ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΗ

«Λέγουν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατος και άλλοτε μεν τελειώνει, οπότε λέγομε ότι ο άνθρωπος αποθνήσκει, άλλοτε δε πάλιν γεννάται, ποτέ όμως δεν χάνεται» ΜΕΝΩΝ-ΠΛΑΤΩΝΑΣ
"Εκείνο που η κάμπια θεωρεί το τέλος του κόσμου, ο δημιουργός το ονομάζει πεταλούδα…". Ρ. ΜΠΑΧ
Χαρακτηριστικό είναι το υπέροχο παρακάτω απόσπασμα του Εμπεδοκλή: «Άφρονες και αγνοούντες είναι και με την σκέψη τους μακριά δεν φτάνουν. Αυτοί που υποθέτουν πως εκείνο που δεν υπήρχε μπορεί να υπάρξει, ή πως εντελώς να πεθάνει κάτι μπορεί, και παντελώς να εξαφανιστεί.
Αδύνατον αρχή να γίνει από την Μη ύπαρξη.
Αδύνατον επίσης η ύπαρξη στο τίποτε να σβήσει, διότι εκεί όπου μία ύπαρξη οδηγείτε, εκεί θα συνεχίσει να είναι.
Ποτέ κανένα μην πιστέψετε που καθοδηγούμενος εις τα θέματα αυτά υπήρξε, ότι τα πνεύματα των ανθρώπων ζουν μόνο όσο η αποκαλούμενη ζωή κρατά.
Ότι μονάχα τότε ζούνε, όσοι απολαμβάνουν τις χαρές και τις λύπες τους, ή ότι προτού να γεννηθούν και αφού πεθάνουν, αυτοί είναι ένα τίποτα…». 
Πιο περιεκτικά ο Ηράκλειτος έλεγε: «Το αθάνατο είναι θνητό. Το θνητό είναι αθάνατο Ο θάνατος είναι αθάνατη ζωή για τους θνητούς, για τους αθάνατους, η θνητή ζωή είναι θάνατος..». 
Ενώ σε έναν από τους διάλογους του ο Ερμής ο Τρισμέγιστος αναφέρει:
«-Δεν παθαίνουν πατέρα τα ζωντανά όντα στον κόσμο, μολονότι αποτελούν τμήματα του κόσμου;
-Σώπα, παιδί μου, γιατί κινδυνεύεις να παραπλανηθείς από την ονομασία του φαινομένου. Τα ζωντανά όντα δεν πεθαίνουν.. Απλώς καθώς είναι σύνθετα σώματα, διαλύονται. Η διάλυση αυτή δεν είναι θάνατος, αλλά διάλυση ενός μίγματος. Και αν πρόκειται να διαλυθούν, δεν καταστρέφονται, αλλά ανανεώνονται . Τι είναι στα αλήθεια, η ενέργεια της ζωής: Δεν είναι η κίνηση; Ή τι υπάρχει στον κόσμο που μένει ακίνητο; Τίποτε, παιδί μου.
-Αλλά πατέρα η Γη τουλάχιστον δεν φαίνεται να είναι ακίνητη;
-Όχι παιδί μου. Κατά αντίθεση προς όλα τα όντα, που φαίνεται σταθερή, αυτή υπόκειται σε πλήθος κινήσεων. Δεν θα ήταν ανόητο να υποτεθεί ότι η τροφός όλων των όντων θα πρέπει να είναι ακίνητη, αυτή που είναι η αιτία της γέννησης όλων των όντων, αυτή που γεννάει όλα τα πράγματα; Χωρίς κίνηση πράγματι είναι αδύνατον εκείνο που γεννάει να γεννήσει οτιδήποτε… Μάθε λοιπόν ότι όλα τα πράγματα στον κόσμο μηδενός εξαιρουμένου βρίσκονται εν κινήσει, είτε ελαττούμενα είτε αυξανόμενα. Και ότι εκείνο που βρίσκεται σε κίνηση, βρίσκεται στην ζωή, χωρίς να είναι ανάγκη κάθε ζωντανό ον να διατηρεί την ταυτότητα του. Χωρίς αμφιβολία παιδί μου, ο κόσμος όταν τον δεις στο σύνολο του είναι ακίνητος, αλλά τα μέρη του βρίσκονται όλα σε κίνηση, χωρίς ωστόσο, τίποτε να χάνεται ή να καταστρέφεται…»
Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, η μονάς είναι η έννοια της ατομικότητας, μια συστατική σταγόνα του χωρίς ακτές Ωκεανού του ευρύχωρου Όντος. Αντίστοιχα, η ανθρώπινη ψυχή είναι μια προεκβολή της Μοναδικής Ουσίας.
Για τον Πλωτίνο, η Ψυχή έχει τρεις υποστάσεις. Ζει με τον Νου και μέσω του Νου ενώνεται με το Ένα. Το άλλο τμήμα της αυτό που κοιτάζει προς τον βυθό, είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία των σωμάτων. Όμως και αυτό το τμήμα ποτέ δεν χάνει την επαφή του με τον Νου. Βρίσκεται ανάμεσα στον Νου και τις αισθήσεις. Είναι η ενδιάμεση αιτία των αισθήσεων και ο εκπρόσωπος του Νου. Τα χαρακτηριστικά αυτού του τμήματος, που λέγεται και ατομική ψυχή και κοιτάζει προς τις αισθήσεις, είναι ο επαγωγικός συλλογισμός, αφού μπορεί και συμπεραίνει από τις αιτίες τα αποτελέσματα. Μπορεί όμως να υπερυψώνεται πάνω από τη λογική, εφόσον ένα τμήμα της παραμένει πάντοτε στον Νου ή στην Παγκόσμια Ψυχή και έτσι να συμμετέχει στην Κοσμική Ζωή μέσω της διαισθητικής σκέψης.....
Η ψυχή ως ενότητα που αντιπροσωπεύει τη ζώσα και παραγωγική δύναμη του κόσμου, ενεργεί σε διαφορετικά επίπεδα και με διαφορετικούς τρόπους, παράγοντας έτσι διαδοχικά πυκνότερες εικόνες ή αντανακλάσεις του εαυτού της, εμψυχωμένες όμως με όλο και λιγότερη δύναμη. Φθάνει λοιπόν στο χαμηλότερο σημείο του κόσμου και σχηματίζει τον κόσμο των φαντασμάτων και των σκιών, όπου η δύναμη της συνείδησης είναι ανύπαρκτη, βυθισμένη στην αδράνεια και στον λήθαργο της ύλης.
Σε αυτό το επίπεδο της ζωής, οι ατομικές ψυχές έχουν έντονη την τάση της χωριστικότητας και της απομόνωσης, το ίδιο όπως και όλα τα πράγματα είναι εξωτερικά και αποκομμένα και μεταξύ τους και από την εσωτερική τους υπόσταση. Αυτή η χωριστικότητα, για τον Πλωτίνο, είναι το σφάλμα  της ανθρώπινης ψυχής, το οποίο και πληρώνει αφενός και αφετέρου μετενσαρκούμενη σε σώματα που ταιριάζουν όσο το δυνατό καλύτερα στις ποιότητές της.
Για τον Πλάτωνα, η ψυχή είναι αθάνατη, επειδή ό,τι κινείται αιώνια είναι αθάνατο, και πραγματικό. Αντίθετα ότι είναι κινούμενο από κάτι άλλο, όταν παύει να έχει κίνηση, παύει να έχει και ζωή. Αυτό όμως που κινείται από τον εαυτόν του, είναι και η πηγή και η αρχή της κίνησης, επομένως ενέχει την αρχή της ζωής.....Η δε ψυχή ως κάτι το αυτοκινούμενο, είναι η αρχή της κίνησης και είναι αθάνατη και άφθαρτη. 
 Σήμερα η επίσημη χριστιανική εκκλησία δεν αποδέχεται την μετενσάρκωση σύμφωνα με την απόφαση του συμβουλίου της Νίκαιας το +325, με το οποίο αποφασίστηκε ποια βιβλία θα αποτελούσαν την Βίβλο που ξέρουμε σήμερα, ενώ πλήθος άλλων χριστιανικών βιβλίων καταστράφηκαν για να μην υπάρξει σύγχυση.
Στην συνέχεια, και με την παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με τις καταστροφές των γραπτών κειμηλίων και τη θανάτωση φιλοσόφων και πνευματικών ανθρώπων, η άγνοια που επακολούθησε κατά την εποχή του Μεσαίωνα, επέτρεψε να κυριαρχήσουν οι απόψεις των Ιερατείων, να διαστρεβλωθούν οι διδασκαλίες, σε βαθμό που να χαθεί το Εσωτερικό τους νόημα, και σήμερα τα Ευαγγέλια να περιέχουν πολλές αντιφάσεις και ασάφειες.

http://www.esoterica.gr/main.htm