ΕΡΕΥΝΑ ΕΣΠΑΣΕ ΤΟΝ ΜΥΣΤΙΚΟ ΚΩΔΙΚΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ

Στο δαιδαλώδες «σπήλαιο» των ιδεών του Πλάτωνα εισχώρησε Βρετανός ερευνητής, που κατάφερε να σπάσει ένα μυστικό μαθηματικό και μουσικό κώδικα, ο οποίος φαίνεται ότι κρυβόταν στα έργα του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου. «Ήταν σαν να ανοίγαμε έναν τάφο και να εντοπίζαμε μέσα του καινούργια έργα του Πλάτωνα», λέει ο δρ Τζέι Κένεντι, ιστορικός της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ.
Η ύπαρξη κρυμμένων μηνυμάτων στα πλατωνικά κείμενα είχε συζητηθεί αρκετές φορές στους επιστημονικούς κύκλους, έλειπε όμως μία συγκροτημένη θεωρία που να αποδεικνύει την ύπαρξή τους. Ο Βρετανός επιστήμονας, τα συμπεράσματα του οποίου δημοσιεύτηκαν στην αμερικανική επιθεώρηση «Apeiron», αποκαλύπτει ότι ο Πλάτωνας χρησιμοποίησε μια διάταξη συμβόλων, εμπνευσμένη από τη θεωρία του Πυθαγόρα, για να δώσει στα έργα του μουσική δομή. Τον 6ο αιώνα π.Χ. ο Πυθαγόρας είχε διακηρύξει ότι οι ουράνιες σφαίρες παράγουν μια μουσική που δε γίνεται αντιληπτή με την ακοή.
Ο Δρ Kennedy πέρασε πέντε χρόνια μελετώντας όσα γράφει ο Πλάτωνας και διαπίστωσε ότι στην γνωστή του εργασία “Πολιτεία” τοποθέτησε ομάδες λέξεων που σχετίζονται με τη μουσική μετά από κάθε δωδέκατο του κειμένου – σε ένα δωδέκατο, δύο δωδέκατα, κ.λπ. Αυτή η τακτική προτύπου εκπροσώπησε τις δώδεκα νότες της Ελληνικής μουσικής κλίμακας. Μερικές σημειώσεις ήταν αρμονικές, άλλες παράφωνες. Στις τοποθεσίες με τις αρμονικές νότες περιέγραψε τους ήχους που σχετίζονται με την αγάπη ή το γέλιο, ενώ οι θέσεις με τις παράφωνες νότες έχουν σημανθεί με στριγκούς ήχους ή τον πόλεμο ή τον θάνατο. Αυτός ο μουσικός κώδικας ήταν το κλειδί για την αποκρυπτογράφηση σε όλο το συμβολικό σύστημα του Πλάτωνα.
Ο Δρ Kennedy, ένας ερευνητής στο Κέντρο Ιστορίας της Επιστήμης, Τεχνολογίας και Ιατρικής, λέει: «Όπως διαβάζουμε τα βιβλία του, τα συναισθήματά μας, ακολουθούν τα σκαμπανεβάσματα της μουσικής κλίμακας. Ο Πλάτωνας παίζει τους αναγνώστες του, όπως τα μουσικά όργανα.» Η μυστικότητα ήταν κάτι το φυσιολογικό κατά την αρχαιότητα, ειδικά για εσωτερικές και θρησκευτικές γνώσεις. «Ο Πλάτωνας θεωρείται συχνά μόνο φιλόσοφος, ενώ ήταν επίσης σπουδαίος επιστήμονας. Συμμετέχω σε ένα κίνημα ανάμεσα στους ιστορικούς των Επιστημών να στραφούν στη μελέτη των μαθηματικών του, της φυσικής, της μουσικής θεωρίας και της φυσιολογίας του», εξηγεί μιλώντας στον «Α» ο δρ Κένεντι, που εδώ και χρόνια ερευνά το πλατωνικό σύμπαν, πεπεισμένος ότι κρύβει πολλά ακόμη μυστικά. «Η αποκρυπτογράφηση της μουσικής δομής δείχνει ότι ο Πλάτων χρησιμοποιεί το συμβολισμό, πράγμα που μας οδηγεί σε πολλά άλλα είδη συμβολισμού», τονίζει.

Συγγραφέας και του βιβλίου «Space, time and Einstein», ο δρ Κένεντι συνεχίζει την έρευνά του στην Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία. «Η μελέτη μου, που πρέπει φυσικά να επικυρωθεί και από άλλους ειδικούς, δείχνει ότι οι απόψεις μας για πολλούς αρχαίους φιλοσόφους πρέπει να αναθεωρηθούν. Για παράδειγμα, ο Αριστοτέλης ήταν σκεπτικός στην πυθαγόρεια κληρονομιά. Καθώς η έρευνά μου δείχνει ότι ο Πλάτων ήταν οπαδός του Πυθαγόρα, διαπιστώνουμε ότι η απόσταση μεταξύ τους ήταν μεγαλύτερη απ' όσο πιστεύαμε». Ο Βρετανός ειδικός στέκεται ιδιαίτερα στις «τεράστιες πρακτικές επιρροές» της πλατωνικής σκέψης. Θυμίζει τη διαπίστωση του Έλληνα καθηγητή στο Πρίνστον Αλέξανδρου Νεχαμά: «Ο Πλάτων εκπροσωπεί το πέρασμα από την κοινωνία του πολέμου στην κοινωνία της σοφίας». Όπως λέει ο δρ Κένεντι, «μετά τον Πλάτωνα, στη θεωρία και συχνά στην πράξη, η πολιτική αφορούσε την κοινωνική δικαιοσύνη, πράγμα που δεν ήταν αυτονόητο πριν από αυτόν. Ο Πλάτων συνέβαλε επίσης στο να επηρεαστεί η δυτική παράδοση από τα μαθηματικά και την επιστήμη -από αυτό βιώνουμε τόσο τα οφέλη όσο και τις βλαβερές συνέπειες. Κι ακόμη, παρά το ότι στην «Πολιτεία» αντιμάχεται τους ποιητές, ο ίδιος ήταν σπουδαίος ποιητής. Η σαγηνευτική δύναμη κειμένων όπως το «Συμπόσιο», ο «Φαίδρος» και ο «Φαίδων» πηγάζει από το πάντρεμα της βαθιάς φιλοσοφικής του σκέψης και μιας υψηλής ποίησης». ΕΡΕΥΝΑ-ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

[Σχόλιο: Φίλοι μου δεν μπορώ να μη σχολιάσω αυτό που μου έρχεται στο μυαλό: Οι ξένοι εκατοντάδες χρόνια πριν, κατάλαβαν και εκμεταλλεύονται προς όφελος τους την σοφία και το μεγαλείο των Αρχαίων Ελλήνων. Και εμείς , οι απόγονοι Αυτών, δεν ασχοληθήκαμε όσο θα έπρεπε για να κατανοήσουμε τι μας άφησαν. Προτιμούμε θέματα του (δια)συρμού, σαν τα τρωκτικά που ξεχωρίζουν το καλό βιβλίο από την γεύση του χαρτιού, αδιαφορώντας για το περιεχόμενο. Και συγχρόνως και αδιαλείπτως ακούγεται συχνότατα, για να μη ξεχνιόμαστε,  ότι ο αβραάμ γέννησε τον ισαάκ και ο ισαάκ τον ιακώβ με τους δώδεκα γιους. Φαίνεται είναι πιο σημαντικό να ξέρουμε όλους αυτούς τους άσχετους με εμάς, πάρα τους «ειδωλολάτρες»  προγόνους μας…]