ΑΠΛΑ, ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ…

Μέσα στο Σύμπαν δεν υπάρχει ακινησία και η στατική κατάσταση είναι μια ιδανική κατάσταση για την οποία η πραγματικότητα δεν μας παρέχει παραδείγματα. Σε κάθε περίπτωση τα φαινόμενα είναι διαφορετικά: οι αστέρες φαίνονται ακίνητοι και τα σχήματα των αστερισμών φαίνονται αμετάβλητα από τον ένα χρόνο στον άλλο. Αν όμως μπορούσαμε να κάνουμε συμφωνία με τον χρόνο ώστε 10.000 χρόνια να διέρρεαν σ’ ένα δευτερόλεπτο, θα βλέπαμε τα άστρα να επιδίδονταν σ’ ένα ξέφρενο χορό. Αυτός ο στρόβιλος που θα ήταν ορατός από τη Γη, δεν θα ήταν παρά η διαδρομή των αστέρων μέσα στον Γαλαξία. Ο σπειροειδής Γαλαξίας μας είναι μια πεπλατυσμένη γαλέτα που συγκεντρώνει περίπου μισό τρισεκατομμύρια άστρα και έχει διάμετρο 100.000 έτη φωτός. Δηλαδή για να τον διασχίσει το φως με ταχύτητα 300.000 χλμ./δευτερόλεπτο θα χρειαζόταν χίλιους αιώνες. Τα άστρα κινούνται μέσα στο Γαλαξία τόσο ταχύτερα όσο πλησιέστερα είναι προς το κέντρο. Σε απόσταση 30.000 έτη φωτός από το κέντρο του Γαλαξία (δηλ. στα προάστια ας πούμε, η πυκνότητα του αριθμού των άστρων μειώνεται προς τα έξω) αυτή η ταχύτητα είναι ακόμη 250 χλμ. το δευτερόλεπτο.
Σ’ αυτή την περιοχή ένα άστρο, μάλλον ασθενές, κινείται μεταξύ των συντρόφων του. Δεν παρουσιάζει κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, και κάποιος παρατηρητής που θα περνούσε έξω από τον Γαλαξία ούτε και θα το πρόσεχε. Ωστόσο αυτό το άστρο έχει για μας, τους κατοίκους της Γης, ειδική σημασία. Μας φωτίζει και σε αυτόν οφείλουμε τη ζωή και τη θερμότητα. Είναι ο Ήλιος Απόλλων. Ο Ήλιος μας. (όλα τα ουράνια σώματα, πλανήτες και άστρα, έχουν το καθένα και το όνομα του. Αν νομίζετε ότι ο Ήλιος μας δεν έχει όνομα και είναι ανώνυμος, πλανάστε πλάνην οικτράν. Το «ήλιος» δεν είναι όνομα. Είναι σαν να σε ρωτούν πως λέγεσαι, και να απαντάς με λένε άνθρωπο…) Τον ήλιο Απόλλωνα λοιπόν, τον ήλιο μας, ακολουθεί μια σειρά μικροσκοπικών πλανητών, μεταξύ των οποίων και η Γη, που έρχεται πέμπτη σε όγκο και διαστάσεις. Ενδιαφέρουσα είναι η διαπίστωση ότι περίπου το 99,86% της μάζας του ηλιακού συστήματος είναι συγκεντρωμένα στον Ήλιο, και 99,50% του υπολοίπου στους 4 μεγάλους πλανήτες, Δία, Κρόνο, Ουρανό και Ποσειδώνα. Σήμερα γνωρίζουμε ότι είμαστε οι αδύναμοι κάτοικοι ενός μέτριου πλανήτη, που κινείται γύρω από ένα μέτριο άστρο, με ταχύτητα 30 χλμ/δευτερόλεπτο, σε αρκετή απόσταση από το κέντρο ενός μέτριου Γαλαξία (μιας συλλογής άστρων), που βρίσκεται κι αυτό σ’ ένα σύμπλεγμα γαλαξιών. Απλά, ανακαλύπτουμε ότι δεν αποτελούμε το κέντρο του Σύμπαντος, αλλά ότι μάλλον υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι, διάσπαρτοι σε διάφορα μέρη του σύμπαντος, στον γαλαξία μας αλλά και σε άλλους γαλαξίες. Οι απέραντες και μοναχικές εκτάσεις του διαστήματος, μέσα στο οποίο ζούμε, μπορούν κατά κάποιο τρόπο να εμπνέουν φόβο και δέος. Οι ακραίες μορφές της ύλης ή στα κέντρα των άστρων ή στις ερημιές του μεσογαλαξιακού χώρου μας κάνουν να αισθανόμαστε σαν το τίποτε, σ’ ένα Σύμπαν που δε σκέφτεται κι ούτε αισθάνεται τίποτε...

Το κάθε τι στην φύση, στο άπειρο βασίλειό της τηρούνται με απόλυτη ακρίβεια όλοι οι νόμοι της. Τα αρχέτυπα βρίσκονται στα είδη, τα σχήματα και τις μορφές κάθε φυσικού δημιουργήματος. Στην φύση δεν θα συναντήσουμε ποτέ καμιά ευθεία. Η καμπύλη γραμμή είναι η φυσική γραμμή που προσδιορίζει τον αιώνιο σκοπό κάθε δημιουργήματος της φύσης. Όλα στο Σύμπαν είναι καμπύλα και στροβιλίζονται σπειροειδώς μέσα στον Αιθέρα, που περιέχει ανέκαθεν την Γενετική Κοσμική Μήτρα για οτιδήποτε υπάρχει στο σύμπαν από τον Μικρόκοσμο μέχρι τον Μεγάκοσμο καθώς και την μελλοντική εξέλιξη όλου του σύμπαντος μέσα στον χωροχρόνο. Όλα ξεκινούν από το ΕΝ (Μονάδα) και καταλήγουν σε αυτό! Στην κορυφή των έργων της ανθρώπινης δημιουργίας κυριαρχεί η αισθητική συμμετρία της καμπύλης (Παρθενώνας), του τριγώνου (Πυραμίδες) και του ορθογωνίου παραλληλογράμμου (Μαντεία- Ναοί).
Είμαστε εγκλωβισμένοι στο πεδίο της ύλης, από κει και πέρα η αθανασία ανήκει σε άλλη διάσταση. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε σε ένα άλλο ενεργειακό, ανώτερο φυσικό πεδίο. Η διπλή του πόλωση χωρίστηκε σε θετική και αρνητική. Βιολογικά ζούμε στο κατώτερο υλικό πεδίο, αλλά η ενέργεια (ψυχή) ανήκει σε ανώτερο ενεργειακό πεδίο. Αν αυτές οι δύο οντότητες καταφέρουν παράλληλα να εξελιχθούν πνευματικά, τότε ξεφεύγουν μαζί από την αλυσίδα των επαναγεννήσεων. Μετά τον θάνατό τους επιστρέφουν στο ανώτερο ενεργειακό πεδίο, όπου βρίσκονταν πριν, και ξαναγίνονται Ένα. Ο Αριστοτέλης είχε μιλήσει για το «πρώτο κινούν», την υπερβατική αρχή κίνησης της Φύσης.
Ο ιστός του χωροχρόνου αποτελείται από μια ταραγμένη θάλασσα φυσαλίδων… τον κβαντικό αφρό. Εκεί μπορούν να επιδράσουν ποικίλες ηλεκτρομαγνητικές και βαρυτικές δυνάμεις δημιουργώντας δονήσεις… τις οποίες επισημαίνουμε σαν υποπυρηνικά σωματίδια. Μερικά από αυτά μπορεί να είναι πρωτόνια ή νετρόνια. Οι δονήσεις αλληλεπιδρούν για να δημιουργήσουν άτομα και αυτά με τη σειρά τους αλληλεπιδρούν για να δημιουργήσουν μόρια… τα οποία σχηματίζουν την ουσία του φυσικού κόσμου… στη νέα φυσική η ύλη και ο κενός χωροχρόνος είναι ένα και το αυτό… οι φυσαλίδες μέσα στον κβαντικό αφρό μπορούν να ενώσουν διάφορες περιοχές στον ιστό του χωροχρόνου. Οι «σκουληκότρυπες» ή «δίκτυα» δημιουργούν μια «κβαντική αλληλοσύνδεση» στην οποία το κάθε σημείο του χώρου συνδέεται με οποιοδήποτε άλλο. Όλα είναι αλληλοσυνδεδεμένα, η συνείδηση και ο φυσικός κόσμος συνδέονται. Συχνά αυτή η πανσυμπαντική σύνδεση παρομοιάζεται με την πραγματικότητα ενός ονείρου… Η συνείδηση του ονειρευόμενου δημιουργεί το χωροχρόνο του ονείρου. Ο εγκέφαλος, ως λειτουργικό σύστημα, μαθηματικώς δεν μπορεί να προσεγγιστεί, γιατί είναι χαοτικός… ο ύπνος είναι η κατάσταση που ο εγκέφαλος αποκτά πραγματικά όλες τις ελευθερίες που διαθέτει. Ίσως η πραγματική πραγματικότητα να είναι ο κόσμος του υποσυνείδητου. Τα όνειρα είναι ο τρόπος αντίληψης που διαθέτει ο εγκέφαλος για να επικοινωνεί με την αδιάσπαστη ολότητα της Φύσης. Δυνάμεις που δημιούργησαν τον Κόσμο κινούνταν σε ένα αδιαφοροποίητο πεδίο, δηλαδή, μια διαρκή διαδικασία μετουσίωσης της καθαρής ενέργειας σε μορφές. Ακόμη και ο θάνατος θεωρείται τέτοια διαδικασία μετουσίωσης προς την αρχέγονη πρωταρχική μορφή. Τα πάντα προέρχονται από τον φανταστικό χρόνο και μοιράζονται τη συνείδηση της πρωταρχικής αρχέγονης δημιουργικής δύναμης… τη συνείδηση του Δημιουργού!
Κάποτε ένας άγνωστος ποιητής έγραφε: Μια νέα γυναίκα, η Λάμψη, έτρεχε γρηγορότερα απ’το φώς, όταν ξεκίνησε ήταν μέρα κι όμως όταν γύρισε ήταν το προηγούμενο βράδυ.
Ο χρόνος και η συνείδηση συνδέονται τόσο στενά, όπως συνδέεται η ψυχή με το πνεύμα. Η ψυχή είναι φως και το πνεύμα συνείδηση. Το φως χρειάζεται κάποιο χρόνο για να διανύσει μια απόσταση ενώ με το πνεύμα που είναι σκέψη κινούμαστε γρηγορότερα από το φως άρα και από τον χρόνο. Η σκέψη επιταχύνει το γεγονός και ξεπερνά τον χρόνο. Με αυτό τον τρόπο μπορούμε να αγγίξουμε την αιωνιότητα. Για να το πετύχουμε όμως αυτό τον στόχο πρέπει να αποκτήσουμε κοσμική συνείδηση. Τα ταξίδια μέσα στο χρόνο φαίνεται να προϋποθέτουν, ότι μπορούμε να πάμε γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός. Τότε θα ταξιδέψουμε ταχύτερα από οποιαδήποτε πληροφορία και, έτσι, θα μπορούμε να νικήσουμε τον χρόνο.
Σήμερα  η επιστήμη Κοσμολογία συναντά βαθιά μυστήρια… που κάποτε μόνο οι θρησκείες και οι μύθοι μιλούσαν μόνο γι’ αυτά. Από πού ξεκίνησε η δημιουργία; Οι θεοί είναι μεταγενέστεροι από τη δημιουργία του κόσμου;  Ποια είναι η Απαρχή του Κόσμου; Αυτός που επιβλέπει από τον ουρανό; Αυτός μόνο γνωρίζει ή ίσως δεν γνωρίζει;

Έχουμε μια έμφυτη τάση να κατανοήσουμε τη δημιουργία του σύμπαντος… με οικείους βιολογικούς όρους. Το ζευγάρωμα κοσμικών θεοτήτων, η εκκόλαψη ενός κοσμικού αυγού… Η Μεγάλη Έκρηξη είναι… ο σύγχρονος επιστημονικός μας «μύθος» (αν και προέρχεται από αρχαία γνώση) για τη δημιουργία. Οφείλεται στην ίδια ανθρώπινη ανάγκη για τη λύση του κοσμολογικού αινίγματος. Στην φύση υπάρχουν κύκλοι… Μήπως υπάρχουν και κύκλοι στους αιώνες των θεών; Οι Μυητές προηγήθηκαν χιλιάδες χρόνια από τους φυσικούς, στις τολμηρότερες θεωρίες τους, για τη γένεση και τη συνέχεια χώρου-χρόνου. Στο ανύπαρκτο, στη μηδαμινότητα του αρχικού υπερπαρελθόντος κενού, τα πάντα είχαν προδημιουργηθεί μαζί με το υπαρκτό του υπερμελλοντικού σύμπαντος. Η εξήγηση για το σύμπαν, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η ζωή δεν είναι πιο πραγματική από το θάνατο, το χρόνο ή το χώρο. Η πραγματικότητα είναι δυνητική, όσο και το δυνητικό είναι πραγματικό. Η αρχή και το τέλος του κόσμου είναι συχνότητες μιας ενέργειας, που δεν είναι ούτε συνεχής ούτε εναλλασσόμενη, αλλά ηλεκτρική, δηλαδή, μεταδίδεται χωρίς καθορισμένες κατευθύνσεις από ερεθισμούς και έτσι δεν είναι ρεύμα, είναι αρνητική ενέργεια, είναι μηδενική, είναι μόνο «σκέψη». Ο Θεός δημιούργησε το σύμπαν με τη σκέψη του. Η εσωτερική ύλη ανήκει στο δημιουργό. Αυτό που ονομάζεται δημιουργία είναι η γέννηση των στοιχείων, των στοιχειωδών μορίων, των αισθήσεων και της διανοητικότητας.
Η βασιλεία των θεών στη γη δεν αφαιρεί τίποτα από την αρχική τους φύση. Αν έρχονταν για να εκπολιτίσουν τους λαούς, αν στην πρόσκαιρή τους φύση κάποτε πεθαίνουν, ξανανεβαίνουν ωστόσο ένδοξοι στις ουράνιες σφαίρες και ξαναπαίρνουν όλο τους το μεγαλείο, που συνδέεται με την υπέρτατη σειρά τους. Στην συνέχεια εκπροσωπώντας τους θεούς επί της γης οι βασιλιάδες, που προέρχονταν απ’ την τάξη των πολεμιστών ή την τάξη των ιερέων, ανατρέφονταν μέσα στους ναούς και διδάσκονταν ν’ αποβλέπουν στη θεϊκή σοφία. Τα «Ιερά Μυστήρια» απέβλεπαν σε αυτό τον σκοπό. Μόνο στους μυημένους εξηγούνται οι απόρρητοι συμβολισμοί των τελετών των Μυστηρίων, και οι θεοί αυτοί φανερώνονται και προσφέρουν απρόσμενα βοήθεια σε όσους εκ των μυημένων επικαλούνται την βοήθειά τους. «Γίνεσθαι δε φασι και ευσεβεστέρους και δικαιοτέρους και κατά πάν βελτίονας εαυτών τους των Μυστηρίων κοινωνήσαντας»,  δεν υπάρχει καλύτερη απάντηση από αυτή, για όσους παρεξηγούν ή επικρίνουν τα Ελληνικά Μυστήρια και τους κοινωνήσαντας αυτά (γιατί έκαναν, λέγουν οι ανόητοι, όργια, και αυτό έχει περάσει στον αμαθή λαό). «Και των αρχαίων Ηρώων τε και Ημιθέων τους επιφανεστάτους πεφιλοτιμήσθαι μεταλάβειν της Τελετής (ιδού και η Κοινωνία και η Μετάληψη, όπως μέχρι σήμερα ονομάζουμε).
Ιάσονα και Διοσκούρους έτι δε και Ηρακλέα και Ορφέα μυηθέντας, επιτυχείν εν απάσαις ταίς στρατείαις διά την των θεών επιφάνειαν» (να τα και τα Θεοφάνεια), (Διοδ. Σικελ.  Ε,49,6). Sirius5