ΚΕΦΙ ΚΑΙ ΜΕΡΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΧΙΛΛΕΙΟ ΑΛΜΑ

Κέφι και Μεράκι. Ηχογραφήθηκε ζωντανά στο θέατρο Nexus. Αδελαΐδα Αυστραλία. Με επικεφαλής την διευθύντρια  μουσικής Δήμητρα Τσούνη, ο Πέτρος Τσούνης ήχου & βίντεο Σωτ. Στραβόλαιμου. Μπουζούκι Γιάννης Καρπαθάκης. sot1971 (Εύγε «χρυσοδάχτυλε» !!!)

Οι λέξεις κέφι, μεράκι, φιλότιμο και άλλες, δεν μεταφράζονται. Δεν υπάρχουν αντίστοιχες λέξεις σε άλλες γλώσσες. Ο λόγος είναι απλός.

Για να έχεις μια λέξη πρέπει να έχεις και την ιδιότητα ώστε να την ονοματίσεις. Όταν απουσιάζει η ιδιότητα απουσιάζει και η λέξη…

Υπάρχουν λοιπόν πολλά χαρακτηριστικά του Έλληνα που τον καθιστούν μοναδικό. Ένα από αυτά είναι και τα μοναδικά του  συναισθήματα αλλά και ο τρόπος που τα εκφράζει!!!

Κι ας δέχεται από παντού λάσπη και χτυπήματα. Κι ας έχει όσα προτερήματα κι άλλα τόσα ελαττώματα. Αυτή είναι η μοίρα του, αυτή είναι η ψυχή του.

Ως γέννημα θεών κρύβει έναν θεό μέσα του. Για αυτό είναι ατίθασος. Αλλά και για αυτό δεν χάνεται. Διότι στις δύσκολες στιγμές φουντώνουν τα μοναδικά του συναισθήματα που μόνο αυτός έχει και νοιώθει και όπως λέει  και ο Νίτσε: Σχεδόν σε όλες τις εποχές και σε όλα τα στάδια της κουλτούρας προσπάθησαν κάποια στιγμή, με βαθιά δυσαρέσκεια, να απελευθερωθούν από τους Έλληνες – επειδή κάθε προσωπική, φαινομενικά πρωτότυπη και άξια θαυμασμού δημιουργία συγκρινόμενη με το ελληνικό πρότυπο έχανε χρώμα και ζωή και κατάληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Κι έτσι, κάθε τόσο ξεσπάει μια βαθιά οργή εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού λαού, που είχε την τόλμη να ονομάσει «βάρβαρο» ό,τι δεν ήταν δικό του γέννημα-θρέμμα. Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι, αναρωτιούνταν, που μολονότι διαθέτουν εφήμερη μόνο ιστορική λάμψη, κωμικά περιορισμένους θεσμούς, αμφίβολη ηθική και χαρακτηρίζονται από απεχθή ελαττώματα, αξιώνουν εκείνη την αξιοπρέπεια και την εξέχουσα θέση που διακρίνει τη μεγαλοφυΐα από τις μάζες;

Κι έτσι οι άνθρωποι νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες, εκτός κι αν εκτιμούν πάνω από όλα την αλήθεια και τολμούν να την αναγνωρίσουν ακέραιη: οι Έλληνες κρατούν στα χέρια τους σαν ηνίοχοι, τα χαλινάρια της δικής μας και κάθε άλλης κουλτούρας, και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των άλλων πολιτισμών είναι κατώτερης ποιότητας και αίγλης από τους ηνίοχους τους που το’ χουν παιχνιδάκι να γκρεμίσουν αυτό το σύνολο σε μια άβυσσο, πάνω από την οποία εκείνοι εύκολα πηδούν μ’ ένα αχίλλειο άλμα. (Νίτσε – Η γέννηση της τραγωδίας)

Θέλω να πιστεύω ότι είναι καιρός για το Αχίλλειο Άλμα.

Σείριος