Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ

Από το τελεστήριο άρχιζε η ιεροτελεστία των μυστηρίων. Στο εσωτερικό του Τελεστηρίου φυλασσόταν τα ιερά αντικείμενα και γινόταν οι μυστικές τελετουργίες. Ο θρόνος του Ιεροφάντη ήταν έξω από αυτό κοντά στην είσοδο. Γύρω από τον θρόνο υπήρχαν κερκίδες για τους μύστες, που συνήθως στεκόταν όρθιοι. Εμφανιζόταν μπροστά στους μύστες, ο Μέγας Αρχιερέας Ιεροφάντης Μυσταγωγός, ο ιερός δημιουργός των Μυστηρίων, ο συνομιλητής των θεών. Ήταν ντυμένος την επίσημη αστραφτερή αμφίεση του. Φορούσε την ολόχρυση μήτρα στο κεφάλι, τη στολισμένη με πολύτιμους λίθους. Στα μάτια των μυστών φάνταζε ίδιος με τον μεγαλόπρεπο Δία, ίδιος με τον παντοδύναμο ήλιο Απόλλωνα που έλαμπε, ίδιος με τον θεό Ερμή καθώς κρατούσε το μυστηριώδες σκήπτρο του.

Η τελετή των Μυστηρίων άρχιζε με τον ύμνο στην θεά Δήμητρα: Ω Δηώ μητέρα των πάντων, θεά,... Σεβαστή Δήμητρα... Θεά μονογενής και πολυσέβαστη Έλα ω μακάρια αγνή... Εισερχόταν στο άβατο και έπαιρνε το μυστηριώδες ιερό σκεύος, που ήταν όμοιο σε μικρογραφία με τον ομφαλό των Δελφών. Στεκόταν ευθυτενής μπροστά στους μύστες και προσευχόταν ψιθυριστά που μόλις άκουγε τη φωνή του κανείς. Έλα ω μακάριε Παιάν... Ω άνακτα της Δήλου... Άκουσε την προσευχή μου... Άκουσε με μακάριε και σώσε τους Μυημένους που σε παρακαλούν.

Με αργές κινήσεις σήκωνε γεμάτος ιερό δέος το μυστηριώδες σκεύος που περιείχε μέσα την παντοδύναμη και πανίερη Αστροπετρα, γνωστή στους μύστες σαν «Φως που καίει». Το σήκωνε πιο πάνω από τα μάτια του [όπως οι σημερινοί ιερωμένοι σηκώνουν το άγιο δισκοπότηρο και απορούσα που το έμαθαν] και το σταματούσε απέναντι από το μεγάλο διαμάντι της χρυσής μήτρας. Η κρυσταλλική ενέργεια του διαμαντιού ενεργοποιούσε την Αστρόπετρα και έδινε τη δυνατότητα στον Ιεροφάντη να αποκαταστήσει επαφή με τις ανώτερες οντότητες.

Την πέτρα αυτή την είχε φέρει από τον αστερισμό της Λύρας ο Απόλλωνας και την είχε δωρίσει στον Ορφέα. Οι Αιγύπτιοι ιερείς ονόμαζαν τη δική τους πέτρα των Μυστηρίων, στέμμα του Ωρίωνα. Στο Θιβέτ ήταν γνωστή με το όνομα Τσινταμάνι των Πλειάδων, στην Ινδία σαν Παντάρβης του Ταύρου, στους Αζτέκους και Μάγιας σαν το μάτι του Κυνός [Σειρίου] που το έφερε η θεά Τεοκάλι [Αθηνά] και στους Ίνκας του Περού σαν πέτρα της Αρκτου που την έφερε η θεά Ορεχόνα. [Αφροδίτη].

Ο ιεροφάντης σήκωνε τα μάτια στον ουρανό και παρακαλούσε τον θεό Απόλλωνα να στείλει το φως του εξ ουρανού ν' ανάψει το ιερό πυρ των Μυστηρίων του ναού. Την ίδια στιγμή από το πουθενά εμφανιζόταν πάνω στο ιερό σκεύος μια μεγαλοπρεπής πύρινη ρομφαία από το ιερό και ανεκλάλητο πυρ του φωτεινού θεού Απόλλωνα που παλλόταν γρήγορα, ενώ ταυτόχρονα άρχιζε να πέφτει πύρινη βροχή σε όλον τον ναό χωρίς να καίει τους μύστες. Μόλις τα φαινόμενα κορυφωνόταν, η πύρινη ρομφαία και η πύρινη βροχή έσμιγαν, δημιουργούσαν ένα εκτυφλωτικό φως που έπαιρνε το σχήμα του ήλιου.

Ήταν ο «Ήλιος του Μεσονυκτίου» των Μυστηρίων, που πλημμύριζε τον ναό από εκτυφλωτικό φως, πιο φωτεινό και από το φως του ήλιου. Η εμφάνιση του Ήλιου του Μεσονυκτίου και όλη η μυστηριακή τελετουργία, συγκλόνιζε τους υποψηφίους μύστες, οι οποίοι καταλαμβανόταν από αισθήματα γαλήνης, ευδαιμονίας και ιερού δέους. Άλλοι έπεφταν σε έκσταση, άλλοι έκαναν αστρικά ταξίδια της ψυχής, άλλοι αποκαθιστούσαν επαφή με ανώτερες οντότητες και άλλοι διέτρεχαν τα Ηλύσια πεδία, όπου συναντούσαν τους αόρατους θεούς.

Το σκεύος με την Αστρόπετρα καθώς και την προσευχή που έλεγε χαμηλόφωνα ο Ιεροφάντης, την παρέδιδε στον διάδοχο Ιεροφάντη και κανένας άλλος δεν επιτρεπόταν να αγγίξει το σκεύος ή να ακούσει την προσευχή. Γεγονός όμως είναι ότι ο Ιεροφάντης με τη δύναμη της Αστρόπετρας μπορούσε να συγκεντρώνει τις κοσμικές δυνάμεις, να προκαλεί πύκνωση αυτών ώστε να σχηματίζουν τον μυστηριώδη Ήλιο του Μεσονυκτίου.

«Υπάρχουν σε όλη την επιφάνεια της Γαίας κοσμικά σημεία δύναμης, στα οποία παρατηρείται συσσώρευση ενέργειας από τις ενεργειακές πηγές του σύμπαντος. Οι μύστες όλων των βαθμών εκτός του πρώτου, αντλούσαν την ενέργεια αυτή και οι ίδιοι μεταβαλλόταν σε φωτεινά όντα που ακτινοβολούσαν φως και με τη δύναμη της αστρόπετρας το μετασχημάτιζαν σε ήλιο του μεσονυκτίου. Εάν δεν ακολουθείτο η σωστή μυητική διαδικασία ή γινόταν λάθη, μπορούσε να προκληθεί αυτανάφλεξη του μύστη».

Αν μελετήσουμε τον Τέσλα και τον Βίλχεμ Ράιχ, μπορούμε να καταλάβουμε τι γινόταν στα Μυστήρια και τι μπορεί να ήταν η θαυματουργή Αστρόπετρα της Λύρας, το αείζωον πυρ του Σειρίου, το ανέσπερο φως των Δελφών, το μαγνητικό δυναμικό των σπηλαίων, οι τεχνητοί κεραυνοί του Τέσλα, που αντλούσε τεράστια ποσά ενέργειας από το διάστημα.

Και πάλι ο Μέγας Ιεροφάντης τους επανέφερε στην υλική πραγματικότητα και τους απηύθυνε τις τελευταίες παραινέσεις.
«- Επιδίωξη σας θα είναι να καταστείτε ικανοί να δημιουργήσετε το ιερό πυρ, να συγκρατήσετε και να ελέγξετε την κοσμική δύναμη που παράγει το «Φως που Καίει».
- Να σταθείτε όρθιοι μπροστά στο αείζωον πυρ χωρίς φόβο και αδυναμίες για να μην αφανιστείτε.
- Να αποκαταστήσετε επικοινωνία με τις ουράνιες οντότητες και να τις καλείτε να σας βοηθούν στο έργο σας.
- Πρέπει να ανεβείτε σε ψηλά επίπεδα ώστε να μπορείτε να θεραπεύετε ασθενείς, να επουλώνετε πληγές, να νικήσετε το γήρας και να επιτύχετε την ανάσταση νεκρών με τη δύναμη του ιερού πυρός.
- Να χρησιμοποιείτε πάντα τη νόηση σας και όταν χρειάζεται χρησιμοποιείστε τη δύναμη που σας δίνουν τα μυστήρια.
Απερχόμενος τους έλεγε «Να θυμάστε τι είδατε.» 

Οι συγγενείς των μυστών παρακολουθούσαν από μακριά τις φωτολάμψεις που διέφευγαν από τα ανοίγματα του τελεστηρίου του ναού και έπεφταν σε κατάσταση δέους και έκστασης. Ο κάθε Μύστης Επόπτης έπαιρνε νέο όνομα από τον Μέγα Ιεροφάντη που το ανακοίνωνε ο Μέγας Ιεροκήρυκας στου καθενός το αυτί ψιθυριστά, όταν έφευγαν από τον ναό, με το τέλος των μυστηρίων. Μετά το τέλος της τελετής, ο Ιεροφάντης επέβαλλε όρκο σιωπής και επί ποινή θανάτου τους μύστες, ώστε να μην αποκαλύψουν ό,τι είδαν και άκουσαν στον νέο τους βαθμό. «Ορκίζομαι στα ιερά ύδατα της Στυγός, αν αποκαλύψω τα μυστικά της μύησης να νεκρωθεί η ψυχή μου και οι Ερινύες, οι καταχθόνιες κόρες του Άδη, να τρομάζουν τον ύπνο μου δια βίου. Να με καταδιώκουν και να με τιμωρήσουν με μανία, πόνους και αγωνία αν κακοτροπησω στην εκπλήρωση των καθηκόντων μου, που είναι η προστασία των μυστηρίων και της δικαιοσύνης.»

Μόλις τελείωνε τον όρκο καλωσόριζε τους μυούμενους εκ μέρους όλης της ιεραρχίας των ιερέων του ναού. Όταν ξημέρωνε το πρωί, οι Ιερείς οδηγούσαν τους νέους επόπτες σε ένα καθορισμένο σημείο του ναού, από το οποίο θα παρακολουθούσαν την ανατολή του Ηλίου Απόλλωνα, στον οποίον έδιναν την υπόσχεση ότι δεν θα παραβούν τους όρκους που είχαν δώσει. Ολόκληρη η ημέρα ήταν διαθέσιμη στους μύστες για ανάπαυση και αυτοσυγκέντρωση μέσα στον ναό και δεν τους επιτρεπόταν καμιά επαφή εκτός από τους ιερείς. Κατόπιν τους εξηγούσαν την αλληγορία των πλανητών του ηλιακού συστήματος ενώ μια αόρατη φωνή τους ενθάρρυνε για το έργο που είχαν αναλάβει. 
Ο Μέγας Ιεροφάντης εξηγούσε: «Βλέπετε το άπειρο διάστημα και τις εφτά μεγάλες σφαίρες των εφτά συμπάντων; Είναι οι περιοχές που κυβερνά ο Ζευς. Βλέπετε τις σφαίρες των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος καθώς και την κοντινή μας Σελήνη, με το αχνόφωτο χαμόγελο της; Αυτή εποπτεύει τις γεννήσεις και τους θανάτους στη γη. Ο πλανήτης Ερμής δείχνει με το κηρύκειο τον δρόμο στις ενσαρκούμενες ψυχές ή στις απελευθερωμένες από τον θάνατο. Ο πλανήτης Αφροδίτη δείχνει στις ψυχές τον έρωτα και ξεχνούν την ουράνια αποστολή τους. Ο Ήλιος συντηρεί τη ζωή και τις ανθρώπινες ψυχές με το αιώνιο φως του. Ο πλανήτης Άρης με τη ρομφαία της θείας δικαιοσύνης στο χέρι τηρεί τον απαράβατο νόμο του Διός. Ο πλανήτης Ζευς εκφράζει την υπέρτατη δύναμη και τον παγκόσμιο νου. Ο Κρόνος αντιπροσωπεύει την ουράνια αποστασία με τους δακτυλίους του. Ο Ουρανός κρατάει τη σφαίρα της παγκόσμιας σοφίας. Κοιτάξτε τις ανώτατες ουράνιες οντότητες και τις ψυχές των ανθρώπων να ταξιδεύουν μέσα και έξω από τις σφαίρες των πλανητών. Οι ψυχές είναι τέκνα του ουρανού και των άστρων. Ακολουθούν τον κύκλο των ενσαρκώσεων, ξεχνούν τις αναμνήσεις της ουράνιας καταγωγής τους και δοκιμάζουν την ηδονή, τον πόνο, τον έρωτα τον θάνατο και ζουν στην απατηλότητα μιας ανίσχυρης ευτυχίας.»

Και στο σημείο αυτό έκλειναν τα Δρώμενα. Μπορεί κάποιοι να αμφιβάλουν αν οι ψυχοσωματικές διαδικασίες είχαν πραγματικά αποτελέσματα στους μύστες. Οι μόνοι που μπορούν να καταλάβουν τι αποτελέσματα είχαν οι δοκιμασίες αυτές είναι οι παλαιότεροι αξιωματικοί απόφοιτοι της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων, όπου τις πρώτες εφιαλτικές εβδομάδες του κλειστού γυμναστηρίου ξεχνούσαν ακόμη και το όνομα τους από τα πρωινά θορυβώδη εγερτήρια με τις εξαντλητικές δοκιμασίες του στίβου μάχης, όπου έχανες τελείως τον εαυτό σου.

Από το βιβλίο του στρατηγού και συγγραφέως Γεράσιμου Καλογεράκη, «H Υπέρτατη Μύηση», σελ. 304-311, εκδ. Δίον