ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ & Ο ΔΡΑΚΟΣ

ΟΡΦΕΩΣ ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ

Η Μήδεια μόνη απ' όλους με ακολουθούσε και φθάνοντας μαζί στα περιφράγματα και στην ιερή διαμονή, άρχισα λάκκο πλατύ στο έδαφος να σκάβω τριπλό, σε τρεις σειρές. Κι ευθύς στο λάκκο σώριασα κλαδιά από άρκευθο ξερή, κέδρο, ράμνο αγκαθερή και ιτέα κλαίουσα, και μέσα στο λάκκο άναψα φωτιά. Μα και η Μήδεια πολλά φάρμακα μου έφερνε, που εκείνη τα ήξερε και τα έπαιρνε από τα κιβώτια που ήταν στο μυρωμένο άδυτο, Κι έπειτα έπλασα κριθαρόπιτες και τις έβαλα σε κάνιστρα και ρίχνοντάς τες στη φωτιά, πρόσφερα θυσία.

Κι εκείνες γοργά υπάκουσαν διασχίζοντας τους άδειους τόπους του αγέλαστου βαράθρου, η Τισιφόνη δηλαδή, η Αληκτώ κι η θεία Μέγαιρα, κρατώντας δαυλούς ξερών πεύκων με φλόγα φονική, ενώ άρπαζε φωτιά ο λάκκος και βρυχόταν το ολέθριο πυρ. Μια σκοτεινή φλόγα υψώθηκε, ακολουθούμενη από στήλη καπνού και ξαφνικά μέσα απ' τη φλόγα πρόβαλαν δεινές μορφές του Άδη, φρικιαστικές, σκληρές κι απρόβλεπτες. Γιατί η μία είχε σώμα σιδερένιο, την οποία οι θνητοί αποκαλούν Πανδώρα και μαζί μια θυελλώδης έφθανε μορφή τρικέφαλη, τέρας ολέθριο στην όψη, απέθαντο, η Εκάτη δηλαδή, η κόρη του Ταρτάρου. Στον έναν ώμο της αριστερά άλογο καθόταν με μεγάλη χαίτη, και δεξιά μια σκύλα με όψη λυσσασμένη, ενώ στη μέση ένας όφις αγριωπός στα χέρια πάλι κρατούσε ξίφη με λαβές.

Έτσι από τη μια η Εκάτη και απ' την άλλη η Πανδώρα, στροβιλίζονταν γύρω από το λάκκο κυκλικά, συνοδευόμενες απ' τις Ποινές. 

Και ξαφνικά φάνηκε το σώμα της Αρτέμιδος, που φρουρός ήταν. Πυρσούς κρατούσε από πεύκα στα χέρια κι ατένιζε τον ουρανό. Τα σκυλιά της κουνούσαν φιλικά την ουρά τους, ενώ τα μάνταλα στις βαριές αμπάρες λύνονταν και άνοιγαν του δυνατού τείχους οι ωραίες πύλες, αφήνοντας να φανεί το λαμπρό άλσος. 

Τότε πέρασα το κατώφλι, ενώ η Μήδεια, του Αιήτη κόρη, και ο λαμπρός γιος του Αίσονος, γρήγορα ακολουθούσαν με τους Τυνδαρίδες, μαζί και ο Μόψος. Μα όταν φάνηκε από κοντά η ωραία βαλανιδιά, 995 το κρηπίδωμα του ξενίου Διός και η βάση του βωμού, κούνησε το κεφάλι του ο δράκοντας- συρόμενος ελικοειδώς έξω από τις απρόσιτες κρύπτες του-και το γένι του το βλοσυρό, ενώ τρομακτικό έκανε σφύριγμα. 

Δονήθηκε ο αιθέρας και τα δένδρα τρανταζόμενα από την ρίζα, κραδαίνονταν πέρα-δώθε με θόρυβο και αντηχούσε το σκιερό άλσος. Τρόμος κατέλαβε τους εταίρους και μένα και μόνον η Μήδεια παράμερα στεκόταν με ατάραχη καρδιά και στήθη και μάζευε με τα χέρια της κομμάτια από ολέθριες ρίζες. 

Και τότε αμέσως κούρδισα της φόρμιγγας την θεία φωνή κι από την υπάτη της λύρας χορδή, άρχισα να κρούω και με βαριά και σιγαλή φωνή κάτω από τα χείλια να αναπέμπω ύμνο, γιατί τον ύπνο καλούσα, βασιλιά θεών κι ανθρώπων όλων να έλθει και να μαλακώσει τη μανία του ισχυρού δράκοντα. Κι εκείνος αποκρινόμενος ήλθε στην Κυτηίδα γη κοιμίζοντας τα γένη των ανθρώπων που ολημερίς μοχθούν και των ανέμων τις δυνατές πνοές και τα κύματα του πόντου και τις πηγές των αενάων υδάτων και τα ρεύματα των ποταμών μα και τα πουλιά και τα ζώα, όσα ζουν και έρπουν τα διαπέρασε όλα κοιμίζοντάς τα κάτω από τις χρυσές φτερούγες του.

Κι έφθασε τέλος στην ολάνθιστη χώρα των σκληρών Κόλχων κι ευθύς υπνηλία βαθιά, όμοια με θάνατο, κατέλαβε τα μάτια του πελώριου δράκοντα και αναπαύοντας τη μακριά ράχη του στη γη, απίθωσε ανάμεσα στις φολίδες το βαρύ κεφάλι του. Θαμπώθηκε η Μήδεια η κακοπαντρεμένη με το θαύμα αυτό και 1020 τρέχοντας στον έξοχο γιο του Αίσονα, του έδινε θάρρος, παρακινώντας τον να αρπάξει από τον κορμό του δέντρου το χρυσόμαλλό δέρας. Κι εκείνος συγκατένευσε και παίρνοντας το μέγα δέρας, γύρισε στο πλοίο.

Χάρηκαν πολύ οι ήρωες Μινύες και ύψωσαν στα χέρια προς στους αθάνατους θεούς που διαμένουν ψηλά στον πλατύ ουρανό. Μαζεμένοι γύρω από το δέρας, το θαύμαζαν.

Κωπηλατώντας μέρα και νύκτα σε δυο τέτοια τριμερή διαστήματα του χρόνου, φθάσαμε στο πόρο του Βοός...

ΟΡΦΕΩΣ ΑΡΓΟΝΑΥΤΙΚΑ 

-----------------------------------

ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ

ΙΑΣΩΝ Ο ΜΟΝΟΣΑΝΔΑΛΟΣ

ΘΕΟΦΑΝΩ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΥΣΟΜΑΛΛΟ ΔΕΡΑΣ 

Ο ΦΡΙΞΟΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗ ΕΠΙ ΟΧΗΜΑΤΟΣ ΠΑΡΑΔΟΞΟΥ - ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ ΕΝΑΛΙΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

Ο ΟΡΦΕΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΦΟΡΜΙΓΓΑ ΘΑΜΠΩΣΕ ΤΙΣ ΣΕΙΡΗΝΕΣ, ΚΙ ΑΥΤΕΣ, ΣΑΝ ΔΙΣΚΟΙ ΕΠΕΣΑΝ ΣΤΟΝ ΒΥΘΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ