ο Κρόνος ευνούχισε με ένα δρεπάνι τον πατέρα του Ουρανό και από το σπέρμα που χύθηκε στη θάλασσα γεννήθηκε η θεά.

Αυτή η χωρίς μάνα Αφροδίτη του Ησιόδου λατρευόταν με την επωνυμία Ουρανία.

Στην Αθήνα τη λατρεία της Ουρανίας Αφροδίτης καθιέρωσε ο Αιγέας, ενώ της Πανδήμου ο Θησέας, όταν συνένωσε τους δήμους της Αττικής σε μια πόλη στο όνομα της λατρείας της Αφροδίτης.

Πάνδημος σημαίνει Αφροδίτη όλων των ενωμένων αττικών δήμων· η Αφροδίτη ως δύναμη ερωτική και ενοποιούσα είναι και δύναμη πολιτική.

Η Ουρανία Αφροδίτη εμφανίζεται συχνά πάνω σε κύκνο ή με χήνες να κρατά ένα λουλούδι σαν σκήπτρο της κοσμικής της εξουσίας.

Ιερό ζώο της Πανδήμου ήταν ο τράγος σε ανάμνηση της θυσίας αίγας που έκανε ο Θησέας προς τιμή της στην παραλία πριν από τον απόπλου για την Κρήτη και της μεταμόρφωσης της θεάς σε τράγο. Πριν από την ύστερη κλασική εποχή, η Αφροδίτη κρατούσε το ζώο στην αγκαλιά της, στη συνέχεια εμφανιζόταν ανεβασμένη επάνω του. Η Αφροδίτη Πάνδημος λατρευόταν στην Πέλλα μαζί με τη Μητέρα των Θεών, την Ουρανία.

Ηθική διάσταση στις δύο Αφροδίτες έδωσε ο Πλάτων στο Συμπόσιο. Σύμφωνα με τον σοφιστή Παυσανία ο έρωτας δεν είναι στην ολότητά του κάτι ευγενικό.

Η Αφροδίτη Πάνδημος είναι ο έρωτας για τις γυναίκες και είναι ασταθής, όπως η ομορφιά του σώματος.

Αντίθετα, η Ουρανία Αφροδίτη είναι αμήτωρ, έρως αρσενικός και της ψυχής, με χαρακτηριστικά τη ρωμαλεοσύνη και τη νοημοσύνη.

Σε αυτού του είδους τον έρωτα ο Πλάτωνας αναγνωρίζει παιδευτικό και κοινωνικό ρόλο.

http://www.komvos.edu.gr/mythology/

Η Πάνδημος αντιστοιχεί στο Εράν διά του Οράν (στη μαγνητική οπτική έλξη) ή στο γνωστό συνήθη Έρωτα, με τη σύγχρονη σημασία του όρου.

Η Ουρανία αντιστοιχεί στη μυστικιστική ενατένιση και ένωση με το Όλον, στη Θεία Αγάπη.

Ο διαχωρισμός όμως αυτός είναι απλά εννοιολογικός και όχι αντίπαλος, αντιθετικός, εχθρικός ή αποκλειστικός.

Δε μιλάμε για δύο Αφροδίτες σαφώς διαχωρισμένες μεταξύ τους, αλλά για μία ενιαία Αφροδίτη με διφυή όψη και σημασία!

Δε βλέπεις τι λογής θεά είναι η Aφροδίτη; 
Ούτε να πεις μπορείς ούτε και να μετρήσεις 
πόσο είναι μεγάλη κι ως πού φτάνει. 

Εκείνη τρέφει εσέ κι εμέ και τους θνητούς τους πάντες. 

Δεν θα το μάθεις μόνο με τα λόγια, 

μ’ έργα τη δύναμη της θα σου δείξω· 

Λαχταρά η Γη τη βροχή όταν ξερό τον τόπο έχει 

άκαρπη απ’ τη στέγνα του νερού και στερημένη. 

Και λαχταρά ο σεβάσμιος Ουρανός, βροχή 

γεμάτος, στη Γη να πέσει, χάρη στην Αφροδίτη. 

Κι όταν οι δυο τους σ’ ένα ενωθούν, 

όλα μας τα παράγουν κι όλα τα γεννούν, 

απ’ όπου των θνητών το γένος ζει και θάλλει 

Ευριπίδης

Γι’ αυτό η εκδήλωση είναι σεξουαλική, στο βαθμό που πραγματοποιείται μέσα από ζεύγη αντιθέτων, και Ο ΕΡΩΤΑΣ ΓΗΙΝΟΣ ΚΑΙ ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΣΥΝΑΜΑ! 

http://www.zougla.gr/

ΠΡΟΚΛΟΣ

Ο Πρόκλος, ο οποίος έγινε και ο Διευθυντής της Πλατωνικής Ακαδημίας, αποτελεί μια μεγάλη μορφή της Ελληνικής Φιλοσοφίας, ο οποίος σε εποχές δύσκολες κατόρθωσε να καταγράψει και να διασώσει ένα σημαντικότατο έργο και να εκπληρώσει την αποστολή που, κατά τον βιογράφο του Μαρίνο, του είχε αναθέσει η ίδια η θεά Αθηνά.

Είτε αυτό είναι αλήθεια, είτε αυτό αποτελεί υπερβολή του βιογράφου του Μαρίνου, εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι σίγουρα δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα, μιας και ο Πρόκλος μας παρέδωσε ένα σημαντικότατο έργο, το οποίο αποτελεί θησαυρό για τους μελετητές της Ελληνικής Φιλοσοφίας, και το οποίο μας δίνει την απόδειξη ότι η Ελληνική Φιλοσοφία αποτελεί επιστήμη και μάλιστα σε εκπληκτική ταύτιση με τις ανακαλύψεις και προσεγγίσεις της σύγχρονης Φυσικής μιας και εκεί αναγνωρίζουμε και ταυτοποιούμε, έκπληκτοι μάλιστα, έννοιες όπως τη θεωρία της σχετικότητας, την έννοια του χωροχρονικού συνεχούς, την φύση της σκοτεινής ύλης και της σκοτεινής ενέργειας, ότι το σύμπαν είναι ένα ολογραφικό φράκταλ, την λογική για την ύπαρξη των πολλαπλών συμπάντων και άλλα.

Ο Πρόκλος τελικά, κατέγραψε και διέσωσε πολλά από αυτά που εδιδάσκοντο μέσα στην Ακαδημία και που δεν είχαν μέχρι τότε καταγραφεί και που ο Αριστοτέλης τα είχε ονομάσει «Άγραφα Δόγματα».

Οι όποιες παραπομπές στο έργο του βιογράφου του Μαρίνου, προέρχονται από τις εκδόσεις Κάκτος, για τις οποίες οφείλουμε να αποδώσουμε χάριτες και ευγνωμοσύνη μιας και μας παρέδωσαν το σύνολο του έργου του Πρόκλου (πάνω από 40 τόμους) αφ’ ενός μεν ως συμβολή στην προσπάθεια των Ελλήνων μελετητών να προσεγγίσουν σε βάθος την Ελληνική Φιλοσοφία, αφ’ ετέρου δε ως ασπίδα απέναντι στους διάφορους περιφερόμενους επιτηδείους που αυτοπαρουσιαζόμενοι ως δάσκαλοι και προσπαθώντας να ικανοποιήσουν προσωπικά συμπλέγματα και φιλοδοξίες, παρουσιάζουν μια διαστρεβλωμένη και παραποιημένη προσωπική εκδοχή της Ελληνικής Φιλοσοφίας και ιδιαιτέρως της Ορφικοπυθαγορείου και Πλατωνικής γραμμής.

Ο Πρόκλος γεννήθηκε στην πόλη του Βυζαντίου την 8^η Φεβρουαρίου του +412. Καταγόταν από μια πλούσια οικογένεια της Λυκίας. Όταν έγινε έφηβος, πήγε για σπουδές στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου κατ’ αρχήν ασχολήθηκε με την ρητορική και στην συνέχεια με την φιλοσοφία με δασκάλους τον Ολυμπιόδωρο και τον μαθηματικό Ήρωνα.

Σε ηλικία 20 περίπου ετών μεταβαίνει στην Αθήνα, όπου εγκαθίσταται μόνιμα. Φοιτά στην Πλατωνική Ακαδημία με διευθυντή τον Πλούταρχο τον Αθηναίο και ακολούθως με τον Συριανό, τον οποίο και διαδέχεται στην διεύθυνση της Πλατωνικής Ακαδημίας, αποκτώντας για τον λόγο αυτό, το προσωνύμιο Διάδοχος.
Κατά τον Μαρίνο, ο Πρόκλος είχε εξαιρετικά καλή κατάσταση των αισθήσεων και μάλιστα «της όρασης και της ακοής που έχουν δωριθεί από τους θεούς στους ανθρώπους για την φιλοσοφία και την καλή ζωή» (υπονοώντας έτσι την δυνατότητα διόρασης και διακοής), σωματική δύναμη. Είχε καλή μνήμη, ήταν φιλομαθής, γενναιόδωρος ευχάριστος, φιλαλήθης, δίκαιος, ανδρείος και σώφρων.

Η σχέση του με την θεά Αθηνά αρχίζει από την παιδική του ηλικία μιας και γεννήθηκε στην πόλη του Βυζαντίου του οποίου πολιούχος ήταν η Αθηνά. «Τον υποδέχεται και σχεδόν τον γεννά η πολιούχος θεά του Βυζαντίου, η οποία υπήρξε τότε η αιτία της ύπαρξης του, καθώς γεννήθηκε στην πόλη της, και αργότερα φρόντισε για την καλή του κατάσταση, όταν πλέον έφτασε στην παιδική και την εφηβική ηλικία. Γιατί αυτή εμφανιζόμενη στο όνειρο του, τον καλούσε στην φιλοσοφία. Για αυτό πιστεύω σε αυτόν υπήρξε και μεγάλη οικειότητα με την θεά, ώστε και με εξαίρετο τρόπο να πραγματοποιεί τα μυστήρια της και με μεγαλύτερο ενθουσιασμό να ακολουθεί τις επιταγές της» μας λέει ο Μαρίνος.

Μεταβαίνοντας στην Αλεξάνδρεια και θέλοντας να ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του σαν δικηγόρος, σπούδασε δίπλα στον σοφιστή Λεωνά και στον γραμματικό Ωρίωνα.
Μετά από ένα πολύ σύντομο ταξίδι στο Βυζάντιο, όπου και είδε σε όνειρο την θεά Αθηνά να τον προτρέπει να σπουδάσει φιλοσοφία στην Αθήνα, επιστρέφοντας στην Αλεξάνδρεια σπούδασε κοντά στον φιλόσοφο Ολυμπιόδωρο και στον μαθηματικό Ήρωνα.

Όταν πια αισθάνθηκε ότι ήλθε η ώρα, ταξίδεψε στην Αθήνα, υπακούοντας στο όραμα και την προτροπή της θεάς Αθηνάς που είχε όταν ταξίδεψε στο Βυζάντιο.

«Για να διατηρηθεί πλέον ανόθευτη και γνήσια η διαδοχή στον Πλάτωνα, τον οδηγούν οι θεοί στην προστάτιδα της φιλοσοφίας, όπως ξεκάθαρα φανέρωσαν όσα προηγήθηκαν από το ταξίδι του, και τα θεϊκά σημάδια που πραγματικά συνέβησαν, προφητεύοντας σε αυτόν ξεκάθαρα την κληρονομιά από τον πατέρα του και την απόφαση για την διαδοχή που θα ερχόταν από ψηλά» μας τονίζει ο Μαρίνος, σημειώνοντας έτσι την σπουδαιότητα της αποστολής που είχε ανατεθεί στον Πρόκλο και που εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται.

Η πρώτη επαφή του ήταν με τον Συριανό, ο οποίος και τον σύστησε στον Πλούταρχο τον γιό του Νεστορίου.
Εκείνος, διακρίνοντας την αγάπη και την έφεση του Πρόκλου για την φιλοσοφία, παρόλη την μεγάλη του ηλικία, αφιέρωσε πολύ χρόνο στην εκπαίδευση του, μετά δε από δύο χρόνια που πέθανε, την διδασκαλία του την ανέλαβε ο καινούργιος πλέον διευθυντής της Πλατωνικής Ακαδημίας, ο Συριανός. Η εξέλιξη του Πρόκλου ήταν ραγδαία.
«Και αυτός εφαρμόζοντας άγρυπνη εξάσκηση και φροντίδα νύχτα-μέρα και καταγράφοντας συνοπτικά και με κριτικό πνεύμα όσα συζητούσαν, τόσο πολύ προόδευε σε μικρό χρονικό διάστημα ώστε όταν ήταν είκοσι οκτώ χρονών, έγραψε και πολλά άλλα και τα γλαφυρά και γεμάτα με επιστημονική γνώση υπομνήματα στον Τίμαιο»

Το έργο του Πρόκλου ήταν πολύ δύσκολο, διότι εκτός από τα εξεζητημένα θέματα της Φιλοσοφίας που διαπραγματευόταν, είχε να αντιμετωπίσει και την πνευματική παρακμή και τον σκοταδισμό που επικρατούσε εκείνη την εποχή στην Αθήνα.
Έτσι θα βρούμε διάσπαρτα στα κείμενα του, δείγματα της αγωνίας και της αντίστασης που ακόμα αντέτασσαν οι πνευματικοί Έλληνες στην υποδούλωση της ελευθερίας της σκέψης.
Ο ίδιος ο Πρόκλος αναφέρει ότι: «Ωστόσο, θα έλεγε κανείς, ότι και με άλλο τρόπο μπορεί να εκλείψει το ανθρώπινο γένος. Γιατί σήμερα δεν υπάρχουν κάτοικοι τούτων εδώ των τόπων της Αττικής, μολονότι δεν συνέβη ούτε κατακλυσμός ούτε εκπύρωση αλλά μια τρομερή ασέβεια η οποία αφανίζει ολοκληρωτικά τα ανθρώπινα».
Λέει δε σε ένα άλλο του έργο: «Οι άνθρωποι της εποχής μας κατεξοχήν συνηθίζουν να επικρίνουν τους παλαιούς μύθους ότι ευθύνονται για την μεγάλη αφ’ενός θρασύτητα στις περί θεών δοξασίες και αφ’ετέρου, για τις πολλές αταίριαστες και ταπεινές φανταστικές εικόνες, και δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να οδηγούν τους πολλούς ανθρώπους στην τωρινή φοβερή και ανώμαλη καταπάτηση των ιερών θεσμών»
Σχετικά δε ο Μαρίνος αναφέρει: «Και το είδος της πολιτικής του ανδρείας το απέδειξε πραγματικά ηράκλειο. Γιατί αν και βρέθηκε μέσα σε μια παραζάλη και τρικυμία περιστάσεων και σε τυφωνικούς ανέμους που φυσούσαν ενάντια στην έννομη ζωή, αυτός ο άνδρας σταθερά και ακλόνητα, αν και ριψοκίνδυνα, διέσωσε την ζωή του και, όταν κάποτε αποκαλύφθηκε σε ένα κλοιό αρπακτικών, έφυγε όπως μπορούσε από την Αθήνα, υπακούοντας στην περιφορά του σύμπαντος, και πραγματοποίησε το ταξίδι στην Ασία, και αυτό με πάρα πολύ μεγάλη ωφέλεια… Αφού έζησε ένα μόνο χρόνο στην Λυκία, επέστρεψε και πάλι στην Αθήνα με την πρόνοια της θεάς της σοφίας»
Βοηθούσε όσο μπορούσε όσους ασχολούντο με την φιλοσοφία, απαιτώντας την στήριξη τους από τους τότε άρχοντες, ήταν δε συμπονετικός και φιλάνθρωπος προς όλους όσους υπέφεραν και είχαν ανάγκη.

Ο Μαρίνος, παρόλο που θα μπορούσε να περιγράψει με πιο γνωστά και σταθερά στοιχεία που ακριβώς εβρίσκετο το σπίτι του Πρόκλου, προτίμησε να το προσδιορίσει αναφέροντας ιερά.
Έτσι, αναφερόμενος σε μια τελετή που είχε κάνει κρυφά ο Πρόκλος στο Ασκληπιείο για την ίαση της Ασκληπιαγένειας και υπονοώντας πόσο σκοτεινή ήταν η εποχή εκείνη για τους Έλληνες, θρησκευτές αναφέρει:
«Και τέτοιο έργο έκανε με τον ίδιο τρόπο με αυτή την περίπτωση διαφεύγοντας την προσοχή των πολλών και χωρίς να δίνει καμία αφορμή σε όσους ήθελαν να τον υπονομεύσουν, καθώς σε αυτό βοηθούσε και το σπίτι, στο οποίο αυτός κατοικούσε. Γιατί εκτός από τα άλλα τυχερά, η κατοικία του υπήρξε απολύτως κατάλληλη, την οποία και ο πατέρας του ο Συριανός και ο παππούς του, όπως ο ίδιος τον αποκαλούσε, Πλούταρχος κατοίκησαν, και η οποία ήταν γειτονική με το ξακουστό από τον Σοφοκλή Ασκληπιείο, αλλά και με το θέατρο του Διονύσου, ενώ φαινόταν ότι ήταν και με άλλους τρόπους αντιληπτή από την ακρόπολη της Αθηνάς»
Την μεγάλη του σχέση με την θεά Αθηνά, πέραν των ήδη αναφερθέντων, την περιγράφει πολύ συγκινητικά ο Μαρίνος, αναφερόμενος στην αρπαγή του αγάλματος της Αθηνάς από τον Παρθενώνα:

«Πόσο αυτός ήταν αγαπητός και στην ίδια την θεά της σοφίας, το παρουσίασε αρκετά και η επιλογή της φιλοσοφικής ζωής, η οποία έγινε έτσι, όπως ο λόγος πιο πάνω υπέδειξε. Αλλά και η ίδια η θεά με σαφήνεια το υπέδειξε, όταν το άγαλμα της που από το παρελθόν είχε τοποθετηθεί στον Παρθενώνα, μεταφερόταν από αυτούς που κινούν τα ακίνητα. Γιατί είδε ο φιλόσοφος στο όνειρο του ότι βρισκόταν δίπλα του μια όμορφη γυναίκα και ότι του ανήγγειλε ότι πρέπει πολύ γρήγορα να προετοιμάσει το σπίτι του. Γιατί η κυρίαρχη Αθηναΐδα, του είπε, θέλει να μείνει κοντά σου»

Ο Πρόκλος δεν παρέλειπε να τιμά και όσους έπρεπε να τιμηθούν κατά τα πάτρια:
«Γιατί δεν είχε παραλείψει καμιά κατάλληλη στιγμή της συνηθισμένης λατρείας για αυτούς, σε κάποιες συγκεκριμένες ημέρες κάθε χρόνου, και περιερχόμενος τους τάφους των αττικών ηρώων και τα μνήματα των φιλοσόφων και των άλλων που υπήρξαν φίλοι και γνωστοί του, έκανε τα καθιερωμένα όχι μέσω κάποιου άλλου, αλλά ενεργώντας ο ίδιος. Και μετά από την λατρεία καθενός, έφευγε για την Ακαδημία και εξευμένιζε τις ψυχές των προγόνων του και γενικά όλες τις ψυχές της γενιάς του ξεχωριστά σε κάποιον τόπο. Από κοινού πάλι με τις ψυχές όλων των φιλοσόφων σε άλλο μέρος πρόσφερε χοές. Και εκτός από όλους αυτούς, ο ευσεβής οριοθέτησε και έναν τρίτο τόπο και μέσα σε αυτόν πρόσφερε εξιλαστήριες θυσίες σε όλες τις ψυχές των νεκρών»

Πέθανε το 124^ο έτος από την βασιλεία του Ιουλιανού ή αλλιώς την 17^η Απριλίου του +485.
Ετάφη σε κοινό τάφο με τον δάσκαλο του τον Συριανό, στην περιοχή του Λυκαβηττού, στο δε μνήμα του εγράφη και το παρακάτω επίγραμμα που το συνέθεσε ο ίδιος:

«Εγώ υπήρξα ο Πρόκλος, Λύκιος στην γενιά, το οποίο ο Συριανός
εδώ με ανέθρεψε διάδοχο της διδασκαλίας του.
Αυτός εδώ ο κοινός τάφος δέχτηκε τα σώματα και των δύο,
μακάρι και τις ψυχές μας κοινός τόπος να τις λάβει»

Ο Πρόκλος θεωρείτο σοφός άνθρωπος στην εποχή του καθώς και από τους μεταγενέστερους του και ήταν ευρύτατα γνωστός ακόμη και σε μη Ελληνόφωνους, γι’ αυτό και κάποια έργα του (ολόκληρα ή τμήματα τους) έχουν διασωθεί και σε Λατινική ή Αραβική μετάφραση.

Η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τον Πρόκλο στον Ελληνικό χώρο γίνεται με τον Μιχαήλ Ψελλό και κορυφώνεται με τον Πλήθωνα Γεμιστό. Πολλοί δε οικειοποιήθηκαν και παραποίησαν μέρη του έργου του για να παρουσιάσουν δική τους φιλοσοφική θεώρηση, όπως για παράδειγμα ο ψευδό-Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης.
Σήμερα υπάρχει στην ξένη βιβλιογραφία απειρία βιβλίων, μελετών και άρθρων Πανεπιστημιακών και μη μελετητών του Πρόκλου.

Στην Ελληνική πραγματικότητα, πέραν της μεγάλης προσφοράς των εκδόσεων Κάκτος, αρχίζουν και εμφανίζονται δειλά-δειλά, μελέτες και αναλύσεις των έργων του Πρόκλου, τα οποία ευκτέον είναι να πολλαπλασιασθούν.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΜΝΗΜΗ!

Πηγή (περισσότερα): http://empedotimos.blogspot.gr/2009/02/blog-post.html

ΟΡΦΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΩΝΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ - ΠΡΟΚΛΟΣ - ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΛΕΜΠΕΣΗΣ (1906-1968) - Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ

Ο συνήθης κοινωνικός άνθρωπος θεωρεί τον επιτήδιον και τον απατεώνα ως ανηθίκους μεν, αλλ’ ως υποδιαιρέσεις του ευφυούς.

Όλως το αντίθετον όμως συμβαίνει: ο επιτήδειος και ο απατεών είναι ακριβώς υποδιαιρέσεις του βλακός.

Μόνον ο πνευματικώς ανάπηρος έχει ανάγκην να γίνει επιτήδειος ή απατεών.

Ούδείς άνθρωπος αξίας έχει ανάγκην να γίνει επιτήδειος ή απατεών.

Η καθημερινή κοινωνική πείρα διδάσκει ότι τα επίθετα ταύτα ουδέποτε κατόρθωσαν να «κολλήσουν» εις ανθρώπους πραγματικής αξίας.

Απόλυτος εσωτερική συνέπεια της πνευματικής αναπηρίας του βλακός είναι άλλως τε όχι μόνο η αγελαία του τάσις, όχι μόνον η προώθησις του «πλάτην με πλάτην» με την λεγεώνα των ομοίων του, όχι μόνον η προσφυγή εις τα ευτελέστερα μέσα της επιτηδειότητος, την έλλειψιν αντιθέτου γνώμης, την προσφοράν ευκόλων και ανήθικων εκδουλεύσεων και την κολακείαν, αλλά και η συστηματική αποφυγή πάσης συγκρούσεως και πάσης μάχης.

Και όταν ακόμη ο βλάξ, υπό την μορφή του επιτήδειου ή απατεώνος εξαναγκασθεί να δώσει μάχη, θα δώσει αυτήν δια των πνευματικώς ευκολότερων και συνεπώς τον ανηθικότερων «όπλων»: του ψεύδους της διαστροφής της ραδιουργίας και της συκοφαντίας.

Εξ ού έπεται το ακλόνητον δόγμα: Και η ανηθικότης είναι αποκλειστικόν προνόμιον των βλακών.

Το πλέον γνωστό αυτό έργο του Ευάγγελου Λεμπέση, δημοσιεύτηκε αρχικά στην «Εφημερίδα των Ελλήνων Νομικών» το έτος 1941 με αποτέλεσμα την πολεμική συζητήσεων κριτικών και αντιπαραθέσεων στις εφημερίδες της εποχής. Είναι γεμάτο από οξυδερκείς παρατηρήσεις πάνω στο τεράστιο θέμα της βλακείας στις σύγχρονες κοινωνίες. Είναι μακροσκελές, στην καθαρεύουσα, αλλά κατά την κρίση αγαθού ανδρός αξίζει τον κόπο να διαβαστεί και να γίνει κτήμα όλων.

Ολόκληρο το κείμενο εδώ: http://users.uoa.gr/~nektar/arts/prose/evangelos_lempesis_idiots.htm

ΤΟ ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΚΑΙ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΚΛΗΔΟΝΑ

Η γιορτή του Κλήδονα είναι μια από τις αρχαιότερες εκφράσεις του παραδοσιακού πολιτισμού της ελληνικής υπαίθρου. Κατάγεται από τις τελετουργίες καθαρμού και μαντείας της Αρχαίας Ελλάδας και βασίζεται στην πίστη για τη μαγική δύναμη του λόγου, δηλ. ότι ο λόγος μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη των πραγμάτων:

Στο πλαίσιο μιας  τελετουργίας, τα σημαινόμενα του εκφωνούμενου λόγου μπορούν να γίνουν πράξη.

Ειδικότερα, η λέξη κλήδονας μαρτυρείται από την αρχαϊκή εποχή (-8ος  -7ος αιώνας), στα έπη του Ομήρου και του Ησιόδου, με τους τύπους κληδών – κληηδών – κλεηδών – κληδόνα, που η αρχική τους σημασία είναι φωνή, φήμη, θεϊκός λόγος, προφητεία.

Για την πίστη στην δύναμη του λόγου και τις συναφείς τελετουργίες σώζονται μαρτυρίες από τους Αρχαίους συγγραφείς, τον Ησίοδο [Έργα και Ημέραι, 763-764], τον Πλούταρχο [Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 356 Ε], τον Αιλιανό [Περί ζώων ιδιότητος, 11],  τον Δίωνα Χρυσόστομο [Λόγοι, 32, 364 D], ενώ η σχέση του λόγου με τα πράγματα ως φιλοσοφικό  (και γλωσσολογικό) πρόβλημα αποτέλεσε αντικείμενο των πλατωνικών διαλόγων.

Πηγή: http://keritisriver.blogspot.com

Ο ΚΛΗΔΟΝΑΣ - ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΝ ΕΘΙΜΟΝ - ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Ο ΟΜΗΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ. - ΚΑΙ Ο ΑΙΣΧΥΛΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ "ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΔΕΣΜΩΤΗ". - ΚΛΗΔΟΝΙΣΜΟΣ ΕΛΕΓΕΤΟ Ο ΔΙΔΟΜΕΝΟΣ ΧΡΗΣΜΟΣ. - ΠΩΣ ΠΡΟΗΛΘΕ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ.

Ο κλήδονας είναι πανάρχαιο έθιμο. Το γνωρίζομε από τον Όμηρο ως ένα μέσο μαντικής χαριτωμένο. Μάντευαν από τις τυχαίες φωνές, τους τυχαίους λόγους ορισμένες περιστάσεις. Αυτές οι φωνές είχαν θέση χρησμών. Υπήρχαν μάλιστα, όπως στη γενική μαντική, και μάντεις που λέγονταν κληδονιστές ή κληδονιστικοί, επιτήδειοι να εξηγούν τις μαντείες "από κληδόνων" - φωνών δηλαδή - όπως υπήρχαν και εκείνοι που εξηγούσαν τους οιωνούς, τα ονείρατα κλπ.

Κληδονισμός και σήμερα κλήδονας λέγονταν ο χρησμός που δίδονταν μ' αυτού του είδους την μαντική. 
Στον καιρό του Ομήρου πολύ τον μεταχειρίζονταν τον κλήδονα. Τον αναφέρει δυο φορές. Οι ποιητές επίσης τον μεταχειρίζονταν. Ο Αισχύλος στον "Προμηθέα Δεσμώτη", αναφέρει τον κλήδονα με όσα λέγει στο χορό των ωκεανίδων νυμφών:

Τρόπους δε μαντικής εστοίχισα

κάκρινα πρώτος εξ ονειράτων α χρη

ύπαρ γενέσθαι κληδόνας δε δυσηκρίτους

εγνώρισ' αυτοίς...

Θα μπορούσε κανείς πολλά να δώση δείγματα από τ' ανέκδοτα των Αρχαίων κληδονίσματα, αλλ' αυτά είναι αρκετά.

Ο σημερινός κλήδονας είναι πανελλήνιο έθιμο. Στη Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία, Στερεά, Νησιά, Κρήτη και Πελοπόννησο παντού τελείται το έθιμο με φωτιές και πηδήματα.

Η γιορτή αυτή συμπίπτοντας με το θερινό ηλιοστάσιο είναι λείψανο της λατρείας του ηλίου. Σε πολλά μέρη τη λένε "Τ' Αγιαννιού του λιοτροπιού". 
Σ' όλη την Ελλάδα, στο πανελλήνιο, συνηθίζουν να ανάβουν πολυπληθείς πυράς, που πηδούν πάνω τους παιδιά, νέοι, νέες, γέροντες, είτε χορεύουν ψάλλοντας διάφορα τραγούδια. Το πήδημα της φωτιάς προήλθε από τη γνώμη ότι "τα συμβαίνοντα αυτοίς δυσχερή κατακαίεσθαι και ετέροις αγαθοίς επιτυγχάνειν".
 Ο Ζωναράς (12ος αι. βυζαντινός χρονογράφος, θεολόγος και νομικός που έζησε στην Κωνσταντινούπολη.) αποκαλεί τις αναπτόμενες φωτιές και τα πηδήματα "έθη Ελληνικά τε και Εθνικά".

Πηγή.

Διαβάστε: Η ΘΕΡΙΝΗ ΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ & ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ