Αν το καλοσκεφτείς η παιδική μας ηλικία έσφυζε από συναρπαστικές ιστορίες, ζωηρά χρώματα, μεθυστικές μυρωδιές, φως, χαρούμενες φωνές και μια ανεξάντλητη πίστη στον ανοιχτό ορίζοντα που απλωνόταν μπροστά μας.
Μετά αρχίσαμε να μιλάμε πιο σιγά και μάθαμε να απαντάμε με ένα ξερό «καλά» στο «τι κάνεις».
Αλήθεια, τι κάνουμε τελικά; Δουλεύουμε. Πολύ. Τα βράδια βλέπουμε τηλεόραση. Τρομάζουμε. Κυρίως με τις ειδήσεις. Μα ίσως περισσότερο με τον ίδιο τον εαυτό μας. Θα αλλάξουμε, υποσχόμαστε. Θα ανησυχούμε λιγότερο και θα απολαμβάνουμε περισσότερο γιατί, διάολε, είναι μικρή η ζωή. Έπειτα δουλεύουμε ακόμη περισσότερο βέβαια. Δεν πρέπει να σκεφτούμε. Και έτσι στιγμή δεν καθόμαστε.
Αποφεύγουμε να μιλάμε για όσα μας απασχολούν. Προς Θεού μην μας περάσουν για αδύναμους. Δείχνουμε φωτογραφίες από τα ταξίδια μας όμως ακόμη δεν τολμήσαμε να γνωρίσουμε την αφεντιά μας.
Κάπου κάπου παίρνουμε και προαγωγές. Δεν χαίρονται όλοι όταν τις ανακοινώνουμε. Ή τουλάχιστον τα μάτια δεν ακολουθούν τα χαμόγελά τους. Μας ζηλεύουν, υποθέτουμε. Αυτό δεν επιθυμούσαμε; Μια επιτυχία, τρανταχτή απόδειξη της ανωτερότητάς μας.
Ακριβώς όπως τότε, που ήμασταν μικροί. Επιστρέφαμε σπίτι στεναχωρημένοι και ο μπαμπάς μας καθησύχαζε. «Μην σκας, να τρως καλά» μας έλεγε σφυρίζοντας ένα κεφάτο σκοπό και εμείς, ακολουθώντας τη συμβουλή του κατά γράμμα, ριχνόμασταν λαίμαργά σε έναν σωρό λιχουδιές.
Πια άλλαξε ο μεταβολισμός μας και αντικαταστήσαμε τα κουλουράκια πορτοκάλι με παξιμάδια ολική άλεσης. Δεν έχουν την ίδια νοστιμιά μα ξεγελούν για λίγο την πείνα μας. Να ξεγελιόμαστε, αυτό κυρίως γυρεύουμε.
Νοσταλγούμε την χαμένη πατρίδα των παιδικών μας χρόνων αλλά τελικά την κουβαλάμε πάντα μέσα μας. Σε όσες βραδιές τραγουδούμε στη μέση του δρόμου και στις φορές που γελάμε απλώς επειδή ο ήλιος μας έκανε τη χάρη να μας λούσει με τις ακτίνες του.
Η συνταγή της ευτυχίας είναι γνωστή από παλιά άλλωστε, ακόμη και αν τη λησμονήσαμε κάπου στον δρόμο: Να ρωτάμε εκείνους που συμπαθούμε αν θέλουν να παίξουμε. Να μην κλέβουμε. Να ξυπνάμε χαρούμενοι μονάχα επειδή είναι Κυριακή και ο μπαμπάς αγόρασε το κέικ σοκολάτας που τόσο μας αρέσει. Να μαλώνουμε αλλά μετά να το ξεχνάμε και να τα ξαναβρίσκουμε.
Να αντιδράμε στην αδικία, ακόμη και αν δεν αφορά εμάς τους ίδιους. Να κλαίμε όταν λυπόμαστε και λίγο μετά να το αφήνουμε πίσω μας και να ξαναμπαίνουμε στο παιχνίδι.
Να διαθέτουμε κριτική σκέψη, να ρωτάμε συνεχώς «γιατί». Όταν μας απαντάνε «επειδή έτσι» να επαναστατούμε. Να φωνάζουμε μάλιστα τόσα δυνατά που περιθώριο δεν θα τους απομένει να μας αγνοήσουν.
Να βλέπουμε τον λεκέ στην μπλούζα μας ως εικαστική παρέμβαση και να τιμούμε το παράλληλο σύμπαν της φαντασίας μας: Να καταφεύγουμε σε αυτό όχι γιατί εθελοτυφλούμε αλλά επειδή επιμένουμε να χρωματίζουμε την καθημερινότητα με τη μαγεία του.
Να μοιραζόμαστε το κολατσιό μας με όσους πεινάνε και να ορκιζόμαστε αιώνια φιλία στα προαύλια της ζωής. Να ονειρευόμαστε. Να είμαστε αυθόρμητοι. Να ανοίγουμε διάπλατα την αγκαλιά μας. Να μη τρέμουμε μήπως πληγωθούμε. Να ρισκάρουμε. Να τρέχουμε για να νιώσουμε το χάδι του ανέμου στο πρόσωπό μας και όχι επειδή πασχίζουμε να φτάσουμε κάπου.
Να λέμε σε αγαπώ. Με την πιο ασήμαντη αφορμή. Για τον πιο χαζό λόγο. Να κοιτάμε γύρω μας σαν να ανακαλύπτουμε κάθε στιγμή έναν μαγικό θησαυρό. Να ακούμε. Ήμασταν πιο σοφοί, προτού τα μάθουμε όλα.
Σε εκείνη τη χαμένη πατρίδα της παιδικής μας αθωότητας κρύβεται η πιο ιερή μας ελπίδα, μια ελπίδα που απαγορεύεται αυστηρά να χάσουμε. (απόσπασμα)
Συντάκτης | Κατερίνα Τσιτούρα
--------------------------------
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου