ΤΑ…. ΣΗΜΕΙΑ!!!

Ένα πλήθος μικρό. Ας πούμε μια κάστα. Που κάποιοι δικοί της μπόρεσαν αρχικά - αρχικά με το έτσι θέλω να αναρριχηθούν και να πιάσουν κορυφή με πολλούς και διάφορους τρόπους (ας θυμηθούμε τον Αετό που έχει φτιάξει την φωλιά του σε πανύψηλο και απρόσιτο βράχο και μια ωραία ημέρα βρήκε στην φωλιά του ένα σαλιγκάρι. Ξαφνιασμένος διατύπωσε την απορία "πως έφθασες εδώ επάνω"; Και η απάντηση του σαλιγκαριού … "σερνόμενο , γλύφοντας και με τα κέρατά μου"). Πιστεύω ότι δεν υπάρχουν αμφιβολίες για τα εξαρτήματα του σαλιγκαριού.
Είπαμε λοιπόν ότι αυτοί που αναρριχήθηκαν, φρόντισαν και για την συνέχιση της διαμονής τους στην κορυφή, διαιωνίζοντας είδος και όνομα. Δεν εξετάζουμε ικανότητες. Δεν έχουν σχέση οι ικανότητες με το πρόβλημα που εξετάζουμε. Είναι ζήτημα σκέψης και καπατσοσύνης και ευκαιρίας. Την βρήκαν την άρπαξαν και την φύλαξαν. Από εκεί και πέρα το έπαιξαν ιδιοκτήτες κληρονομικοί άρχοντες και απόλυτοι διαχειριστές του βουνού, χωρίς να δίνουν λογαριασμό για το τι κάνουν ή τι παρέλειψαν να κάνουν σε κανένα. Βέβαια όλο αυτό το σκηνικό γεννάει έναν ασύνορο εγωισμό και μια μυωπική κατάσταση για το τι συμβαίνει γύρω τους. Όμως δεν τους νοιάζει... αρκεί να είναι στερεωμένη γερά η καρέκλα τους και να είναι έτσι τοποθετημένη που να μπορεί να βλέπει το διπλανό βουνό όπου είναι εγκατεστημένοι κάποιοι άλλοι αναρριχητές με μαύρα ρούχα βλοσυροί και με αυστηρό ύφος. Αυτοί πολλές φορές παίζουν και τον ρόλο της αόρατης εξουσίας.  Και τα δύο βουνά έχουν μια φοβερή και μυστηριώδη αυτάρκεια σε ρευστό χρήμα και αν βρεθούν κάποιοι που προσπαθούν και κατορθώνουν να αναρριχηθούν σε κάποιο καθορισμένο από αυτούς ύψος, κάνουν κάποιες κινήσεις περίεργες βάσει διαισθητικών ιδιοτήτων. Τους γκρεμίζουν ή τους χρηματοδοτούν. Ανάλογα την κρίση τους, που δεν είναι και απαραίτητα σωστή ούτε είναι και κατ' ανάγκην έξυπνοι. Όνομα και καρέκλα το δίδυμο της επιτυχούς επιβίωσης. Χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι η τερατώδης του Λαιμαργία για το χρήμα, που το θεωρούν και είναι δύναμης και μέτρο σύγκρισης.
Αυτές λοιπόν οι δύο γειτονικές κορυφές είναι οι θεότητες αυτών που σέρνονται στους κάμπους και στους πρόποδες των βουνών. Πού και πού όταν τους πιάνει πλήξη σκηνοθετούν διάφορα επεισόδια μεταξύ τους έτσι για ποικιλία (του τύπου τώρα είμαι εγώ αρχηγός ύστερα εσύ και μετά θα τσακωθούμε για να κυκλοφορήσουν τα αίματα). Κατά τα άλλα τρώνε και πίνουν και λογαριασμό δεν δίνουν και ενώ είναι απόλυτοι άρχοντες κληρονομικώ δικαιώματι που λένε, έχουν κατορθώσει να πείσουν τον κόσμο ότι εξαρτώνται απόλυτα από την διάθεση του κόσμου να τους ψηφίσει ή όχι. Το περίεργο δεν είναι ότι το λένε. Το περίεργο είναι ότι έχουν πείσει απόλυτα τον κόσμο ότι έτσι είναι η κατάσταση επειδή έτσι πρέπει να είναι. Έχοντας τα πάντα στην διάθεσή τους βρίσκουν κάτω στους πρόποδες ειδικές κατηγορίες ανθρώπων που διψούν για χρήμα και τους βάζουν να υποδυθούν διάφορους ρόλους: του δημοσιογράφου, του εκσυγχρονιστή του επαναστάτη χωρίς αιτία και σκοπό, του διεθνιστή, του λασπολόγου, των Μη κυβερ. Οργανώσεων ΜΚΟ (κουραφέξαλα). Με οποιοδήποτε αντικείμενο να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο και περισσότερο να τον εμποδίσουν να μορφωθεί επειδή ξέρουν ότι η μόρφωση είναι μεγάλη δύναμη.
Αραιά και που, πολύ αραιά  μάλιστα κατά την κρίση μου συμβαίνει μια κατάσταση που τους ανησυχεί σφοδρότατα. Η ανησυχία έχει απόλυτη σχέση ότι εντελώς ξαφνικά ανοίγουν τα μάτια του κόσμου και μαθαίνουν τα καμώματα τους εξ αποκαλύψεως. Για κάποιο διάστημα ο κόσμος συνέρχεται και μπαίνουν σε κάποιο σωστό δρόμο. Εκείνη η ακόρεστη λαιμαργία για το χρήμα διακόπτεται προσωρινά. Η οικονομία ανασαίνει ο κόσμος περνάει καλύτερα. Όμως οι κάτοικοι των κορυφών συνασπίζονται μετά το πρώτο ξάφνιασμα και αρχίζουν την αντίδραση προσπαθώντας να πείσουν τον κόσμο, ότι τους καταπιέζουν τους στερούν τις ελευθερίες τους.
Έχουν τις οδηγίες τους στα μυστικά τους κιτάπια φτιαγμένα από τους προγόνους τους που είχαν αντιμετωπίσει παρόμοιες καταστάσεις και έτσι ο γιδόκοσμος νομίζει ότι είναι οι ελευθερωτές του και απολαμβάνει την απελευθέρωσή ...;από την στυγνή Δικτατορία (αυτή ήταν η κατάσταση που βρέθηκε για κάποιο διάστημα). Δεν κατάλαβε ο δύστυχος ότι τότε είχε λεφτά στην τσέπη ότι έβρισκε δουλειά, το κράτος ευημερούσε το εμπόριο δούλευε και παρήγαγε και του περίσσευαν και πουλούσε έξω και όλα πήγαιναν όμορφα και καλά και ο κόσμος κοίταζε την δουλειά του. Δεν τους άρεσε. Ήθελαν το σαράκι των αρχόντων των δύο βουνών. Ήθελε την τύφλα του για να μην βλέπει το ωραίο καπίστρι που του φορούσαν. Έτσι οι άρχοντες ξαναπαίρνουν την κουτάλα , συγγνώμη το σκήπτρο ήθελα να γράψω.
Λησμόνησα να σας γράψω ότι κάπου πολύ μακρύτερα υπήρχαν ποιό ψηλά βουνά που και εκεί είναι καθισμένοι εξουσιαστές-αναρριχητές μεγαλύτεροι από αυτούς που έγραψα εδώ ποιο πάνω με ποιό δυνατά μέσα εξουσιασμού που κρατούσαν στην χούφτα τους, τους δικούς μας και τους τραβούσαν τους σπάγκους για να κουνάνε τα χέρια και τα πόδια τους σαν μαριονέττες που ήταν.

Όλα αυτά συνέβαιναν για πολλά χρόνια τόσα πολλά που οι άρχοντες των δύο βουνών είχαν πιστέψει ότι ήταν αιώνιοι και τίποτα δεν μπορεί να τους κουνήσει και ο πλανήτης μας παρά την κακομεταχείριση και άγρια εκμετάλλευσή του ταξίδευε αμέριμνος στο διάστημα για να συναντήσει το πεπρωμένο του. Ήταν γραμμένο αυτό το πεπρωμένο σε κάποια παλιά βιβλία …ποιός όμως δίνει σημασία σε παλιά βιβλία που γράφουν περίεργα και δυσκολονόητα ίσως και δυσάρεστα πράγματα. Το μόνο κακό είναι ότι ο χρόνος τρέχει γρήγορα σαν την άμμο που γλιστράει από τα ανοικτά μας δάκτυλα. Ενώ λοιπόν οι άρχοντες των βουνών μέσα στο μεγαλείο τους, στην αυτοπεποίθησή τους και την σιγουριά τους, ραχάτευαν. Δεν μπόρεσαν να δουν τα σημάδια που έβλεπαν κάποιοι οι οποίοι είχαν μασήσει το καπίστρι και το είχαν φτύσει, είχαν πλύνει τα μάτια τους από την λάσπη που τα σκέπαζε και έβλεπαν αυτά που δεν μπορούσαν οι  άλλοι να δουν, και τα παρακολουθούσαν . Και έλεγαν μεταξύ τους «λες να είναι αυτό που περιμένουμε, αυτό που γράφουν τα παλιά βιβλία ...λες να είναι αλήθεια;». Και τα σημάδια πληθαίνανε και άρχισαν και τα μηνύματα ...όχι βέβαια φανερά για καλό και για κακό ...αλλά να έτσι μασημένα. Οι άνθρωποί μας με το φαγωμένο χαλινάρι προσπαθούσαν να πείσουν και άλλους να φάνε το καπίστρι τους αλλά δυσκολευόντουσαν. Φοβόντουσαν οι άλλοι μήπως χάσουν το παχνί με τον σανό. Οι άλλοι όμως οι ξυπνημένοι άρχιζαν να έχουν προβλήματα υπεραισθητικά. Σκεφτόντουσαν κάτι και γινόταν , αναζητούσαν κάτι και τους ερχόταν ζωντανά η επιβεβαίωση. Έψαχναν και τους το εύρισκαν άλλοι. Ήθελαν να κουβεντιάσουν με ομοίους τους ξεφύτρωναν από το πουθενά.
Από πάνω τα σημάδια (;) προσπαθούσαν να τους ξυπνήσουν το μυαλό να τους κάνουν να αλλάξουν… κάτι κατάφερναν.... όμως λίγοι το συνειδητοποιούσαν, ήθελε μια ποιό σκληρή δουλειά ήθελε και ατομική προσπάθεια του καθενός και ο καιρός περνούσε γρήγορα. Η νύκτα η βαθειά ανθρώπινη νύκτα ήταν στα τελειώματα, κόντευαν να λαλήσουν οι πετεινοί. Είχε έλθει το σημείο μη επιστροφής χωρίς να το καταλάβουν. Το πρωινό αστέρι είχε ανατείλει νωρίτερα λάμποντας περίεργα σαν να τους έλεγε. Φθάνει πια ο ύπνος. Ξυπνήστε και ελάτε σ εμένα, χρόνια ολόκληρα σας περιμένω. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Ήρθε ο καιρός να ξανάλθετε κοντά μας αδέλφια κακοπαθημένα και μαραζωμένα.
Εσσεται ήμαρ!!!!!!!

http://diaelefsis.pblogs.gr/