- Καλῶς ἦλθες, κὺρ - Χαραλάμπη!
- Εὐχαριστῶ, παιδιά! καλὸ χειμῶνα νὰ περάσωμε. Στὴν ὀρεινή του πατρίδα ἄφησεν ὁλόκληρη οἰκογένεια. Γυναῖκα, ἀγόρια, κορίτσια. Πρέπει νὰ ἐργασθῇ γιὰ νὰ τοὺς ζήσῃ. Τί νὰ κάμῃ ὁ καημένος, ἀφοῦ ἔχει τόσο μεγάλη οἰκογένεια καὶ τὸ χωριό τους εἴναι πτωχό;
- Ζεστά, γερὰ κάστανα! Φωνάζει καὶ πωλεῖ στὰ παιδάκια.
- Γερὰ νὰ μοῦ δώσῃς, κὺρ - Χαραλάμπη. Νὰ μὴν εἶναι χαλασμένα, τοῦ λέγει ἕνας μικρούλης. Καὶ τοῦ δίνει τὰ χρήματα.
- Ἐγὼ πάντα γερὰ πωλῶ. Εἶναι διαλεγμένα αὐτά, ποὺ σοῦ δίνω, ἀπαντᾷ ὁ μπάρμπα - Χαραλάμπης.
Ὁ Πάνος ἀγαπᾷ πολὺ τὰ κάστανα, μὰ σήμερα δὲν ἔχει χρήματα. Δὲν τοῦ ἔδωκε ἡ μητέρα. Στέκεται λίγο πιὸ πέρα ἀπὸ τὴ φουφοὺ καὶ τὰ βλέπει ροδοκοκκινισμένα. Καὶ ἄλλα παιδιὰ στέκονται καὶ βλέπουν ἀπὸ μακριά. Ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν χρήματα, ἔρχονται ξέθαρρα καὶ ἀγοράζουν. Ὁ Θανασάκης, ὅταν ἀγοράζῃ, πάντα δίνει καὶ στὸ φίλο του τὸν Παναγῆ.
Καὶ ὁ Παναγῆς πάλι, ὅταν ἀγοράζῃ, δίνει στὸ Θανασάκη.
Μιὰ ἡμέρα ἕνα παιδί, ὁ Μενέλαος, ἧλθε κι ἐστάθηκε κοντὰ στὸ μπάρμπα - Χαραλάμπη. Ἐκοίταζε τὰ κάστανα, μὰ δὲν ἔλεγε τίποτε, Στὸ χέρι του ὅμως εἶχε χρήματα.
- Θέλεις, Μενέλαε, κάστανα; ἐρώτησεν ὁ καστανᾶς.
- Ὄχι, κὺρ - Χαραλάμπη. Δὲν ἔχω χρήματα.
- Μὰ νά! αὐτὰ ποὺ κρατεῖς δὲν είναι χρήματα;
-
Αὐτὰ τὰ ἔχω γιὰ τετράδιο, κὺρ -
Χαραλάμπη. Δὲν τὰ ἔχω γιὰ κάστανα.
Αὔριο, ποὺ θὰ μοῦ δώσῃ ἄλλα ὁ πατέρας
μου, τότε
θὰ ἀγοράσω.
- Μπράβο, παιδί μου, καλὰ σκέπτεσαι. Μερικὰ παιδιὰ ὅμως δὲν σκέπτονται ὅπως ἐσύ. Ὅταν ἔχουν χρήματα καὶ βλέπουν κουλούρια, καραμέλλες, κάστανα, ἀμέσως ἀγοράζουν. Ἄς εἶχαν τὰ χρήματα γιὰ ν᾽ ἀγοράσουν μολύβι, πέννα, τετράδιο. Ἑσὺ θὰ γίνῃς καλὸ παιδί. Μπορεῖς καὶ κρατιέσαι. Δὲν εἶσαι λιχούδης. Ἔχω κι ἐγὼ στὸ χωριό μου ἕνα ἀγόρι σὰν κι ἐσένα, τὸν Μάνθο. Πηγαίνει στὸ σχολεῖο καὶ πάντα τὸν συμβουλεύω νὰ μὴν εἶναι λιχούδης. Ἡ λιχουδιὰ εἶναι κακὸ πρᾶγμα, παιδί μου.
Αναγνωστικό Β' Δημοτικού 1963
(Δεκαετίες ΄60 - ΄70)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου