Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στην
γενιά που έζησε την αλλαγή των εποχών.
Που ζει
σήμερα την ψηφιακή και δορυφορική εποχή της πληροφορίας και της ταχύτητας, αλλά
που έζησε και σε μια εποχή χωρίς κινητά αλλά ούτε και σταθερά τηλέφωνα. Χωρίς τηλεόραση,
ακόμη και χωρίς ηλεκτρικό. Χωρίς τοπ μόντελς, χωρίς λάιφ στάιλ… και χωρίς να θέλουν να γίνουν όλοι …τραγουδιστές…
Που
έζησε ένα με την φύση σε καθαρό οξυγόνο, που περπάτησε με γυμνά πόδια στο χώμα,
σε εκείνο το χώμα (που το σκέπασε τσιμέντο και άσφαλτος) που μοσχοβολούσε με τις
πρώτες στάλες τις βροχής. Στην γενιά που μύρισε μυρωδιές που ξεχάστηκαν και δεν
υπάρχουν πια, που ως παιδιά είχαν πάντα ματωμένα γόνατα και αγκώνες.
Που η
πίστα των παιχνιδιών τους δεν βρισκόταν σε κάποιο πρόγραμμα ενός υπολογιστή. Η
πίστα των παιχνιδιών τους ήταν το χωριό ολόκληρο!
Οι φωνές
ξεσήκωναν όλες τις γειτονιές. Η ύπαιθρος έσφυζε από ζωή και κόσμο. Και πουλιά κάθε
είδους πετούσαν στον καθαρό ουρανό και στο κοντινό δάσος από πλατάνια, με το
ποτάμι να το διασχίζει, με το πολύχρωμο γρασίδι με τα μεθυστικά αρώματα των
λουλουδιών, που τώρα δεν θυμίζει πια δάσος...
Άδειασαν
τα χωριά, χάθηκαν οι μυρωδιές, χάθηκαν και τα πουλιά με τους κίτρινους λαιμούς,
οι τρυποφράκτες, τα κοτσύφια, οι κορυδαλλοί
και οι σουσουράδες, οι δρυοκολάπτες και οι τσαλαπετεινοί, όπως χάθηκαν τα
ξωτικά και οι νεράιδες, γιατί στέρεψαν και τα μικρά μας ποτάμια, και οι πηγές… Έμειναν μόνο
τα σπουργίτια. Και τα χελιδόνια που εξακολουθούν να έρχονται, αλλά κι αυτά, δεν
βρίσκουν πια την άνοιξη, γιατί και οι εποχές χάθηκαν… έμειναν δύο.
Όχι,
δεν ήταν τότε όλα ρόδινα. Υπήρχαν και λύπες και κλάματα. Μελανό σημείο για τα
παιδιά η βέργα του δασκάλου… Όμως μια γλυκιά νοσταλγία νοιώθουν όσοι έζησαν εκείνη
την παιδική αλλά και εφηβική ηλικία κάποιοι, και οι μνήμες είναι ανεξίτηλες.
Όσες
δυσκολίες και να πέρασε αυτή η πατρίδα, όσο δύσκολα και αν ζούσαν οι άνθρωποι,
πάντα κάθε γενιά έμελε να ζει καλύτερα από την προηγούμενη. Θα συμβεί το ίδιο
και με τα σημερινά παιδιά; …έτσι που τα καταφέραμε;
Στο βίντεο υπάρχουν σκηνές από το αριστούργημα του Δ. Αβδελιώτη «ΤΟ
ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΑΜΕ». Η ταινία διαδραματίζεται στην Χίο του 1960. Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1986
Ολόκληρη η ταινία εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=CxqlZDvXTL8
Ολόκληρη η ταινία εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=CxqlZDvXTL8
.jpg)
.jpg)
.jpg)
6 σχόλια:
Τα καλλίτερά μας χρόνια Σείριε,
αδύνατον να τα ξεχάσουμε....!!!
Σε ευχαριστούμε για την πολύ όμορφη ανάρτηση!!
Είναι όπως ένα ονειρεμένο ταξίδι πίσω στον χρόνο γεμάτο μνήμες. Υπέροχο!!
Ευχαριστούμε
Α.
Πόσο πολύ αναπολώ αυτές τις εποχές, τα ωραία μας παιδικά χρόνια.
Σήμερα, η στιγμή που με γεμίζει απ' αυτό το κλίμα και αγγίζω κάπως εκείνη την «μυρωδιά» που έβγαζε η παιδική εποχή μου, είναι όταν συζητάω για τα ξέγνοιαστα χρόνια μας με τέσσερις συγκεκριμένους Φίλους που κάνουμε παρέα απ' το νηπιαγωγείο. Πάνω από 17 χρόνια φιλία. Νιώθω τυχερός που κρατάω δεσμούς μ' αυτήν την εποχή και τυχερός που την βίωσα.
Είμαι της άποψης ότι η γνώση πρέπει να μοιράζεται. Αλλιώς χάνετε.
Είναι γνωστό ότι όλοι κάνουμε αναδημοσιεύσεις.
Υπάρχουν όμως και κάποιοι κανόνες (νομίζω) συναδελφικής αλληλεγγύης στο θέμα της πηγής προέλευσης των άρθρων.
Αυτό είναι αυτονόητο και δεν χρειάζεται καν να το θίγουμε.
Αν πάρει κάποιος ένα θέμα από μένα, που και εγώ το πήρα από κάπου αλλού, δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν αναφέρει πηγή ή όχι, όταν αυτό είναι ιστορικού περιεχομένου. Όταν περιέχει γνώση.
Το άρθρο αυτό όμως έχει υπογραφή.
Κάποιοι που αναδημοσίευσαν το κείμενο, την αφαίρεσαν.
Επειδή ήμουν σίγουρος ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο, γι αυτό και έφτιαξα τις πρώτες λέξεις, να είναι σύνδεσμος.
Το άρθρο όμως έχει και υπογραφή.
Σε κάποιον μπλόκερ, είδα κάτι που μου άρεσε: «ΕΓΩ ΠΑΝΤΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΤΗΝ ΠΗΓΗ, ΕΣΕΙΣ ΚΑΝΕΤΕ ΟΤΙ ΘΕΛΕΤΕ»
Συγχαρητήρια καλέ μου Σείριε.
Πιστεύω πως εάν το θέλουμε πολύ θα το αναδημιουργήσουμε. Το όνειρο. Και αυτή τη φορά θα είναι καλύτερο. Σ'ευχαριστώ κι εγώ με την σειρά μου για το όμορφο ταξίδι :)
Υπέροχο ταξίδι μέσα από τα χρώματα του ουράνιου τόξου που κάθε παιδί χρωματίζει στο μυαλό και στην καρδιά του όπως ο peter pan
Δημοσίευση σχολίου